حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب می‌گردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمان‌های متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهم‌ترین روشهای درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام می‌شود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روش‌ها: مطالعه به ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب می‌گردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمان‌های متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهم‌ترین روشهای درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام می‌شود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت مقطعی در سه بیمارستان تهران از دی ۱۳۸۲ تا مردادد ۱۳۸۵ انجام شد. از میان ۱۸۳ بیمار (۵۶ مرد، ۳۳ زن) که در یک فاصله زمانی یک سال به دلیل آسیب روتاتور کاف شانه تحت عمل جراحی آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، 107 بیمار که پارگی کامل داشته و حداقل یک سال پیگیری داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. از این میان فقط ۸۹ نفر برای مصاحبه و معاینه مراجعه نمودند. این بیماران همگی بر مبنای درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس (UCLA) قبل و حداقل یک سال پس از عمل ارزیابی شدند. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد.یافتهها: میانگین سن بیماران ۵۳/۲ سال (۳۲-۷۱)، میانگین نمره UCLA قبل از جراحی ۱۱/۳ و در پیگیری ۳۱/۴ بود. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد. طبق معیار UCLA، در 11 بیمار نتایج عالی، ۶۲ خوب، 11 ضعیف و در 5 بیمار بد بودند. سن ۹ بیمار از ۱۱ بیمار با نتایج عالی زیر ۵۵ سال بود. از بیمارانی که نتایج خوب داشتند، ۳۴ بیمار زیر ۵۵ سال و ۶۳ بیمار زیر ۶۰ سال؛ و از ۱۶ بیماری که نتایج ضعیف داشتند، ۱۳ بیمار بالای ۶۰ سال بودند.نتیجهگیری: در ترمیم آرتروسکوپی پارگی کامل روتاتور کاف، در پیگیری یک ساله بهبودی قابل ملاحظه‌ای در معیار UCLA مشاهده خواهد شد که نتایج در سنین پایین‌تر بهتر است.
فردین میرزاطلوعی؛ مجید محسنی کبیر
چکیده
پیش‌زمینه: تعیین میزان چرخش قطعه فمور در تعویض مفصل زانو، بخصوص در زانوهای با واروس شدید اهمیت زیادی دارد. دو روش معمول تعیین چرخش قطعه فمور، استفاده از خط خلف لقمه‌ای ران (posterior condylar line) و محور بینلقمهای (transepicondylar arthroplasty) میباشد. در این مطالعه میزان چرخش در بیماران مبتلا به واروس شدید، با دو روش مقایسه گردید.مواد و روش‌ها: در ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تعیین میزان چرخش قطعه فمور در تعویض مفصل زانو، بخصوص در زانوهای با واروس شدید اهمیت زیادی دارد. دو روش معمول تعیین چرخش قطعه فمور، استفاده از خط خلف لقمه‌ای ران (posterior condylar line) و محور بینلقمهای (transepicondylar arthroplasty) میباشد. در این مطالعه میزان چرخش در بیماران مبتلا به واروس شدید، با دو روش مقایسه گردید.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته نگر، ۴۲ بیمار با واروس شدید به‌طور تصادفی در دو گروه TEA (گروه ۱) و PCL (گروه 2) قرار گرفتند و میزان چرخش قطعه فمورال در گروه ۱ با روش PCL در گروه ۲ با روش تعیین گردید. میزان خوردگی کندیل مدیال فمور حین عمل ثبت شد. بعد از ۱۲ماه برای بیماران سی‌تی‌اسکن انجام و زاویه بین حد خلفی کندیل فلزی پروتز فمور و محور بین کندیل در دو گروه اندازه‌گیری شد. میزان خمیدگی زانو در دو گروه مقایسه گردید. پس از یک سال پرسشنامه «وُومک» برای دو گروه تکمیل و نتایج مقایسه شدند. یافتهها: در هر دو گروه جنس زن غالب بود (۸۱% در گروه 1 ، ۸۵/۷% در گروه ۲). خوردگی قابل توجهی در کندیل مدیال فمور در دو گروه وجود نداشت. میزان نمره پرسشنامه «وُومک» در گروه یک ۱۷/۵۱±۷۱/۴ و در گروه دو ۱۵/۴۸±۷۲/۰۷ (۰/۹=p < /em>) و میزان چرخش به خارج با محاسبه زاویه پیچ‌خوردگی کندیل در گروه یک ۱/۷۴±۳/۳۵ و در گروه دو ۱/۷±۱/۹ بود (۰/۰۰۹=p < /em>). نتیجهگیری: علیرغم عدم پیچ‌خوردگی کندیل مدیال فمور، استفاده از TEA چرخش به خارج بیشتری را نسبت به PCL در بیماران واروس شدید ایجاد میکند.
امیر سالاری؛ کامران اسدی؛ علی بهاری خرم
چکیده
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر می‌شود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخش‌های ارتوپدی ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر می‌شود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخش‌های ارتوپدی بیمارستان پورسینای رشت، را بررسی نمائیم.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی – مقطعی پرونده کلیه بیماران با ضایعات تومورال خوشخیم بستری شده در بخش ارتوپدی مرکز آموزشی درمانی پورسینا، در بازه زمانی 10 ساله (1396-1386)، با استفاده از روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیکی، یافته‌های کلینیکی و یافته‌های پاراکلینیکی با استفاده از چک لیست جمعآوری گردید. یافتهها: میانگین سنی مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی مورد تحقیق برابر 93/12±5/43 سال بود. بیشترین درصد مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی را مردان تشکیل میدادند (9/63%). تومورهای خوشخیم مولتی پلاگزوستوزیس (25%)، استئوکوندروما (2/22%) و استوئید استوما (7/16%) به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند. با استفاده از آزمون Fisher’s exact test مشخص گردید که ارتباط آماری معنی‌داری بین جنسیت، ردههای سنی، محل تومور با انواع تومورهای خوشخیم استخوان در بیماران مورد تحقیق دیده می‌شود.نتیجهگیری: مولتی پلاگزوستوزیس و استئوکوندروما شایعترین تومورها بودند. متغیرهایی از قبیل جنسیت، ردههای سنی به عنوان عوامل خطر موثر در ابتلا به تومورهای خوشخیم استخوانی شناسایی شدند.
سید رامین زرگرباشی
چکیده
خلاصه
توکسین بوتولونیوم توسط باکتری بیهوازی کلستریدیوم بوتولونیوم تولید می‌شود. این باکتری چند نوع مختلف توکسین تولید مینماید که بعضی از آنها در انسان از لحاظ فارماکولوژیک فعال میباشند.
توکسین بوتولونیم همیشه به یک پروتئین غیرفعال متصل می‌شود همانطور که فرم فعال از دو زنجیره تشکیل شده است که هر کدام ویژگیهای خاص خود ...
بیشتر
خلاصه
توکسین بوتولونیوم توسط باکتری بیهوازی کلستریدیوم بوتولونیوم تولید می‌شود. این باکتری چند نوع مختلف توکسین تولید مینماید که بعضی از آنها در انسان از لحاظ فارماکولوژیک فعال میباشند.
توکسین بوتولونیم همیشه به یک پروتئین غیرفعال متصل می‌شود همانطور که فرم فعال از دو زنجیره تشکیل شده است که هر کدام ویژگیهای خاص خود را دارد. مکانیسم اثر مهارکردن ریلیز استیل کولین در سیناپس میباشد
در این مقاله ما اصول کلی دارو شناسی و نکات بالینی جهت استفاده از این توکسین را مد نظر قرار میدهیم و ملاحظات در زمینههای خاص هدف این مجال نیست.
امین بیغم صادق؛ سعید لطفی؛ احمد عریان؛ ایمان حفار
چکیده
پیش‌زمینه: تسهیل پروسة التیام استخوان با هدف افزایش سرعت ترمیم و کاهش مشکلات دورة ریکاوری امری ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات لخته‌خون و داکسی‌ساکلین بر التیام استخوان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه ۲۰ سر خرگوش نر نیوزلندی بالغ، به صورت تصادفی به ۴ گروه مساوی تقسیم شدند. سپس نقیصه استخوانی به طول یک سانتی‌متر در استخوان ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تسهیل پروسة التیام استخوان با هدف افزایش سرعت ترمیم و کاهش مشکلات دورة ریکاوری امری ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات لخته‌خون و داکسی‌ساکلین بر التیام استخوان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه ۲۰ سر خرگوش نر نیوزلندی بالغ، به صورت تصادفی به ۴ گروه مساوی تقسیم شدند. سپس نقیصه استخوانی به طول یک سانتی‌متر در استخوان زندزبرین دست راست هرکدام از خرگوش‌ها ایجاد شد. در گروه کنترل، نقیصه بدون جاگذاری مواد پیوندی، خالی رها شد و در سایر گروه‌ها نقیصه‌های استخوانی با لخته‌خون، داکسی‌ساکلین و ترکیب این دو پر شد. سپس گراف‌های رادیولوژی در هفته‌های 2، 4، 6 و 8 از دست جراحی شده تهیه شد. مقاطع هیستوپاتولوژی نیز در پایان هفته هشتم، بعد از آسان‌کشی خرگوش‌ها تهیه شدند.یافتهها: بررسی‌های رادیولوژیک اختلاف معنی‌داری را بین گروه‌های مختلف در هفته‌های متفاوت به نمایش نگذاشت (05/0p>). اما بررسی‌های هیستوپاتولوژیک نشان از برتری تمامی گروه‌های درمانی بر گروه کنترل داشت (05/0p<). همچنین، گروه ترکیب از دیدگاه هیستوپاتولوژی در روز 56 نسبت به سایر گروه‌های درمانی عملکرد بهتری را به معرض نمایش درآورد (05/0p<). هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر پس زدن پیوند در هیچ‌یک از گروه‌ها مشاهده نشد.نتیجهگیری: یافته‌های این مطالعه ثابت کرد که ترکیب لخته‌خون و داکسی‌سیکلین نسبت به سایر گروه‌های دارویی عملکرد بهتری را در پروسة التیام استخوان داشته است.
امیرمحمد نوالی؛ امین مرادی؛ ابوالفضل مختاری
چکیده
پیش‌زمینه: کنترل درد پس از جراحی از نکات عمده در ارتوپدی است. داروهای مخدر درد را به خوبی کنترل نمی‌کنند و می‌توانند عوارض متعددی داشته باشند. داروهای ضدالتهاب نقش موثری در کنترل درد دارند. در این مطالعه اثر تسکین درد «کتورولاک» پس از جراحی آرتروسکوپی بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، ۶۰ بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کنترل درد پس از جراحی از نکات عمده در ارتوپدی است. داروهای مخدر درد را به خوبی کنترل نمی‌کنند و می‌توانند عوارض متعددی داشته باشند. داروهای ضدالتهاب نقش موثری در کنترل درد دارند. در این مطالعه اثر تسکین درد «کتورولاک» پس از جراحی آرتروسکوپی بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، ۶۰ بیمار در محدوده سنی حدود ۴۵ سال که آرتروسکوپی زانو میشدند، به دو گروه ۳۰ نفره که از نظر سن و جنس همتا بودند، تقسیم شدند. در گروه مداخله ۳۰ میلیگرم کتورولاک و در گروه کنترل ۳۰ میلیلیتر نرمال سالین پس از عمل در زانو تزریق شد. درد پس از عمل و نیاز به داروهای مخدر در ساعات اولیه بررسی گردید.
یافتهها: در ۴ ساعت و ۸ ساعت بعد از عمل، در گروه کتورولاک کنترل درد به نحو معنی‌داری بهتر بود؛ لیکن ۱۲ و ۲۴ ساعت پس از عمل تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. از نظر میزان نیاز به داروهای مخدر نیز تفاوتی مشاهده نشد. از نظر اختلال خواب که در گروه کتورولاک ۴۲/۸% و در گروه کنترل ۵۷/۳% بود، نیز تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (۰/۰۵)
نتیجهگیری: تزریق کتورولک در زانو پس از آرتروسکوپی باعث کاهش درد فقط در ساعت اول می شود و میزان نیاز به داروهای مخدر را کاهش نمی دهد.
احسان شکوری؛ فاطمه زارع؛ احمد مجد؛ حسین حقیقی حسنعلی ده
چکیده
پیش زمینه: سوراخکاری در درمان شکستگی استخوان برای ثابت نگهداشتن قطعات شکسته با پیچ، سیم و یا پلاک انجام میپذیرد. مورفولوژی سطح حفره سوراخکاری شده و اجزای تثبیت کننده موضع شکستگی بر روی استحکام اتصال در فرآیند ثابتسازی اثرگذار است. در حین سوراخکاری ممکن است دما از ۴۷ درجه سانتی‌گراد بالاتر رود و آسیب جبرانناپذیر ...
بیشتر
پیش زمینه: سوراخکاری در درمان شکستگی استخوان برای ثابت نگهداشتن قطعات شکسته با پیچ، سیم و یا پلاک انجام میپذیرد. مورفولوژی سطح حفره سوراخکاری شده و اجزای تثبیت کننده موضع شکستگی بر روی استحکام اتصال در فرآیند ثابتسازی اثرگذار است. در حین سوراخکاری ممکن است دما از ۴۷ درجه سانتی‌گراد بالاتر رود و آسیب جبرانناپذیر نکروز حرارتی برجای گذارد. زبری سطح می‌تواند بهعنوان نشانهای از آسیب سلول استخوانی در نظر گرفته شود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش، اثر پارامتر سرعت چرخشی مته بر ایجاد عیوب سطحی استخوان، در انجام سوراخکاری و همچنین اثر تخریبی حرارتی در سرعتهای مختلف چرخش دریل (۷ سرعت) در دو حالت با مایع خنک کار و بدون خنک کار بررسی گردید. در تمامی آزمونها میزان دما اندازه‌گیری شد. نمونهها بعد از برش، با استفاده از روش رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین برای مشاهده عیوب سطحی رنگ‌آمیزی شدند.
یافتهها: کمترین دمای حاصل، در حالت استفاده از مایع خنککار بود که دما از حد مجاز فراتر نرفت و حداقل عیوب سطحی و دما در شرایط آزمون بدون خنککار در سرعت چرخشی ۱۵۰۰ دور بر دقیقه بود که دمای ۵/۴۸ درجه سلیسیوس بدست آمد.
نتیجهگیری: بکارگیری مایع خنککار در فرآیند سوراخکاری استخوان، ضمن جلوگیری از ازدیاد بیش از حد دما و وقوع پدیده نکروز حرارتی، موجب دستیابی به کمترین عیوب و بالاترین کیفیت سطح جدار سوراخ می‌گردد.
جعفر سلیمانپور؛ سیامک کاظمی صوفی؛ امین مرادی
چکیده
چکیده
پیشگفتار: استفاده از تورنیکت در تعویض کامل مفصل زانو TKA1 توسط بسیاری از جراحان توصیه می‌شود. با این حال؛ شواهد مبنی بر تأثیرگذاری آن در کاربرد این جراحی در هاله‌ای از ابهام قراردارد. ما تأثیر استفاده از تورنیکت را در کاهش خونریزی و میزان نیاز به انتقال خون در جراحی TKA ارزیابی کردیم.
مواد و روش‌ها: بیماران مراجعه کننده به دو بیمارستان ...
بیشتر
چکیده
پیشگفتار: استفاده از تورنیکت در تعویض کامل مفصل زانو TKA1 توسط بسیاری از جراحان توصیه می‌شود. با این حال؛ شواهد مبنی بر تأثیرگذاری آن در کاربرد این جراحی در هاله‌ای از ابهام قراردارد. ما تأثیر استفاده از تورنیکت را در کاهش خونریزی و میزان نیاز به انتقال خون در جراحی TKA ارزیابی کردیم.
مواد و روش‌ها: بیماران مراجعه کننده به دو بیمارستان در تبریز برای انجام عمل جراحی TKA در یک دورة یک‌ساله «مورد – کنترل» بررسی و در این مطالعه قرار گرفتند. 8 بیمار مرد و 23 زن از نظر استفاده از تورنیکت در طول عمل جراحی TKA به دو گروه تقسیم شدند: در گروه اول، تورنیکت از ابتدای جراحی تا اتمام سفت شدن سیمان باد شده بود و در گروه دوم، این اقدام قبل از مرحله شروع سیمان‌گذاری و تا سخت شدن سیمان رخ داده بود. همة این مراحل توسط یک جراح منفرد، با تکنیک یکسان و تحت بی‌حسی ناحیه‌ای، با مصرف مادة ترومبولیتیک یکسان و پیشگیری از عفونت انجام شد. افت سطح هموگلوبین در روز اول بعد از جراحی، اندازه‌گیری و با سطح قبل از عمل در دو گروه، مقایسه شد. نیاز به تزریق خون نیز بین دو گروه، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
نتایج: 23 بیمار (2/74%) نیاز به تزریق خون نداشتند و این در حالی بود که 8 مورد آنها (8/25%) نیاز به تزریق و انتقال خون داشتند. گروه بدون تورنیکت ۴ مورد و گروه با تورنیکت ۴ مورد به گرفتن خون نیاز داشتند. میانگین مدت زمان جراحی 3/26±81/75 دقیقه بود. میانگین سطح HB قبل از عمل، 67/1±66/12 بود که بعد از عمل 62/1±09/11 به دست آمد. اختلاف میزان هموگلوبین قبل و بعد از عمل در گروه بدون تورنیکت 36/1 و با تورنیکت 96/1 بود.
نتیجهگیری: اگرچه استفاده از تورنیکت مدت زمان این عمل جراحی را کاهش می دهد اما تأثیر قابل توجهی در حفظ سطح هموگلوبین و نیاز به تزریق خون پس از عمل جراحی ندارد.
واژگان کلیدی: آرتروپلاستی، تعویض مفصل زانو، تورنیکت، تزریق خون
فرساد بیگلری؛ علی ماواییان؛ سیامک شعبانی؛ حمید مهدوی محتشم؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش زمینه : شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی دارای عوارض مختلفی است. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی شیوع عوارض شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی است. همچنین بررسی شیوع عفونت، نارضایتی محل، نان یونیون و مال یونیون در شکستگی کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی می باشد.
مواد و روش ها: پژوهش از نوع عرضی بود. نمونه آماری 52 ...
بیشتر
پیش زمینه : شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی دارای عوارض مختلفی است. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی شیوع عوارض شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی است. همچنین بررسی شیوع عفونت، نارضایتی محل، نان یونیون و مال یونیون در شکستگی کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی می باشد.
مواد و روش ها: پژوهش از نوع عرضی بود. نمونه آماری 52 بیمار بود که با شکستگی های کلاویکل که تحت درمان جراحی با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی بودند. به منظور تعیین دامنه حرکت، قدرت و درد شانه بیماران از امتیاز شانه کانستانت استفاده شد و برای معاینه و بررسی یونیون از طریق گرافی صورت گرفت.
یافته ها: از 52 بیمار 12 نفر زن و 40 نفر مرد بود. میانگین امتیاز شانه کانستانت 2±84 ( 83-84 CI 95%) بود. یک سوم بیماران از هوک استفاده کرده بودند. بیماران بیشتر از ظاهر زخم (96%)، بی حسی محل پوست جراحی شده (80%) و درد (1%/73 ) شکایت داشتند. میزان عفونت در بیماران بسیار پایین بود.
نتیجه گیری: عارضه ای که بیشتر شایع است که شامل: درد متوسط، نارضایتی از ظاهر زخم و بی حسی موضعی است که می توان گفت نسبتاً امری طبیعی است و میتوان بیان کرد در بیشتر بیماران دیده می شود. البته باید این موضوع را نیز در نظر گرفت که تفاوت های تکنیک های جراحی جراحان، مسائل فرهنگی، جنسیتی و سن بیماران در این امر می تواند تاثیر گذار باشد.
بهرام مبینی؛ ابراهیم عامری؛ حمید بهتاش؛ حسن قندهاری؛ محمد خاکی نهاد
چکیده
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ۱۶۵ بیمار(۳۹ پسر و ۱۲۶ دختر) با کیفوز «وضعیتی» که طی سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۴ با بریس میلواکی درمان شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی در شروع درمان، ۱۳/۰۶(۱۶-۸ سال)، در پایان درمان، ۱۵/۰۶ سال (۱۷-۱۱ سال) و در پیگیری نهایی، ۱۷/۹سال (۲۵-۱۲ سال) بود. میانگین کیفوز اولیه، ۵۹/۲۶ درجه (۷۴-۵۱) و میانگین زمان پیگیری ۳۴ ماه (۱۰۲-۶ ماه) بود.یافتهها: میانگین زاویه کیفوز در پایان درمان، ۴۲ درجه (۶۸-۲۸) و در پیگیری نهایی ۴۸/۱درجه (۷۵-۲۸) بود. در پایان درمان در ۸۵/۹% بیماران، زاویه کیفوز ۵۰ درجه یا کمتر بود که در پیگیری نهایی این میزان کیفوز در ۷۴/۷% بیماران وجود داشت. دو مورد جراحی شدند و میانگین از دست‌رفتن اصلاح در پیگیری نهایی ۹/۵ درجه بود. درمان در کاهش کیفوز مؤثر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجهگیری: درمان با بریس در کیفوز «وضعیتی» مطلوب است ولی در موارد زیادی که انعطاف‌پذیری انحنا کم است، دوره درمان طولانی‌تری لازم میباشد.
علیرضا رحیم نیا؛ صدرا حاجی؛ محمود جعفر بیگلو
چکیده
زمینه: بازسازی آسیبهای رباط صلیبی قدامی، ACL (anterior cruciate ligament)، با استفاده از روش آرتروسکوپی «تک باندل» (single‐bundle)، یک روش معمول با میزان موفقیت 83% تا 95% است. برخی مطالعات نشان می‌دهند که روش ترانس پورتال برای ایجاد تونل استخوان فمور منجر به موفقیت بالاتری نسبت به روش ترانس تیبیال می‌شود. مطالعات دیگری میزان موفقیت یکسانی را در ...
بیشتر
زمینه: بازسازی آسیبهای رباط صلیبی قدامی، ACL (anterior cruciate ligament)، با استفاده از روش آرتروسکوپی «تک باندل» (single‐bundle)، یک روش معمول با میزان موفقیت 83% تا 95% است. برخی مطالعات نشان می‌دهند که روش ترانس پورتال برای ایجاد تونل استخوان فمور منجر به موفقیت بالاتری نسبت به روش ترانس تیبیال می‌شود. مطالعات دیگری میزان موفقیت یکسانی را در هر دو روش نشان می‌دهند. هدف از این مطالعه بررسی این موضوع است که کدام یک از دو روش نزدیکترین بیومکانیک را به ACL اصلی دارد و نتیجة بهتر برای بیماران دربردارد.
روش‌ها: این مطالعه به صورت پیگیری مقطعی (آینده‌نگر) انجام شده است. نتایج بالینی بازسازی ACL در بیماران نظامی با پارگی خالص ACL ارزیابی و پیگیری شد. در یک گروه 26 بازسازی ACL با استفاده از روش ترانس پورتال TP (transportal) انجام شد و در گروه دیگر 20 بیمار با استفاده از روش ترانس تیبیال TT (transtibial) بازسازی شدند.
یافتهها: در پیگیری نهایی، 8 بیمار (40%) در گروه TT و پنج مورد (23/19%) در گروه TP تست «Pivot» مثبت داشتند. 3 بیمار (15%) در گروه TT و 9 بیمار (61/34%) در گروه TP تست «Lachman» مثبت داشتند. از نظر آماری اختلاف معنی‌داری در تست Pivot (06/0p=) و آزمون Lachman (35/0 p=) بین دو گروه وجود نداشت. میانگین نمرات Lysholm در گروه TT و TP به ترتیب 5/2±8/92 و 8/2±2/93 بود (01/0p=). میانگین زاویة پیوند در گروه TT و در گروه TP به ترتیب 9/2±7/68 و 1/4±6/43 بود (001/0p=). هیچ ارتباطی بین زاویة قرارگیری گرافت و رضایت بیماران (Lysholm Score) پس از جراحی (05/0P>) و بین زاویة قرارگیری گرافت و تست‌های «ناپایداری» زانو (05/0P>) بین دو گروه مشاهده نشد.
نتیجهگیری: تفاوت بالینی معنی‌داری بین دو روش آناتومیک (ترانس پورتال) و غیرآناتومیک (ترانس‌تیبیال) برای بازسازی رباط صلیبی قدامی مشاهده نشد. هیچ تفاوت بالینی قابل توجهی بین دو روش یافت نشد، بنابراین، هر دو روش می‌توانند نتایج خوبی داشته باشند.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندون‌های مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباط‌های جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بین‌المللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لی‌شُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران ام‌آرآی انجام شد. بیماران به‌طور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) گزارش شد. امتیاز «لی‌شُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی به‌علت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجهگیری: به‌نظر می‌رسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کم‌عارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
فریور عبدا..زاده لاهیجی؛ حمیدرضا اصلانی؛ امیر بیسادی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ الهام رحیمیان؛ علی فتوحی ملکی؛ سید روح ا... موسوی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: برخی محققین استفاده از اولتراسوند را در تشخیص سندرم تونل کارپ پیشنهاد کرده‌اند اما توانایی آن در تعیین شدت بیماری روشن نیست. در این مطالعه توانایی اولتراسوند در تعیین شدت سندروم تونل کارپ با استفاده از اندازه‌گیری سطح مقطع عصب مدین در مقایسه با سرعت انتقال عصب (Nerve Condiation Study) بررسی شد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: برخی محققین استفاده از اولتراسوند را در تشخیص سندرم تونل کارپ پیشنهاد کرده‌اند اما توانایی آن در تعیین شدت بیماری روشن نیست. در این مطالعه توانایی اولتراسوند در تعیین شدت سندروم تونل کارپ با استفاده از اندازه‌گیری سطح مقطع عصب مدین در مقایسه با سرعت انتقال عصب (Nerve Condiation Study) بررسی شد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر، ۱۸۱ مچ متعلق به ۹۴ بیمار مشکوک به سندرم تونل کارپ در یک مرکز آموزشی تهران بررسی گردید. سطح مقطع عصب مدین با اولتراسوند اندازه‌گیری و شدت بیماری براساس معیار ارائه شده توسط «اِل‌میدانی» و همکاران تعیین گردید. سپس بیماران براساس سرعت انتقال عصب در یکی از چهار گروه نرمال یا سندرم تونل کارپ خفیف، متوسط یا شدید قرار گرفتند. در نهایت میانگین سطح مقطع عصب بین گروه‌ها مقایسه شد و ضریب توافق کاپا بین دو روش برای تعیین شدت بیماری محاسبه گردید.یافتهها: با افزایش شدت بیماری، میانگین سطح مقطع عصب به‌طور معناداری افزایش یافت (۰.۰۰۰۱>p < /em>). تعیین شدت بیماری براساس اولتراسوند در ۵۶.۹% از مچ‌ها شامل ۸۸.۸% نرمال، ۷۰.۷% سندرم تونل کارپ شدید، با سرعت انتقال عصب مطابقت داشت. ضریب توافق کاپا بین دو روش اولتراسوند و EMG/NCV برابر ۰.۴۳۶تعیین گردید (۰.۰۰۱>p < /em>).نتیجهگیری: تشخیص وجود سندرم تونل کارپ شدید یا عدم وجود آن با سونوگرافی، می‌تواند در تصمیم‌گیری برای انجام جراحی یا جراحی نکردن بسیار کمک‌کننده باشد. البته در این مورد توجه به علایم بالینی بیمار و تفسیر یافته‌های سونوگرافی براساس آنها بسیار حائز اهمیت است.
ایمان حفار؛ امین بیغم صادق؛ امین نعمت اللهی؛ ایرج کریمی؛ سعید لطفی
چکیده
پیش زمینه: تسریع التیام استخوان، یکی از چالش برانگیزترین مسائل مطرح در عتم ارتوپدی است. از این رو مطالعه حاضر، با هد بررسیروند التیام استخوان با کاربرد پودر استخوان ماهی و پلاکت لیوفیتیزه آماده شده با روشی نوین( روی مد حیوانی خرگوش طراحی شد.مواد و روش ها: این مطالعه پژوهشی، در بهار و تابستان سا 1331 ، در دانشگاه شهرکرد، روی 22 خرگوش نر ...
بیشتر
پیش زمینه: تسریع التیام استخوان، یکی از چالش برانگیزترین مسائل مطرح در عتم ارتوپدی است. از این رو مطالعه حاضر، با هد بررسیروند التیام استخوان با کاربرد پودر استخوان ماهی و پلاکت لیوفیتیزه آماده شده با روشی نوین( روی مد حیوانی خرگوش طراحی شد.مواد و روش ها: این مطالعه پژوهشی، در بهار و تابستان سا 1331 ، در دانشگاه شهرکرد، روی 22 خرگوش نر نیوزلندی سفید یک سالهتوزیع شده بودند. بعد از برش پوست و » ترکیب « و » پلاکت لیوفیتیزه « ،» پودر استخوان ماهی « ،» کنتر « انجام شد. خرگوش ها در 4 گروهنمایان سازی استخوان زندزبرین، قطعه ای استخوان به طو 1 سانتی متر برداشته شد. در گروه کنتر ، بدون جاگذاری و در سایر گروه ها با42 و 75 ، از خرگوش ها عکس های رادیولوژی گرفته ،21 ، جاگذاری مواد پیوندی یادشده پر شد و عضلاه و پوست بخیه شدند. در روزهای 14شد تا از نظر تشکیل استخوان، جوش خوردگی استخوان و بازآرایی کالوس مورد ارزیابی قرار گیرند. روز 75 ، خرگوش ها جهت تهیه مقاطعهیستوپاتولوژی آسان کُشی شدند.یافته ها: در ارزیابی رادیوگرافی روز 75 ، گروه پلاکت لیوفیتیزه نسبت به سایر گروه ها برتری قابل توجهی از خود نشان داد. سطح معنی داری ازو p=0.007 ،p= بین گروه پلاکت لیوفیتیزه و گروه های کنتر ، پودر استخوان و ترکیبی وجود داشت که به ترتیب 0.02 ،p ارزشگروه کنتر و گروه پودر « بود. مقاطع هیستوپاتولوژی نشان گر برتری معنی دار گروه های درمان نسبت به گروه کنتر بودند. بین p=0.005اختلا » گروه کنتر و گروه ترکیب پودر استخوان ماهی و پلاکت لیوفیتیزه « و » گروه کنتر و گروه پلاکت لیوفیتیزه « ،» استخوان ماهیمشاهده شد. هیچ گونه علائمی مبنی بر رد شدن پیوند در گروه ها مشاهده نشد. p= و 0.01 p=0.03 ،p= معنی داری، به ترتیب 0.01نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد استفاده از پلاکت لیوفیتیزه می تواند مراحل التیام استخوان را در خرگوش تسریع کند و این مادهدارای پتانسیل استفاده در طب انسانی است.
محسن کرمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مریم صداقت نیا؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رامین اعتمادی؛ احمد شفایی زاده
چکیده
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتی‌های ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچ‌ها می‌توانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سی‌تی‌اسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ...
بیشتر
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتی‌های ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچ‌ها می‌توانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سی‌تی‌اسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ۵ سال که به دلیل دفورمیتی ستون فقرات در دو مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی فیوژن ستون مهرهای با استفاده از پیچهای پدیکولار توراسیک و کمری قرار گرفتند، بررسی شدند. پس از جراحی و جاگذاری پیچ‌ها، محل قرارگیری پیچ‌ها توسط یک رادیولوژیست با تجربه و با استفاده از سی‌تی‌اسکن ارزیابی شد.یافتهها: در مجموع ۴۲ پیچ پدیکل در مهره‌های پشتی و کمری کار گذاشته شد. ۳۴ پیچ (۸۰%) در محل مناسب قرار گرفتند و ۹ مورد از دیواره پدیکل را پاره کردند؛ بخصوص زمانی که قطر پدیکل کمتر بود، آسیب عصبی عروقی در هیچ یک از ۴۲ پیچ مشاهده نگردید.نتیجهگیری: جراحی گذاشتن پیچ پدیکل یک روش مناسب و بدون عارضه برای درمان دفورمیتی‌های ستون فقرات درکودکان زیر 5 سال میباشد.
حمیدرضا حسین زاده؛ رضا زندی؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد قریشی؛ سینا شاهی؛ فرشاد صفدری؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ محمد علی جلیلی
چکیده
پیش‌زمینه: شیب پشتی تی‌بیا شیبی است که به‌طور طبیعی پلاتوی تی‌بیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباط‌های متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تی‌بیا در یک مرکز درمانی شهر تهران ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شیب پشتی تی‌بیا شیبی است که به‌طور طبیعی پلاتوی تی‌بیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباط‌های متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تی‌بیا در یک مرکز درمانی شهر تهران بود. مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش توصیفی بر روی ۱۰۸ زانوی سالم (۷۰ مرد و ۳۸ زن) با میانگین سنی ۳۸سال (۶۰-۲۳ سال) در یک مرکز درمانی تهران انجام شد. افراد مورد بررسی به‌علت ترومای اطراف زانو، نیاز به پرتونگاری زانو داشتند اما در معاینات بالینی و پرتونگاری، شکستگی یا پارگی رباط‌های زانو دیده نشد. مقدار شیب در پرتونگاری نیمرخ واقعی زانو با استفاده از کورتکس پشتی، به عنوان محور مرجع اندازه‌گیری شد. یافتهها: میانگین شیب پشتی تی‌بیا ۸/۱±۴/۹ درجه به دست آمد. سن و جنس نقشی در میزان شیب نداشتند (۰۵/۰≤p). نتیجهگیری: یافتهها نشان دادند که مقدار شیب پشتی تی‌بیا در گروه ایرانی این مطالعه با جوامع دیگر بهویژه جوامع غربی متفاوت است. اعمال این تفاوتها در طراحی سیستمهای تعویض مفصل زانو ضروری به نظر می‌رسد.
امیر سالاری؛ احمد رضا میربلوک؛ مظفر حسینی نژاد؛ علی کریمی
چکیده
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد ...
بیشتر
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا (ع) مورد بررسی قرار گرفتند، اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری و نتایج بررسی،EMG /NCV[3]، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت گردید و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شده و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (9/17%) بیماران مرد و 96 نفر (1/82%) زن، با میانگین سنی 5/46 سال بودند. بیشترین درصد(5/41٪ ) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ( CTS ) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد. از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش ، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (8/48%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبی C7 ( 7/70%) بود. با استفاده از Regression Binary Logisticو با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی([4] (BMI دو متغیر تاثیر گذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند( 0001/0P< ).
نتیجه گیری: از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.
واژگان کلیدی: سندرم تونل کارپال، رادیکولوپاتی گردنی، سندرم دابل کراش
علی دوست‌محمدی؛ محمد حسین فتحی؛ امین بیغم صادق؛ امیرحسین توکلی‌زاده؛ حامد اکبریان
چکیده
پیش‌زمینه: در سال‌های اخیر بیوسرامیک‌های زیست فعال مورد توجه ویژه پژوهشگران قرار گرفته‌اند. شیشه زیست فعال (بیوگلاس) و هیدروکسی آپاتیت از جمله این بیوسرامیک‌ها هستند. هدف از این پژوهش، ساخت و مشخصه‌یابی نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت برای جایگزینی یا ترمیم استخوان بود. مواد و روش‌ها: نانوبیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت مطابق ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در سال‌های اخیر بیوسرامیک‌های زیست فعال مورد توجه ویژه پژوهشگران قرار گرفته‌اند. شیشه زیست فعال (بیوگلاس) و هیدروکسی آپاتیت از جمله این بیوسرامیک‌ها هستند. هدف از این پژوهش، ساخت و مشخصه‌یابی نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت برای جایگزینی یا ترمیم استخوان بود. مواد و روش‌ها: نانوبیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت مطابق روشهای مستند موجود ساخته شد. تحلیل عنصری بیوسرامیک‌های ساخته شده به کمک پرتو ایکس انجام گردید و شکل و اندازه ذرات به کمک میکروسکوپ الکترونی مورد بررسی قرار گرفت. درنهایت، ذرات بیوسرامیک و ترکیب ساخته شده از آنها در استخوان خرگوش کاشته شد و فعالیت زیستی آنها از طریق هیستولوژی و پرتونگاری بررسی و مقایسه گردید. یافتهها: آزمون‌های مشخصه‌یابی، تولید نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت طبیعی را با ترکیب مورد نظر تأیید کرد. نتایج آزمون‌های هیستوپاتولوژی و پرتونگاری نشان داد که نانوذرات بیوگلاس، هیدروکسی آپاتیت و کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت، فعالیت زیستی قابل توجهی داشته و پس از گذشت ۴ تا 6 هفته باعث ترمیم نواقص استخوانی می‌شوند. همچنین مشاهده شد عملکرد زیستی کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت نسبت به هر کدام از اجزای آن، به تنهایی بالاتر است. نتیجهگیری: تلفیق خاصیت هدایت استخوانی هیدروکسی آپاتیت و القای استخوانی بیوگلاس در کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت، منجر به زیست فعالی بسیار خوب این ترکیب و پاسخ زیستی مناسب بافت سخت استخوان به این بیوسرامیک ترکیبی می‌گردد.
محمد فکور؛ زاهد صفی خانیظ؛ شیوا رضیع
چکیده
پیش‌زمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه‌ای از ایران انجام گرفت.مواد و روش‌ها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه‌ای از ایران انجام گرفت.مواد و روش‌ها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. زاویه تیبیوفمورال و اینترمالئولار در حالت ایستاده اندازه‌گیری شدند. محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در تمامی افراد به تفکیک سن و جنس تعیین گردید.یافتهها: در تمامی افراد والگوس مشاهده شد. میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۵±۱/۷ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۶±۴/۹۷ درجه؛ در دختران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۸± ۷/۱ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۷± ۴/۹۵ درجه بود. بین میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران و دختران تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. میانگین فاصله اینترمالئولار در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۹± ۲/۷ سانتی‌متر و در 8 تا 16 سال ۰/۸۶± ۱/۴ سانتی‌متر؛ میانگین فاصله اینترمالئولار در دختران سنین ۳ تا ۷ سال ۰/۸۸±۲/۶ سانتی‌متر و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۹۳± ۰/۲۹ سانتی‌متر بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس بین زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار نشان داد (-۰/۴۷۵-=r).نتیجهگیری: تکامل امتداد اندام تحتانی در کودکان ایرانی همانند کودکان اروپایی، آمریکای شمالی و ترکیه می باشد ولی با کودکان چینی تفاوت دارد.
امیرمحمد نوالی؛ مهربان مهرآیین
چکیده
پیش‌زمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسک‌ها و غضروف مفصلی را افزایش می‌دهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسک‌ها و غضروف مفصلی را افزایش می‌دهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ٤٣ بیمار (٣٩ مرد، ٤ زن) با میانگین سنی ٣٨ سال که با تاخیر بیش از ٧ سال تحت بازسازی رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. نتایج مقیاس‌های نمره‌دهی KOOS ،IKDC، «لی‌شلم» «تنگر»، و یافته‌های آرتروسکوپی بیماران از نظر آسیب منیسک و غضروفی، قبل از عمل و در زمان پیگیری نهایی مقایسه شدند. میانگین زمان پیگیری 34 ماه بود.
یافتهها: میانگین زمان بین آسیب اولیه تا درمان ١٢١ماه بود. در ٣٩ بیمار (٩٠/٧%) آسیب غضروفی در قسمتهای مختلف سطح مفصلی بود که در ٢٠ مورد، آسیب درجه I و II و ١٩مورد درجه III و IV بود. آسیب رباط در 35 بیمار (٨١/٤%) با آسیب منیسک همراه بود. تنها در ٢ مورد (٤/٦%) آسیب رباط بدون آسیب منیسک یا غضروف بود. بهبودی معنی‌داری در نمرات تمامی مقیاس‌ها پس از جراحی مشاهده گردید (٠/٠٠١>p < /em>).
نتیجهگیری: علیرغم اینکه تاخیر در بازسازی رباط متقاطع جلویی، منجر به عوارضی از قبیل آسیب منیسک و غضروفی می‌گردد، لیکن بازسازی این رباط حتی با تاخیر چند ساله می‌تواند کیفیت زندگی و سطح فعالیتی بیماران را بهبود بخشد.
علی بیرجندی نژاد؛ حمید فرزادفرد؛ شکوفه فرزادفرد؛ مسلم مختاری فرد
چکیده
پیش‌زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته میباشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته میباشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب می‌نمایند. هدف این مقاله معرفی یک وسیله ابداعی برای کارگذاشتن سریع میله داخل استخوانی و با کاهش استفاده از اشعه ایکس است.
مواد و روش‌ها: هفت بیمار مرد دارای شکستگی فمور با میانگین سنی 32-28 سال نیازمند فیکساسیون با میله‌های اینترلاک با استفاده از ست ابداعی عمل جراحی شدند. متغیرهای مدت زمان عمل، نوع شکستگی و محل شکستگی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافتهها: عمل جراحی تمامی بیماران با شکستگی بسته دیافیز فمور بدون هیچ‌گونه شکستگی همراه، در مدتزمان کل عمل جراحی با میانگین 116.57 دقیقه انجام شد. میانگین زمان مصرفی ست ابداعی از شروع اتصال قطعات ست ابداعی به استخوان و جااندازی و عبور گاید از محل شکستگی و رسیدن گاید به ته کانال دیستال 21.85 دقیقه بود. طول و راستای صحیح در تمام موارد به‌دست آمد.
نتیجهگیری: نتایج به‌کارگیری از این ست نشان داد که میلهگذاری بسته شکستگی‌های فمور بدون و یا با حداقل انجام فلورسکوپی با ست ابداعی مذکور در مدت زمان مناسب و با راحتی کامل جراح برای بیماران قابل انجام است..
داود عسگری
چکیده
زمینه و هدف : آسیب بافت غضروفی یکی از چالش های جهانی بوده و درصد زیادی از مردم را درگیر می کند . عامل اصلی استئوآرتریت ضربه و یا بیماری دژنراتیو وابسته به سن است . هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق داخل مفصلی سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و ترشحات حاصل از آن در ترمیم غضروف تخریب شده مفصل زانوی موش صحرایی می باشد. روش اجرا : 30 سر ...
بیشتر
زمینه و هدف : آسیب بافت غضروفی یکی از چالش های جهانی بوده و درصد زیادی از مردم را درگیر می کند . عامل اصلی استئوآرتریت ضربه و یا بیماری دژنراتیو وابسته به سن است . هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق داخل مفصلی سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و ترشحات حاصل از آن در ترمیم غضروف تخریب شده مفصل زانوی موش صحرایی می باشد. روش اجرا : 30 سر موش صحرایی نر با وزن تقریبی 200 تا 250 گرم به طور تصادفی به پنج گروه 6 تایی شامل گروه سالم (دریافت کننده سرم فیزیولوژی) ، گروه استئوآرتریت (تزریق منوسدیم یدو استات)، گروه مزانشیمی، گروه مزانشیمی+ دریافت همان حجم ترشحات سلولی+ محیط کشت و گروه تزریق محیط کشت تقسیم شدند. پس از گذشت چهار هفته، موشها کشته شده و مفصل ران با دو روش ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک مورد مطالعه قرارگرفتند.یافتهها: نتایج بدست آمده نشان داد که تزریق105 ×5/2 سلول در میلیلیتر اثر خوبی در ترمیم ضایعات غضروفی ایجاد شده توسط تزریق منوسدیم یدو استات داشت. مطالعات هیستولوژیک نشان داد که میزان فیبریلاسیون، وجود شکافهای ریز و شکافهای عمیق (P<0.05) در گروه درمان مزانشیمی کاهش یافت. میزان پروتئوگلیکان در گروه درمانی مزانشیمی افزایش معنیدار (P<0.05) داشت. همچنین، در گروه درمانی با ترشحات مزانشیمی و محیط کشت تغییراتی در جهت ترمیم غضروف تخریب شده مشاهده شد که تفاوت با گروه استئوآرتریت معنیدار نبود.نتیجهگیری: در این پژوهش اثر ترمیمی سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و ترشحات این سلولها در بهبود آسیبهای هیستوپاتولوژیک غضروف مفصل موش صحرایی مورد تایید قرار گرفت.
صدیقه نجفی پور؛ غلامحسین شاهچراغی؛ محمدحسین فلاح زاده؛ مرضیه کارگر
چکیده
پیش‌زمنیه: پرفشارخونی ثانویه در نوزادان و کودکان ممکن است به علل متفرقه نظیر ضربه به اندام‌های تحتانی، شکستگی و به‌کارگیری کشش مشاهده گردد. این مطالعه به منظور بررسی شیوع پرفشارخونی در کودکان تحت درمان با روشهای ارتوپدی در دو مرکز درمانی شیراز انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی در فاصله زمانی ۶ ماهه، ۶۰ کودک ۳ تا ۱۴ ساله ...
بیشتر
پیش‌زمنیه: پرفشارخونی ثانویه در نوزادان و کودکان ممکن است به علل متفرقه نظیر ضربه به اندام‌های تحتانی، شکستگی و به‌کارگیری کشش مشاهده گردد. این مطالعه به منظور بررسی شیوع پرفشارخونی در کودکان تحت درمان با روشهای ارتوپدی در دو مرکز درمانی شیراز انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی در فاصله زمانی ۶ ماهه، ۶۰ کودک ۳ تا ۱۴ ساله (۳۴ پسر، ۲۶دختر) با مشکلات ارتوپدی در اندام‌های تحتانی نظیر ۳۵ شکستگی فمور، ۷ پاچنبری، ۵ دررفتگی مادرزادی مفصل ران، ۳ شکستگی لگن، ۳ کوتاهی مادرزادی پا، ۲ پولیومیلیت و ۵ سایر مشکلات ارتوپدی مثل پرفشاری خون بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفتند. فشارخون کودکان در زمان پذیرش، قبل و بعد از درمان با کشش و یا گچ‌گیری اندازه‌گیری شد.یافتهها: پرفشاری خون در ۳۰ کودک ۱۴-۳ ساله بین روز دوم تا چهارم بعد از جراحی ارتوپدی مشاهده گردید. پرفشاری خون شدید در ۴ پسر و ۲ دختر مشاهده شد که پس از تغییر زاویه تراکشن یا توقف بلند کردن استخوان، فشارخون به حالت طبیعی بازگشت و در ۲۴ مورد پرفشاری خون متوسط دیده شد و در ششمین روز به روند طبیعی بازگشت. این یافتهها در کودکان با شکستگی تنه ران تحت درمان با تراکشن، پاچنبری با گچ‌گیری و کوتاهی پا با ثابت کننده خارجی بیشتر مشاهده شد.نتیجهگیری: پرفشاری خون شدید و متوسط در ۵۰ درصد بیماران تحت درمان با کشش استخوانی و یا گچ‌گیری مشاهده شد، اما در فشار خون بیماران تحت درمان با کشش پوستی تغییری مشاهده نگردید و بین پرفشاری خون و جنس بیماران ارتباطی دیده نشد. پرفشار خونی ثانویه در بین کودکان تحت درمان جراحی ارتوپدی ممکن است مشاهده گردد. بنابراین کنترل مرتب فشارخون این کودکان در روزهای دوم تا ششم بعد از درمان پیشنهاد می‌گردد.
محمدرضا گیتی؛ آرش شرافت وزیری
چکیده
پیش‌زمنیه: اصولاً درمان‌های متعددی برای شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شده‌اند که از آنها میتوان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباط‌های کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلاب‌دار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگی‌های دیستال ...
بیشتر
پیش‌زمنیه: اصولاً درمان‌های متعددی برای شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شده‌اند که از آنها میتوان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباط‌های کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلاب‌دار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل AC با این پلاک و عوارض احتمالی آن بررسی شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۱ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۶ به سه مرکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده و با استفاده از «پلاک قلاب‌دار» تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در این مطالعه قابلیت اعتماد تثبیت با این پلاک و تاثیر آن روی فضای ساب‌اکرومیال، نتایج بالینی از نظر کارکرد شانه، دامنه حرکت و وجود درد مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: تمام موارد شکستگی دیستال کلاویکل جوش خوردند. در آخرین پیگیری، میانگین نمره constant برابر ۹۳/۶ از ۱۰۰ بود. از لحاظ عوارض در ۱۶ مورد (۱۹/۷%) دامنه حرکت ایجاد شده با درد خفیف همراه بود و از لحاظ نمره constant نیز دامنه حرکتی کامل داشتند.در 2 مورد جااندازی ناکامل در مفصل AC وجود داشت که مجدداً عمل شدند. علیرغم تاکید، فقط ۱۸ بیمار ۸ تا ۱۲ ماه بعد از عمل برای درآوردن پلاک مراجعه نمودند.نتیجهگیری: این روش ثابت کردن، جهت شکستگی‌های ناپایدار دیستال کلاویکل و نیز نوع III دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار کاملاً مناسب است، اما در دررفتگی‌های نوع برای درآوردن پلاک بایستی براساس نیاز بیمار و با توجه به عوارض احتمالی و نیاز به عمل مجدد تصمیم‌گیری نماییم.
محمد علی عرفانی؛ هرمز نورایی؛ سید امیررضا مصباحی؛ فاطمه طوبایی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، بررسی بیماران با اسکولیوز کمری یا پشتی‌ـ کمری ناشناخته (ایدیوپاتیک) جوانان بود که به روش فیوژن جلویی سگمان کوتاه با پیچ پدیکولار با بازوی بلند درمان شدند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر طی ۴ سال، ۱۲بیمار با اسکولیوز ناشناخته پشتی‌ـ کمری یا کمری که تحت عمل فیوژن جلویی سگمان کوتاه با پیچ پدیکولار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، بررسی بیماران با اسکولیوز کمری یا پشتی‌ـ کمری ناشناخته (ایدیوپاتیک) جوانان بود که به روش فیوژن جلویی سگمان کوتاه با پیچ پدیکولار با بازوی بلند درمان شدند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر طی ۴ سال، ۱۲بیمار با اسکولیوز ناشناخته پشتی‌ـ کمری یا کمری که تحت عمل فیوژن جلویی سگمان کوتاه با پیچ پدیکولار قرار گرفته بودند، بررسی شدند. زاویه انحنای اصلی و ثانویه، زاویه مهره‌های بالایی و زیرین سگمان جراحی شده؛ چرخش دیسک در زیر مهره تحتانی وسیله‌گذاری گردیده؛ انحراف از خط وسط و چرخش مهره اپیکال انحنای اصلی در محور ساژیتال در پرتونگاری قبل از عمل، چهار روز بعد از عمل و در آخرین مراجعه اندازه‌گیری گردید. میزان رضایت‌مندی با پرسشنامه SRS-30 ارزیابی شد.یافتهها: تصحیح زاویه انحنای اصلی ۶۶/۷% و انحنای پشتی فیوز نشده ۵۰/۲% بود که با تصحیح در حالت خمیده قبل از عمل همخوانی داشت. در انحنای اصلی پس از درمان، ۹۲% کاهش در چرخش مهره اپیکال، ۷۴% بهبود در انحراف مهره اپیکال از خط وسط، ۷۵% کاهش زاویه مهره بالایی انحنای وسیله‌گذاری شده، ۷۹% کاهش در زاویه مهره تحتانی انحنای اصلی به‌دست آمد، و زاویه دیسک در زیر آخرین مهره وسیله‌گذاری شده ۹۲% بهبود یافت. میزان کیفوز و لوردوز پس از جراحی، تغییر قابل توجهی نکرد. میانگین SRS-30 در آخرین بررسی ۱۱۶بود.نتیجهگیری: فیوژن جلویی سگمان کوتاه در بیماران اسکولیوز پشتی‌ـ کمری یا کمری ناشناخته‌ای که انحنای پشتی آنان در عکس حالت خمیده قبل از عمل 25 درجه کاهش می‌یابد، نتایج بالینی و رادیولوژیک قابل‌قبول خواهد داشت.
