سید ابوالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان
چکیده
پیشزمینه: پارگی تاندونهای بازکننده انگشتان دست از آسیبهای شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخمها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندونهای باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی تاندونهای بازکننده انگشتان دست از آسیبهای شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخمها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندونهای باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست میباشد.مواد و روشها: مطالعه بهصورت آیندهنگر توصیفی در طی ۲۸ ماه (از ۱۳۸۳تا ۱۳۸۵) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. ۳۲ بیمار با زخم باز و بریدگی تاندونهای بازکننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۴/۶سال (۴۶-۱۷سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون ۴ صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری ۷ ماه بود. نتایج براساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.یافتهها: در مجموع ۷۲ تاندون بازکننده در ۳۲ بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد.بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و3 بهترتیب ۳۶% و ۳۴/۷% و کمترین محل آسیب در نواحی ۱ و ۴ به ترتیب ۶/۹% و ۹/۷% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی ۵ و سپس ۳ (۸۸%-۸۴%) دیده شد. نتایج بد در پارگیهای نواحی ۱ و ۲ و ۴ بیشتر بود.نتیجهگیری: پارگی تاندونهای بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی ۳ و ۵ نتایج بهتری نسبت به نواحی ۱ و ۲ و ۴ دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم میکند.
شیتی جی منچند؛ جنیفر رودگر؛ یاسین کانان؛ چان هی جو؛ دیوید پودسوا؛ جان برچ
چکیده
چکیده
اهداف: هدف ما دراین مقاله تعیین میزان شیوع و بروز بیماری، گسترش آن و عوامل پیشآگهی جهت ازسرگیری رشد در غضروف رشد، پس از برداشتن ناحیه بسته شده غضروف رشد (تیغه استخوانی) اندام تحتانی است.
روشها: ما به صورت گذشتهنگر،پرونده تمام بیماران تحت درمان برداشتن ناحیه بسته شده غضروف رشد (تیغه استخوانی) اندام تحتانی را که بین سالهای ...
بیشتر
چکیده
اهداف: هدف ما دراین مقاله تعیین میزان شیوع و بروز بیماری، گسترش آن و عوامل پیشآگهی جهت ازسرگیری رشد در غضروف رشد، پس از برداشتن ناحیه بسته شده غضروف رشد (تیغه استخوانی) اندام تحتانی است.
روشها: ما به صورت گذشتهنگر،پرونده تمام بیماران تحت درمان برداشتن ناحیه بسته شده غضروف رشد (تیغه استخوانی) اندام تحتانی را که بین سالهای 1981 تا 2017 انجام شده است بررسی کردیم. تمام تصاویر رادیوگرافی قبل از عمل تا زمان قطع رشد در غضروف رشد بیمار، جراحی بعدی یا بلوغ اسکلتی را نیز در نظر داشتیم و بازنگری و بررسی کردیم.
نتایج: 89 بیمار معیارهای ورود به مطالعه را داشتند که در آنها 26 مورد استخوان دیستال فمور، 49 مورد استخوان پروگزیمال تیبیا (شامل 40 مورد بلانت نوزادی) و 14 مورد دیستال تیبیا ثبت شده بود. بعد از جراحی برداشتن نوار استخوانی غضروف رشد، 37 مورد (41%) حداقل دو سال از رشد نرمال برخوردار بودند («موفقیتآمیز»)، 13 مورد (15%) کمتر از دو سال رشد داشتند («نسبتا موفقیت آمیز») و 39 مورد (44%) رشدی نشان ندادند («ناموفق»). 56% از گروههای «موفق» و گروه «بهبود جزئی» در مقایسه با 100% از گروه «شکست خورده» نیاز به جراحیهای بعدی داشتند. استفاده از متیل متاکریلات (کرانیوپلاست TM) به عنوان ماده جایگزین، نسبت به چربی به دست آمده از بدن شخص، برتری داشت (01/0p <). نوع آناتومیک تیغه استخوانی (محیطی، مرکزی، خطی)، غضروف رشد آسیبدیده، سن بیمار و علت آن، تأثیری درپیشآگهی نداشتند.
نتیجهگیری: تقریباً 40% از بیماران پس از برداشتن تیغه استخوانی غضروف رشد جزئی (partial)، از سرگیری مفید رشد را نشان دادند. به استثنای ماده جایگزین، سایر متغیرها، تأثیری درپیشآگهی نداشتند. این نتایج باید هنگام تعیین ضروری بودن عمل جراحی برداشتن تیغه استخوانی غضروف رشد در هر کدام از بیماران در نظر گرفته شود. بازسازی تصویربرداری پیشرفته سهبعدی قبل از عمل، تأیید عکس رادیوگرافی تهیه شده از برداشتن کامل تیغه استخوانی غضروف رشد، استفاده از نشانگرها برای تشخیص و پیگیری رشد استخوان و انجام رادیوگرافی دورهای تا زمان قطع رشد یا بلوغ باید در یک برنامه درمانی استاندارد گنجانده شود.
سطح شاهد: سطح 3
محمد مهدی سرزعیم؛ محمد رازی؛ فریده نجفی؛ محمد امین نجفی
چکیده
پیشزمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرسفیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی ...
بیشتر
پیشزمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرسفیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش استخوان ـ تاندون پاتلاـاستخوان در یک بیمارستان آموزشی شهر تهران درمان شدند. در ۸۲ بیمار روش پرسفیت و 76 بیمار پیچ اینترفرنس استفاده شد. در آخرین پیگیری، ۷۱ بیمار در گروه پرسفیت و ۶۵ بیمار در گروه پیچ اینترفرنس ارزیابی شدند. معیارهای ارزیابی شامل بازگشت به سطح فعالیت اولیه، درد، پایداری زانو، محدودیت حرکت زانو، نمره IKDC عوارض آن بود. یافتهها: در آخرین پیگیری، ۵۹ بیمار گروه پرسفیت و ۵۵ بیمار گروه پیچ اینترفرنس، نمره IKDC خوب تا عالی داشتند (۰/۰۵). میانگین شلی، در گروه پرسفیت با ۲/۷ میلیمتر و در گروه پیچ اینترفرنس با ۲/۵ میلیمتر بهبود داشت. میزان اینتگریتی رباط متقاطع جلویی، براساس تست «لاکمن» و «پیووت شیفت» پیشرفت قابلتوجهی در هر دو گروه داشت ولی تفاوت آماری بین دو گروه معنیدار نبود (۰/۰۵). نتیجهگیری: ثابت کردن بهروش پرسفیت نتایجی شبیه بهروش پیچ اینترفرنس دارد. از طرف دیگر این روش مزایایی از قبیل ترمیم سریع استخوان به استخوان، پایداری بالا و بازتوانی زودرس دارد. این روش معایب مرتبط با وسیلههای تثبیت را ندارد، بازسازی سادهتری دارد و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است.
غلامحسین شاهچراغی؛ مهزاد جاوید؛ محمد آراسته
چکیده
پیشزمینه: بیماری ترومبوآمبولیک (TED) پس از آرتروپلاستی کامل زانو بهندرت در ایران رخ میدهد. در این مطالعه، بروز ترومبوز وریدی در بیماران مبتلا به آرتروز مفصل زانو که با جایگزینی زانو در جنوب ایران درمان شده بودند، بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر «بررسی موردها» طی یک سال، تعداد ۱۰۰ آرتروپلاستی کامل زانو برای احتمال ...
بیشتر
پیشزمینه: بیماری ترومبوآمبولیک (TED) پس از آرتروپلاستی کامل زانو بهندرت در ایران رخ میدهد. در این مطالعه، بروز ترومبوز وریدی در بیماران مبتلا به آرتروز مفصل زانو که با جایگزینی زانو در جنوب ایران درمان شده بودند، بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر «بررسی موردها» طی یک سال، تعداد ۱۰۰ آرتروپلاستی کامل زانو برای احتمال ایجاد ترومبوز وریدی توسط ارزیابی بالینی و سونوگرافی رنگی داپلر قبل از عمل و ۲ ماه بعد از عمل و همچنین توسط ارزیابی بالینی یک سال پس از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در این مطالعه بهطور تصادفی وارفارین یا انوگزاپارین پروفیلاکسی دریافت کردند.یافتهها: در مجموع ۷۷ زن و ۲۳ مرد با میانگین سنی ۶۷ سال (۸۲-۵۲ سال) وارد مطالعه شدند. متوسط افت هموگلوبین ۲/۷ گرم با وارفارین و ۳/۳ با انوگزاپارین مشاهده شد. هیچ موردی از ترومبوز، آمبولی ریوی، خونریزی، سندرم ترومبوتیک یا همارتروز عمده مشاهده نشد.نتیجهگیری: ایجاد ترومبوز وریدی در بیماران استئوآرتریت زانو که تعویض مفصل زانو میشوند به خوبی با وارفارین یا انوگزاپارین قابل پیشگیری است. خونریزی با انوگزاپارین نسبت به وارفارین پس از عمل بیشتر مشاهده میشود.
سعید سلوکی؛ امیر رحمانی رسا؛ نرگس قمری؛ محمد مهدی کامروان
چکیده
هدف: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگیهای استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکرد سیستم ایمنی بدن در راستای استخوانسازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته میشود.روش: سارکوم یووینگ تومور اولیه و بدخیم استخوان است که حفظ جان بیمار و انتخاب بهترین شیوه درمان جزو چالشهای ...
بیشتر
هدف: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگیهای استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکرد سیستم ایمنی بدن در راستای استخوانسازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته میشود.روش: سارکوم یووینگ تومور اولیه و بدخیم استخوان است که حفظ جان بیمار و انتخاب بهترین شیوه درمان جزو چالشهای پزشکی آن محسوب میشود. در حال حاضر درمان با استفاده از شیمی درمانی و جراحی مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه بررسی پیامدها و بقای عمر پس از شیمی درمانی قبل از جراحی، جراحی و شیمی درمانی بعد از جراحی در مراکز آموزشی درمانی جنوب ایران میباشد.مواد و روشها: در این پژوهش گذشتهنگر، بیماران با سارکوم یووینگ با سابقه 11 سال درمان در دو مرکز آموزشی درمانی جنوب ایران، از طریق بررسی پرونده و ارزیابیهای بالینی و تصویربرداری در موارد زنده و قابل دسترس، مورد مطالعه قرار گرفتند.یافتهها: 42 بیمار از سال 1384 تا 1395 در دو مرکز آموزشی درمانی مورد درمان قرار گرفتند. 13 بیمار فوت کرده بودند و 2 نفر در مطالعه شرکت نکردند. یافتههای حاضر در مورد اطلاعات دموگرافیک، توزیع آناتومیک، میزان بقا و پیامدهای تومور در 27 بیمار نجات یافته از این سارکوم بود. بهترین نتایج درمانی در بیمارانی به دست آمد که شیمی درمانی قبل از جراحی دریافت کرده بودند و سپس تحت جراحی و به دنبال آن شیمی درمانی مجدد قرار گرفته بودند. شایعترین عضو درگیر در بیماران مورد مطالعه استخوان ران و شایعترین عمل جراحی انجام گرفته برداشت رادیکال بوده است. 46/2% بیماران بقای عمر 5 ساله بدون بیماری داشتند. نتیجهگیری: تشخیص زودرس و درمان مناسب به صورت شیمی درمانی قبل ازعمل، جراحی با برداشتن حاشیه مناسب و شیمی درمانی بعد از جراحی برای این تومور پیشنهاد میشود. مطالعه ما این نکات را در مورد شیمی درمانی قبل از عمل جراحی و شیمی درمانی بعد از عمل تایید کرد.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیشزمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا بهدنبال پیچخوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد میباشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایتبخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام میشود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی میتوانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن ...
بیشتر
پیشزمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا بهدنبال پیچخوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد میباشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایتبخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام میشود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی میتوانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن مچ پا و بررسی اثر آن بر نتیجه ترمیم آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا بود.مواد و روشها: ۱۸ بیمار سنین ۲۱ تا ۴۵ ساله با پیچخوردگی مکرر مچ پا مطالعه شدند. اندیکاسیون جراحی براساس شکایت بیمار همراه با علایم ناپایداری مچ پا و یا درد و شکست در درمان فیزیوتراپی برای حداقل یک دوره سه ماهه بود. تمام بیماران تحت بررسی آرتروسکوپیک ضایعات داخل مفصلی و جراحی ضایعات زردپی پرونئوس برویس قبل از ترمیم آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا به روش بروستروم (Brostrom) و استفاده از بخیه قلابدار قرار گرفتند. تمام بیماران قبل و بعد از عمل با مقیاس انجمن پا و مچ پای آمریکا (AOFAS) ارزیابی شدند.یافتهها: میانگین زمان بین آسیب و جراحی ۱۹ ماه و دو هفته (۳۶-۳ ماه) و میانگین زمان پیگیری بعد از جراحی 14 ماه (۲۲-۶ ماه) بود. تمام بیماران قبل از عمل امتیاز پایین داشتند، ولی بعد از عمل ۱۴ بیمار (۷۹%) نتایج عالی و ۴ بیمار (۲۱%) نتایج خوب داشتند.نتیجهگیری: ترمیم مستقیم و آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا و ترمیم آسیب تاندون پرونئوس در ناپایداری مزمن مچ پا مؤثر میباشد.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل تونلهای فمور و تیبیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تیبیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافتهها: وضعیت صحیح تونل تیبیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونلهای تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجهگیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونلهای تیبیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت میباشد.
آرش ملکی؛ فیروزه مددی؛ رامین ارژنگ؛ فیروز مددی
چکیده
۸۶۱/۰پیشزمینه: چرخش تیبیا عبارت از چرخش طبیعی محور مفصل دیستال تیبیا نسبت به محور مفصل پروگزیمال تیبیا حول محور طولی آن میباشد. هدف از انجام این مطالعه ارائه روشی برای اندازهگیری چرخش تیبیا با کمک سیتیاسکن بود. مواد و روشها: یک مطالعه تشخیصی بر روی ۶۴ داوطلب بالای ۱۶ سال با میانگین سنی ۷/۳۲ سال در یک مرکز تصویربرداری ...
بیشتر
۸۶۱/۰پیشزمینه: چرخش تیبیا عبارت از چرخش طبیعی محور مفصل دیستال تیبیا نسبت به محور مفصل پروگزیمال تیبیا حول محور طولی آن میباشد. هدف از انجام این مطالعه ارائه روشی برای اندازهگیری چرخش تیبیا با کمک سیتیاسکن بود. مواد و روشها: یک مطالعه تشخیصی بر روی ۶۴ داوطلب بالای ۱۶ سال با میانگین سنی ۷/۳۲ سال در یک مرکز تصویربرداری انجام گردید. به منظور تعیین چرخش تیبیا، سیتیاسکن ساق در آزمودنیها انجام شد. برشهای مناسب پروگزیمال و دیستال جهت تعیین چرخش تیبیا انتخاب شدند. پس از تعیین خط مرجع پروگزیمال تیبیا توسط یک پزشک برشهای مربوطه به تعداد لازم بر روی کاغذ چاپ و در اختیار چهار پزشک قرار گرفت. پزشکان با ۲ روش مختلف، در دو نوبت با فاصله یک ماه خط مرجع دیستال تیبیا را رسم نمودند، آنگاه زاویه ایجاد شده بین این دو خط توسط یک پزشک اندازهگیری شد. ضریب همبستگی بین مقادیر بهدست آمده تعیین و میزان تکرارپذیری هر یک از این روشها محاسبه گردید. یافتهها: در روش اول ضریب همبستگی بین مقادیر بهدست آمده توسط پزشکان مختلف ۸۶۱/۰و در روش دوم ۸۶۳/۰؛ و ضریب تکرارپذیری هر دو روش ۸۶۸/۰ بود. نتیجهگیری: با توجه به همبستگی بالا در روش دوم میتوان از این روش در بدشکلی فیبولا جهت تعیین میزان چرخش تیبیا استفاده کرد.
زهرا خوز؛ محمد نیکخو؛ چی شیو چنگ
چکیده
پیشزمینه: کمردرد یکی از شایعترین بیماریهایی است که شخص را نیازمند مداخله پزشکی میکند. از آنرو که جراحی آخرین راه درمان است، پیشبینی برنامهریزی روند انجام جراحی مفید و تا حدی ضروری به نظر میرسد،که لازمه آن در قدم اول داشتن مدل بیومکانیکی صحهگذاری شده براساس اطلاعات آناتومیکی ستونفقرات بیمار است. با وجود ...
بیشتر
پیشزمینه: کمردرد یکی از شایعترین بیماریهایی است که شخص را نیازمند مداخله پزشکی میکند. از آنرو که جراحی آخرین راه درمان است، پیشبینی برنامهریزی روند انجام جراحی مفید و تا حدی ضروری به نظر میرسد،که لازمه آن در قدم اول داشتن مدل بیومکانیکی صحهگذاری شده براساس اطلاعات آناتومیکی ستونفقرات بیمار است. با وجود پیشرفت بسیار در این زمینه همچنان نیاز به مدلی که هم بتواند پارامترهای آناتومیکی مهم را در بربگیرد و هم از نظرکاربرد کلینیکی قابل استفاده باشد، احساس میشود. مواد و روشها: هدف این مقاله توسعه مدل اجزا محدود شخصیسازی شده ستونفقرات کمری با تعداد 23 پارامتر آناتومیکی است. دادههای اولیه از عکس رادیولوژی میانگین افراد سالم استخراج شده و در نرمافزار کتیا طراحی شده است. سپس مدل دقیق اجزا محدود در نرمافزار آباکوس تهیه گردیده است و نتایج محدوده حرکتی سگمنتهای حرکتی در حرکات فلکشن، اکستنشن و خمشدن به چپ و راست با نتایج مطالعه تجربی موجود در ادبیات تحقیق صحهگذاری شدهاست. یافتهها: به منظور مشاهده کاربرد مدل پارامتری شخصیسازی شده از ستونفقرات کمری، مدلی از یک بیمار پس از جراحی فیوژن ناحیه کمری ارائه شد و نتایج محدوده حرکتی سگمنتهای حرکتی و فشار می اندیسکی با مدل سالم مقایسه گردید.نتیجهگیری: باتوجه به اینکه نتایج قابل قبولی در هر مرحله مشاهده گردید، میتوان با داشتن مدل پارامتری شخصیسازی شده وگسترش مدل برای هر بیمار، به پیشبینی نتیجه عمل جراحی فیوژن و مقایسه نتایج بیومکانیکی در صورت کمتر یا بیشتر کردن سطوح فیوژن پرداخت که میتواند گام موثری در کلینیک باشد.
غلامحسین شاهچراغی؛ مهزاد جاوید
چکیده
پیشزمینه: فقدان «مادرزادی» تیبیا بیماری نادر است و ممکن است یک متخصص ارتوپدی در یک دوره کار هرگز با آن روبرو نشود. در این گزارش تعداد قابل ملاحظهای از این ضایعه نادر ارائه شده است. ساق و پا در بیشتر موارد حفظ شد و عمکلرد بیمار بهطور دقیق ارزیابی گردید.
مواد و روشها: تعداد ۳۶ بیمار (۱۹ دختر و ۱۷ پسر) با ۴۸ نقصان تیبیا ...
بیشتر
پیشزمینه: فقدان «مادرزادی» تیبیا بیماری نادر است و ممکن است یک متخصص ارتوپدی در یک دوره کار هرگز با آن روبرو نشود. در این گزارش تعداد قابل ملاحظهای از این ضایعه نادر ارائه شده است. ساق و پا در بیشتر موارد حفظ شد و عمکلرد بیمار بهطور دقیق ارزیابی گردید.
مواد و روشها: تعداد ۳۶ بیمار (۱۹ دختر و ۱۷ پسر) با ۴۸ نقصان تیبیا بررسی بالینی و پرتونگاری شدند. میانگین سنی بیماران ۱۲ سال بود. کیفیت زندگی (PQL) و «وضعیت رضایت والدین» ارزیابی شد. نوع و تعداد جراحیهای انجام شده، تأخیر احتمالی کودکان برای انجام وظایف مدرسه و همچنین نوع کفش مورد استفاده بررسی شدند.
یافتهها: مدت زمان پیگیری ۹ سال بود. ۴۸ مورد همیملیا تیبیا در تقسیم بندی «جونز» (Jones) شامل ۱۴ مورد تیپ یک، ۱۶ تیپ دو، ۱۱ تیپ چهار و ۷ مورد غیرقابل طبقهبندی؛ و با تقسیمبندی «وِبِر» (Weber) عبارت از ۱۶،۱۱،۶،۱ و ۱۴ به ترتیب تیپهای I،II،III،IV،VII بودند. ده عضو (۸ بیمار) قطع گردید و جراحی «بازسازی» در ۳۸ ساق (۲۸ بیمار) انجام شد. جراحیهای عمده «بازسازی» شامل سینوستوزیس تیبیا و فیبولا، هم راستا کردن ساق پا و مچ پا و بلند کردن کوتاهی با تکنیک ایلیزاروف بود. دو مورد جوش نخوردن سینوستوز و ۶ مورد خشکی زانو وجود داشت. پوشش پا در گروه «بازسازی» ۱۲ مورد کفش عادی و ۱۸ مورد کفشهای تغییر یافته یا شکل داده شده بودند. نمره کیفیت زندگی در گروه «بازسازی شده» ۶۸ و بیش از گروه قطع عضو بود.
نتیجهگیری: بازسازی ساق همراه با نگاهداشتن پا در همیملیا تیبیا در بیشتر موارد میتواند کارآیی خوب و رضایت بیمار را به همراه داشته باشد.
محمود کریمی مبارکه؛ علیرضا سعید؛ علی نعمتی
چکیده
۳۱پیشزمینه: تعویض مفصل زانو یکی از راهحلهای نهایی برای بیماریهای زانو با تخریب مفصل و علایم بالینی درد، دفورمیتی و محدودیت حرکتی میباشد. نتایج این عمل جراحی در مطالعات موجود در سایر کشورها عالی گزارش میشود. در کشور ما مقالات مربوط به نتایج تعویض مفصل زانو زیاد نیستند. شرایط اجتماعی و فرهنگی و اعتقادات مذهبی مردم در میزان ...
بیشتر
۳۱پیشزمینه: تعویض مفصل زانو یکی از راهحلهای نهایی برای بیماریهای زانو با تخریب مفصل و علایم بالینی درد، دفورمیتی و محدودیت حرکتی میباشد. نتایج این عمل جراحی در مطالعات موجود در سایر کشورها عالی گزارش میشود. در کشور ما مقالات مربوط به نتایج تعویض مفصل زانو زیاد نیستند. شرایط اجتماعی و فرهنگی و اعتقادات مذهبی مردم در میزان رضایتمندی نقش دارد. هدف از این بررسی، ارائه نتایج کوتاه مدت تعویض مفصل زانو در کرمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه با روش کارآزمایی بالینی و آیندهنگر، ۵۴ بیمار (۱۱ مرد و ۴۳ زن) مبتلا به تخریب زانو بین سالهای ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۵ در یک مرکز آموزشیـ درمانی کرمان تحت درمان آرتروپلاستی زانو قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۶۵ سال (۸۰-۴۱ سال) و میانگین زمان پیگیری ۳۴/۳ ماه (۳ ماه تا ۵ سال) بود. ۴۶ زانو آرتروز و ۸ مورد آرتریت روماتویید داشتند. دادههای قبل و بعد از عمل با استفاده از برگه ارزیابی «انجمن زانو» مقایسه و وضعیت بیمار در مقایسه با سمت مقابل ارزیابی شد.یافتهها: براساس سیستم ارزیابی «انجمن زانو» ۱۹ بیمار گروه A، تعداد 4 بیمارBB و 31 بیمار C بودند. میانگین میزان بهبود درد از ۳۳ قبل از عمل به ۷۷ و ارزیابی عملکرد از ۴۱به ۷۲ رسید. ۹۶% بیماران از جراحی خود رضایت داشتند. یک مورد عفونت سطحی، یک مورد عمقی، ۲ مورد تأخیر در ترمیم زخم مشاهده شد. سه مورد نیاز به تعویض دوباره داشتند که یک زانو بهدلیل عفونت حاد ۱۰ روز پس از عمل، یک مورد عفونت ۱۶ ماه بعد از عمل و دیگری تغییر شکل جزء تیبیا پس از یکسال بود.نتیجهگیری: آرتروپلاستی در بیماران کرمانی با درصد بالای رضایت بیماران همراه است و شکست در کوتاهمدت بیش از همه به خطای تکنیک جراحی و عفونت مربوط میشود.
فردین میرزاطلوعی؛ میکائیل تفکیکی علمداری؛ حمیدرضا خلخالی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بهعنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا میکند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که میتواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بهعنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا میکند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که میتواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش: در یک مطالعه بالینی تصادفی آیندهنگر، در طی یک سال بیمارانی که تحت عمل بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ قرار میگرفتند بهصورت تصادفی به دو گروه ۲۵ نفری تزریق پلاسمای غنی از پلاکت داخل تونلها حوالی عمل (گروه ۱) و بدون تزریق (گروه ۲) تقسیم شدند. سیتیاسکن زانوها روز بعد از عمل و ۳ ماه بعد از عمل انجام شد و قطر تونلها اندازهگیری گردید. بیماران در طی ۳ ماه از نظر بالینی بررسی شدند و همزمان میزان شلی مفصلی نیز سنجیده شد. یافتهها: سه ماه بعد از عمل همه بیماران بدون درد و دارای زانوی پایدار، تست «لاکمن» منفی و دامنه حرکات خوب بودند. نتایج آرترومتری در هر دو گروه بهطور مشخصی بهبود یافتند (۰۰۱/۰>p < /em>). علیرغم آنکه بروز گشادی تونل در گروه پلاسما اندکی کمتر از گروه کنترل بود، بین دو گروه نه در ورودی یا وسط تونل فمور و نه در ورودی یا وسط تونل تیبیا، ختلاف معنیداری وجود نداشت ( ۰۵/p ≥۰). نتیجهگیری: این بررسی نشان داد پلاسمای غنی از پلاکت تأثیر واضحی در پیشگیری از گشاد شدن تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی ندارد.
امیر محمد نوالی؛ محمدعلی محسنی؛ میربهرام صفری؛ آیسان نوزاد
چکیده
پیشزمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا بهعنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار میرود. از سوی دیگر، این فنآوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی میکاهد. هدف از این مطالعه بررسی ...
بیشتر
پیشزمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا بهعنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار میرود. از سوی دیگر، این فنآوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی میکاهد. هدف از این مطالعه بررسی دقت معاینه بالینی و امآرآی در تشخیص آسیب زانو شامل پارگیهای منیسک و رباطهای متقاطع است. مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفیـ تحلیلی، ۱۲۰ بیمار (۱۰۸ مرد و ۱۲ زن) دچار آسیب زانو که سابقه قبلی آرتروسکوپی نداشتند و کاندید آرتروسکوپی بودند، در مدت یک سال در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. ابتدا برای تشخیص اولیه، معاینه دقیق و کامل زانوی مبتلا انجام شد. نتایج آرتروسکوپی زانو بهعنوان تشخیص نهایی درنظر گرفته شد و بر این اساس نتایج معاینه فیزیکی و امآرآی مورد قضاوت قرار گرفت.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۹ سال (۵۴-۱۶سال) بود. دقت، حساسیت و ویژگی معاینه فیزیکی در مورد آسیب منیسک داخلی بهترتیب ۸۵، ۹۴/۸ و ۷۵/۸درصد؛ برای آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵، ۷۰/۸ و ۸۸/۵ درصد؛ در مورد آسیب رباط متقاطع جلویی بهترتیب ۹۵/۸، ۹۸/۶ و ۹۱/۷ درصد؛ و در مورد رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. دقت، حساسیت و ویژگی امآرآی برای آسیب منیسک داخلی بهترتیب ۷۷/۵، ۸۴/۲ و ۷۱/۴ درصد؛ آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵/۸، ۵۶/۵ و ۹۲/۸ درصد؛ آسیب رباط متقاطع جلویی بهترتیب ۹۲/۵، ۹۸/۶ و ۸۳/۳ درصد؛ و برای رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. در مجموع، در آسیبهای منفرد، دقت معاینه فیزیکی نسبتا بیشتر از آسیبهای پیچیده و نتایج امآرآی در این مورد برعکس بود.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، هر دو روش معاینه فیزیکی و امآرآی در تشخیص آسیبهای زانو بسیار حساس و دقیق میباشد ولی معاینه فیزیکی کمی برتری دارد. امآرآی بایستی در موارد مشکوک یا آسیبهای پیچیده مورد استفاده قرار گیرد.
نادر تنیده؛ محمد امین رستمی نسب؛ آیدا حسن پور؛ امید کوهی حسین آبادی؛ مریم مجاهد؛ سارا سادات نبوی زاده
چکیده
) یک های درمانی بسیاری وجود دارد، اما هنوز هیچ پاسخ مشخصی برای درمان کامل این بیماری وجود ندارد. با توجه به اثرات جانبی مختلف ناشی از داروهای رایج؛ هدف از این مطالعه ارزیابی اثر عصاره برگ گیاه گواوا بر OAمواد و روشاین مطالعه بر روی مدل حیوانی به مدت 8 هفته با 25 موش صحرایی که با استئوآرتریت به وسیله کلاژناز القا شده بودند، انجام شد. تمام ...
بیشتر
) یک های درمانی بسیاری وجود دارد، اما هنوز هیچ پاسخ مشخصی برای درمان کامل این بیماری وجود ندارد. با توجه به اثرات جانبی مختلف ناشی از داروهای رایج؛ هدف از این مطالعه ارزیابی اثر عصاره برگ گیاه گواوا بر OAمواد و روشاین مطالعه بر روی مدل حیوانی به مدت 8 هفته با 25 موش صحرایی که با استئوآرتریت به وسیله کلاژناز القا شده بودند، انجام شد. تمام موشصورت تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند، گروه اول، بهکردند و تزریق داخل مفصلی سالین دریافت کرده بودند، گروه دوم روغن زیتون داخل مفصلی دریافت کردند، گروه سوم تحت درمان با هیالگان داخل مفصلی (IAقرار گرفتند، گروه چهارم عصاره برگ گیاه عصاره گواوا با دوز کم (λو گروه آخر عصاره برگ گواوا )بهدریافت کردند. همه گروه کشته ها برداشته شدند. تمام نمونهها با آزمون غیرپارامتریک کروسکال-والیس (توزیع آزاد) با استفاده از نرم نسخه 23 آنالیز شدند.نتایج یافتهتوجهی را در گروه دوز بالا (50 λو گروه کنترل نشان میهای رادیوگرافی اختلاف معنیها در ارزیابی توزیع در عرض فضای مفصلی وجود دارد (p value =0.0001)نتیجهعصاره برگ گیاه گواوا اثر ترمیمی قابل توجهی بر استئوآرتریت دارد.
عباس شیخ؛ شهناز شهربانیان؛ هومن مینونژاد
چکیده
مقدمه: تعیین ارتباط تعادل و حس عمقی مفصل زانو در تکواندوکاران اهمیت گنجاندن تمرینات حس عمقی در برنامه تمرینی تکواندوکاران را نشان میدهد و میتواند بهعنوان یکی از مولفههایی که منجر به ارتقا سطح حرفهای ورزشکاران آماتور و حرفهای میگردد مورد توجه ورزشکاران و مربیان رشته ورزشی تکواندو قرار گیرد. لذا هدف از پژوهش حاضر ...
بیشتر
مقدمه: تعیین ارتباط تعادل و حس عمقی مفصل زانو در تکواندوکاران اهمیت گنجاندن تمرینات حس عمقی در برنامه تمرینی تکواندوکاران را نشان میدهد و میتواند بهعنوان یکی از مولفههایی که منجر به ارتقا سطح حرفهای ورزشکاران آماتور و حرفهای میگردد مورد توجه ورزشکاران و مربیان رشته ورزشی تکواندو قرار گیرد. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه وضعیت حس عمقی وضعیت مفصل زانو و تعادل در تکواندوکاران حرفهای و آماتور بود. مواد و روشها: روش پژوهش حاضر مقطعی و مقایسهای بود. نمونه پژوهش حاضر دو گروه 40 نفری از تکواندو کاران حرفهای و آماتور 18 تا 30 ساله بود. وضعیت فرد از نظر حرفهای بودن (حرفهای و آماتور) متغیر مستقل در نظر گرفته شد و میانگین خطای بازسازی زاویه هدف زانو در سه زوایه 30، 60 و 90 درجه و تعادل متغیرهای وابسته بودند که به ترتیب توسط ژیروسکوپ و دستگاه تعادل سنج بایودکس اندازهگیری شدند. از آزمون تی تست مستقل و معادل ناپارامتریک آن یو مان- ویتنی (در صورت برقرار نبودن پیش فرضهای آزمون پارامتریک) برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که بین حس وضعیت مفصل زانو در زوایههای 30 (0.001p=)، 60 (0.001p=)و 90 (0.008p=) درجه و نیز تعادل (0.001p=) در تکواندوکاران حرفهای و آماتور تفاوت معنیداری وجود دارد و گروه حرفهای نسبت به افراد آماتور نتایج بهتری را کسب کردهاند.نتیجهگیری: باتوجه به یافتههای پژوهش نتیجهگیری میشود که انجام تمرینات تکواندو بهصورت حرفهای میتواند حس عمقی مفاصل و تعادل را با افزایش عملکرد جسمانی بهبود ببخشد و این موارد از نکات مهم تفاوت بین ورزشکاران حرفهای نسبت به تکواندکاران آماتور میباشد.
محمد رضا مینیاتور سجادی؛ رضا زندی؛ کامیار مکوندی
چکیده
پیشزمینه: در جراحی تعویض مفصل زانو برای رسیدن به نتیجه مناسب اعاده ی زاویه 90 درجه بین سطح مفصل و محور مکانیکال ران مورد نظر می باشد و به طور معمول برش انتهای ران با زاویه 5-7 درجه توسط اکثر جراحان انتخاب می شود. در این مطالعه بر روی بیماران کاندید تعویض مفصل زانو با دفرمیتی واروس ما برای پاسخ به این سوال تلاش کردیم که ایا این زاویه برش ...
بیشتر
پیشزمینه: در جراحی تعویض مفصل زانو برای رسیدن به نتیجه مناسب اعاده ی زاویه 90 درجه بین سطح مفصل و محور مکانیکال ران مورد نظر می باشد و به طور معمول برش انتهای ران با زاویه 5-7 درجه توسط اکثر جراحان انتخاب می شود. در این مطالعه بر روی بیماران کاندید تعویض مفصل زانو با دفرمیتی واروس ما برای پاسخ به این سوال تلاش کردیم که ایا این زاویه برش انتهای ران یک طیف ثابت است یا خیر.مواد و روشها: در این مطالعه کیفی case series سه ساله از سال ابتدای 1394 تا انتهای 1396 روی 123 بیمار کاندید تعویض مفصل زانو در بیمارستان طالقانی تهران با دفرمیتی واروس زوایای واروس اندام ( varus angle)، زاویه خمیدگی ران(bowing angle)، زاویه برش انتهایی استخوان ران (distal femoral cutting angle) ، زاویه بین محور گردن ران با شفت ران(NSA=neck shaft angle) ، زاویه بین محور مکانیکال ران و خط مفصلی(lateral distal femoral angle=LDFA ) اندازه گیری شدند. جهت برسی اماری از نرم افزار SPSS با ورژن 20 استفاده شد و از تست اماری t هم برای مقایسه اطلاعات قابل شمارش استفاده شد.یافتهها: متوسط زاویه واروس در مردان 4.34± 13.71 و در زنان 7.87±16.41 بود. متوسط زاویه برش دیستال راندرجنس مذکر 1.09±6.50 و در جنس مونث 1.75±7.38 بود.در 48 بیمار(39%) زاویه برش دیستال ران خارج از محدوده 5-7 درجه بود. در 32 بیمار(26%) این زاویه بین 7-9 درجه بوده ودر 8 بیمار(6%) این زاویه بیشتر از 9 درجه بود. در 8 بیمار (6%) زاویه برش دیستال ران کمتر از 5 درجه بود. تمام زوایا بر اساس جنس تفاوت قابل توجه با هم نداشتند. ارتباط معنی دار خوبی بین زاویه برش دیستال ران با زاویه خمیدگی ران وجود داشت(r= 0.769) همچنین ارتباط زاویه برش دیستال ران با زاویه NSA متوسط بود(r=0.523). ارتباط زاویه برش دیستال ران و LDFA بوده(r=0.11)و ارتباط زاویه واروس و LDFA پایین بود(r= 0.28) همچنین LDFA با زاویه NSA ارتباط داشتند(r=0.15) بر اساس یافته های مطالعه ما ، زاویه برش دیستال ران در بیمارانی که نیاز به تعویض مفصل زانو داشته و دفورمیتی واروس دارند ممکن است بیشتر از 7 درجه باشد. نتیجهگیری: زاویه برش دیستال ران در تعویض مفصل زانو بیماران با واروس شدید عدد ثابتی نداشته و ممکن است بیشتر از 7 درجه باشد. به همین دلیل در این گروه از بیماران بهتر است رادیوگرافی ایستاده از لگن تا مچ پا گرفته شده و زاویه بین محور مکانیکال ران با محور اناتومیکال ران در یک سوم دیستال تعیین شود. بر اساس یافته های مطالعه ما اگر زاویه خمیدگی ران نیز زیاد باشد زاویه برش دیستال ران نیز بیشتر خواهد شد.
فرامرز مصفا؛ مهوش آگاه؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ پرویز جلیلی
چکیده
مقدمه: روشهای مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگترین معایب این روشها بلوک نشدن کامل همه شاخههای عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهمترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخههای عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس ...
بیشتر
مقدمه: روشهای مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگترین معایب این روشها بلوک نشدن کامل همه شاخههای عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهمترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخههای عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس را نداشته باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه کاربردی توصیفی، ۵۰ بیمار (۳۰ مرد و ۲۰ زن) مراجعه کننده به مرکز درمانی آموزشی بیمارستان اختر، که کاندید اعمال جراحی ساعد و مچ دست بودند، طبق معیارهای تعیین شده انتخاب شدند. میانگین سنی بیماران ۳۵ سال بود. روش بلوک اینتراسکالن اصلاح شده در این بیماران اجرا گردید. محل تزریق بین دوسوم بالایی و یکسوم پایینی خط بین وسط استخوان کلاویکول و زایده chassaignac بود. پس از تزریق، میانگین زمان استقرار بیحسی عصب اولنار، میانگین زمان بیدردی و احتمال ایجاد پنوموتوراکس و میزان رضایتمندی بیمار ارزیابی شد.یافتهها: در کلیه بیماران، بیحسی عصب اولنار انجام شد. میانگین زمان استقرار بلوک ۱۵ دقیقه و ۴۴ ثانیه بود. میانگین طول مدت بیحسی ۳ ساعت و ۳۲ دقیقه بود. میزان وقوع بیدردی در حین جراحی ۹۶% بود. میزان رضایتمندی بیمار در ۷۰% موارد مطلوب گزارش گردید. پنوموتوراکس در هیچیک از بیماران مشاهده نگردید.نتیجهگیری: بلوک اینتراسکالن اصلاح شده روش مناسبی برای انجام اعمال جراحی ساعد و مچ دست میباشد و برخلاف روشهای مرسوم، خطر پنوموتوراکس را به همراه ندارد.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار؛ ریما سرحدیان؛ فریبا شیشوی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای فمور در بچهها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روشهای جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچهها بهکار میروند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگیهای فمور بچهها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای فمور در بچهها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روشهای جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچهها بهکار میروند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگیهای فمور بچهها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی در زمان خارج کردن پلاک بود.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی، ۴۲ بیمار با دامنه سنی ۱۲-۶ سال که برای شکستگی فمور بین سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ در یک مرکز درمانی ارومیه تحت عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی با پلاک فشاری شماره ۴/۵ سبک قرار گرفته بودند، ازنظر جوشخوردگی، بدجوشخوردگی، عفونت یا شکستگی پلاک و اختلاف طول دو اندام مورد بررسی قرار گرفتند. حداقل زمان پیگیری ۱/۵ سال بعد از جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه (۶۰-۱۸ماه) بود. سنجش اختلاف طول توسط سیتیاسکنوگرام انجام شد. معاینه بالینی و پرتونگاریهای پیاپی بیماران جهت بررسی روند جوشخوردگی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: از ۴۲ بیمار ۳۲ مورد پسر (۷۶/۲%) و ۱۰ بیمار دختر (۲۳/۸%) بودند. هفت مورد شکستگی دارای قطعه سوم یا بیشتر بود. ۵ مورد شکستگی باز و از نوع گاستیلو ۱ بود. در ۲۴ مورد، شکستگی با ترومای متعدد اتفاق افتاده بود. میانگین اختلاف طول اندام در آخرین پیگیری ۱/۱۷ (۲/۴-۰/۴) سانتیمتر بود. هیچ مورد بدجوشخوردگی، شکستگی وسیله یا عفونت وجود نداشت.نتیجهگیری: روش جااندازی باز و تثبیت با پلاک فشاری دارای عوارض اندک میباشد و با این روش اختلاف طول قابل توجهی در بچههای ۶ سال به بالا حادث نمیگردد.
عبدالحسین مهدی نسب؛ سید علی مرعشی نژاد؛ ناصر صرافان
چکیده
پیشزمینه: روشهای جراحی متعددی بهمنظور درمان ناپایداری یا دررفتگی مکرر جلویی شانه وجود دارد. در عمل «بریستو» با ایجاد یک مهار و حفاظ دینامیک و استاتیک در قسمت جلو و پایین مفصل شانه، از دررفتگی مفصل جلوگیری میشود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی «بریستو» در اصلاح دررفتگی مکرر جلویی شانه بود.مواد و روشها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: روشهای جراحی متعددی بهمنظور درمان ناپایداری یا دررفتگی مکرر جلویی شانه وجود دارد. در عمل «بریستو» با ایجاد یک مهار و حفاظ دینامیک و استاتیک در قسمت جلو و پایین مفصل شانه، از دررفتگی مفصل جلوگیری میشود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی «بریستو» در اصلاح دررفتگی مکرر جلویی شانه بود.مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، ۱۹ بیمار که بهدلیل دررفتگی مکرر جلویی شانه با منشاء تروماتیک، با روش جراحی «بریستو» درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری بیماران ۷/۵ سال (۱۴-۳ سال) و میانگین سنی بیماران در هنگام عمل ۲۵ سال بود. مشخصات دموگرافیک براساس پروندههای بیمارستان، پرسش از بیماران و معاینه بالینی برای بررسی میزان تعداد دررفتگی بعد از عمل جراحی، دامنه حرکات مفصل شانه، درد و توانایی انجام فعالیتهای ورزشی بررسی شدند. جهت بررسی نتایج و عملکرد مفصل شانه از سیستم امتیازدهی (Constant-Shoulder-Score (CSS استفاده شد.یافتهها: هیچیک از بیماران عود یا دررفتگی مجدد نداشتند. احساس ناپایداری در ۳ بیمار مشاهده شد. میانگین کاهش دامنه حرکتی شانه در حالت ابداکشن و چرخش بهخارج بازو در مقایسه با شانه سالم ۳۵ درجه (۶۰-۲۵) بود. پنج بیمار از درد خفیف شانه در پایان فعالیت روزانه شکایت داشتند. دو بیمار که قبل از بروز دررفتگی، فعالیتهای ورزشی کششی و والیبال را به طور منظم انجام میدادند، بعد از عمل نمیتوانستند فعالیت ورزشی قبلی را انجام دهند. در مجموع ۱۵ بیمار (۷۸/۹%) براساس سیستم امتیازدهی فوق نتیجه خوب و عالی داشتند. در پرتونگاری زمان پیگیری، در سه مورد علایم آرتروز زودرس دیده میشد. اینها هر سه کسانی بودند که محدودیت در حرکات چرخشی به خارج داشتند.نتیجهگیری: عمل جراحی «بریستو» در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با میزان بالایی از نتایج خوب و عالی همراه است. میزان ناپایداری بعد از عمل کم میباشد ولی به دلیل محدودیتی که در چرخش شانه ایجاد میکند، این عمل در افراد با فعالیت ورزشی حرفهای یا سنگین توصیه نمیشود.
محمود کریمی مبارکه؛ محمدحسن فدایی؛ مسعود مهدی نژاد یزدی
چکیده
پیشزمینه: زانوی شناور حاصل ضربه شدید است و معمولاً با مشکلات دیگری چون آسیب لیگامانهای زانو، جوشنخوردن شکستگی، و مهمتر از همه ضایعات عروقی همراه میباشد. هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیبهای اندام در «زانوی شناور» در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روش: در این مطالعه مقطعی، ۷۸ مورد (۶۹ مرد، ۹ زن) با ...
بیشتر
پیشزمینه: زانوی شناور حاصل ضربه شدید است و معمولاً با مشکلات دیگری چون آسیب لیگامانهای زانو، جوشنخوردن شکستگی، و مهمتر از همه ضایعات عروقی همراه میباشد. هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیبهای اندام در «زانوی شناور» در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روش: در این مطالعه مقطعی، ۷۸ مورد (۶۹ مرد، ۹ زن) با آسیب زانوی شناور که طی یک سال (۱۳۸۲تا ۱۳۸۳) در یک مرکز درمانی کرمان درمان شده بودند، بررسیشدند. مدت زمان پیگیری حداکثر ۲ هفته بود. این موارد شامل شیوع و نوع آسیب عروقی و سرنوشت اندام در ۲ هفته اول بود. بیماران بر حسب وضعیت عروق اندام به ۶گروه تقسیم شدند. همچنین هر یک از موارد زانوی شناور بر حسب سطح و نوع شکستگی استخوان به زیر گروه بیشتری تقسیم شدند.یافتهها: از ۷۸ مورد زانوی شناور، ۱۸نفر فاقد نبض بودند و حتی پس از پایدار شدن همودینامیک نیز نبض بازگشت نکرد. ۱۳ مورد آنژیوگرافی شدند و ۵ مورد بدون آنژیوگرافی مستقیما تحت عمل جراحی اکسپلوراسیون عروقی قرار گرفتند. از این مجموعه درنهایت ۱۵ بیمار با زانوی شناور آسیب عروقی داشتتند، که در ۸ بیمار به قطع اندام منتهی شد. آسیب عروقی ارتباط معنیداری با سن و محل آناتومیک شکستگیهای موجود در زانوی شناور نداشت.نتیجه گیری: شانس آسیب عروقی در شکستگی همزمان تیبیا و فمور در یک اندام ۲۰ درصد است. ارزیابی دقیق و فوری جریان خون اندام در زانوی شناور الزامی است.
رضا شهریار کامرانی؛ سیدحسین شفیعی؛ لیدا شفیعیان
چکیده
پیشزمینه: انکندروم شایعترین تومور خوشخیم استخوانی دست است که با تظاهرات متفاوتی مانند تورم، درد، بدشکلی و شکستگی ظاهر میشود. درمانهای جراحی متفاوتی برای این تومور گزارش شده که به منظور جلوگیری از شکستگی و پیشرفت بدشکلی بوده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج درمان بیماران انکندروم با روش کورتاژ به تنهایی بود. مواد و روشها: ...
بیشتر
پیشزمینه: انکندروم شایعترین تومور خوشخیم استخوانی دست است که با تظاهرات متفاوتی مانند تورم، درد، بدشکلی و شکستگی ظاهر میشود. درمانهای جراحی متفاوتی برای این تومور گزارش شده که به منظور جلوگیری از شکستگی و پیشرفت بدشکلی بوده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج درمان بیماران انکندروم با روش کورتاژ به تنهایی بود. مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۷ بیمار با میانگین سنی ۳۲سال که طی ۶ سال با تشخیص انکندروم دست در یک مرکز درمانی تهران جراحی شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران با روش خارج کردن تومور بدون پرکردن حفره حاصل درمان شدند. بیماران از نظر دامنه حرکت، قدرت مچ دست و طبقهبندی پرتونگاری «توردی» (Tordai) بررسی شدند. یافتهها: در پیگیری 2/15 ماهه (۸۸-۱۲ ماه) در هیچ موردی عود تومور دیده نشد و تمامی بیماران دامنه حرکت انگشت قبل از عمل را بدست آوردند. نتیجهگیری: جراحی انکندروم دست با کورتاژ تنها و بدون پرکردن حفره حاصل، نتایج رضایتبخشی از نظر احتمال عود و قدرت حرکت انگشتان بدست خواهد آورد.
میکائیل تفکیکی علمداری؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیشزمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که میتواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روشها : در این مطالعه گذشتهنگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک ...
بیشتر
پیشزمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که میتواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روشها : در این مطالعه گذشتهنگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمانهای مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقیمانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیبهای زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنرـ لیشلم» تعیین شد. برای درجهبندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیمبندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافتهها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنرـ لیشلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوانتر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگیها اختلاف معنیداری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تأخیری معنیدار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر ـ لیشلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنیدار بود. نتیجهگیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را بهدست آوردند. بیماران جوانتر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوبتری داشتند.
زانو
علیرضا ناصری؛ عباسعلی دهقانی؛ محمدرضا محرمی
چکیده
پیش زمینه: با توجه به عوارض نامطلوب ترمبوز ورید عمقی پس از عمل جراحی و نامشخص بودن شیوع این عارضه پس از عمل جراحی تعویض مفصل زانو در بیماران با سابقه شیمیدرمانی بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف بررسی فراوانی ترومبوز ورید عمقی به دنبال عمل جراحی تعویض مفصل زانو در بیماران با سابقه شیمیدرمانی به انجام برسانیم.مواد و روشها: تعداد ...
بیشتر
پیش زمینه: با توجه به عوارض نامطلوب ترمبوز ورید عمقی پس از عمل جراحی و نامشخص بودن شیوع این عارضه پس از عمل جراحی تعویض مفصل زانو در بیماران با سابقه شیمیدرمانی بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف بررسی فراوانی ترومبوز ورید عمقی به دنبال عمل جراحی تعویض مفصل زانو در بیماران با سابقه شیمیدرمانی به انجام برسانیم.مواد و روشها: تعداد ۱۸۹ بیمار کاندید جراحی تعویض مفصل زانو با سابقه شیمیدرمانی طی ۳۶ ماهه منتهی به اسفندماه سال ۱۳۹۹ مراجعهکننده به بیمارستانهای شهدا و امام رضا (علوم پزشکی تبریز) به روش تمامشماری وارد این مطالعه توصیفی- تحلیلی شدند. پس از جراحی بیماران از نظر بروز ترومبوز ورید عمقی و عوامل مؤثر بر آن براساس ابزار تعیینکننده ترمبوز ورید عمقی و سونوگرافی داپلر، ارزیابی شدند و با آزمونهای همبستگی اسپیرمن و رگرسیون مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: انحراف معیار ± میانگین نمره ترومبوز ورید عمقی برابر 66/6±49/43 بود که حاکی از آن است که شیوع ترمبوز ورید عمقی در افراد پس از جراحی تعویض مفصل زانو با سابقه شیمیدرمانی در حیطه ریسک بالا قرار دارد. شیوع ترومبوز ورید عمقی برابر 49 نفر (92/25 درصد) بود که متغیر تعداد جلسات شیمیدرمانی (P=0.001) با ابتلا به ترومبوز ورید عمقی مرتبط بود.نتیجهگیری: شیوع ترومبوز ورید عمقی به دنبال جراحی تعویض مفصل زانو در افراد با سابقه شیمیدرمانی بالاتر از میانگین طبیعی در مطالعات بیان شده است که نیازمند اقدامات درمانی و پیشگیرانه بیشتری است.
محسن مردانی کیوی؛ علی کریمی؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین سنی 35 سال که با نشانههای بالینی پارگی منیسک به کلینیک ارتوپدی شهر گیلان مراجعه کردند، پس از انجام معاینه بالینی و انجام امآرآی با تشخیص احتمالی پارگی منیسک، کاندیدای آرتروسکوپی شدند. قبل از انجام آرتروسکوپی، در اتاق عمل تست «آگزیال لودینگ مکموری» انجام شد. سپس براساس یافتههای زمان عمل آرتروسکوپی، دقت، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی تست در تشخیص پارگیهای منیسک، ارزیابی گردید. یافتهها: از ۱۴۶بیمار، ۹۲بیمار با تست «آگزیال لودینگ مکموری» تشخیص پارگی منیسک داشتند و در آرتروسکوپی ۸۲ بیمار نیز پارگی مشاهده شد. از ۵۴ بیمار که تست «آگزیال لودینگ مکموری» منفی داشتند، پارگی منیسک در ۳۸بیمار با آرتروسکوپی دیده شد. ۵۶% پارگیها در منیسک داخلی و ۷۵% در شاخ عقبی مشاهده شدند. تست فوق دقت ۱/۶۷%، حساسیت ۳/۶۸، ویژگی ۵/۶۱، ارزش اخباری مثبت ۱/۸۹% و ارزش اخباری منفی ۶/۲۹% نشان داد. از نظر شکل، پارگی نوع طولی دسته سطلی، شایعترین (۶۰% ) بود. نتیجهگیری: با توجه به ارزش اخباری مثبت تست «آگزیال لودینگ مکموری» برای صدمات منیسک، انتظار میرود این تست پارگی منیسک را در ۸۹% بیماران نشان دهد.
محمد رضا فراهانچی برادران؛ مهرنوش مهرنوش حساس یگانه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ فرشاد صفدری؛ رضا زندی؛ حمیدرضا حمیدرضا سید حسینزاده؛ سید مرتضی کاظمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۳ به دلیل شکستگی اینترتروکانتریک به مرکز آموزشی درمانی اختر مراجعه و تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران پس از تکمیل برگه رضایتنامه کتبی معاینه شدند و برای آنها «نمره هیپ هاریس» (Harris hip score) توانایی انجام فعالیت روزانه (Activity of daily living) تعیینشد. سپس از هیپ آسیب دیده پرتونگاری مجدد انجام و با عکسهای قبلی مقایسه گردید.یافتهها: از مجموع ۲۹۳ بیمار، ۱۹۴ مورد (۶۶/۲%) مرد و ۹۹ مورد (۳۳/۹%) زن بودند. میانگین سنی ۶/۶۷±۶۵ سال و مدت زمان پیگیری یک سال بود. در بررسیهای پرتونگاری در ۲۵۲ بیمار (۸۶%) جوشخوردگی کامل و در ۱۵۸ بیمار (۵۴%) راستای مناسب دیده شد. در مقیاس نمرهدهی هیپ هاریس، ۲۲۲ بیمار (۷۵/۸%) نمره بالای ۶۰ داشتند و فقط ۹۰ بیمار توانایی انجام فعالیت روزانه قبل از عمل را دوباره به دست آوردند.نتیجهگیری: درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک در سنین بالا با عوارض نسبتاً زیاد و نتایج نامناسب و موفقیت پایین بازگرداندن بیمار به حالت قبل از شکستگی همراه است.