حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان ۱۳۸۴ تا مرداد ۱۳۸۶در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. ۱۰بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان ۲۹/۸ سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تأیید تشخیص، تحت ام‌آرآی قرار گرفته بودند و ۴ بیمار نیز قبلاَ تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری ۱۲ماه (۱۹-۷ ماه) بود.یافتهها: دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز به‌طور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچ‌یک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضه‌ای بعد یا حین عمل به‌وجود نیامد.نتیجه‌گیری: گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبول‌تر می‌باشد.
فریدون مجتهد جابری؛ جواد پرویزی؛ توماس هیتمانیک؛ اشیش جوشی؛ جیمز پرتیل
چکیده
۲/۹۱۰پیش‌زمینه: عفونی شدن پروتز به‌دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب‌ترین درمان ترشح زخم به‌خوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روشها: دریک مطالعه «هم‌‌گروهی» (کوهورت) گذشته‌نگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد ...
بیشتر
۲/۹۱۰پیش‌زمینه: عفونی شدن پروتز به‌دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب‌ترین درمان ترشح زخم به‌خوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روشها: دریک مطالعه «هم‌‌گروهی» (کوهورت) گذشته‌نگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم ۲۱۷ بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتی‌بیوتیک خوراکی درمان شدند، به‌صورت خودبه‌خود بین ۲ تا ۴ روز متوقف شد و باقیمانده بیماران که ۸۳ نفر (۲۸%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.یافتهها: یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در ۶۳ بیمار از ۸۳ بیمار (۷۶%) گردید، درحالی که ۲۰ بیمار (۲۴%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمان‌های دیگر (دبریدمان‌های مکرر، درآوردن مفصل یا آنتی‌بیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیش‌بینی می‌نمود. تاخیر در جراحی و سوءتغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین میکردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعیت‌شناسی و جراحی)، بین گروه‌های درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.نتیجه‌گیری: در بیمارانی که به‌طور متوسط ۵ روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار می‌گیرند، نسبت به بیماران با تأخیر زمانی متوسط ۱۰ روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یک‌سال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمان‌‌هایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.چاپ شده در: Clin Orthop Relat Res, 2008466:1368-71
بابک پورعباس تحویلداری؛ سعید سلوکی؛ نرگس قمری؛ محمد احمدی جعفری
چکیده
خلاصهمقدمه: تومور سلول ژیانت یک تومور خوش خیم استخوانی است ه ممکن است در برخی موارد با تهاجم و حتی متاستاع تظاهر هند. اگرچروش ها مختلف درمان جراحی برا رفع این تومور مطرح شدس، اما عود تومور پس اع جراحی اع چالش ها پیش رو جراحان است. هدفو الکل ب همراس Burr ، اع انجام این مطال بررسی میزان عود و نتایج درمان تومور با سلول ژیانت استخوانی با استفادس ...
بیشتر
خلاصهمقدمه: تومور سلول ژیانت یک تومور خوش خیم استخوانی است ه ممکن است در برخی موارد با تهاجم و حتی متاستاع تظاهر هند. اگرچروش ها مختلف درمان جراحی برا رفع این تومور مطرح شدس، اما عود تومور پس اع جراحی اع چالش ها پیش رو جراحان است. هدفو الکل ب همراس Burr ، اع انجام این مطال بررسی میزان عود و نتایج درمان تومور با سلول ژیانت استخوانی با استفادس اع روش هورتاژسیمان استخوانی است.روش کار: مطال ه حاضر ب صورت مقط ی در شهر شیراع طی سال ها 1335 تا 1331 صورت گرفت. شرهت هنندس ها اع بین افراد مبتلا بو الکل ب همراس سیمان Burr ، تومور سلول ژیانت مراج هنندس ب بیمارستان شهید چمران و نماع انتخاب شدند و با استفادس اع هورتاژاستخوانی تحت جراحی قرار گرفتند. م اینات منظم ب صورت هر 3 ماس یک بار در سال اول، هر 6 ماس یک بار در سال دوم و اع سال سوم بب د ب صورت سالیان صورت گرفت. شانس عدم عود تومور ب روش ننالیز بقاء هاپلان مایر انجام پذیرفت.نتایج: در این مطال 23 بیمار تحت جراحی قرار گرفتند. اع این ت داد 13 نفر عن و 3 نفر مرد بودند. شایع ترین مکان درگیر در افرادشرهت هنندس، انتها استخوان ران بود. شایع ترین شکایت قبل اع جراحی، درد و پس اع جراحی محدودیت حرهات مفصل بود. پس اع انجاممطال و پیگیر ، تنها 4 نفر دچار عود، و یک نفر دچار متاستاع ریو شدند. شانس عدم عود تومور ه ب روش ننالیز بقاء هاپلان مایر31 % و برا 153 ماس در حدود 16 % بود. / محاسب شد، برا 21 ماس 1بحث و نتیجه گیری: اگرچ روش مذهور در مقایس با سایر روش ها می تواند سبب هاهش عود تومور در بیماران مبتلا شود اما ب نظرمی رسد امکان تخلی هامل بافت تومورال اع ناحی درگیر اع عوامل اثرگذار بر میزان عود تومور باشد.
احمد دشت بزرگ؛ سید سعید طباطبایی؛ تهمینه قلمی
چکیده
پیش‌زمینه: استئومیلیت هماتوژن حاد نوعی التهاب استخوان در دوران کودکی و نوجوانی خصوصاً در پسرها می‌باشد که معمولاً متافیز استخوان‌های بلند بخصوص تیبیا را درگیر می‌کند. هدف از این مطالعه بررسی سوش شایع و استخوان‌های درگیر در کودکان بود.مواد و روشها: در یک بررسی گذشته‌نگر، پرونده پزشکی ۱۱۱ کودک زیر ۱۳سال مبتلا به استئومیلیت هماتوژن ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئومیلیت هماتوژن حاد نوعی التهاب استخوان در دوران کودکی و نوجوانی خصوصاً در پسرها می‌باشد که معمولاً متافیز استخوان‌های بلند بخصوص تیبیا را درگیر می‌کند. هدف از این مطالعه بررسی سوش شایع و استخوان‌های درگیر در کودکان بود.مواد و روشها: در یک بررسی گذشته‌نگر، پرونده پزشکی ۱۱۱ کودک زیر ۱۳سال مبتلا به استئومیلیت هماتوژن حاد بستری شده در دو بیمارستان شهر اهواز بین سال‌های ۱۳۷۵تا ۱۳۸۵مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور متغیرهای سوش میکروبی و استخوان درگیر در جامعه مورد مطالعه بررسی شدند.یافتهها: نتایج نشان داد استئومیلیت هماتوژن حاد در پسرها ۳.۲۷ برابر دخترها بود. شایع‌ترین استخوان درگیر در پسرها دیستال تیبیا و در دخترها پروگزیمال فمور بود. در ۶۸.۸۹% بیماران کشت ترشحات چرکی مثبت بود و استافیلوکوک اورئوس شایع‌ترین ارگانیسم در هر دو جنس بود.نتیجه‌گیری: استومیلیت هماتوژن حاد در پسران به طور چشمگیری شایع تر می باشد. همچنین نوع استخوان درگیر شایع در پسرها و دخترها متفاوت است.؛ اما سوش میکروبی شایع در هر دو جنس یکسان و با درص بالایی استافیلوکوک اورئوس می باشد.
احسان شکوری؛ محمدحسین صادقی؛ محمدرضا کرفی؛ محمود فرزین
چکیده
پیش‌زمینه: روش بیحرکتسازی داخلی قطعات شکسته استخوان، مبتنی بر سوراخکاری موضع شکستگی و ثابت کردن آن به وسیله تجهیزاتی است که به استخوان پیچ میشوند. در حین فرآیند سوراخکاری استخوان، این امکان وجود دارد که دما از محدوده مجاز 47 درجه سانتی‌گراد فراتر رود و آسیب جبرانناپذیر نکروز حرارتی بر جای گذارد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش بیحرکتسازی داخلی قطعات شکسته استخوان، مبتنی بر سوراخکاری موضع شکستگی و ثابت کردن آن به وسیله تجهیزاتی است که به استخوان پیچ میشوند. در حین فرآیند سوراخکاری استخوان، این امکان وجود دارد که دما از محدوده مجاز 47 درجه سانتی‌گراد فراتر رود و آسیب جبرانناپذیر نکروز حرارتی بر جای گذارد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی فرآیند سوراخکاری استخوان به کمک ارتعاشات آلتراسونیک بود تا مناسب‌ترین شرایط به لحاظ ایجاد حداقل آسیب گرمایی تعیین شود.مواد و روشها: یک مطالعه تجربی به کمک ارتعاشات آلتراسونیک برروی استخوان ران گاو با روش سوراخکاری انجام پذیرفت و میزان دمای ایجاد شده در موضع سوراخکاری بررسی شد. یافتهها: سوراخکاری به کمک ارتعاشات آلتراسونیک در دور rmp ۱۰۰۰ حرارت کمتری در مقایسه با سوراخکاری معمولی ایجاد می‌کند. در دوران rmp ۲۰۰۰ افزایش دما نسب به "نرخ پیشروی" دریل مستقل می‌گردد و نرخ پیشروی تاثیرگذار نمی‌باشد. نتیجه‌گیری: استفاده از ارتعاشات آلتراسونیک در سوراخکاری استخوان گاو، گرمای کمتر و نکروز استخوانی کمتری در مقایسه با سوراخکاری معمولی ایجاد می‌نماید و گرمای ایجاد شده به "نرخ پیشروی" وابسته نمی‌باشد و ممکن است قابلیت بکارگیری در جراحی در انسان را داشته باشد.
مرتضی جان نثاری لادانی؛ علیرضا فرهمندی؛ محمدرضا گیتی؛ محمدرضا هدایتی؛ علیرضا رحیم‌نیا؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: بی‌ثباتی جلویی شانه با آسیب استخوانی در لبه جلویی تحتانی گلنویید همراه است. محاسبه میزان این آسیب استخوانی می‌تواند در تعیین روش درمانی و پیش‌بینی احتمال عود بی‌ثباتی پس از جراحی نقش داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه تعداد دررفتگی با میزان آسیب استخوانی لبه گلنویید با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی و محاسبه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بی‌ثباتی جلویی شانه با آسیب استخوانی در لبه جلویی تحتانی گلنویید همراه است. محاسبه میزان این آسیب استخوانی می‌تواند در تعیین روش درمانی و پیش‌بینی احتمال عود بی‌ثباتی پس از جراحی نقش داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه تعداد دررفتگی با میزان آسیب استخوانی لبه گلنویید با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی و محاسبه میزان حساسیت و اختصاصی بودن سی‌تی‌اسکن سه بعدی برای تعیین بیماران واجد شرایط جراحی باز بود. مواد و روشها: در این مطالعه آینده‌نگر ۳۰ بیمار بررسی شدند. بیماران با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی دوطرفه بررسی شدند و برای هر کدام شاخص گلنویید (glenoid index) محاسبه گردید. سپس وجود همبستگی بین تعداد دررفتگی و شاخص گلنویید و نیز میزان حساسیت و اختصاصی بودن سی‌تی‌اسکن سه بعدی محاسبه شد. یافتهها: بیست و هشت بیمار (۹۴%) دچار آسیب استخوانی بودند. بین تعداد دررفتگی و میزان شاخص گلنویید رابطه معناداری وجود نداشت (۰۵/۰≤p). براساس سی‌تی‌اسکن ۲ بیمار به جراحی باز و پیوند استخوان و ۲۸ بیمار به جراحی بنکارت نیاز داشتند. اما در زمان جراحی مشخص شد که تشخیص براساس سی‌تی‌اسکن در دو مورد اشتباه بود. بدین ترتیب میزان حساسیت سی‌تی‌اسکن ۵۰% و میزان اختصاصی بودن آن ۹۶% به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: یافتهها نشان دادند تعداد دررفتگی نمی‌تواند نشان‌دهنده وسعت آسیب و پیش‌بینی کننده احتمال عود عارضه باشد. استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی همراه با بازسازی قبل از جراحی می‌تواند به شناخت آسیب، شدت و محل ضایعه کمک کند و برای انتخاب روش جراحی مناسب نمی‌توان کاملاً به آن اکتفا کرد.
محمد حق پناهی؛ سمیه مرادی؛ محمد نیکخو
چکیده
زمینه: توصیف رفتار مکانیکی مینیسک به علت نقش قابل توجه آن در تحمل بار مفصل زانو اهمیت زیادی دارد. تحقیقات نشان داده‌‌‌‌‌‌‌اند تنش‌های فشاری وارد بر مینیسک‌ها عامل اساسی در آسیبهای مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت می‌باشد. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی می‌تواند تاثیر عمیق بر مینیسک داشته باشد. از نظر کلینیکی، آسیب ...
بیشتر
زمینه: توصیف رفتار مکانیکی مینیسک به علت نقش قابل توجه آن در تحمل بار مفصل زانو اهمیت زیادی دارد. تحقیقات نشان داده‌‌‌‌‌‌‌اند تنش‌های فشاری وارد بر مینیسک‌ها عامل اساسی در آسیبهای مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت می‌باشد. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی می‌تواند تاثیر عمیق بر مینیسک داشته باشد. از نظر کلینیکی، آسیب مینیسک در بیماران با لیگامان صلیبی پاره شده متداول می‌باشد .
هدف: هدف اصلی این پژوهش تعیین دیاگرام توزیع تنش مینیسکهای داخلی و خارجی و ارزیابی مقایسه تنش مینسک سالم و پارگی مینسک به همراه ثبات لیگامان صلیبی متقاطع و عدم ثبات این لیگامان می‌باشد.
مواد و روشها: مدل اجزای محدود 3 بعدی بیومکانیکی مفصل زانو به کمک عکس های سی تی اسکن ساخته شد. ساختار استخوانی مفصل سالم در نرم افزار میمیکس طراحی شدند. مدل بدست آمده برای تجزیه و تحلیل به نرم افزار آباکوس وارد شده است.
نتیجه‌گیری: ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 1.73و روی صفحه منیسک خارجیMpa 1.48 می باشد. در نتیجه مقدار تنش در مینیسک داخلی بیشتر از مینیسک خارجی است. از این رو منیسک داخلی بیشتر دچار آسیب خواهد شد . در پارگی با ثبات لیگامان صلیبی ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 8.33و در پارگی با عدم ثبات لیگامان صلیبی ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 9.65 می‌باشد.
بحث: نتایج مطالعات بیومکانیکی نشان داد که پارگی مینیسک و لیگامان صلیبی متقاطع قدامی نقش مهمی در ثبات مینیسک‌ها دارد. که با پارگی مینیسک و لیگامان دیاگرام توزیع تنش و مقدار تنش در مینیسک‌ها افزایش می‌یابد که می توان دریافت وابستگی متقابل مینیسک و لیگامان‌های اطراف برای عملکرد نرمال مفصل می‌باشد.
احمدرضا افشار؛ کریم عیوضی آتش‌بیک
چکیده
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج طولانی‌مدت (بیش از ۵ سال) دو روش «کوتاه‌کردن رادیوس» و «پیوند استخوان متصل به خون‌رسان» در بیماران کین‌باخ مقابسه شدند. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر با ۱۶ بیمار مبتلا به مراحل اولیه بیماری کین‌باخ، ۹ بیمار با دوره پیگیری ۴/۶ سال که تحت کوتاه‌کردن رادیوس قرار گرفته بود (گروه ۱) و ۷ بیمار با ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج طولانی‌مدت (بیش از ۵ سال) دو روش «کوتاه‌کردن رادیوس» و «پیوند استخوان متصل به خون‌رسان» در بیماران کین‌باخ مقابسه شدند. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر با ۱۶ بیمار مبتلا به مراحل اولیه بیماری کین‌باخ، ۹ بیمار با دوره پیگیری ۴/۶ سال که تحت کوتاه‌کردن رادیوس قرار گرفته بود (گروه ۱) و ۷ بیمار با دوره پیگیری ۵/۶ سال که تحت پیوند استخوان متصل به رگ خون‌رسان قرار گرفته بودند (گروه ۲) بررسی شدند. دو گروه از نظر سن، جنس، دست عمل شده، مراحل اولیه بیماری طبق تقسیم‌بندی «لیتمن» و مدت پیگیری مشابه بودند. دو گروه در اولنار واریانس تفاوت بارزی داشتند. در آخرین پیگیری بیماران از نظر درد، حرکات مچ‌دست، قدرت چنگ زدن، قدرت کارکرد و برآوردهای رادیولوژیک بررسی شدند. نتایج با مقیاس «ناکامورا» (Nakamura) و «کونیی» (Cooney) ارزیابی شدند. یافتهها: بین دو گروه از نظر درد، حرکات مچ‌دست، قدرت چنگ زدن و تغییرات پرتونگاری تفاوت معنی‌داری وجود نداشت، اگرچه میزان قدرت چنگ زدن در گروه ۲ بالاتر بود. در گروه اول، در ۷ بیمار نمره «ناکامورا» و در ۵ بیمار نمره «کونیی» رضایت‌بخش بود. نمره تمامی بیماران گروه ۲ در دو مقیاس رضایت‌بخش بود. تفاوت میانگین نمرات «کونیی» دو گروه معنی‌دار بود. از نظر عمکرد مچ دست، بین میانگین نمرات «کونیی» در دو گروه تفاوت معنی‌دار وجود داشت. تفاوت میانگین نمرات «ناکامورا» در دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: هر دو گروه نتایج طولانی‌مدت مناسبی داشتند و تفاوت رادیولوژیک یا بالینی اساسی بین دو شیوه جراحی یافت نشد.
امیررضا کچوئی؛ شیوا رازی؛ رضا مهدویان نقاش زرگر؛ هادی مخملباف
چکیده
پیش‌زمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل می‌دهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل می‌دهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال با کندگی رباط متقاطع پشتی، که تحت عمل تثبیت با پیچ مالئول و واشر با رویکرد پوسترومدیال قرار گرفته بودند، ۲۰ بیمار با میانگین زمان پیگیری ۱۶/۰۲±۴۰هفته بررسی شدند. ۱۲ بیمار به‌صورت حاد یا تحت حاد و ۸بیمار پس از ۸ هفته از زمان آسیب درمان شدند. ثبات زانو با معاینه بالینی، و میزان رضایت بیماران با انجام کارهای روزانه و یا فعالیت‌های ورزشی بررسی شدند. یافتهها: در تمامی بیماران، بهبود و پیشرفت وضعیت ثبات زانو در تست کشویی پشتی مشاهده شد. بیمارانی که به صورت حاد یا تحت حاد عمل شدند، در مقایسه با بیمارانی که به‌صورت مزمن درمان شدند، پیشرفت بهتری داشتند. آسیب منفرد رباط نیز در مقایسه با آسیب ترکیبی زانو با نتیجه بهتری همراه بود. از نظر کارآیی زانو، ۸ بیمار هیچ مشکلی نداشتند، ۷ بیمار فقط در فعالیت‌های ورزشی و ۵ بیمار در فعالیت‌های روزانه مقداری محدودیت داشتند. نتیجه‌گیری: تثبیت کندگی رباط متقاطع پشتی با رویکرد پوسترومدیال و تثبیت با پیچ مالئول و واشر آسان و رضایت‌بخش است. حتی درمان تاخیری کندگی می‌تواند مفید باشد. اما هرچه شدت ضایعات بیشتر باشد، میزان ضایعه باقیمانده پس از درمان بیشتر خواهد بود.
فردین میرزاطلوعی؛ حسین علیزاده
چکیده
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور می‌تواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما ...
بیشتر
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور می‌تواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما در پورتال آنترومدیال، با دو روش مقایسه گردید.
مواد و روشها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۲۲ بیمار در دو گروه ۱۱تایی، با استفاده از دو روش «هدف‌یاب» و «دستی» جراحی شدند. برای بررسی وضعیت قرارگیری پین راهنما، فلوروسکوپی انجام شد. مختصات عمودی و افقی محل پین راهنما مشخص و با مختصات نقطه آناتومیک استاندارد پین راهنما مقایسه گردید.
یافتهها: در گروه استفاده از هدف‌یاب، مختصات محل پین راهنما از محور عمودی و افقی به ترتیب ۴۱/٣٣% و ٣٣/٤٩/% و در مقایسه با نقطه آناتومیک در هر دو محور عمودی (۰/۰۳=p < /em>) و افقی (۰/۰۲=p < /em>) تفاوت معنی‌دار بود. در گروه «دستی»، این مختصات به ترتیب ٣٥/٣٣% و ٣٣/٠٧% ، تفاوت محور پهنا با محل آناتومیک معنی‌دار (٠/٠٤=p < /em>)، و در این گروه، ارتفاع به محل آناتومیک بسیار نزدیک بود. مجموع خطاهای موجود در محور عمودی در گروه استفاده از ابزار ١٣/٨٢ و در گروه دست آزاد ٧/٤درصد بود.
نتیجه‌گیری: کارگذاری محل آناتومیک از طریق پورتال آنترومدیال با دو روش استفاده از «هدف‌یاب» و «دستی» امکان‌پذیر است، ولیکن در محور عمودی، خطا در روش استفاده از ابزار بیشتر است
مسعود شایسته آذر؛ سید اسماعیل مختار نژاد گنجی؛ سهیل اوصیا؛ محمدحسین کریمی نسب؛ محمد اوصیا
چکیده
چکیده
مقدمه و هدف: آرتریت سپتیک یکی از عفونت‌های مهم در دورة کودکی است که عوارض بالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادان و کم بودن نشانه‌های آن، تشخیص آرتریت سپتیک در نوزادان مشکل و پیش‌آگهی آن به طور عمده تحت‌تأثیر تشخیص زودهنگام و عدم تأخیر در درمان است. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریت سیپتیک هیپ ...
بیشتر
چکیده
مقدمه و هدف: آرتریت سپتیک یکی از عفونت‌های مهم در دورة کودکی است که عوارض بالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادان و کم بودن نشانه‌های آن، تشخیص آرتریت سپتیک در نوزادان مشکل و پیش‌آگهی آن به طور عمده تحت‌تأثیر تشخیص زودهنگام و عدم تأخیر در درمان است. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریت سیپتیک هیپ نوزادان در بیمارستان‌های دانشگاهی در سال‌های 1380 تا 1395 بود.
روش اجرا: در این مطالعة توصیفی- مقطعی، پروندة نوزادانی که در سال‌های 1380 تا 1395، در دو بیمارستان آموزشی شمال ایران، به علت ابتلا به آرتریت سپتیک هیپ نوزادان بستری شده بودند، بررسی شد. اطلاعات پروندة نوزادان بر اساس شاخص‌های دموگرافیک و یافتة بالینی و آزمایشگاهی، در چک لیست ثبت شد. همچنین با تماس تلفنی و یا درخواست حضوری از افراد، وجود عارضه در نوزدان بررسی شد.
نتایج: بیشترین بخش مفصل هیپ که با آرتریت سپتیک درگیر شد، مفصل هیپ چپ (2/72 درصد) بود. همچنین، بیشترین باکتری‌های عامل عفونت در میان نوزادان، کلبسیلا (50 درصد)، اشرشیاکلی (2/22 درصد) و استافیلوکوکوساورئوس (8/27 درصد) بود. نتایج نشان داد که 50 درصد از نوزدان بدون هیچ عارضه‌ای به طور کامل درمان شدند، 1/11 درصد پس از ترخیص، دچار لنگش در پای راست و 9/38 درصد دچار لنگش در پای چپ شدند (615/0p=).
نتیجه‌گیری: عوارض ناشی از عفونت مفصل هیپ نوزادان بسیار بالا است. پیشنهاد میشود با تشخیص زودهنگام و درمان بهنگام، در کاهش عوارض این بیماری اقدام شود.
واژگان کلیدی: آرتریت سپتیک، نوزادان، مفصل هیپ، عفونت، درمان، مطالعة گذشته‌نگر
بابک سیاوشی
چکیده
پیش‌زمینه: مواد و روشها:یافتهها:نمرات نهایی هریس هیپ خوب یا عالی بودند (78%). یک مورد جابهجایی مشاهده شد.
در مواقع ضروری، میتوان از ترکیب کاپ سیمان در پوسته بدون سیمان بدون مشکلات و عوارض مهم استفاده شود و نتایج قابل قبولی را در کوتاه مدت با پیگیری متوسط انتظار داشت.
واژههای کلیدی: تعویض مفصل هیپ، جراحی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: مواد و روشها:یافتهها:نمرات نهایی هریس هیپ خوب یا عالی بودند (78%). یک مورد جابهجایی مشاهده شد.
در مواقع ضروری، میتوان از ترکیب کاپ سیمان در پوسته بدون سیمان بدون مشکلات و عوارض مهم استفاده شود و نتایج قابل قبولی را در کوتاه مدت با پیگیری متوسط انتظار داشت.
واژههای کلیدی: تعویض مفصل هیپ، جراحی مجدد، تحلیل استخوان، سیمان استخوان
مهران رضوی پور؛ سلمان غفاری؛ مسعود شایسته آذر؛ ابوالفضل کاظمی؛ شایان امجدی
چکیده
مقدمه: یکی از عوامل مؤثر در پیش‌بینی شکستگی انتهای رادیوس، اصلاحات آناتومیکی است. مطالعات مربوط به بازسازی آناتومیکی با پیامدهای عملکردی نتایج متعارضی داشته‌اند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین شاخص‌های رادیوگرافی (آناتومیکی) پس از دررفتگی شکستگی‌های انتهای رادیوس با عملکرد و نتایج بالینی انجام شده است.
روشها: در یک مطالعه ...
بیشتر
مقدمه: یکی از عوامل مؤثر در پیش‌بینی شکستگی انتهای رادیوس، اصلاحات آناتومیکی است. مطالعات مربوط به بازسازی آناتومیکی با پیامدهای عملکردی نتایج متعارضی داشته‌اند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین شاخص‌های رادیوگرافی (آناتومیکی) پس از دررفتگی شکستگی‌های انتهای رادیوس با عملکرد و نتایج بالینی انجام شده است.
روشها: در یک مطالعه کوهورت گذشته‌نگر، شاخص‌های رادیوگرافی شامل طول و شیب رادیوس، کجی (tilt) ولار، زاویة قطره‌اشکی (teardrop)، عمق حفرة مفصلی و فاصله قدامی خلفی (distant AP) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، قدرت نیشگون گرفتن و چنگ زدن (pinch & grip) مورد سنجش قرار گرفت و عملکرد به وسیله پرسشنامه کوئیک- دش (Quick DASH) ارزیابی شد.
یافتهها: نمرة درد با کوتاهی رادیال ارتباط معنی‌داری داشت (038/0=p)، اما مستقل از روش درمانی نبود. میزان رضایت بیماران در بیماران با عمق مفصل غیرطبیعی، جدا از سن و روش درمانی، به طور قابل توجهی پایین‌تر بود (004/0=p). نمرة کوئیک- دش به طور معنی‌داری با کوتاهی رادیال و عمق حفرة مفصلی، مستقل از روش درمانی و سن، ارتباط دارد (006/0=p). پین‌گذاری از طریق پوست به طور معنی‌داری با درد کمتر، معلولیت کمتر و رضایت بیشتر همراه بود (05/0>p).
نتیجه‌گیری: کوتاهی رادیال و عمق حفرة مفصلی با نتایج بالینی و عملکردی ارتباط دارد. در حالی که برخی مطالعات نشان می‌دهند که شاخص‌های رادیوگرافی در افراد مسن لزوماً با پیامدهای عملکردی ارتباط ندارند، در این مطالعه ارتباط شاخص‌های رادیولوژی با نتایج بالینی و عملکردی، مستقل از سن بود.
واژگان کلیدی: شکستگی انتهای رادیوس، شاخص رادیوگرافیک، نتایج بالینی، نتیجه عملکردی
محمدصالح گنجویان؛ حمید بهتاش؛ سید حسین وحید طاری؛ ابراهیم عامری؛ بهرام مبینی؛ مرضیه نجومی
چکیده
پیش‌زمینه: علت ضایعه اسکولیوز ایدیوپاتیک ناشناخته است و درمان غیرجراحی متداول استفاده از ارتوزها می‌باشد که شایع‌ترین آن بریس میلواکی است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثربخشی بریس میلواکی در درمان اسکولیوز ایدیوپاتیک بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، پرتونگاری‌های ۶۸۱ بیمار مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک بین سنین ۱۰ تا ...
بیشتر
پیش‌زمینه: علت ضایعه اسکولیوز ایدیوپاتیک ناشناخته است و درمان غیرجراحی متداول استفاده از ارتوزها می‌باشد که شایع‌ترین آن بریس میلواکی است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثربخشی بریس میلواکی در درمان اسکولیوز ایدیوپاتیک بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، پرتونگاری‌های ۶۸۱ بیمار مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک بین سنین ۱۰ تا ۱۸ سال که با بریس میلواکی به مدت ۱۰ سال (از ۱۳۷۳تا ۱۳۸۳) در دو مرکز درمانی تهران درمان شده بودند بررسی و ۳۳۵ بیمار با تشخیص قطعی اسکولیوز ایدیوپاتیک مطابق معیارهای ورود مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۱۲/۱ سال بود و درمان تمام وقت (۲۳ ساعت در شبانه روز) با بریس آغاز و بر اساس پروتوکل درمانی انجمن تحقیقات اسکولیوز (SRS) درمان با بریس ادامه یافت. در نهایت زوایای اسکولیوز در مراحل مختلف درمانی محاسبه و ارتباط آن با روش درمانی ارزیابی شد و عوامل موثر در نتیجه درمانی تحت بررسی قرار گرفت.یافتهها: با استفاده از بریس میلواکی، زاویه اسکولیوز از ۳۲/۸درجه در ابتدای درمان به ۳۰/۶ درجه رسید. بریس میلواکی در انحناهای بالای پشتی (توراسیک)، انحنای دوتایی (دوبل) و سه‌تایی (تریپل) اثر درمانی واضحی نداشت و مهم‌ترین عامل در پاسخ مناسب درمانی کاهش انحنا به بیش از ۳۰% انحنای اولیه بود. میزان کیفوز پشتی تأثیری در نتیجه درمان نداشت. در موارد علامت «ریسر» ۰ و ۱ احتمال پیشرفت انحنا بیشتر بود. نتیجه‌گیری: بریس میلواکی اثر درمانی مفیدی در درمان اسکولیوز ایدیوپاتیک دارد و شرط پاسخ مناسب به درمان، انتخاب صحیح بیمار و همکاری کامل وی در کل دوره درمان است.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع می‌باشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تیبیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی می‌باشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع می‌باشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تیبیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی می‌باشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب شوند.مواد و روشها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشی‌‌ـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روش‌های درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلی‌متر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال به‌طورسالانه، با مقیاس «لی‌شُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافتهها:. میانگین نمره «لی‌شُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سال‌های اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجه‌گیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده میشود، نتایج رضایت‌بخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.
هادی حامد عظیمی؛ بهزاد نارویی
چکیده
پیش‌زمینه: کلاب‌فوت یک ناهنجاری مادرزادی است که شیوع آن ۱ در ۱۰۰۰ تولد زنده است. سابقاً درمان کلاب‌فوت در موارد مقاوم غالباً به صورت جراحی بود و عوارض مختلفی به همراه داشت. روش «پونستی» یکی از روش‌های غیرجراحی کلاب‌فوت است که به‌صورت گچ‌گیری و مانیپولاسیون انجام میشود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر این روش در کوتاه‌مدت بود. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کلاب‌فوت یک ناهنجاری مادرزادی است که شیوع آن ۱ در ۱۰۰۰ تولد زنده است. سابقاً درمان کلاب‌فوت در موارد مقاوم غالباً به صورت جراحی بود و عوارض مختلفی به همراه داشت. روش «پونستی» یکی از روش‌های غیرجراحی کلاب‌فوت است که به‌صورت گچ‌گیری و مانیپولاسیون انجام میشود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر این روش در کوتاه‌مدت بود. مواد و روشها: در یک مطالعه مداخلهای،۲۴بیمار (۳۲ پا) مبتلا به کلاب‌فوت وارد مطالعه شدند و به روش «پونستی» تحت درمان قرار گرفتند. در ابتدا و انتهای درمان امتیاز «پیرانی» (Pirani score) محاسبه گردید. نتایج در یک پیگیری ۹ ماهه (۱۴-۴ ماه) بررسی شدند.یافتهها: موفقیت درمان در ۳۱ بیمار (۹۶/۸%) بدست آمد. میانگین امتیاز «پیرانی» قبل از شروع درمان ۵/۵۳ بود و پس از انجام روش «پونستی» به ۰/۰۹ کاهش یافت (۰/۰۵=p < /em>). در همه بیماران امتیاز «پیرانی» پس از درمان به صفر رسید، بهجز یک بیمار که قبل از درمان۶ بود و پس از درمان به ۳ رسید. میزان تنوتومی انجام شده ۶۵/۶۲% بود.نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که روش «پونستی» در درمان کلاب‌فوت موثر است و این روش برای درمان کلاب‌فوت توصیه میشود.
افشین حشمتی؛ امیر رضا صادقی فر؛ علیرضا سعید؛ عالیا آیت الهی موسوی؛ علیرضا استوار؛ فاطمه عرب نژاد
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه پلیت و میله داخل کانالی تقسیم و تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ۶۹ بیمار برای حداقل یک سال پیگیری شدند.یافتهها: یک مورد جوش نخوردگی و یک مورد عفونت سطحی در بیماران گروه میله داخل کانالی اتفاق افتاد. یکی از بیماران گروه میله داخل کانالی دچار عفونت عمقی در محل پیچها شد (p < /em>>=۰/۰۵). بیماران هر دو گروه طی حدود ۴ ماه به جوش‌خوردگی کامل رسیدند، ولی گروه میله داخل کانالی به دفعات بیشتری برای رسیدن به جوش‌خوردگی تحت عمل قرار گرفتند (۴ مورد دینامیزاسیون، ۱۲/۱% گروه میله داخل کانالی) (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر نیاز به خارج کردن وسیله، بین دو گروه تفاوت آماری معنی‌دار نبود (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر شکایت از اندام و تعداد افراد با درد زانو، بین دو گروه تفاوت آماری معنی‌دار وجود داشت (p < ۰/۰۰۱).نتیجه گیری: به نظر می رسد هر دو روش مورد مطالعه برای شکستگی ها بسته تیبیای ایزوله بدون خردشدگی مناسب هستند ولی در بیمارانی که از میله داخل کانالی استفاده می شود، احتمالا نیاز به اعمال جراحی بعدی برای حصول جوش خوردگی بیشتر است و احتمالا شکایت بعدی از اندام بیشتر خواهد بود.≤
عباس صارمی؛ محمد پرستش؛ احمد مهدوی
چکیده
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ...
بیشتر
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (14 هفتهای) در چهار گروه کنترل، شم، تمرین ورزشی و چای به همراه تمرین به طور تصادفی قرار داده شدند. موشها در گروه‌های تمرینی در یک برنامه ورزشی دویدن روی تردمیل (1ساعت در روز، 5 بار در هفته به مدت 8 هفته) شرکت داده شدند. عصاره چای به میزان 3/0 میلی گرم/کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تزریق شد. ترکیب بدنی و تراکم استخوان در کل بدن از طریق دستگاه جذب سنجی دو گانه انرژی اشعه ایکس در ابتدا و پس از مداخله ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون‌های آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: دویدن روی تردمیل در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی دار موجب افزایش تراکم استخوان در ران موشها شد(04/0P < /span>=). از طرفی، مشاهده شد ورزش به همراه مصرف چای موجب افزایش تراکم استخوان در کل بدن (01/0P < /span>=) و ران (03/0P < /span>=) موشهای میانسال میشود.
نتیجه گیری: چای باعث افزایش پاسخ استخوان به بار مکانیکی میشود و یک اثر هم افزایی در مدل موش مشاهده شد.
کامران مظفریان؛ سوسن عندلیبی؛ حمیدرضا زموده
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب باز تاندونهای فلکسور و اکستانسور در دست و ساعد بیماران بسیار شایع می‌باشد اما تشخیص و درمان آن در کشورمان نواقصی دارد. بررسی این ضایعات قدم اول در خاتمه دادن به این مشکل می‌باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۵۲ بیمار که با تشخیص آسیب باز تاندون فلکسور و/یا اکستانسور مچ و/یا انگشتان در طی یک سال در یک مرکز ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب باز تاندونهای فلکسور و اکستانسور در دست و ساعد بیماران بسیار شایع می‌باشد اما تشخیص و درمان آن در کشورمان نواقصی دارد. بررسی این ضایعات قدم اول در خاتمه دادن به این مشکل می‌باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۵۲ بیمار که با تشخیص آسیب باز تاندون فلکسور و/یا اکستانسور مچ و/یا انگشتان در طی یک سال در یک مرکز درمانی شیراز عمل جراحی شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافتهها: مردان ۳۰-۱۶ سال بیشترین مراجعان بودند و شایع‌ترین آسیب بریدگی با شیشه بود. ضایعات تاندونهای فلکسور در منطقه 4 و ضایعات تاندونهای اکستانسور در منطقه ۵ شایعتر بود. ۶.۲۲% بیماران صدمه عصبی عروقی همراه داشتند. شایع‌ترین عصب آسیب دیده عصب دیژیتال و پس از آن عصب اولنار بود. در 1/6% بیماران یکی از شریانهای رادیال یا اولنار آسیب دیده بود.نتیجه‌گیری: معاینه دقیق عصبها و بهخصوص عصب دیژیتال که معمولاً ممکن است فراموش شود، اهمیت دارد. تعداد بسیار زیاد ضایعات تاندونی تنها در یک بیمارستان کشور از یک طرف و احتمال عدم تشخیص این ضایعات توسط همکاران غیرارتوپد از طرف دیگر حاکی از آن است که بایستی به روند فعلی تشخیص و درمان این ضایعات خاتمه داده شود.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ سهراب کیهانی؛ هادی صفائی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا به‌صورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاه‌مدت استئوتومی گوه‌باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا به‌صورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاه‌مدت استئوتومی گوه‌باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی موردها ۶۰ بیمار (۶۷ زانو، ۲۷ مرد، ۳۳ زن) در یک مرکز درمانی کرمان تحت استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی قرار گرفتند. بررسی پرتونگاری با اندازه‌گیری محورهای آناتومیکال و مکانیکال، ارتفاع پاتلا با شاخص «اینسال- سالواتی»، شیب پشتی پلاتوی تیبیا و بررسی بالینی با برگه «نمره‌گذاری زانو» انجام گرفت. یافتهها: میانگین زاویه آناتومیک تیبیوفمورال از ۸/۶- به ۳۲/۴+ درجه رسید. ۲۶(۳/۴۳%) بیمار به گرافت استخوانی نیاز داشتند. میانگین اندازه گوه ۰۷/۱۱ (۱۵-۸) میلی‌متر بود. میانگین شاخص «نمره‌گذاری زانو» از ۵/۷۵ به ۷۳/۹۸؛ میانگین زاویه شیب پشتی تیبیا از ۹۵/۱±۰۵/۸ به ۵۴/۱±۶۸/۸ درجه؛ و میانگین ارتفاع پاتلا از ۰۶/۱به ۹۷/۰رسید. پنج مورد شکستگی،۳ مورد ورود پیچ به داخل زانو،1 مورد ورود پیچ به داخل مفصل تیبیوفیبولار، ۱ مورد اصلاح ناکافی و ۲ مورد عفونت محل جراحی داشتند. مواردی از آسیب عصب پرونئال، جوش‌نخوردگی، اصلاح بیش از حد، شکستگی پلاک و عارضه محل دهنده گرافت استخوانی و ترومبوز ورید عمقی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: در روش استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاک‌گذاری میزان استفاده از گرافت کمتر بود، بهبود قابل توجهی در شاخص «نمره‌گذاری زانو» مشاهده شد و ساده و ایمن بود.
بابک سیاوشی؛ عباس عبدلی تفتی؛ محمدرضا گلبخش؛ میرمصطفی سادات؛ محمد جواد زهتاب؛ داریوش گوران سوادکوهی
چکیده
پیش‌زمینه: جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و می‌تواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسب‌ترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر می‌کند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوش‌نخورده ...
بیشتر
پیش‌زمینه: جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و می‌تواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسب‌ترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر می‌کند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوش‌نخورده و برقراری رابطه طبیعی سر و گردن فمور، استئوتومی والگوس انجام گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه «بررسی موردها» از تمام بیمارانی که با گردن فمور جوش نخورده در طی دو سال به بیمارستان سینا مراجعه کردند و زیر 60 سال داشتند و سر فمورشان زنده بود، ۲۲ بیمار (۱۸ مرد و ۴ زن) با میانگین سنی ۳۴ سال (۴۷-۲۰ سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. در ۱۰ بیمار پیچ‌های تثبیت شکستگی از قبل وجود داشت. بیماران تا مدت یک‌سال با پرتونگاری ساده پیگیری شدند و از نظر نمره هیپ «هریس» و علایم جوش‌خوردن و بروز عوارض، بخصوص نکروز سر فمور، و علایم تخریب مفصل و آرتروز بررسی شدند.یافتهها: نمره هیپ هریس قبل از عمل ۶۳ و بعد از عمل ۸۹ بود. در تمامی بیماران زاویه گردن و شفت فمور به ۱۵۰ درجه رسید و در همه موارد جوش‌خوردگی اتفاق افتاد. در ۲ مورد نکروز سر ایجاد شد و در ۳ مورد به‌دنبال کلاپس گردن، نوک ایمپلنت در حال ورود به مفصل بود که به‌سرعت خارج گردید. میانگین زمان ایجاد جوش‌خوردگی ۴/۵ ماه بود.نتیجه‌گیری: تازه کردن محل جوش‌نخورده قبل از استئوتومی والگوس در جوش نخوردن شکستگی گردن فمور باعث افزابش جوش‌خوردگی و کاهش عوارض می‌گردد.
رضا شهریار کامرانی؛ احسان واحدی؛ بهنام پنجوی
چکیده
آسیب لیگامان اسکافولونیت از آسیبهای مهم و شایع مچ دست است. این آسیب طیف وسیعی از پاتولوژیها را شامل میشود که همگی باعث تغییر مرحله بیماری میشوند و روند درمان و پروتوکل انتخابی براساس مرحله بیماری می‌باشد. ناکامل یا کامل بودن پارگی، قابلیت ترمیم، زاویه رادیواسکافوئید، رادیولونیت، قابلیت جااندازی کارپ و تغییرات دژنراتیو ...
بیشتر
آسیب لیگامان اسکافولونیت از آسیبهای مهم و شایع مچ دست است. این آسیب طیف وسیعی از پاتولوژیها را شامل میشود که همگی باعث تغییر مرحله بیماری میشوند و روند درمان و پروتوکل انتخابی براساس مرحله بیماری می‌باشد. ناکامل یا کامل بودن پارگی، قابلیت ترمیم، زاویه رادیواسکافوئید، رادیولونیت، قابلیت جااندازی کارپ و تغییرات دژنراتیو فاکتورهای موثر بر مرحله بیماری و پروتوکل درمانی هستند. بسته به شدت آسیب تقویت عضلات سوپیناتور، پین‌گذاری پرکوتانه، دبریدمان آرتروسکوپیک، ترمیم باز، کپسولودز، پیچگذاری مفصل و بازسازی لیگامان با تاندونهای موضعی از درمان‌های رایج این بیماری میباشند. در این مقاله به بررسی انواع روش‌های درمانی میپردازیم و در ذیل هر روش درمانی به نتایج مطالعات محققین برجسته در این زمینه اشاره میکنیم.
حسین اصلانی؛ علی صدیقی؛ احمدرضا میربلوک؛ علی تبریزی؛ نیلسا دوراندیش؛ سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان
چکیده
پیش‌زمینه: بیشتر شکستگی‌های باز اطفال در اثر صدمات با انرژی بالا رخ می‌دهند و درمان نامناسب می‌تواند با عوارضی همراه باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش درمانی تثبیت خارجی و میله داخل کانالی قابل انعطاف در این شکستگی‌ها بود. مواد و روشها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۴۲بیمار با ۴۵ شکستگی باز فمور یا تیبیا که با یکی از دو ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بیشتر شکستگی‌های باز اطفال در اثر صدمات با انرژی بالا رخ می‌دهند و درمان نامناسب می‌تواند با عوارضی همراه باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش درمانی تثبیت خارجی و میله داخل کانالی قابل انعطاف در این شکستگی‌ها بود. مواد و روشها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۴۲بیمار با ۴۵ شکستگی باز فمور یا تیبیا که با یکی از دو روش تثبیت خارجی (۲۴ مورد) یا میله داخل کانالی (۲۱ مورد) و در برخی موارد روش ترکیبی با پین درمان شده بودند، مقایسه شدند. نتایج از نظر عفونت، جوش‌خوردن، بدجوشخوردن و شکستگی مجدد بررسی گردید. مدت زمان پیگیری یک سال بود. یافتهها: میانگین زمان جوش‌خوردگی در گروه تثبیت خارجی ۸/۳ ماه و گروه میله ۶/۳ ماه بود (۰/۰۵
محمدکریم گلناری؛ امیر حسین کهلایی؛ عباس رحیمی؛ سیدمهدی طباطبایی؛ ژاندارک اقلیدی؛ علی اصغر جامه بزرگی
چکیده
پیش‌زمینه: انحراف به خارج شست پا، شایع‌ترین دفورمیتی پا می‌باشد و با تغییر راستای انگشتان و تغییر در مرکز فشار کف پا و قدرت تعادل فرد همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر کاربرد پدهای سیلیکونی بین‌انگشتی در وضعیت تعادلی و بیومکانیکی مبتلایان به این دفورمیتی بود.
مواد و روشها: مطالعه از نوع شبه تجربی بود و برروی ۲۴ فرد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: انحراف به خارج شست پا، شایع‌ترین دفورمیتی پا می‌باشد و با تغییر راستای انگشتان و تغییر در مرکز فشار کف پا و قدرت تعادل فرد همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر کاربرد پدهای سیلیکونی بین‌انگشتی در وضعیت تعادلی و بیومکانیکی مبتلایان به این دفورمیتی بود.
مواد و روشها: مطالعه از نوع شبه تجربی بود و برروی ۲۴ فرد مبتلا به انحراف به خارج شست پا در یک بیمارستان آموزشی تهران انجام شد. اطلاعات مربوط به نوسانات مرکز فشار کف پا، ازطریق صفحه نیروی BERTEC جمعآوری گردید. سنجش تعادل با دو آزمون TUG و FR انجام شد. نوسانات مرکز فشار در دو مرحله بدون استفاده از پد و با استفاده از پد به مدت ۱۵ ثانیه بررسی گردید و متغیرهای جابهجایی مرکز فشاردر جهت جلویی ـ پشتی، داخلی‌ـ خارجی، طول مسیر طی شده مرکز فشار، سرعت جابهجایی مرکز فشار و سطح نوسان وضعیتی به‌دست آمد. داده‌ها با روش‌های آماری بررسی شدند
یافتهها: استفاده از پد بین‌انگشتی در جابهجایی مرکز فشار در جهت جلویی‌ـ پشتی، داخلی‌ـ خارجی، سطح نوسان وضعیتی، سرعت جابهجایی مرکز فشار و طول مسیر مرکز فشار تاثیر نداشت (p < /span>≥۰/۰۵)؛ اما نتایج آزمون‌های تعادلی را بهبود بخشید (p < /span><۰/۰۵)
نتیجه‌گیری: استفاده از پد بین‌انگشتی باعث تغییر در جابهجایی مرکز فشار کف پا و مقادیر سرعت، سطح نوسان وضعیتی و طول مسیر جابهجایی مرکز فشار کف پا دچار انحراف به خارج شست پا نمیشود، اما در بهبود نتیجه آزمون‌های تعادلی موثر است.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ سجاد حاتمی جونی
چکیده
چکیده
مقدمه: آرتروپلاستی زانو، TKA (Total Knee Arthroplasty) یک درمان مؤثر است که در مرحلة آخر آرتروز و سایر بیماری‌های زانو برای تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی انجام میشود. در حالی که TKA مزایایی همچون کاهش درد و عملکرد بهتر زانو را دارد، اما ممکن است خطرهایی مانند خونریزی، حوادث ترومبوآمبولیک، عفونت و نیاز به اقدامات جراحی اضافی نیز در پی داشته ...
بیشتر
چکیده
مقدمه: آرتروپلاستی زانو، TKA (Total Knee Arthroplasty) یک درمان مؤثر است که در مرحلة آخر آرتروز و سایر بیماری‌های زانو برای تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی انجام میشود. در حالی که TKA مزایایی همچون کاهش درد و عملکرد بهتر زانو را دارد، اما ممکن است خطرهایی مانند خونریزی، حوادث ترومبوآمبولیک، عفونت و نیاز به اقدامات جراحی اضافی نیز در پی داشته باشد. ترانکسامیک اسید، TXA (Tranexamic Acid) در کاهش خونریزی بعد از انجام چنین عمل‌های جراحی بزرگی مؤثر است. در مطالعات فراوان تأیید میشود که تجویز وریدی، IV (Intravenous) و داخل مفصلی، IA (Intra-Articular) ترانکسامیک اسید باعث کاهش خونریزی در آرتروپلاستی زانو میشود.
روشها و مواد: این یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر بر روی ۱۵۲ بیمار زن و مرد ۴۵ تا ۸۵ ساله است که عمل تعویض مفصل زانو برای آنها انجام شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمایش، ۷۲ بیمار که در جریان جراحی داروی ترانکسامیک اسید دریافت کردند و گروه شاهد، ۸۰ بیمار که که در جریان جراحی این دارو را دریافت نکردند. میزان هموگلوبین، تعداد واحد خون تزریق شده، مدت زمان بستری دربیمارستان، نمره‌بندی درد بر اساس مقیاس دیداری، VAS Score (Visual Analogue Scale Score)، اندازة دامنة حرکتی زانو و حوادث ترومبوآمبولیک ثبت و بین دو گروه مقایسه شد.
نتایج: مقایسة نتایج نشان داد میزان کاهش هموگلوبین، اندازة هموگلوبین پس از عمل، تعداد واحد خون تزریق شده و مدت زمان بستری دربیمارستان بین دو گروه آزمایش و شاهد تفاوت معنی‌داری دارد، در حالی که مقایسه میزان هموگلوبین قبل از عمل، اندازة دامنة حرکت زانو، نمرة VAS برای اندازه‌گیری شدت درد و حوادث ترومبوآمبولیک تفاوت معنی‌داری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: تجویز ترانکسامیک اسید می‌تواند عوارض جراحی تعویض مفصل زانو به دلیل خونریزی و همچنین نیاز به انتقال خون را کاهش دهد. علاوه بر این، تجویز ترانکسامیک اسید می‌تواند طول مدت بستری در بیمارستان را پس از جراحی تعویض مفصل زانو کاهش دهد که در نتیجه هزینه‌های بستری بیماران نیز به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد.
