سهراب کیهانی؛ سیدرضا شریفزاده؛ محمدرضا عباسیان؛ تورج شفقی؛ سهیل مهدیپور؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی در شهر تهران تحت عمل جراحی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری ۴±۲۱ ماه (۳۲-۱۶ ماه) بود. برای ارزیابی، از معیارهای نمرهگذاری «لیشُلم» و «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو» (IKDC) استفاده شد. همچنین تأثیر متغیرهای سن، کندیل مبتلا، تعداد پلاگها، وجود آسیبهای همراه، میزان فعالیت قبل از عمل، مدتزمان تورنیکه و عوارض جراحی بررسی شدند. به منظور مشاهده مستقیم محل ترمیم، در ۳ بیمار آرتروسکوپی مجدد انجام شد.یافتهها: براساس معیار IKDC، معادل ۷۸/۶% نتایج عالی و ۲۱/۴% نتایج خوب بهدست آمد. نمره «لیشُلم» قبل از عمل (۱۷/۶±۶۷/۱) و بعد ازعمل ۶/۵±۹۳/۲ بود (۰/۰۰۰۴=p < /em>). نتایج درمان در بیماران با آسیبهای مفصلی همراه، آسیبهای کندیل خارجی، ورزشکاران حرفهای و بیماران جوانتر؛ و همچنین در موارد با تعداد پلاگ کمتر و در آسیبهای ورزشی بهتر بود (۰/۰۵>p < /em>) در ۲ بیمار عارضه زودرس بعد از عمل مشاهده شد که با درمان مناسب بهبود یافت.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهند موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک روش مناسب برای آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو میباشد، به ویژه اگر در بیماران جوانتر و همراه با درمان سایر مشکلات زانو انجام شود.
محمود کریمی مبارکه؛ هومن محمدزاده عیدگاهی؛ حبیبه احمدی پور
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباطهای مهم تثبیت کننده زانو میباشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید.
مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباطهای مهم تثبیت کننده زانو میباشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید.
مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه ۳۵ نفره کاملاً مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشتهای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاسهای نمرهدهی زانو شامل «لیشُلم»، IKDC، KOOS وSF۳۶ قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید.
یافتهها: از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامههای ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تستهای لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامههای استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT۲۰۰۰ هیچگونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید.
نتیجهگیری: استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمیتندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تستهای مکانیکی نتایج مشابه داشتند؛ لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.
عزیز احمدی
چکیده
آرتروز زانو یکی از مهمترین علل ناتوانی سنین بالا است. بالا رفتن سن همراه افزایش آرتروز زانو است. سن متوسط افراد جامعه رو به افزایش است. در ۳۰ سال آینده ایران وارد جرگه ممالکی میشود که ۳۰% جمعیت آن بیشتر از ۶۵ سال خواهد داشت. هزینه درمان آرتروز رقم قابل توجهی از تولید ناخاص داخلی را دربرمیگیرد. آرتروز زانو درنتیجه عدم تعادل بین ...
بیشتر
آرتروز زانو یکی از مهمترین علل ناتوانی سنین بالا است. بالا رفتن سن همراه افزایش آرتروز زانو است. سن متوسط افراد جامعه رو به افزایش است. در ۳۰ سال آینده ایران وارد جرگه ممالکی میشود که ۳۰% جمعیت آن بیشتر از ۶۵ سال خواهد داشت. هزینه درمان آرتروز رقم قابل توجهی از تولید ناخاص داخلی را دربرمیگیرد. آرتروز زانو درنتیجه عدم تعادل بین تخریب و ترمیم غضروف مفصلی تحت تأثیر فاکتورهای ریسک متعددی مانند تروما؛ زیادهروی «استفاده زیاد» و تمایل ژنتیکی ایجاد میشود. افزایش وزن و اختلالات مفصل بار افزونی را به نقاط بخصوصی از زانو وارد مینماید این بار اضافی عکسالعملی بافتی به بار میآورد که شرایط وقوع آرتروز را ایجاد مینماید. تاکنون برای آرتروز(1) علاجی پیدا نشده است. گرچه تعویض مفصل چارهای درجه یک بحساب میآید ولی بقا و پایندگی آن همیشگی نیست عدهای از بیماران نمایلی به عمل جراحی ندارند؛ برای عدهای عمل جراحی صلاح نیست و بالاخره اینکه هزینه عمل جراحی بالا است. درمان آرتروز زانو بدون تعویض مفصل روشی دیگر برای مقابله با این مشکل است. آکادمی ارتوپدی آمریکا با مطالعات گسترده و بررسی متون پزشکی رهبرد «گایدلاین» درمان بدون تعویض مفصل زانو را تهیه و در اختیار جامعه ارتوپدی قرار داده است. این رهبرد بشارت کیفیت زندگی همپای عمل جراحی را میدهد. آکادمی بکارگیری آن را به تمام جراحان ارتوپد توصیه مینماید و همچنین خواستار سنجش پیامد این رهبرد و پژوهشهای توام میباشد. از آنجائی که این روش درمانی ساده و کم هزینه است میتواند بهترین درمان آرتروز باشد. کافی خواهد که مراکزی را بهوجود آورد که بیماران سرگردان مطب پزشکان را درخود جا بدهند و با اتکا به توصیههای رهبرد آکادمی این روش درمانی مناسب را بدست گیرند و با پیگیری و ثبت پیامدها اعتبار آن را به ثبوت برسانند.
سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ محمدرضا شاکری؛ بهنام پنجوی؛ مهرزاد مهدیزاده؛ هومن علیزاده؛ محمدرضا شاکری؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیشآگهی اهمیت فراوانی دارد. روشهای زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیتهای هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژهای بیابد. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیشآگهی اهمیت فراوانی دارد. روشهای زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیتهای هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژهای بیابد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی ترانساینگوینال و ترانسگلوتئال در مقایسه با سیتیاسکن در ارزیابی موقعیت سرفمور در استابولوم درگچ اسپایکا بود. مواد و روش: در یک مطالعه مقطعی ۳۷مفصل ران از ۲۳ بیمار ۹ تا ۳۶ ماهه که طی یک سال در یک مرکز درمانی تهران به علت دررفتگی تکاملی مفصل ران تحت جااندازی بسته یا باز به همراه گچ اسپایکا قرار گرفته بودند، بررسی شدند. لبه جلویی گچ روی ناحیه اینگوینال باز شد و سونوگرافی ترانساینگوینال و ترانسگلوتئال انجام گردید. سپس وضعیت سرفمور نسبت به استابولوم سنجیده و با سیتیاسکن به عنوان استاندارد طلایی مقایسه شد. دادههای به دست آمده با آزمونهای آماری تحلیل شدند. یافتهها: بین نتایج سونوگرافی با سیتیاسکن در ۹۱% موارد توافق وجود داشت (۰۰۱/۰). همچنین حساسیت ۸۷%، ویژگی ۱۰۰%، دقت ۹۷%، ارزش اخباری مثبت ۱۰۰% و ارزش اخباری منفی ۹۶% بدست آمد. نتیجهگیری: در درفتگی تکاملی مفصل ران میتوان از سونوگرافی برای کنترل وضعیت جااندازی بسته یا باز مفصل ران استفاده نمود.
محمود بهاری؛ حسن رحیمی؛ محمد قره داغی؛ علیرضا هوتکانی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایعترین شکستگی در زنان یائسه مسن میباشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان میدهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) بهروش «دگزا» میتوان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایعترین شکستگی در زنان یائسه مسن میباشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان میدهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) بهروش «دگزا» میتوان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال شکستگیهای مهرهها، انحراف ستون مهرهها و شکستگیهای هیپ در آینده نزدیک میباشد. در حال حاضر بررسیهای لازم برای تشخیص اوستئوپروز در زنان مسن دچار شکستگی دیستال رادیوس بهطور روتین انجام نمیشود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شکستگی دیستال رادیوس با تراکم استخوان در هیپ و مهره و بررسی احتمال نیاز به غربالگری برای اوستئوپروز در زنان مسن مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس میباشد.مواد و روشها: این مطالعه آیندهنگر در بیمارستان امام رضا (ع) در یک دوره دو ساله بین سالهای ۱۳۸۳و ۱۳۸۴ در مشهد انجام شد. ۱۰۴ زن (با سن متوسط ۶۶/۹ سال) مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس با تست تراکم استخوان مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کسانی که اوستئوپروز تشخیص داده شد، داروی فسفونامید تجویز گردید و دو سال پس از درمان مجدداً تست تراکم استخوان انجام شد.یافتهها: در ۸۷ (۸۳/۶۵%) بیمار میانگین نمره t مهره ۱/۰۶+۲/۱۰- بود و ضعف استخوانی وجود داشت، بهطوری که اوستئوپروز در ۴۶ مورد (۴۴/۲۳%) و اوستئوپنی در 41 بیمار (۳۹/۴۲%) دیده شد و ۱۷ مورد (۱۶/۲۳% ) استخوان طبیعی داشتند. در ۴۶ بیمار تحت درمان، تراکم استخوان، میانگین نمره t مهره در شروع درمان ۰/۲۳+۲/۸۸-، و بعد از دو سال ۰/۳۲+۲/۵۵- بود (۰/۰۱>p < /em>).نتیجهگیری: از آنجا که حدود نیمی از زنان بالای ۵۵ سال مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس اوستئوپروز در هیپ داشتند انجام تستهای تشخیصی برای اوستئوپروز بهصورت روتین در بین در این گروه از بیماران توصیه میشود.
امین رازی؛ محمد تقی پیوندی؛ بیرجندی نژاد بیرجندی نژاد؛ علی پارسا؛ سارا عامل فرزاد؛ مریم حسینی حسن آبادی
چکیده
بافتهای ارتوپدی مانند استخوانها، غضروفها و تاندونها شامل سلولهایی هستند که برای کشت و بازسازی بافت آسیبدیده دشوار هستند. تعداد کمی از سلولهایی که سلولهای بنیادی نامیده میشوند، توانایی خود نوسازی و تمایز به سلولهای بافت همبند، شامل استخوان، غضروف، تاندون و لیگامان را دارند. پیشرفت اخیر در تحقیقات سلولهای ...
بیشتر
بافتهای ارتوپدی مانند استخوانها، غضروفها و تاندونها شامل سلولهایی هستند که برای کشت و بازسازی بافت آسیبدیده دشوار هستند. تعداد کمی از سلولهایی که سلولهای بنیادی نامیده میشوند، توانایی خود نوسازی و تمایز به سلولهای بافت همبند، شامل استخوان، غضروف، تاندون و لیگامان را دارند. پیشرفت اخیر در تحقیقات سلولهای بنیادی منجر به تلاشی هیجانانگیز برای بکارگیری سلولهای بنیادی در بازسازی بافت ارتوپدی شده است. در این بررسی خلاصهای از یافتههای اخیر در مورد استفاده بالینی بالقوه از (Mesenchymal Stem Cells)MSCs در برنامههای ارتوپدی بهعنوان مثال عدم جوشخوردگی استخوان، استخوانسازی ناقص، نقص در غضروف انسان، استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید و درک بهتر از مسائل مربوط به تحقیقات سلولهای بنیادی و همچنین هدف بالقوه درمانی از این سلولها در عمل جراحی ارتوپدی ارائه شده است.
معصومه پور مختاری
چکیده
نقطه عطف میلهگذاری بهصورت نوین به جرارد کونچر برمیگردد. وی در سال 1940در کشور آلمان، میلهگذاری نوین را معرفی کرد و به دو اصل کلی اعتقاد داشت: فیکساسیون پایدار و فیکساسیون شکستگیها بدون بازکردن محل شکستگی. در ابتدا از میلههایی ابتدایی با نقاط ضعف متعدد و تنها در شکستگیهای تنه استخوانهای بلند از میلهگذاری استفاده ...
بیشتر
نقطه عطف میلهگذاری بهصورت نوین به جرارد کونچر برمیگردد. وی در سال 1940در کشور آلمان، میلهگذاری نوین را معرفی کرد و به دو اصل کلی اعتقاد داشت: فیکساسیون پایدار و فیکساسیون شکستگیها بدون بازکردن محل شکستگی. در ابتدا از میلههایی ابتدایی با نقاط ضعف متعدد و تنها در شکستگیهای تنه استخوانهای بلند از میلهگذاری استفاده میشد. به مرور زمان، تغییرات تأثیرگذاری در طراحی و کارگذاری میلههای استخوانی ایجاد گردید. هدف از این مقاله مروری بر تکامل طراحی میلهها و اصول ساده ولی بسیار مهم میلهگذاری استخوانهای بلند میباشد که در صورت عدم رعایت همین اصول ساده توسط جراحان، باعث عدم رسیدن به فیکساسیون دلخواه میشود.
بهزاد امین زاده؛ مطهره ابراهیم نژاد؛ محمدحسین ابراهیم زاده؛ حسن مهراد مجد؛ علی مرادی
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین تغییرات ایجاد شده در سونوگرافی قبل و بعد از عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ (CTS) است.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر از 15 بیمار مراحعه کننده وکاندید عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ بین سالهای 96-97 سونوگرافی قبل و سه ماه بعد از عمل جراحی بعمل آمد و تغییرات ساختاری به وجود آمده ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین تغییرات ایجاد شده در سونوگرافی قبل و بعد از عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ (CTS) است.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر از 15 بیمار مراحعه کننده وکاندید عمل جراحی برای سندرم تونل کارپ بین سالهای 96-97 سونوگرافی قبل و سه ماه بعد از عمل جراحی بعمل آمد و تغییرات ساختاری به وجود آمده در عصب مدین و ارتباط آن با تونل کارپ مورد بررسی قرار گرفت.یافتهها: در یافتههای سونوگرافی نشان داده شد که بعد از عمل، یافتههای مربوط به ارتفاع، قطر و سطح مقطع عصب مدین در تونل کارپ در ناحیه پیزیفرم، کاهش و در ناحیه هوک همیت افزایش یافت (P=0.002 در پیزیفرم و P=0.001 در هوک همیت) که دلیل بر رفع ادم عصب در پیزیفرم و برداشته شدن مؤثر فشار از روی عصب در هوک همیت است. نتیجهگیری: سونوگرافی عصب مدین از نظر بررسی تغییرات حاصله در مساحت عصب مدین میتواند بهعنوان روشی مؤثر و دقیق در تشخیص و پیگیری بعد از عمل بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ باشد.
حمیدرضا اصلانی؛ منوچهر غزاله؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه در فرد مبتلا باعث درد و ناتوانی میگردد بهطوریکه عملکرد عضو مبتلا را شدیداً تحت تاثیر قرار میدهند. این ضایعات میتوانند به صورت منفرد یا همراه با سایر ضایعات نظیر پارگی روتاتور کاف دیده شوند. علایم درد و بی ثباتی مکرر، نیاز به درمان جراحی و ترمیم این ضایعه پیدا میکنند. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه در فرد مبتلا باعث درد و ناتوانی میگردد بهطوریکه عملکرد عضو مبتلا را شدیداً تحت تاثیر قرار میدهند. این ضایعات میتوانند به صورت منفرد یا همراه با سایر ضایعات نظیر پارگی روتاتور کاف دیده شوند. علایم درد و بی ثباتی مکرر، نیاز به درمان جراحی و ترمیم این ضایعه پیدا میکنند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتروسکوپی ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه بود.مواد و روشها: در این مطالعه که بهصورت بررسی موردها (case series) از اردیبهشت ۱۳۸۳ تا خرداد ماه ۱۳۸۷ در تهران انجام شد، ۲۹ بیمار (۲۳ مرد و ۶ زن) با میانگین سنی ۲۶ سال (۳۶-۱۹سال) و میانگین زمان پیگیری ۳۱ ماه (۴۷-۱۲ماه) پس از درمان ضایعات لابرال فوقانی شانه توسط آرتروسکوپی، مورد بررسی قرار گرفتند. ۱۳ نفر از آنان ورزشکار بودند. از این تعداد ۷ نفر سابقه ورزش «بالاتر از سطح شانه» (overhead) و ۶ نفر سابقه ورزشهای دیگر را داشتند. این بیماران شامل ۸ بیمار نوع II، ۱۷ بیمار نوع II، سه بیمار نوع III، و یک بیمار نوع IV ضایعه «سلاپ» (SLAP) بودند. در ۷ بیمار پارگی روتاتور کاف بهصورت جزئی وجود داشت. در بیماران نوع I دبریدمان و در نوع II دبریدمان و دکورتیکاسیون لبه گلنویید و بخیه با قلاب، در نوع III دبریدمان و اکسزیون و در نوع IV دبریدمان و ترمیم قلاب تاندون «بایسپس» انجام گردید. سپس بیماران با مقیاس شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس (University of California-Los Angeles Shoulder Scale) و براساس توان برگشت به سطح فعالیتهای قبلی ارزیابی شدند.یافتهها: درمان جراحی آرتروسکوپیک «سلاپ»، براساس نمره مقیاس «کالیفرنیا»، در ۲۳ نفر رضایت بخش و در ۶ نفر با عدم رضایت همراه بود. ۱۹ نفر به سطح عملکرد قبل از آسیب رسیدند. بهطورکلی امتیازبندی مقیاس شانه «کالیفرنیا» و برگشت به فعالیت با نوع فعالیت ورزشی تناسب داشت و بیمارانی که ورزشهای «بالاتر از سطح شانه» داشتند، امتیاز کمتر و برگشت به سطح فعالیت قبل از آسیب کمتری داشتند.نتیجهگیری: درمان آرتروسکوپیک «سلاپ» شانه در بیشتر بیماران موفق است ولی درمان در بیماران با فعالیتهای «بالاتر از سطح شانه» به اندازه سایر بیماران موفق نمیباشد.
محمدعلی حسینیان؛ آتوسا قریب؛ جواد صاحبی؛ محسن خندقی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از روش «انتها به کنار» در ترمیم عصب بهتدریج مورد قبول جراحان ترمیمی قرار گرفته و به تازگی از چسب و بخیه به جای بخیه تنها برای ترمیم عصب استفاده میشود. در این مقاله دو روش «بخیه» و «چسب و بخیه» مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی، ۳۰ موش از نژاد ویستار به سه گروه (هرگروه شامل ۱۰موش) تقسیم شدند. در گروه اول ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از روش «انتها به کنار» در ترمیم عصب بهتدریج مورد قبول جراحان ترمیمی قرار گرفته و به تازگی از چسب و بخیه به جای بخیه تنها برای ترمیم عصب استفاده میشود. در این مقاله دو روش «بخیه» و «چسب و بخیه» مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی، ۳۰ موش از نژاد ویستار به سه گروه (هرگروه شامل ۱۰موش) تقسیم شدند. در گروه اول عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع و قسمت انتهایی آن بهوسیله بخیه به «کنار» عصب تیبیال وصل گردید. در گروه دوم موش عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع و قسمت انتهایی بهوسیله بخیه و چسب بهصورت «انتها به کنار» به عصب تیبیال وصل شد. در گروه سوم عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع گردید و هیچگونه عمل دیگری انجام نشد. هر ۳ گروه بعد از ۴ ماه ارزیابی شدند.یافتهها: بعد از ۴ ماه در گروه اول و دوم بازیابی حرکت اندام تحتانی ایجاد شد ولی در گروه سوم هیچگونه بازیابی در حرکت اندام ایجاد نشد. تعداد اکسونهای بازسازی شده در گروه دوم بیشتر، و زمان جراحی در گروه دوم نسبت به گروه اول کوتاهتر بود.نتیجهگیری: ترمیم عصب به شیوه «انتها به کنار» با بخیه و چسب از نظر زمان و رشد اکسون نسبت به روش ترمیم با بخیه بهتر میباشد و در مقایسه با قطع عصب بدون ترمیم «انتها به کنار» نتایج بهتری دارد. لذا در موارد ضروری میتوان از روش «انتها به کنار» استفاده نمود.
کوشال پاریخ؛ میتش پتال؛ شالین شاه؛ اکرش پتال
چکیده
خلاصهپیشزمینه: با وجود مطالعات متعددی که در سالهای متمادی انجام شدهاست، اما همچنان روش بهینهای برای ترمیم شکستگیهای درون مفصلی پاشنهی پا وجود ندارد. هدف این مقاله مقایسهی خروجی ها و نتایج درمانهای جراحی و غیرجراحی برای شکستگیهای جابجا شدهی درون مفصلی پاشنهی پا در طول یک سال است. روش: مطالعهی حاضر از نوع آیندهنگر ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: با وجود مطالعات متعددی که در سالهای متمادی انجام شدهاست، اما همچنان روش بهینهای برای ترمیم شکستگیهای درون مفصلی پاشنهی پا وجود ندارد. هدف این مقاله مقایسهی خروجی ها و نتایج درمانهای جراحی و غیرجراحی برای شکستگیهای جابجا شدهی درون مفصلی پاشنهی پا در طول یک سال است. روش: مطالعهی حاضر از نوع آیندهنگر بوده و به مدت دو سال (2018-2017) در بیمارستان عالی مراقبتهای ویژه در شهر سورات واقع در ایالت گوجارات هندوستان صورت گرفته است. در این مدت، از بین 49 شکستگی، 25 عدد به صورت غیر جراحی و 24 عدد (11 نفر با روش جراحی باز ORIF و 13 نفر هم با روش جراحی با حداقل تهاجم MIS) نیز به صورت جراحی ترمیم شدهاند. نتایج با استفاده از سیستم امتیازدهی AOFAS تصاویر رادیوگرافی نیز به مدت یک سال پس از جراحت ثبت شدند. اجرای این مقایسه نیز با استفاده از روش ANOVA صورت گرفت.نتایج: در سه ماه ابتدایی درمان، روش جراحی ترمیم شکستگی درون مفصلی پاشنهی پا نتایج به مراتب بهتری (رضایت 95درصدی) را نسبت به روش غیرجراحی داشته است. در حالی که در ماههای بین 6 تا 12، تفاوت محسوسی بین دو روش وجود ندارد. البته روش غیرجراحی نسبت به روش جراحی، عوارض بیشتری را دارا بوده است. نتیجهگیری: با توجه به امتیازات داده شده توسط سیستم AOFAS و تصاویر رادیوگرافی، در سه ماههی نخست، روش ترمیم جراحی شکستگیهای جابجا شدهی درون مفصلی پاشنهی پا در مقایسه با روش غیر جراحی، حتی درمورد افراد حاذق، از نتایج بهتری برخوردار بوده است. در ماههای بین ۶ تا ۱۲، نتایج دو روش مشابه یکدیگر هستند.
کامران مظفریان؛ محمدجواد فراهانی
چکیده
پیشزمینه: اگاهی نسبت به سندرومهای فشاری سمت اولنار کم است و معمولا نادیده گرفته میشوند. طول زائده و واریانس اولنا در بروز این سندرومها بیتاثیر نیست. باتوجه به اینکه اطلاعات مرتبط با این عوامل در جمعیت ایران کم است؛ این مطالعه به منظور سنجش طول زائده اولنا و واریانس اولنا در بالغین سالم انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: اگاهی نسبت به سندرومهای فشاری سمت اولنار کم است و معمولا نادیده گرفته میشوند. طول زائده و واریانس اولنا در بروز این سندرومها بیتاثیر نیست. باتوجه به اینکه اطلاعات مرتبط با این عوامل در جمعیت ایران کم است؛ این مطالعه به منظور سنجش طول زائده اولنا و واریانس اولنا در بالغین سالم انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه آیندهنگر طول زائده و واریانس اولنا در نمای رخ مچ دست ۱۴۰ مراجعه کننده (۱۰۰مرد و ۴۰ زن) با میانگین سنی ۳۳سال (۴۵-۱۸ سال) در یک مرکز درمانی شیراز بررسی شدند. به منظور اندازهگیری طول نسبی زائده اولنا از اندکس نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت (styloid-capitate ratio) ، و برای ارزیابی پتانسیل ایجاد تاثیر فشاری از اندکس زائده استیلوئید اولنار (Ulnar styloid process index) استفاده شد. داوطلبین از نظر فشرده شدن انتهای مچ توسط زائده اولنا با دو تست فشاری معاینه شدند. یافتهها: میانگین طول زائده اولنا ۴۵/۱±۳۸/۵، میانگین نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت ۰۶/۰±۲۴/۰، میانگین اندکس زائده استیلوئید اولنا ۱۱/۰±۳۴/۰ بود. میانگین طول زائده اولنا در ۷۱/۴۰% کلیشهها و اندکس زائده استیلوئید اولنا در ۴۲/۵۶% بیش از میانگین بودند. واریانس اولنا در ۳/۱۹% خنثی (۲۳% مرد، ۱۰% زن)، ۱/۱۲% مثبت (۱۱% مرد، ۱۵% زن) و ۶/۶۸% منفی (۶۶% مرد، ۷۵% زن) بود. نتیجهگیری: به نظر میرسد اندازه طول زائده بلند اولنا با داشتن نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت بیشتر از ۰۶/۰± ۲۴/۰ یا بیش از ۶ میلیمتر، میتواند عامل مهم درد سمت اولنار در جمعیت ما باشد.
سعید طباطبایی؛ احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ
چکیده
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ ...
بیشتر
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزنگذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافتهها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان 6 درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) بهدلیل دیسپلازی باقیمانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقهبندی «سِوِرین» قرار داشتند. نتیجهگیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاهسازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران میباشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانیتر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز میباشد.
محمدتقی پیوندی؛ حسین شبیری؛ سارا عامل فرزاد
چکیده
پیشزمینه: احتمال آلودگی به ویروس هپاتیت C یک بار تماس از طریق سوراخ شدن پوست ۲/۷ تا ۱۰ درصد است و تست الیزا (Elisa) شواهد ابتلا را با بیش از 99% حساسیت نشان میدهد. هدف از این مطالعه بررسی خطر ابتلای پزشکان و سایر کارکنان بخش ارتوپدی تروما به این ویروس براساس اندازهگیری میزان مثبت بودن سرولوژیمصدومین بستری بود.مواد و روشها: در یک مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: احتمال آلودگی به ویروس هپاتیت C یک بار تماس از طریق سوراخ شدن پوست ۲/۷ تا ۱۰ درصد است و تست الیزا (Elisa) شواهد ابتلا را با بیش از 99% حساسیت نشان میدهد. هدف از این مطالعه بررسی خطر ابتلای پزشکان و سایر کارکنان بخش ارتوپدی تروما به این ویروس براساس اندازهگیری میزان مثبت بودن سرولوژیمصدومین بستری بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی بر روی ۶۷۰ مصدوم بستری در بخش ارتوپدی بیمارستانی در مشهد، در یک دوره یک ساله (۱۳۸۳-۱۳۸۲) تست سرولوژی برای هپاتیت C با تست اِلیزا انجام پذیرفت.یافتهها: از ۶۷۰ بیمار ۲۵ نفر (۲۲ مرد و ۳ زن) با میانگین سنی ۳۸/۷سال (۱۵ ماه تا ۹۷ سال) تست هپاتیتCC مثبت داشتند که ۳/۹ درصد ابتلا در مردان و ۲/۸ درصد زنان را تشکیل میداد.نتیجهگیری: این مطالعه نشان میدهد که جراحان، بهخصوص کسانی که با بیماران ترومایی برخورد دارند، بایستی اصول استاندارد محافظت در برابر انتقال این ویروس بالقوه خطرناک را رعایت نمایند.
حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی یکطرفه استخوانهای ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق میافتد که به نظر میرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیبهای زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی یکطرفه استخوانهای ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق میافتد که به نظر میرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیبهای زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از ۷۶ بیماری که در فاصله ۳/۵ سال از فروردین ۱۳۸۱تا مهر ۱۳۸۴با تشخیص زانوی شناور در یک مرکز درمانی تهران تحت درمان قرار گرفته بودند، ۶۱ بیمار وارد مطالعه شدند. ملاکهای ورود عبارت بودند از: ۱) شکستگی خارج مفصلی فمور و هر دو استخوان تیبیا و فیبولا در یک اندام تحتانی؛ ۲) درمان شکستگیهای بیمار با فیکس شدن داخلی با میله یا پلاک؛ ۳) نداشتن هیچگونه سابقهای از مشکلات زانو. پس از ثابت نمودن شکستگیها، در همه بیماران معاینه کامل زانو زیر بیهوشی توسط متخصص ارتوپدی و دستیار ارشد بهعمل آمد و نتایج ثبت گردید.یافتهها: میانگین سن بیماران ۲۹/۳ سال (۴۶-۱۸) ۵۷ بیمار مرد و ۴ بیمار زن بودند. از ۶۱بیمار، در ۵بیمار تست «پیووت» (Pivot) و «لاکمن»(Lachman) مثبت و در ۳ بیمار تست «کشویی پشتی» (Posterior Drawer) مثبت بود. همچنین ۹ بیمار بیثباتی در والگوس و ۶ بیمار در واروس داشتند. پس از ۹ ماه پیگیری ۱۹ بیمار از درد زانو شکایت داشتند که در امآرآی به عمل آمده از ۱۶ بیمار، ۱۳ بیمار پارگی منیسک داشتند.نتیجهگیری: در تعداد قابل ملاحظهای از بیماران مبتلا به زانوی شناور به طور همزمان آسیبهای متعددی در زانو وجود دارند که با معاینه دقیق بیماران زیر بیهوشی، پس از ثابت نمودن شکستگیها و بررسیهای بیشتر میتوان این ضایعات را تشخیص و درمان نمود.
محمدرضا اعتمادی فر؛ سید محمد حسین جمال الدینی؛ بهادر خالقی
چکیده
پیش زمینه: گرچه استفاده از پیچ پدیکولار در اصلاح دفورمیتی اسکولیوز بالغین نسبت به روشهای قبلی مزایایی دارد؛ اما کارگذاری پیچ پدیکولار در مهرههای چرخیده و اسکولیوتیک کار آسانی نمیباشد. از طرفی در کارگذاری پیچ به روش «دست آزاد»، جراح از نشانههای آناتومیک استفاده میکند. در این مطالعه، ارزش و صحت این روش کارگذاری پیچ ...
بیشتر
پیش زمینه: گرچه استفاده از پیچ پدیکولار در اصلاح دفورمیتی اسکولیوز بالغین نسبت به روشهای قبلی مزایایی دارد؛ اما کارگذاری پیچ پدیکولار در مهرههای چرخیده و اسکولیوتیک کار آسانی نمیباشد. از طرفی در کارگذاری پیچ به روش «دست آزاد»، جراح از نشانههای آناتومیک استفاده میکند. در این مطالعه، ارزش و صحت این روش کارگذاری پیچ با کمک سیتیاسکن، بررسی گردید.
مواد و روش ها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۳۸ بیمار مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک که طی سه سال در یک مرکز درمانی اصفهان با روش «دست آزاد» جراحی شده بودند، بررسی شدند. اصلاح دفورمیتی پس از عمل، با کمک سیتیاسکن مولتی اسلایس ارزیابی گردید. از نظر موقعیت، پیچهای پدیکولار به «عالی» و «بدجاگذاری شده» تقسیم شدند. «بدجاگذاری شده» در سمت دیواره مدیال پدیکول یا لترال یا سوپریور یا انفریور یا انتریور؛ و میزان جابجایی از گرید صفر تا ۴ در نظر گرفته شد.
یافتهها: از مجموع ۷۲۰ پیچ کارگذاری شده، ۶۲۳ پیچ (۸۶/۶%) کاملا در داخل پدیکول و ۹۷ پیچ (۱۳/۵%) بدجاگذاری شده بودند که ۳۹ پیچ (۴۰/۲%) به سمت مدیلا و ۵۸ پیچ (۵۹/۸%) به سمت لترال جابجا شده بود. میزان جاگذاری شده در تمام موارد کمتر از ۲ میلی متر (گرید ۱) بود. هیچ موردی از جاگذاری شده در جهت سوپریور و اینفریور وجود نداشت و تنها یک پیچ ۴ میلی متر به سمت آنتریور جابجا شده بود.
نتیجهگیری: در درمان جراحی اسکولیوز ایدیوپاتیک، کارگذاری پیچ پدیکولار به روش «دست آزاد»، روشی مطمئن با عوارض کم و زمان عمل جراحی کوتاه میباشد و به اشعه در ضمن عمل نیاز ندارد
علیرضا معزز؛ غلامرضا امینیان؛ روشنک بقایی؛ هدا نبوی
چکیده
خلاصه
پیش زمینه: استئو آرتریت یک واکنش فیزیولوژیک در مقابل نیروهای طولی و مکرر اعمال شده به مفصل می باشد، که با افزایش مصرف انرژی و تغییرات در جابهجایی مرکز فشار در بیماران مبتلا همراه است.بنابراین هدف از این پژوهش بررسی تاثیر کفی با لبه خارجی 8 درجه بر مصرف انرژی و جابهجایی مرکز فشار در بیماران مبتلا به استئو آرتریت داخلی ...
بیشتر
خلاصه
پیش زمینه: استئو آرتریت یک واکنش فیزیولوژیک در مقابل نیروهای طولی و مکرر اعمال شده به مفصل می باشد، که با افزایش مصرف انرژی و تغییرات در جابهجایی مرکز فشار در بیماران مبتلا همراه است.بنابراین هدف از این پژوهش بررسی تاثیر کفی با لبه خارجی 8 درجه بر مصرف انرژی و جابهجایی مرکز فشار در بیماران مبتلا به استئو آرتریت داخلی زانو بود.
روش بررسی: روش پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. در این پژوهش 26 بیمار مبتلا به استئو آرتریت داخلی زانو در محدود سنی 40 تا 60 سال به صورت نمونهگیری غیراحتمالی در دسترس انتخاب شدند. به منظور اندازهگیری مصرف انرژی از دستگاه پلارالکترو و اندازهگیری جابه جایی مرکز فشار از دستگاه صفحه نیرو استفاده شد. بیماران در دو حالت با و بدون استفاده از کفی در طول فرایند راه رفتن مورد مطالعه قرار گرفتند.
یافتهها: نتایج نشان داد که میانگین مصرف انرژی و جابهجایی مرکز فشار قبل و بعد از استفاده از کفی کاهش یافت. میانگین مصرف انرژی قبل و بعد از استفاده از کفی به ترتیب381 /0 ،318 /0 ( 001/ 0=p)و میانگین جابه جایی مرکز فشار قبل و بعد از استفاده از کفی به ترتیب 17/23،26/99(001/ 0 p<) به دست آمد.
نتیجهگیری: استفاده از کفی با لبه خارجی 8 درجه درکاهش مصرف انرژی و جابهجایی مرکز فشار تاثیر معنادار دارد.
مهرداد یادگاری؛ امین بیغم صادق؛ ساناز فرهنگ؛ سجاد فرهنگی
چکیده
پیشزمینه: اﻣﺮوزه در ارﺗﻮﭘﺪی داﻣﭙﺰﺷﮑﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﺮیﮏ فرایند اﻟﺘﯿﺎم ﺷﮑﺴﺘﮕﯽﻫﺎ، ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ اﺗﺼﺎل ﻣﻔﺼـﻠﯽ و ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻧﻘﯿﺼﻪﻫﺎی اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ از ﭘﯿﻮﻧﺪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد. در این مطالعه اثرات استفاده توام نانوهیدروکسی آپاتیت با مغز استخوان در ترمیم شکستگی استخوان خرگوش به شکل ...
بیشتر
پیشزمینه: اﻣﺮوزه در ارﺗﻮﭘﺪی داﻣﭙﺰﺷﮑﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﺮیﮏ فرایند اﻟﺘﯿﺎم ﺷﮑﺴﺘﮕﯽﻫﺎ، ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ اﺗﺼﺎل ﻣﻔﺼـﻠﯽ و ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻧﻘﯿﺼﻪﻫﺎی اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ از ﭘﯿﻮﻧﺪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد. در این مطالعه اثرات استفاده توام نانوهیدروکسی آپاتیت با مغز استخوان در ترمیم شکستگی استخوان خرگوش به شکل رادیولوژیکی و هیستوپاتولوژیکی بررسی میشود. مواد و روشها: این مطالعه تجربی در بهار و تابستان 1398، بر روی 20 خرگوش نر بالغ نژاد نیوزلندی 12 ماهه، به وزن تقریبی 2 کیلوگرم انجام شد. خرگوشها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد در گروه اول (تعداد=5) (گروه کنترل)، نقیصه استخوانی خالی ماند و هیچ مادهای تزریق نشد. در گروه دوم (تعداد=5)، در محل نقیصه نانوهیدروکسی آپاتیت، در گروه سوم (تعداد=5)، مغز استخوان و در گروه چهارم (تعداد=5)، نانوهیدروکسی آپاتیت به همراه مغزاستخوان تزریق و پوست و عضلات بخیه شد.رادیوگراف از دست خرگوشها بعد از عمل و در روز های 14، 28، 42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونهبرداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگراف و نمونهها از لحاظ میزان جوشخوردگی، فعالیت استخوانسازی و دوباره شکلپذیری مورد بررسی آماری قرار گرفت. یافتهها: در بررسی رادیوگرافیکی در هفتههای دوم و چهارم و ششم و هشتم اختلاف آماری معنیداری بین گروهها مشهود بود (05/0p<) که این اختلاف در هفته ششم بیشتر شاخص بود. در هفته ششم مشاهده شد که گروه نانوهیدروکسیآپاتیت+مغزاستخوان بهتر از گروه نانوهیدروکسیآپاتیت به تنهایی عمل کرده بود (02/0p=). در بررسی هیستوپاتولوژیک گروه نانوذرات هیدروکسیآپاتیت به همراه مغز استخوان، در مقایسه با گروه کنترل روند استخوانسازی از شدت بیشتری برخوردار بود. نتیجهگیری: نتیجه به دست آمده در مطالعه ما بیانگر این است که گروه «نانوهیدروکسی آپاتیت+مغزاستخوان» در مقایسه با دو گروه دیگر «نانوهیدروکسی آپاتیت به تنهایی» و گروه «کنترل» از نظر ترمیم استخوانی بهتر عمل کرده است. پیشنهاد میشود این آزمایش با مدل حیوانی بزرگتر انجام شود تا کاربرد بالینی پیدا کند
پا و مچ پا
محمدتقی پیوندی؛ فرشید باقری؛ علی بیرجندی نژاد؛ سارا عامل فرزاد؛ لیدا جراحی؛ میلاد اسماعیل زاده؛ امین رازی؛ رضا حبیب زاده شجاعی
چکیده
مقدمه: تأثیر استفاده از هورمون پاراتیروئید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تأثیر هورمون پاراتیروئید بر جوشخوردگی شکستگیهای دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تأخیر در جوشخوردن یا جوشنخوردن بوده است.مواد و روشها: این ارزیابی، مطالعهای بیمارستانی بود که روی بیماران ...
بیشتر
مقدمه: تأثیر استفاده از هورمون پاراتیروئید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تأثیر هورمون پاراتیروئید بر جوشخوردگی شکستگیهای دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تأخیر در جوشخوردن یا جوشنخوردن بوده است.مواد و روشها: این ارزیابی، مطالعهای بیمارستانی بود که روی بیماران مبتلا به شکستگی با تأخیر یا عدمجوشخوردگی استخوان تیبیا یا فیبولا انجام شده است. در بیمارستان شهید کامیاب، بیماران با معیارهای ورود به مطالعه پس از پر کردن رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. آزمایشهایCBC ،ESR ،Ca ،P ،Mg ،ALK-P ،Cr ،BUN انجام شد و پس از آن برای گروه موردمطالعه ویتامین D و کلسیم خوراکی همراه با هورمون پاراتیروئید برای 3 ماه تجویز شد. در گروه کنترل فقط از ویتامین D و کلسیم خوراکی استفاده شد. بیمارانی که دارای فاکتورهای خطر خاص مانند استفاده از دیگوکسین یا نارسایی کلیه بودند از مطالعه خارج شدند و بیماران با دو معیار کلینیکی و رادیوگرافیک بهصورت ماهانه موردارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: میانگین و انحراف سن در گروه مورد 16.9±37.7 سال و در گروه شاهد 13.8±39.1 سال بوده است (P=0.73). از نظر جنسیت در دو گروه، 24 نفر مذکر و 6 نفر مؤنث بودهاند (P=1.0). تفاوت معنادار آماری در نوع شکستگی، شکل شکستگی و نوع فیکساسیون در گرافیهای نهایی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجهگیری: در ارزیابی اخیر مشاهده شد که در 3 ماه تجویز هورمون پاراتیروئید، هیچ تأثیر مثبتی از این هورمون در بهبود شکستگی حتی از نظر کلینیکی و رادیوگرافی وجود ندارد.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تیبیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافتهها: شیب پشتی تیبیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجهگیری: افزایش شیب پشتی تیبیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
بهرام مبینی؛ حمید بهتاش؛ ابراهیم عامری؛ سید علیرضا بصام پور
چکیده
پیشزمینه: تنگی کانال نخاع کمری یک بیماری شایع در سنین میانسالی و سالمندی در افراد مراجعه کننده به درمانگاههای ستونفقرات می باشد. بیماران غالباً با علایم عدم توانایی در ایستادن و راه رفتن و احساس درد یا بیحسی در اندام تحتانی و کمر و باسن، بهدنبال ایستادن و راهرفتن مراجعه مینمایند. بهمنظور تشخیص، علاوه بر معاینه فیزیکی ...
بیشتر
پیشزمینه: تنگی کانال نخاع کمری یک بیماری شایع در سنین میانسالی و سالمندی در افراد مراجعه کننده به درمانگاههای ستونفقرات می باشد. بیماران غالباً با علایم عدم توانایی در ایستادن و راه رفتن و احساس درد یا بیحسی در اندام تحتانی و کمر و باسن، بهدنبال ایستادن و راهرفتن مراجعه مینمایند. بهمنظور تشخیص، علاوه بر معاینه فیزیکی روشهای پرتونگاری و امآرآی در تعیین شدت و محل تنگی کاربرد ویژهای دارند. راهحل قطعی در درمان این بیماری، جراحی و دکومپرسیون کانال نخاع میباشد؛ لیکن همیشه با رضایت کامل و طولانی مدت بیماران همراه نیست. این گزارشی از تجربه ما در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر تعداد ۳۸بیمار با میانگین سنی ۵۶ سال که تحت جراحی دکومپرسیون کانال نخاع قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از بیماران در خصوص میزان فعالیت قبل و بعد از جراحی پرسش بهعمل آمد و میزان رضایتمندی آنان و عوارض محل پرسیده شد. زمان پیگیری بین ۴-۲ سال متغیر بود. یافتهها: در مجموع ۳۰بیمار از عمل جراحی راضی و هیچکدام از بیماران دچار عوارض جراحی نشده بودند. در ۳۰ بیمار (۷۹%) شدت کمردرد بیشتر شد؛ ۲۹ بیمار (۷۸%) بهبود توانایی در ایستادن و راهرفتن را تا ۳ برابر اظهار کردند؛ و ۲۹ مورد (۵۷%) میزان برگشت به زندگی اولیه را بهطور کامل بهدست آمد.نتیجهگیری: دکومپرسیون کانال نخاع در کوتاه مدت میتواند در بهبود علایم اندام تحتانی بیماران تاثیر بهسزایی داشته باشد ولی قادر به بهبود درد کمر بیماران نمیباشد و با توجه به سن بیماران، میزان عوارض بسیار اندک است.
امیر رضا صادقی فر؛ آرش اکبری؛ محمود کریمی مبارکه
چکیده
پیشزمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن میباشد. شواهد نشان میدهند دفورمیتی واروس میتواند از انتهای فمور یا ابتدای تیبیا یا بهعلت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن میباشد. شواهد نشان میدهند دفورمیتی واروس میتواند از انتهای فمور یا ابتدای تیبیا یا بهعلت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین محل دقیق دفورمیتی در واروس و والگوس زانو بود.مواد و روشها: مطالعه برروی ۴۰ بیمار مبتلا به دفورمیتی واروس و والگوس زانو با میانگین سنی ۲۷/۴ سال (۳۸-۱۹) انجام شد. از هر بیمار بهصورت ایستاده پرتونگاری دیجیتال اندام تحتانی تهیه شد. سپس محورهای اندام با کمک کامپیوتر رسم و با روشهای آماری تجزیه و تحلیل گردید.یافتهها: در ۹۴/۵% موارد محل دفورمیتی ابتدای تیبیا تعیین شد و در ۵/۵% محل دفورمیتی انتهای فمور قرار داشت که محل مناسب استئوتومی میباشد. در مطالعه ما مشخص شد که واروس زانو تحت تأثیر چند عامل میباشد به این ترتیب که دفورمیتی انتهای فمور در ۶۷/۵% موارد و دفورمیتی ابتدای تیبیا در %۶۲/۵ موارد و لاکسیتی لیگامانی در ۷۷/۵% موارد دخیل است.نتیجهگیری: باتوجه به اینکه در دفورمیتیهای واروس، محل دفورمیتی میتواند تحت تأثیر سه عامل ذکر شده باشد، توصیه میشود قبل از انجام مداخلات جراحی به کمک رسم محورها و زوایا محل اصلی دفورمیتی تعیین گردد.
بهرام مرادی؛ آراد فتاحیان؛ رضا فتاحیان
چکیده
زمینه و هدف: شکستگیهای فشاری ستون فقرات از عوارض شایع پوکی استخوان هستند که منجر به درد مداوم، ناتوانی در انجام فعالیتهای روزانه و کاهش قابل توجه کیفیت زندگی میشوند. کیفوپلاستی و ورتبروپلاستی (Kyphoplasty and Vertebroplasty) دو روش درمانی نیمهتهاجمی برای درمان این عارضه هستند. بنابراین هدف از این تحقیق ارزیابی و مقایسة نتایج درمانی حاصل ...
بیشتر
زمینه و هدف: شکستگیهای فشاری ستون فقرات از عوارض شایع پوکی استخوان هستند که منجر به درد مداوم، ناتوانی در انجام فعالیتهای روزانه و کاهش قابل توجه کیفیت زندگی میشوند. کیفوپلاستی و ورتبروپلاستی (Kyphoplasty and Vertebroplasty) دو روش درمانی نیمهتهاجمی برای درمان این عارضه هستند. بنابراین هدف از این تحقیق ارزیابی و مقایسة نتایج درمانی حاصل از استفاده از دو روش ذکر شده با درمان طبی غیرجراحی در بیماران مبتلا به شکستگی فشاری ستون فقرات بود.مواد و روشها: موارد شکستگی فشاری ستون فقرات قفسه سینه مراجعه کننده به 2 بیمارستان آموزشی طی یک دوره 2 ساله (1394 تا 1396) به صورت گذشتهنگر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج 3 روش درمانی غیرجراحی، ورتبروپلاستی و کیفوپلاستی با بررسی نمودار و همچنین پرسش و معاینة مستقیم با حداقل پیگیری در یک سال مقایسه شد. ارزیابی VAS (Visual Analog Scale)، دردناک و وضعیت عملکردی شاخص ناتوانی ODI (Oswestry Disability Index) و فرم کوتاه SF-36 تکمیل شد.یافتهها: از مجموع 138 مورد شکستگی فشاری ستون فقرات قفسه سینه تنها 96 مورد معیارهای ورود را داشتند و وارد مطالعه شدند. 42 بیمار مرد و 54 بیمار زن مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران حداقل 3 ماه و حداکثر 1 سال (میانگین = 5/7 ماه) پیگیری داشتند. نمرة VAS در گروه غیرجراحی 32/1±75/6، در ورتبروپلاستی 94/1±58/3 و در کیفوپلاستی 64/1±67/2 بود. نمرات ODI برای غیرجراحی، ورتبروپلاستی و کیفوپلاستی به ترتیب: 4/14±82/56، 40/15±28 و 52/13±64/25 بود. نمرات SF-36 در هر 3 روش درمانی تقریباً مشابه بود.نتیجهگیری: دو روش ورتبروپلاستی و کیفوپلاستی در مقایسه با درمان غیرجراحی به میزان قابل توجهی درد را کاهش داده و کیفیت زندگی و توانایی کار را بهبود بخشیده اند. بنابراین، دو روش درمان مبتنی بر جراحی، تکنیکهای ارجح برای شکستگیهای فشاری ستون فقرات هستند.
ناصر صرافان؛ احمد دشت بزرگ؛ دکترسید عبدالحسین مهدینسب؛ افشین آزما
چکیده
پیشزمینه: شکستگی اینترتروکانتریک جزء شکستگیهای شایع در افراد سالمند بالای ۷۰ سال میباشد. با وجود آن که تثبیت شکستگی، بهترین درمان است، ولی عوارض آن به دلیل سن بالا و مشکلات همراه بسیار بالا میباشد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج درمان جراحی شکستگی اینترتروکاننتریک هیپ بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی آیندهنگر، کلیه ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی اینترتروکانتریک جزء شکستگیهای شایع در افراد سالمند بالای ۷۰ سال میباشد. با وجود آن که تثبیت شکستگی، بهترین درمان است، ولی عوارض آن به دلیل سن بالا و مشکلات همراه بسیار بالا میباشد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج درمان جراحی شکستگی اینترتروکاننتریک هیپ بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی آیندهنگر، کلیه بیمارانیکه به علت شکستگی اینترتروکانتریک طی دو سال در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی تثبیت داخلی با روش پیچ و پلاک دینامیک (DHS) قرار گرفته بودند، بررسی شدند. ۸۴ بیمار با میانگین سنی ۷۳/۴ سال (۹۸-۵۹ سال) تحت مطالعه قرار گرفتند که از این تعداد ۳۴ (۴۰/۵%) مرد و ۵۰ (۵۹/۵%) زن بودند. بیماران حداقل به مدت یک سال مورد پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: هشت بیمار (۹/۵%) کوتاهی اندام بیش از 2 سانتیمتر داشتند. ۴ بیمار (۴/۷%) دچار عارضه بیرونزدگی وسیله شدند. ۸ بیمار (۹/۵%) دچار بدجوش خوردن شکستگی به صورت بدشکلی واروس، 1 بیمار (۱/۱%) دچار نکروز آواسکولار سرفمور، ۱۳ بیمار (۱۵/۴% ) عفونت عمل، و 2 بیمار (۲/۳%) دچار بدجوشخوردگی شکستگی محل شدند. ۹ بیمار (۱۰/۷% ) طی ۲۴ هفته فوت کردند. ۱۰ بیمار (۱۱/۹%) تحت عمل جراحی و تثبیت مجدد قرار گرفتند. میانگین زمان برگشت به فعالیت قبل از عمل ۵ هفته بود. نتیجهگیری: عوارض شکستگیهای اینترتروک هیپ، حتی پس از تثبیت با پیچ و پلاک بالا میباشد. به جز درصد بالاتر عفونت، سایر یافتهها با مطالعات مشابه در پیشینه تحقیق، هسمو است.
سیما سراوانی؛ نادر تنیده؛ مهدی فاضلی؛ نگار آذرپیرا؛ الهام ندیمی؛ مریم مجاهد تقی؛ مهرزاد لطفی؛ آیدا ایرجی؛ شاهرخ زارع
چکیده
پیش زمینه: استئوآرتریت به عنوان بیماری دژنراتیو مفصلی شناخنه می شود. داروهای سنتتیک در دسترس برای درمان استئوآرتریت، عوارض جانبی خطرناک و اثربخشی کم دارند. بنابراین، استفاده از داروهای گیاهی، جزء مهم طب مکمل و جایگزین است، سلول های بنیادی مزانشیمی از جایگاه ویژه ای در درمان بیماری ها برخوردار می باشند. برگ گواوا به عنوان ...
بیشتر
پیش زمینه: استئوآرتریت به عنوان بیماری دژنراتیو مفصلی شناخنه می شود. داروهای سنتتیک در دسترس برای درمان استئوآرتریت، عوارض جانبی خطرناک و اثربخشی کم دارند. بنابراین، استفاده از داروهای گیاهی، جزء مهم طب مکمل و جایگزین است، سلول های بنیادی مزانشیمی از جایگاه ویژه ای در درمان بیماری ها برخوردار می باشند. برگ گواوا به عنوان آنتی اکسیدان، ضد التهاب و ضد درد استفاده می شود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تزریق داخل مفصلی عصاره هیدرو الکلی برگ گواوا همراه با سلول بنیادی در زانوی رت می باشد.
مواد و روش ها: ابتدا 90 سر رت نر انتخاب و برای ایجاد استئوآرتریت در مفصل زانو، کلاژناز نوع 2 تزریق شد. سپس به 9 گروه تقسیم شدند. که شامل: شم، کنترل، درمان با هایالگان، درمان با سلول های بنیادی، درمان با پلاسمای غنی از پلاکت، درمان با عصاره برگ گواوا، درمان با عصاره برگ گواوا و پلاسمای غنی از پلاکت، درمان با عصاره برگ گواوا و سلول بنیادی و درمان با عصاره برگ گواوا، سلول بنیادی و پلاسمای غنی از پلاکت می باشد. پس از 5 ماه از درمان، نتایج توسط رادیولوژیست و پاتولوژیست مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: ارزیابی رادیوگرافی و هیستوپاتولوژیکی، ترمیم غضروف مفصلی در گروه عصاره برگ گواوا همراه با سلول بنیادی و پلاسمای غنی از پلاکت را بهتر از گروه کنترل نشان داد (P<0.05).
نتیجه گیری: به نظر می رسد عصاره هیدروالکلی برگ گواوا را به دلیل دارا بودن ترکیبات پلی فنولی زیاد، می توان به عنوان طب مکمل و جایگزین مناسب در استئوآرتریت پیشنهاد کرد