محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ علی بهاری
چکیده
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر پیشرفت استئوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینهای، تأثیر عمدهای بر آغاز و پیشرفت استئوآرتریت در مفصل زانو دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثر MOWHTO بر روی مفصل پتلوفمورال طراحی شده است.روش کار: مطالعة حاضر به صورت گزارش موردی (Case series) گذشتهنگر، بر روی تمام بیماران مبتلا به استئوآرتریت علامتدار کمپارتمان داخلی زانو، با زمینه دفورمیتی واروس (varus deformity) زانو، و نیازمند به اصلاح دفورمیتی انجام شد که در بازة زمانی دو ساله به بیمارستان آموزشی مراجعه کرده بودند. در آخرین جلسة پیگیری، تغییرات پتلا بر اساس معاینات بالینی و شاخصهای اینسال و بلکبرن (Insall and Blackburn) و MAD (Mechanical Axis Deviation) قبل و بعد ار عمل، در بیماران ارزیابی شد.نتایج: در مجموع 49 زانو که 6/52 درصد آن متعلق به افراد مذکر بود، با میانگین سنی 876/5±55/26 سال و شاخص توده بدنی 903/2±05/25کیلوگرم بر مترمربع وارد مطالعه شدند. هیچکدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند. شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران رخ نداده بود. میانگین نمرة VAS (Visual Analogue Scale) پس از جراحی به طور معنادار افزایش یافته بود (05/0>p). تغییرات پتلا، قبل و بعداز جراحی، بر اساس شاخصهای رادیوگرافیک از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0<p). میانگین اندازة MAD قبل و بعداز عمل، به ترتیب (°07/3±90/8 و °780/2±2/0) بود که حاکی از واروس مقادیر منفی و والگوس مقادیر مثبت است.نتیجهگیری: بر اساس نتایج، اصلاح مناسب MAD به دست آمد و تغییر معناداری در بیومکانیک مفصل پتلوفمورال رؤیت نشد.
احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ؛ سید عبدالحسین مهدینسب؛ فاطمه بدخشان مهر
چکیده
پیشزمینه: شکستگی گردن استخوان ران یک شکستگی ناشایع و جدی در بالغین جوان میباشد و عوارض زیادی به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی این شکستگی به روش جااندازی و ثابت کردن با پیچ بود. مواد و روشها: در این مطالعه آیندهنگر (از سال 1385 تا 1388)، 42 بیمار با میانگین سنی 37 سال (60ـ15 سال) که بهعلت شکستگی گردن استخوان ران ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی گردن استخوان ران یک شکستگی ناشایع و جدی در بالغین جوان میباشد و عوارض زیادی به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی این شکستگی به روش جااندازی و ثابت کردن با پیچ بود. مواد و روشها: در این مطالعه آیندهنگر (از سال 1385 تا 1388)، 42 بیمار با میانگین سنی 37 سال (60ـ15 سال) که بهعلت شکستگی گردن استخوان ران ناشی از ضربه در دو بیمارستان اهواز با جراحی و تثبیت شکستگی با پیچ درمان شدند مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران 24 ساعت بعد از شکستگی جراحی شدند. در همه بیماران ابتدا جااندازی بسته و در صورت عدم موفقیت جااندازی باز استفاده گردید. میانگین زمان پیگیری 15 ماه بود. یافتهها: براساس طبقهبندی «گاردن» 2 بیمار شکستگی نوع I، 3 بیمار نوع II، 18 بیمار نوع III و 19 بیمار نوع IV داشتند. سی و دو بیمار بهروش باز (2/76%) و 10 بیمار بهروش بسته (8/23%) درمان شدند. 12 بیمار (6/28%) جوشنخوردگی و 7 بیمار (7/16%) نکروز سر فمور داشتند که 4 مورد با جوشخوردگی همراه بود. تمامی جوشنخوردگیها در بیماران با جااندازی باز اتفاق افتاد. نتیجهگیری: شکستگی گردن استخوان ران با عوارض زیادی همراه است؛ بخصوص اگر استفاده از شیوه جااندازی باز ضروری باشد.
صادق صابری؛ محمود فرزان؛ رضا مصطفوی طباطبائی
چکیده
پیشزمینه: مرور مقالات مرتبط با سلولهای بنیادی نشان میدهند که این عوامل بر کاهش درد و تاخیر در پیشرفت استئونکروز سر فمور در مراحل اولیه تاثیر دارند. در این مطالعه اثربخشی درمان به وسیله ایجاد تونل استخوانی و کاشت مغز استخوان اتولوگ تغلیظ شده در مراحل اولیه بررسی شد. مواد و روشها: مطالعه بهصورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام ...
بیشتر
پیشزمینه: مرور مقالات مرتبط با سلولهای بنیادی نشان میدهند که این عوامل بر کاهش درد و تاخیر در پیشرفت استئونکروز سر فمور در مراحل اولیه تاثیر دارند. در این مطالعه اثربخشی درمان به وسیله ایجاد تونل استخوانی و کاشت مغز استخوان اتولوگ تغلیظ شده در مراحل اولیه بررسی شد. مواد و روشها: مطالعه بهصورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شد. تعداد ۲۸ هیپ در مراحل اولیه استئونکروز به دو گروه ۱۴ تایی تقسیم شدند و در همگی تونل استخوانی ایجاد گردید. در گروه گرافت مغز استخوان تزریق سلولهای تکهستهای مغز استخوان اتولوگ نیز انجام شد. بیماران و افراد ارزیابی کننده نسبت به تعیین گروه درمان ناآگاه بودند. مدت پیگیری ۲۴ ماه بود و در پایان دوره بیماران با مقیاس «وُومک» (WOMAC)، مقیاس سنجش دیداری درد (VAS) و امآرآی ارزیابی شدند. یافتهها: نتایج نشان دادند تفاوت میانگین و روند تغییرات نمرات در مقیاسهای «وُومک» و سنجش دیداری درد ۲۴ ماه پس از عمل جراحی بین دو گروه از نظر آماری معنیدار بود (۰۰۱/۰>p < /i>) . تغییرات نتایج امآرآی در گروه گرافت در جهت بهبودی (۰۴۶/۰=p < /i>) و در گروه دیگر در جهت تخریب (۰۰۱/۰>p < /i>) معنیدار بود. سه مورد از ۱۴ بیمار در گروه گرافت پسرفت بیماری داشتند. ن تیجهگیری: تزریق مغز استخوان تغلیظ شده در ناحیه نکروتیک میتواند درمان موثری در مراحل اولیه استئونکروز سر فمور باشد و باعث کاهش درد و علایم مفصلی و همچنین تاخیر در پیشرفت بیماری و حتی کاهش مرحله استئونکروز گردد.
سعید طباطبایی؛ میرعماد میرعمارتی
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ٢٠ تا 45 ساله مبتلا به پارگی رباط متقاطع جلویی که به روش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج براساس معاینه بالینی و نمره معیار «لیشُلم» با میانگین زمان پیگیری ١١/٧ (٢٨-٧) ماه بررسی شدند.
یافتهها: تعداد ٣٣ بیمار ضایعه در سمت راست و ٢٧ نفر ضایعه سمت چپ داشتند. پس از عمل، ٨٦% بیماران هیچ محدودیت حرکتی و ٨٢% ناپایداری زانو نداشتند و ٩٦% بیماران قادر به انجام فعالیتهای قبلی بودند. تنها 4٤ درصد قادر به انجام فعالیت ورزشی در سطح قبلی فعالیت خود نبودند. میانگین نمره «لیشلم» ٨٣/٦٣ (٩٣-٦٩) بود.
نتیجهگیری: بازسازی پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینیآرتروتومی و با استفاده از گرافت تاندون کشککی دارای نتایج قابل قبولی از نظر درمان بیماران میباشد.
حسین خطیبی؛ علی اصغر کوثری
چکیده
پیش زمینه: شکستگی استخوان پاشنه، شایعترین شکستگی استخوانهای تارس میباشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی گذشتهنگر، نتایج بالینی و پرتونگاری ۱۸ مورد شکستگی داخل ...
بیشتر
پیش زمینه: شکستگی استخوان پاشنه، شایعترین شکستگی استخوانهای تارس میباشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی گذشتهنگر، نتایج بالینی و پرتونگاری ۱۸ مورد شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه در ۱۷بیمار (۱۳ مرد و ۴ زن) که در طی سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۵ با نظارت یک جراح، تحت عمل جراحی جااندازی باز و ثابت کردن داخلی، قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۱ سال (۵۳-۲۱ سال) و میانگین زمان پیگیری ۱۹ ماه (۴۸-۹ ماه) بود. جمعآوری اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری و انجام پرتونگاری انجام شد. نتایج بالینی براساس مقیاس انجمن ارتوپدی پا و مچ پاآمریکا (AOFAS) بررسی گردید.یافتهها: براساس سیستم تقسیمبندی ساندرز، ۱۳ مورد شکستگی نوع II و ۵ مورد نوع III بودند. میانگین زاویه بوهلر قبل از عمل ۷ درجه و پس از عمل ۲۱/۸ درجه بود. میانگین نمره مقیاس AOFAS بیماران با شکستگی نوع II برابر ۹۳/۳ و برای نوع III معادلI۷۸ و در مجموع ۸۹/۰۵ بود. علایم استئوآرتریت مفصل سابتالار در ۴ بیمار مشاهده گردید.نتیجهگیری: چنانچه سطح مفصل پشتی استخوان پاشنه به شکل صحیح بازسازی گردد، عمل جراحی استخوان پاشنه، به خصوص در شگستگی نوع II، نتایج خوبی از نظر بالینی خواهد داشت.
حمید نمازی؛ فاطمه دهقانی ناژوانی
چکیده
استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب های زانو رخ می دهند، در توسعه استئوآرتریت پس ضربه ...
بیشتر
استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب های زانو رخ می دهند، در توسعه استئوآرتریت پس ضربه ای دخیل هستند و به عنوان یک بیماری تحلیل برنده مفاصل، سبب ایجاد تخریب غیرقابل بازگشت غضروف هیالین می شود. که با ایجاد درد دائم و ازبین بردن عملکرد مفصل، کیفیت زندگی بیمار را پایین می آورد.
برای درک بهتر چگونگی پیشرفت استئوآرتریت، به ویژه در مراحل اولیه و نیز ارزیابی اثر داروها و روشهای درمانی جدید، نیاز به مدل سازی آن در حیوانات می باشد. این مدل ها می توانند خود به خودی و یا القائی باشند. استئوآرتریت خود به خودی می تواند به صورت طبیعی در موشهای نژاد Str-Ort که به صورت ژنتیکی دستکاری شده اند، رخ دهد. تزریق داخل مفصلی مواد شیمیایی نظیر منوآیودیاستات نیز می تواند سبب القاء استئوآرتریت گردد.
همچنین امروزه به صورت گسترده از مدل سازی های جراحی، برای القاء استئوآرتریت استفاده می شود که همگی ناپایداری مفصل را برای ایجاد این بیماری نشانه می روند. خوکچه ها معمولا برای تحقیق درباره ی غضروف مفصلی مورد استفاده قرار می گیرند و یک مدل معمول برای مطالعه روند بازسازی نقیصه غضروفی کانونی می باشند. پیشرفت شرایط تجربی القاء استئوآرتریت مشابه روند طبیعی این بیماری ناشی از بی ثباتی مفصل است و پاتولوژی گراس نهایی نیز دقیقا مشابه می باشد.
روش هایی که امروزه برای ایجاد استئوآرتریت استفاده می شود شامل برداشت منیسک جانبی و قطع رباط صلیبی قدامی است؛ که به نظر می رسد این روش ها باعث التهابات کمتری شده و تنها یک بی ثباتی مفصلی خفیف ایجاد می کنند که نه تنها ضایعات تکرارپذیری را در مدل ایجاد می کند بلکه ضایعات ایجاد شده مشابه ضایعات استئوآرتریت در انسان است. این روش امکان ارزیابی دژنراسیون غضروفی را به وسیله رادیوگرافی، بافت شناسی و آنالیز ملکولی فراهم می کند.
عیسی نواب؛ سعید رضا مهرپور؛ سید مهدی جعفری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ شامل شکستگیهای اینترتروکانتریک و شکستگیهای گردن استخوان ران از آسیبهای شایع ارتوپدی بهخصوص در افراد مسن میباشند و هزینه گزافی را خانواده و جامعه تحمیل می کند و بیشترین علت بروز آنها استئوپروز میباشد. هدف از این مطالعه بررسی هزینه درمان شکستگی هیپ در افراد مسن در یک مرکز آموزشی درمانی شهر تهران ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ شامل شکستگیهای اینترتروکانتریک و شکستگیهای گردن استخوان ران از آسیبهای شایع ارتوپدی بهخصوص در افراد مسن میباشند و هزینه گزافی را خانواده و جامعه تحمیل می کند و بیشترین علت بروز آنها استئوپروز میباشد. هدف از این مطالعه بررسی هزینه درمان شکستگی هیپ در افراد مسن در یک مرکز آموزشی درمانی شهر تهران بود.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی گذشتهنگر، پرونده ۱۶۴ بیمار بالای ۶۵ سال که در طی سه سال اخیر در بیمارستان شریعتی تهران با شکستگی هیپ بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. میزان هزینه سالانه درمان این بیماران، روزهای بستری در بیمارستان و در بخش مراقبتهای ویژه بررسی گردید.یافتهها: بیماران ۹۲ زن و ۷۲ مرد بودند. مسنترین بیمار بستری شده در این مطالعه ۹۸ سال داشت. میانگین روزهای بستری ۸ روز و میانگین هزینه هر بیمار در طی روزهای بستری هفتصد و هشتاد و هفت هزار و سیصد و نود تومان برآورد شد. بیشترین هزینه سه میلیون و صد و هشتاد هزار تومان و کمترین آن، در بیماری که عمل جراحی نشد، شصت و هفت هزار تومان بود. ۸۵ بیمار بهطور متوسط ۲ روز در بخش مراقبتهای ویژه بستری بودند. محاسبات انجام شده نشان داد که در بیمارستان شریعتی میانگین هزینه سالانه برای درمان بیماران مبتلا به شکستگی هیپ حدود ۲۰۰ میلیون تومان بوده است.نتیجهگیری: با توجه به اینکه بیشتر شکستگیهای هیپ در افراد مسن، ثانویه به استئوپروز میباشد، به نظر میرسد که با اسکرین کردن و درمان موثر استئوپروز بتوان تا حد زیادی از بار مالی زیاد بر جامعه کاست.
علی بیرجندی نژاد؛ محمد حسین ابراهیم زاده؛ اقبال صدری محولاتی
چکیده
۶مقدمه: شکستگیهای پروگزیمال تیبیا غالباً شکستگیهای پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاکگذاری با پلاک «قفلشونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگیهای پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روشها: مطالعه به روش موردـ شاهدی و آیندهنگر انجام شد. از ۶۲ بیمار ...
بیشتر
۶مقدمه: شکستگیهای پروگزیمال تیبیا غالباً شکستگیهای پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاکگذاری با پلاک «قفلشونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگیهای پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روشها: مطالعه به روش موردـ شاهدی و آیندهنگر انجام شد. از ۶۲ بیمار (۵۱ مرد و ۱۱ زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، ۳۵ بیمار با پلاک و ۲۷ بیمار با پلاک T «قفلشونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین ۲۴ ماه (۳۶-۱۸ ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.یافتهها: در گروهLCP سه مورد محدودیت حرکت در زانو، ۱ مورد بدجوشخوردگی و ۱ مورد عفونت دیده شد و همگی جوشخوردند. در گروه پلاک T، چهار مورد محدودیت حرکت زانو، ۶ مورد «بدجوشخوردن»، ۲ مورد جوشنخوردن و ۴ مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوشخوردن در ثابت کردن با پلاک T شایعتر بود.نتیجهگیری: بهنظر میرسد در شکستگیهای پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاکگذاری LCP نسبت به پلاک T، محکمتر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک میباشد.
سهیل مهدی پور؛ فرید عباس زاده؛ مراد کریم پور؛ فرزام فرهمند؛ زهرا سقائی
چکیده
پیشزمینه: پرتونگاری دو بعدی، دقت کافی در بررسی انحرافات اندام تحتانی را ندارد و میتواند منجر به اشتباه در تفسیر دفورمیتی اندام گردد. هدف از این مطالعه تبیین روشی برای تحلیل سه بعدی دفورمیتی اندام و شبیهسازی عمل جراحی اصلاحی در فضای مجازی، و تولید گاید مخصوص جهت اصلاح مورد نظر بود.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، ۱۰ اندام ...
بیشتر
پیشزمینه: پرتونگاری دو بعدی، دقت کافی در بررسی انحرافات اندام تحتانی را ندارد و میتواند منجر به اشتباه در تفسیر دفورمیتی اندام گردد. هدف از این مطالعه تبیین روشی برای تحلیل سه بعدی دفورمیتی اندام و شبیهسازی عمل جراحی اصلاحی در فضای مجازی، و تولید گاید مخصوص جهت اصلاح مورد نظر بود.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، ۱۰ اندام با دفورمیتی در ناحیه زانو انتخاب شدند و پرتونگاری ایستاده و سیتیاسکن اندام تحتانی در اختیار گروه مهندسی قرار گرفت. سیتیاسکن بیمار با استفاده از تصاویر پرتونگاری ایستاده به مدل سه بعدی در حالت تحمل وزن تبدیل شد. زوایا و شاخصهای مورد نیاز، با نرمافزار اندازهگیری شد و پس از تعیین دفورمیتی، اصلاح در محیط رایانهای انجام شد که مبنای طراحی گاید قرار گرفت. در نهایت گاید طراحی شده با روش پرینت سه بعدی ساخته و در اختیار جراح قرار گرفت.یافتهها: در ۶ مورد دفورمیتی در صفحه فرونتال، یک مورد صفحات فرونتال و ساژیتال، یک مورد در هر سه صفحه، و دو مورد در صفحات فرونتال و عرضی تشخیص داده شد. در همه موارد دفورمیتی استخوانی اصلاح گردید. اگرچه بررسی دقیق در صفحه آگزیال نیاز به سیتیاسکن بعد از عمل داشت، اما فقط از طریق بالینی ارزیابی گردید.نتیجهگیری: ترمیم سه بعدی انحرافات محوری استخوانهای اطراف زانو به کمک رایانه و تولید گاید مخصوص بیمار، علاوه بر حصول نتایج یکسان توسط جراحان متفاوت، نتیجه عمل استئوتومی را نیز به حداکثر مطلوب میرساند.
سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمد رضا بیگدلی؛ سید محمد قریشی
چکیده
۱۳۸۷پیشزمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشتههای جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوههای درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح ...
بیشتر
۱۳۸۷پیشزمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشتههای جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوههای درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح شاهد مقاله به مقدار زیادی قابل پاسخگویی است. هدف از این مقاله بررسی قدرت و سطح شواهد مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران از سال ۱۳۷۴تا ۱۳۸۷بود.مواد و روشها: مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران (۱۳۸۷-۱۳۷۴) توسط پنج پزشک، مطابق استانداردهای مجله جراحی استخوان و مفاصل آمریکا، بهطور جداگانه سطحبندی و نتایج مقایسه شدند. در این نظام ابتدا مقالات به چهار زیر گروه درمانی، تشخیصی، پیش آگهی و اقتصادی تقسیم شدند و سپس هر کدام در سطوح ۱ تا ۵ قرار گرفتند.یافتهها: ۵۴% مقالات درمانی، ۹% تشخیصی، ۳۵% پیشآگهی و ۲% بررسی صرفه اقتصادی بودند. از نظر سطح شاهد، ۲% در سطح یک،۸% سطح دو، ۵% سطح سه، ۸۴% سطح چهار و ۱% در سطح پنج قرار گرفتند.نتیجهگیری: بیشتر مقالات این مجله از نوع درمانی و پیشآگهی و در سطح 4 بودند. همچنین میزان مقالات سطوح ۱ تا ۳ در این نشریه در سال ۱۳۷۴به بیش از ۳/۵ برابر در سال ۱۳۸۷ افزایش یافته بود.
علی معظمی پور؛ فریور لاهیجی؛ مهرک آشوری موثق
چکیده
پیش زمینه: در مطالعات گذشته بیان شده است که ممکن است ارتباط و همبستگی بین پارگی وسیع روتاتور کاف (RCT) و نوروپاتی محیطی وجود داشته باشد. در هر حال، یافته های مطالعات قبلی به حدی متناقض و گیج کننده است که انجام مطالعات بیشتر در این زمینه را ضروری می کند. در مطالعه آینده نگر حاضر ما به بررسی شیوع نوروپاتی محیطی در بیماران دچار RCT وسیع رداختیم. ...
بیشتر
پیش زمینه: در مطالعات گذشته بیان شده است که ممکن است ارتباط و همبستگی بین پارگی وسیع روتاتور کاف (RCT) و نوروپاتی محیطی وجود داشته باشد. در هر حال، یافته های مطالعات قبلی به حدی متناقض و گیج کننده است که انجام مطالعات بیشتر در این زمینه را ضروری می کند. در مطالعه آینده نگر حاضر ما به بررسی شیوع نوروپاتی محیطی در بیماران دچار RCT وسیع رداختیم. بعلاوه تاثیر ترمیم جراحی این پارگی بر بهبودی نوروپاتی را ارزیابی نمودیم.مواد و روش ها: در این مطالعه 58 بیمار دچار RCT وسیع بررسی شدند. تمام بیماران تحت ترمیم آرتروسکوپیک با استفاده از anchor suture قرار گرفتند. قبل از جراحی، EMG/NCV برای بررسی وجود نوروپاتی انجام شد. بعلاوه قبل و پس از جراحی، quick DASH score برای تمام بیماران تکمیل شد و شدت درد با استفاده از visual analogue scale (VAS) اندازه گیری شد. بیماران 6 ماه پیگیری شدند. در ویزیت نهایی، مجددا EMG/NCV برای افراد دچار نوروپاتی انجام شد.یافته ها: بطور کلی 8 بیمار دچار نوروپاتی مشاهده شدند (5/13%) که از این تعداد 5 مورد نوروپاتی سوپرااسکاپولار، 2 مورد نوروپاتی upper trunk و یک مورد نوروپاتی آگزیلاری بود. در معاینات ویزیت نهایی مشاهده گردید که همه موارد به جز یک نوروپاتی سوپرااسکاپولار و یک نوروپاتی upper trunk بهبود یافتند. در ویزیت نهایی مشاهده گردید که میانگین quick DASH score (از 6/72 به 7/19) و شدت درد (از 3/5 به 1/1) بطور معناداری کاهش پیدا کرد (001/0>p < /span>). در ویزیت نهایی مهم ترین شکایت بیماران، محدودیت دامنه حرکتی بود که در 11 نفر دیده شد (19%). همچنین سه بیمار از احساس درد شکایت داشتند که دو نفر از آن ها افرادی بودند که نوروپاتی آن ها بهبود نیافته بود.نتیجه گیری: اسکیرینینگ دقیق از نظر آسیب های نورولوژی در تمام بیماران دچار RCT گسترده و بررسی های electromyographic در افراد مشکوک به نوروپاتی قبل از جراحی ترمیم روتاتور کاف توصیه میشود.
کامران اسدی؛ احمدرضا میربلوک؛ علی کریمی؛ محمدصادق موسوی؛ سپهر ساغری؛ صادق عابدی؛ ارد غریبی؛ علی تبریزی
چکیده
پیشزمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور ...
بیشتر
پیشزمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور در طی سال ۱۳۸۷ به مراکز خدماتی درمانی رشت مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای سن، جنس و نوع شکستگی (براساس گروهبندی «گاردن») ثبت گردید. سپس براساس درناژ یا عدم درناژ خون از سوراخ انتهای پیچ پروگزیمال بعد از گذشت حداکثر ۵ دقیقه، وجود یا عدم وجود خونریزی ثبت شد.یافتهها: در این بررسی ۴۰ بیمار با میانگین سنی ۴.۱۴±۷۸.۳۹ وارد مطالعه شدند. ۲۲ نفر (۵۵%) از انتهای پیچ پروگزیمال خونریزی داشتند و ۱۸ نفر (۴۵%) هیچ گونه خونریزی نداشتند. میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی انتهایی پیچ پروگزیمال ۱۱ مورد (۶۱%) بود که ان اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۰۵=p).نتیجهگیری: باتوجه به میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی پیچ پروگزیمال، میتوان گفت خونریزی از محل این پیچ در شکستگیهای گردن فمور شانس بروز نکروز آواسکولار سر فمور را کاهش میدهد و می تواند در آینده این انتخاب را پیش روی جراحان قرار دهد تا به جای جااندازی و تثبیت داخلی، از همان ابتدا آرتروپلاستی اولیه انجام دهند.
منصور بابائی؛ قادر غنی زاده؛ محمدرضا نقیئی؛ گیتی ترکمان؛ محمود مفید؛ مهدی هدایتی؛ پیمان درویشی؛ یوسف ابراهیم پور
چکیده
پیشزمینه: تغذیه کافی و مناسب نقش مهمی در قدرت و سلامت استخوانها دارند. در کنار اجزای اصلی معدنی استخوان نظیر کلسیم، فسفر و ویتامین «د»، سایر مواد مغذی مثل بورون و فلوراید نیز تأثیرگذار هستند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر مواد مطرح بر خواص مکانیکی بافتهای استخوانی و هورمونهای متابولیکی استخوان در موش صحرایی بود. مواد و ...
بیشتر
پیشزمینه: تغذیه کافی و مناسب نقش مهمی در قدرت و سلامت استخوانها دارند. در کنار اجزای اصلی معدنی استخوان نظیر کلسیم، فسفر و ویتامین «د»، سایر مواد مغذی مثل بورون و فلوراید نیز تأثیرگذار هستند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر مواد مطرح بر خواص مکانیکی بافتهای استخوانی و هورمونهای متابولیکی استخوان در موش صحرایی بود. مواد و روشها: در این مطالعه 34 موش نر ویستار به 5 گروه: «کنترل» (گروه 1: 8 موش) «فلوراید» (گروه 2: 7 موش)، «فلوراید، بورون» (گروه 3: 7 موش) ، «فلوراید، کلسیم، ویتامین د» (گروه 4: 5 موش)، و «فلوراید، بورون، کلسیم، ویتامین د» (گروه 5: 7 موش) تقسیم شدند. بورون به مقدار 23/1 میلیگرم، کلسیم و ویتامین «د» 210 میلیگرم 55 واحد و فلوراید 7/0 میلیگرم به ازای هر موش روزانه به مدت 8 هفته به آب آشامیدنی اضافه شد. سپس نمونههای استخوانی و خون بطنی جمعآوری شد. تغییر در خواص مکانیکی فمور و مهره پنجم کمر بررسی گردید. یافتهها: نتایج نشان داد ترکیب فلوراید و بورون مناسبترین تاثیر را بر خواص مکانیکی و هورمونهای مرتبط با متابولیسم استخوان داشت. تجویز فلوراید و بورون آثار مثبت بیشتری بهویژه بر روی سفتی و استحکام استخوان حتی در مقایسه با مصرف کلسیم و ویتامین «د» بهجای گذاشت. نتیجهگیری: در درمان مشکلات تراکم استخوان در انسان، استفاده همزمان از فلوراید و بورون میتواند نقش داشته باشد و مطالعات حیوانی بیشتری را برای تعین نقش درمانی و عوارض آنها طلب میکند.
جواد اسماعیل زاده؛ سعید حصارکی؛ سید محمد محمدی هادوی؛ محمد حسین ابراهیم زاده
چکیده
پیش زمینه: مطالعة کنش خزشی (creep behavior) یک سری از نانوکامپوزیتهای زیستتخریبپذیر (biodegradable) همچون پیچهای زیستی که به عنوان تجهیزات قابل کاشت در داخل بدن استفاده میشوند، یک موضوع حیاتی است. در این تحقیق، به منظور بررسی بیشتر کنش خزشی و خزشی - بازیابی این مواد زیستی، از چند مدل کلاسیک جهت بازسازی این کنشها استفاده شد.روش: کنشهای ...
بیشتر
پیش زمینه: مطالعة کنش خزشی (creep behavior) یک سری از نانوکامپوزیتهای زیستتخریبپذیر (biodegradable) همچون پیچهای زیستی که به عنوان تجهیزات قابل کاشت در داخل بدن استفاده میشوند، یک موضوع حیاتی است. در این تحقیق، به منظور بررسی بیشتر کنش خزشی و خزشی - بازیابی این مواد زیستی، از چند مدل کلاسیک جهت بازسازی این کنشها استفاده شد.روش: کنشهای خزشی و بازیابی نانوکامپوزیتهای متشکل از آمیختة پلیمری زیستتخریبپذیر پلی دال لاکتید، PDLLA (poly-D,L-lactic acid)، و پلیکاپرولاکترون، PCL (polycaprolactone)، تقویت شده با مقادیر مختلف 1، 3 و6 درصد وزنی از نانوذرات شیشة زیستفعال m-BGn (modified bioactive glass nanoparticles) برای مدلسازی انتخاب شدند. چند فرضیة مدلسازی همچون مدل توانی فایندلی (Findley)، مدل برگر (Burgers) و مدل ویبول (Weibull) استفاده شدند تا ارتباط بین نحوة توزیع و پراکندگی فاز m-BGn بر کنش خزشی و بازیابی نهایی نانوکامپوزیت دریافت شود.نتایج: در مدل فایندلی تأیید شد که کمترین مقدار پارامتر Aو بیشترین مقدار پارامتر n متعلق به نمونه با بیشترین مدول الاستیک است. Aدامنة کُرنش خزشی گذرا «transient creep strain» و n پارامتر توانی زمان است و نانوکامپوزیتها در مقایسه با آمیختة PCL/PDLLA، دارای مقدار کمتر A و بیشتر n هستند که میتوان به تأثیر بازدارندگی m-BGn در کُرنش خزشی مرتبط دانست. علاوه بر این نتایج، مدل برگر نشان داد که همه پارامترهای ویسکوالاستیک و ویسکوپلاستیک برای نانوکامپوزیتها از مقادیر بیشتری نسبت به آمیختههای خالص PDLLA/PCL برخوردارند. این بدین معناست که افزودن نانوذرات شیشة زیستفعال که منجر به کاهش کُرنش خزشی میشود، سبب افزایش مقادیر پیشبینیکنندة مدل برگر شده است که این مقادیر با رابطة عکس دارد. علاوه بر این، مدل توزیع ویبول تصدیق میکند که افزودن m-BGn به داخل آمیختههای پلیمری PDLLA/PCL منجر به کاهش مقادیر بازیابی کرنشی ویسکوالاستیک میشود. این اثر نیز میتواند ناشی از تاثیر بازدارندگی m-BGn بر کنش بازیابی خزشی نانوکامپوزیتها باشد.نتیجهگیری: نتایج به دست آمده از مدل سازی کنش خزش- بازیابی آمیختههای PDLLA/PCL و نانوکامپوزیتهای آن ثابت کرد که نانوذرات استحکام بخش شیشة زیستفعال یک نقش ممانعتکنندگی مناسب در کنشهای خزشی و بازیابی خزشی بازی میکنند.
سید عبدالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان؛ امید جنگجو
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای پلاتوی تیبیا از شکستگیهای داخل مفصلی زانو است که میتواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوشخوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی آیندهنگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای پلاتوی تیبیا از شکستگیهای داخل مفصلی زانو است که میتواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوشخوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی آیندهنگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد و ۲۴ زن) که بهعلت شکستگی جابهجا شده و بسته استخوان پلاتوی تیبیا تحت درمان جااندازی باز و تثبیت استخوان با پلاک قرار گرفته بودند، در دو بیمارستان اهواز با یک پیگیری یکساله بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 38 سال (۵۴-۲۳ سال) بود. نتایج عملکرد براساس سیستم نمرهدهی HSS, SF-36 ثبت شدند.یافتهها: میانگین زمان جوشخوردگی ۱۳ هفته، و میانگین دامنه حرکتی زانو، ۱۲۵ درجه بود. میانگین نمره HSS برابر ۸۰ (۱۰۰-۱۹). شکستگیهای نوع ۱، ۲ ، ۳ و ۴ «شاتزکر» نتایج بهتری نسبت به شکستگیهای نوع ۵ و ۶داشتند. نمره بیماران در شش زیر گروه پرسشنامه SF-36 ضعیفتر از زانوی طبیعی بود. پس از یکسال، بیشتر بیماران قادر به انجام فعالیتهای روزانه بودند. سن بیماران و نوع شکستگی، مهمترین متغیرهای مرتبط با نتایج کارآیی بودند.نتیجهگیری: بهدنبال جااندازی باز و ثابت کردن داخلی شکستگیهای پلاتوی تیبیا، نمرهHSS برای کارآیی زانو عالی بود؛ اگرچه کارآیی کلی بیمار براساس نمره SF-36 پایینتر از طبیعی بود
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تیبیا و شیب بالای تیبیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهدهگر و مشاهدهگران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافتهها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنیداری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تیبیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنیداری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنیداری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهدهگر و مشاهدهگران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجهگیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تیبیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسبتری میباشد.
مهزاد جاوید؛ جان اچ وج
چکیده
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن ...
بیشتر
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن بود. مواد و روشها: در این مطالعه تغییرات پرتونگاری در ۲۰ بیمار «لگ ـ پرتس» با شروع بیماری بالاتر از ۸ سالگی که تحت درمان استئوتومی همزمان فمور و سالتر قرار گرفتند، بررسی گردید. بیست بیمار درگیری هیپ شامل، ۱۱ لاترال پیلار ( LP ) گروه B ، ۷ مورد گروه B/C و ۲ مورد C داشتند. میانگین زمان پیگیری ۵ سال و ۵ ماه و روش ارزیابی براساس سیستم «استالبرگ» بود. یافتهها: در بین ۲۰ هیپ، ۶ مورد «استالبرگ» SII ، نه مورد SIII ، و ۵ مورد STV ؛ از ۱۱ هیپ گروه LPB ، پنج SII ، چهار SIII و دو SIV ؛ از ۷ هیپ LPB/C ، یک SII ، چهار SIII ، و دو SIV ؛ و از ۲ هیپ LPC ، یک مورد SIII و دیگری SIV شدند. از ۳ دختر بیمار، یکی LPB ، یکی LPB/C و یکی LPC بودند و نتایج جراحی در تمامی آنها SIII بود. نتیجهگیری: انجام استئوتومی همزمان سالتر و فمور در بچههای بزرگتر با درگیری شدیدتر گروهبندی LP ، نتایج پرتونگاری را نسبت به سیر طبیعی در LPB/C و LPC با تبدیل تعدادی از نتایج ضعیف به متوسط، کمی بهبود میبخشد.
ایرج کریمی؛ امین بیغم صادق؛ احمد عریان؛ زهره رحمانی
چکیده
مقدمه: پارگی تاندون از آسیبهای متداول میباشد. علیرغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی بهدست میآورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود.
مواد ...
بیشتر
مقدمه: پارگی تاندون از آسیبهای متداول میباشد. علیرغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی بهدست میآورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود.
مواد و روشها: ۴۵ خرگوش بالغ در محدوده سنی ۷ ماه تا ۱ سال به ۳ گروه اتولوگ، زنولوگ و شاهد تقسیم شدند. بعد از قطع تاندون خم کننده سطحی انگشتان و بخیه به روش مایر، ۰/۵ سی سی ژل پلاکتی اتولوگ یا زنولوگ - بسته به گروه مربوطه - در محل تزریق شد. در گروه شاهد هیچ مادهای تزریق نشد. در روزهای ۷، ۱۴ و۲۱ پنج حیوان از هر گروه معدوم و تاندون آنها برداشته شد. سپس آزمایش بیومکانیک و هیستوپاتولوژیک بر روی آنها انجام گردید. نتایج حاصل از نظر آماری بررسی شدند.
یافتهها: در فاکتورهای بیومکانیکی سه گروه، در روز۷ و ۲۸ تفاوت آماری معنیدار مشاهده شد .این فاکتورها در گروه اتولوگ و زنولوگ بهتر از گروه شاهد و در گروه اتولوگ بهتر از گروه زنولوگ بود. از نظر فاکتورهای هیستوپاتولوژی اختلاف آماری معنیدار بین گروههای اتولوگ و شاهد و همچنین اتولوگ و زنولوگ در میزان بلوغ فیبروبلاستها در هفتههای مختلف مشاهده شد.
نتیجهگیری: ژل پلاکتی زنولوگ روند مثبتی بر روند ترمیم دارد، اما اثر آن بهتر از ژل پلاکتی اتولوگ نمیباشد.
امین رازی؛ محمد تقی پیوندی؛ علی بیرجندی نژاد؛ سارا عامل فرزاد
چکیده
ٰ
چکیده
مقدمه: «جوشناخوردگی» (nonunion)، یک عارضة جدی به دنبال شکستگی استخوانهای بلند است که چالش بزرگی برای جراحان ارتوپد به همراه دارد. این نوع شکستگیها عوارض زیادی به دنبال دارند. فاکتورهای تحریککنندة استخوانسازی، همراه با بهبود شرایط مکانیکال محیطی میتوانند سرعت جوشخوردن را افزایش دهند. در این مطالعه، هدف ما ...
بیشتر
ٰ
چکیده
مقدمه: «جوشناخوردگی» (nonunion)، یک عارضة جدی به دنبال شکستگی استخوانهای بلند است که چالش بزرگی برای جراحان ارتوپد به همراه دارد. این نوع شکستگیها عوارض زیادی به دنبال دارند. فاکتورهای تحریککنندة استخوانسازی، همراه با بهبود شرایط مکانیکال محیطی میتوانند سرعت جوشخوردن را افزایش دهند. در این مطالعه، هدف ما درمان جوشناخوردگی به کمک سلولهای تکهستهای به دست آمده از مغز استخوان، BMDMC (bone marrow-derived mononuclear cell) و تغلیظ و کاربرد آن به عنوان منشأ سلولهای استئوپروژنیتور همراه با فیکساسیون داخلی بود.
مواد و روشها: از نوامبر2010 تا می 2013، 19 بیمار با جوشناخوردگی استخوان، تحت درمان با سلول تکهستهای مشتق از مغز استخوان (BMDMC) قرار گرفتند که شامل 15 مرد و 4 زن با متوسط سنی 8/37 سال (18 تا 81 سال) بود. فاصلة زمانی بین تروما تا درمان بین 7 تا 28 ماه (میانگین 4/13 ماه) بود. ابتدا قشرزدایی اطراف محل جوشناخورده انجام شد تا بستر مناسب برای سلولهای تکهستهای ایجاد شود. سپس 2 میلیلیتر مغز استخوان تغلیظ شده در محل قرار داده شدکه به صورت مخلوط با چیپس آلوگرافت کورتیکوکنسلوس دمینرالیزه بود. سرعت ترمیم به صورت بالینی و رادیولوژیک هر 4 هفته پیگیری شد.
یافتهها: جوشخوردن استخوان در 18بیمار از19 بیمار، در طول 06/1 تا 6 ماه با متوسط زمانی 5/3 ماه، به دست آمد. در طول مدت بیهوشی عارضهای نداشتیم و هیچ موردی از عفونت، هماتوم یا درد مزمن در بیماران ایجاد نشد.
نتیجهگیری: پیوند مغز استخوان خودی با BMDMC یک درمان منطقی، مؤثر و آسان برای درمان جوشناخوردگی استخوانهای بلند مثل تیبیا و فمور بعد از فیکساسیون داخلی به شمار میرود.
حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی؛ حامد واحدی؛ منوچهر غزاله
چکیده
پیشزمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماریهای شایع شانه بخصوص در افراد میانسال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه میباشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع تحلیلی و بهصورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماریهای شایع شانه بخصوص در افراد میانسال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه میباشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع تحلیلی و بهصورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران انجام شد. ۵۰ بیمار (۲۷ مرد و ۲۳ زن) با تشخیص پارگی روتاتورکاف و همراه داشتن گزارش امآرآی تحت آرتروسکوپی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵۱/۲۶ سال (۸۷-۲۶ سال) بود. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی امآرآی با آرتروسکوپی بهعنوان تست استاندارد مقایسه و محاسبه گردید.یافتهها: در مجموع حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی و دقت تشخیصی امآرآی ۹۷/۴% ، ۴۵/۴% ، ۸۶/۳%، ۸۳/۳% و ۸۴% بود. این مقادیر در پارگی روتاتور کاف کامل به ترتیب ۸۳/۹% ، ۷۸/۹% ، ۸۶/۷% ، ۷۵% و ۸۲% ؛ و در پارگی ناکامل روتاتور کاف ۵۰% ، ۷۶/۲%، ۲۸/۶% ، ۸۸/۹% و ۷۰% برآورد شدند.نتیجهگیری: اگر چه امآرآی در پارگی کامل روتاتور کاف قابل اطمینان است، ولی در تشخیص پارگی ناکامل هم از جهت وجود یا عدم وجود و هم از جهت نوع پارگی قابل اطمینان نمیباشد و بایستی با علایم بالینی بیماری مقایسه گردد.
جیمز روچ
چکیده
در آخرین سالهای قرن نوزدهم، نسل دوم و سوم مدیرعاملهای راهآهن، دلباخته خود و ماشینهایشان بودند. تمام اندیشه و ذهنیات آنان به راهآهن اختصاص داشت، اما کار حمل و نقل مردم و کالاها منحصر به راهآهن باقی نماند. آن مدیران نتوانستند وضع موجود خود را به چالش بکشند. بنابراین، هیچ نقشی در صنایع بزرگ و سودآور بعدی، یعنی صنعت خودرو و صنعت ...
بیشتر
در آخرین سالهای قرن نوزدهم، نسل دوم و سوم مدیرعاملهای راهآهن، دلباخته خود و ماشینهایشان بودند. تمام اندیشه و ذهنیات آنان به راهآهن اختصاص داشت، اما کار حمل و نقل مردم و کالاها منحصر به راهآهن باقی نماند. آن مدیران نتوانستند وضع موجود خود را به چالش بکشند. بنابراین، هیچ نقشی در صنایع بزرگ و سودآور بعدی، یعنی صنعت خودرو و صنعت حمل و نقل هوایی پیدا نکردند...» «نوآوری در پزشکی اکنون حتی با سرعت بیشتری به پیش میتازد. پیتر دنسن (Peter Densen) در دانشگاه آیووا (Iowa)، که زمان دو برابر شدن دانش پزشکی در سال 1950 را 50 سال برآورد کرده بود، همین زمان را در سال 1980، 7 سال و در سال 2010 ، 5/3 سال تخمین زده است. در سال 2020، دو برابر شدن دانش پزشکی فقط 2/0 سال، یعنی فقط 73 روز برآورد میشود...»«به نظر متناقض میآید، اما در طول تاریخ، این بدبینان بودهاند که به پیشرفت و نوآوری کمک کردهاند. افراد شکاک، به اسناد و شواهد نیاز دارند، پس در برابر پذیرش وضع موجود یا ایدههای جدیدی که هنوز تأیید نشدهاند، مقاومت میکنند. «شک و تردید» در مورد باورهای جدید و آزمایش آنها برای اطمینان یافتن و همچنین قرار دادن باورهای جدید در معرض بررسی سیستماتیک و جستجو برای یافتن اسناد و شواهد تجربی برای رسیدن به حقیقت لازم است...»(بخشهایی از سخنرانی دکتر جیمز روش «James Roach»، استاد جراحی ارتوپدی دانشگاه یوتا)با تجربهای که دارم، سخنران مهمان سه وظیفه دارد، سخنانش باید کمی جالب باشد، خودش کمی شوخ باشد و سوم این که سخنرانیاش طولانی نباشد. امیدوارم به این اهداف برسم. میخواهم در مورد نوآوریهای حاصل از شکگرایی صحبت کنم. در حقیقت خودم هیچ افشاگری و ادعای نوآوری نداشتهام، اما همیشه به نوآوریهای دنیای تجارت توجه و علاقه نشان دادهام. نوآوریهایی که باعث افزایش موفقیت یک شرکت نسبت به دیگری میشود. کاملاً مشخص است که در تجارت، درجا زدن در یک وضعیت، شرکتها را از بین میبرد. اغلب، شرکتهایی باقی میمانند که وضع موجود را به چالش میکشند، محصولات خود را بهبود میبخشند یا حتی صنایع جدیدی را توسعه میدهند
رسول رحیم زاده؛ پژمان ناظم زمردی؛ محمد فرزین تاجوانچی
چکیده
۰/۰۵پیش زمینه: نانوهیدروکسی آپاتیت یک ماده زیست سازگار است که دارای خواص هدایت و القای استخوانی است و سبب اتصال بیولوژیکی قوی پیوند با استخوان میشود.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، ۱۸ خرگوش نر بالغ نژاد نیوزلندی به سه گروه مساوی تقسیم شدند (هر گروه ۶ خرگوش) و ضایعه استخوان برداشت شده با ۱۰ میلیمتر طول در وسط استخوان زند ...
بیشتر
۰/۰۵پیش زمینه: نانوهیدروکسی آپاتیت یک ماده زیست سازگار است که دارای خواص هدایت و القای استخوانی است و سبب اتصال بیولوژیکی قوی پیوند با استخوان میشود.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، ۱۸ خرگوش نر بالغ نژاد نیوزلندی به سه گروه مساوی تقسیم شدند (هر گروه ۶ خرگوش) و ضایعه استخوان برداشت شده با ۱۰ میلیمتر طول در وسط استخوان زند زبرین تحت بیهوشی عمومی ایجاد گردید. در گروه ۱، حیوانات بدون پرکننده رها شدند، در گروه ۲ ضایعه با استخوان اسفنجی ۱۰ میلیمتری، و در گروه ۳ ضایعه با داربست استخوان اسفنجی با پوشش نانوهیدروکسی آپاتیت پر شدند. استخوانهای زند زبرین جراحی شده ۶۰ روز پس از جراحی خارج و تحت بررسی پاتولوژی و بیومکانیکی قرار گرفتند.یافتهها: در عکسهای پرتونگاری، مقدار ناچیزی از کالوس داخلی، محل نقیصه را در روز ۶۰ در گروه کنترل و گروه 1 پر کرد، در گروه ۳ کالوس داخلی در روز 30 تشکیل شد. در شاخص بار نهایی، گروه ۲ و ۳ در مقایسه با گروه 1 اختلاف معنیداری نشان دادند (۰/۰۵>p). در ارزیابی پاتولوژی استخوانسازی داخل غضروفی و ترمیم ثانویه شکستگی در قسمت میانی ناحیه نقیصه در گروههای ۲ و ۳ رخ داد.نتیجهگیری: در این مطالعه بین دو گروه با و بدون پوشش نانوهیدرکسی آپاتیت تفاوت معنیداری وجود داشت و عملکرد این دو ماده در روند التیام استخوانی 12 هفته پس از جراحی نسبت به گروه کنترل قابل ملاحظه بود.
سید محمد طحامی؛ سید علی هاشمی؛ آرمین اکبرزاده؛ محمد هادی گرامی؛ امیر امینیان؛ سید امیررضا مصباحی؛ امین ضرابی؛ رسول صفری
چکیده
پسزمینه: بیماری جدید کووید-19 برای نخستین بار در دسامبر 2019، در ووهان چین دیده شد. طی پاندمی کووید-19، جراحیهای غیراورژانسی به تأخیر افتادند و تشکیلات و منابع مراقبت سلامت برای ارائة خدمات کارآمد به تعداد بالای بیماران مبتلا به کووید-19 سازماندهی شدند. بنابراین، رویکرد به بیماران ترومایی که مبتلا به کووید-19 هستند، مسئلهای چالشبرانگیز ...
بیشتر
پسزمینه: بیماری جدید کووید-19 برای نخستین بار در دسامبر 2019، در ووهان چین دیده شد. طی پاندمی کووید-19، جراحیهای غیراورژانسی به تأخیر افتادند و تشکیلات و منابع مراقبت سلامت برای ارائة خدمات کارآمد به تعداد بالای بیماران مبتلا به کووید-19 سازماندهی شدند. بنابراین، رویکرد به بیماران ترومایی که مبتلا به کووید-19 هستند، مسئلهای چالشبرانگیز است که نیازمند توجه ویژه و شرایط مراقبت بهداشتی مخصوص است.مواد و روشها: این مطالعه کوهورت گذشتهنگر در بیمارستان رجائی که مرکز اصلی تروما در جنوب ایران بود، بین ماههای مارس تا اوت سال 2020، از زمان شروع پاندمی کووید-19 انجام شد. عفونت کووید-19 چه با سیتیاسکن مثبت و چه با تست پیسیآر (PCR)، مثبت در نظر گرفته شد. دادههای مربوط به تروما نظیر مکانیسم و الگوی تروما و جراحت و مداخلات جراحی انجام شده روی بیماران مشکوک ثبت شدند. خصوصیات پایه نظیر سن، جنس، مصرف سیگار و بیماریهای همراه نیز جمعآوری شدند. نیاز به پذیرش در آیسییو (ICU) و میزان مرگ و میر موارد کووید و غیرکووید به عنوان متغیرهای نتیجه بررسی و با یکدیگر مقایسه شدند.نتایج: طی یک دورة شش ماهه در پاندمی کووید-19، 9248 بیمار به مرکز ترومای ما مراجعه کردند. در حالی که 222 بیمار، مشکوک به عفونت کرونا بودند، 64 مورد مثبت شدند که میانگین سنیشان 44 سال بود. از بین این 64 بیمار کووید-19 مثبت، 33 بیمار با میانگین سنی 36/4 سال جراحات ارتوپدی داشتند. 23 بیمار تحت درمان جراحی ناشی از جراحات ارتوپدی قرار گرفتند. 24 بیمار قربانی تصادفات وسایل نقلیه موتوری بودند که شامل 7 مورد شکستگی لگن و استابولوم میشد. میزان مرگ و میر موارد مثبت کووید-19، 15/6% (10 بیمار از 64 مورد) و در افراد کووید-19 منفی، 10/1% بود (16 بیمار از 158بیمار). اختلاف چندان مشهود نبود (25%=p). آنالیز چندمتغیره اثر عوامل پایه و مربوط به تروما بر میزان مرگ و میر نشان داد که سن بالاتر (p=%001)، عفونت کووید-19 (p=%033) و پروسة جراحی (p=%038) عواملی هستند که ضعیفترین پیشآگهی برای مرگ و میر را دارند.نتیجهگیری: میزان مرگ و میر بیماران ترومایی با عفونت کووید-19 مثبت 15/6% بود (10 بیمار). سن بالاتر، عفونت کووید-19 و پروسة جراحی عوامل با پیشآگهی ضعیفی بودند که از نظر آماری با مرگ و میر بیشتری همراه بودند.
علیرضا سعید؛ سید مسعود مدرسی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدی به منظور ایجاد یک محیط بدون خون برای راحتی کار جراح انجام میگیرد، ولی ممکن است با خطرات بالقوهای همراه باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر استفاده یا عدم استفاده از تورنیکه در عمل جراحی پلاک گذاری در شکستگی های حاد خارج مفصلی تی بیا انجام گرفت.مواد و روشها: ۱۳۸ بیمار با شکستگی ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدی به منظور ایجاد یک محیط بدون خون برای راحتی کار جراح انجام میگیرد، ولی ممکن است با خطرات بالقوهای همراه باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر استفاده یا عدم استفاده از تورنیکه در عمل جراحی پلاک گذاری در شکستگی های حاد خارج مفصلی تی بیا انجام گرفت.مواد و روشها: ۱۳۸ بیمار با شکستگی حاد خارج مفصلی تیبیا بهصورت تصادفی به دو گروه «تورنیکه» و «بدون تورنیکه» تقسیم شدند. پس از عمل، میزان درد بیماران، میزان ترشح هموواک، زمان رسیدن استخوان به جوش خوردگی کامل و بروز یا عدم بروز عفونت و جوشنخوردگی بررسی شد. زمان پیگیری برای تمامی بیماران حداقل یک سال بود.یافتهها: ۷۳ بیمار گروه «بدون تورنیکه» ترشح هموواک و درد پس از عمل کمتری در ۲۴ ساعت اول داشتند. در حالیکه ۶۵ بیماری که با تورنیکه عمل شده بودند، زمان عمل کوتاهتری داشتند. از نظر میزان جوش خوردگی و عفونت بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجهگیری: عدم استفاده از تورنیکه اگر چه زمان بدست آمدن جوشخوردگی یا میزان بروز عفونت پس از عمل جراحی پیچ و پلاک برای شکستگی تیبیا را کاهش نمیدهد، ولی با کاهش درد احساس شده پس از عمل توسط بیمار همراه است.
آذین ضرغام؛ کریم لیل نهاری؛ سهیل مهدیپور؛ الناز نوری؛ سهراب کیهانی
چکیده
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو ...
بیشتر
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو باندل، ابتدا در ۳۰درجه خمش زانو تحت بارهای مجزای جلویی، گشتاور والگوس و گشتاور چرخشی قرار گرفت. در حالت دوم، در طول خمش تحت وزنگذاری از حالت راست تا ۷۰درجه خمش، نیروی جلویی ۱۳۴ نیوتن وارد شد. در حالت سوم، زانو تحت بارگذاری چرخشی که میتواند منجر به آسیب رباط متقاطع شوند قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان دادند در شبیهسازی تفاوت محسوسی بین دو روش جراحی بارگذاری ایزوله بدست نیامد. ولی در مدلهای تحت وزن دوم و سوم کشش رباط در «دو باندل» ۴ برابر بیشتر از هریک از رباطهای «تک باندل» بود. در مدل دوم، «تک باندل» در بیشترین حالت ۷ میلیمتر جابجایی بیشتری نسبت به «دو باندل» داشت. در مدل سوم «دو باندل» نسبت به «تکباندل» مقاومت بیشتری در برابر گشتاور والگوس داشت و میزان چرخش داخلی نیز در «دو باندل» کنترل شدهتر بود. نتیجهگیری: از نظر بیومکانیکال نتیجه تست عملکردی و پایداری زانو در بازسازی پیوند به روش «دوباندل» در حرکات غیرایزوله و سهبعدی بهتر از «تک باندل» میباشد.