عباس صارمی؛ محمد پرستش؛ احمد مهدوی
چکیده
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ...
بیشتر
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (14 هفتهای) در چهار گروه کنترل، شم، تمرین ورزشی و چای به همراه تمرین به طور تصادفی قرار داده شدند. موشها در گروههای تمرینی در یک برنامه ورزشی دویدن روی تردمیل (1ساعت در روز، 5 بار در هفته به مدت 8 هفته) شرکت داده شدند. عصاره چای به میزان 3/0 میلی گرم/کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تزریق شد. ترکیب بدنی و تراکم استخوان در کل بدن از طریق دستگاه جذب سنجی دو گانه انرژی اشعه ایکس در ابتدا و پس از مداخله ارزیابی شد. دادهها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: دویدن روی تردمیل در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی دار موجب افزایش تراکم استخوان در ران موشها شد(04/0P < /span>=). از طرفی، مشاهده شد ورزش به همراه مصرف چای موجب افزایش تراکم استخوان در کل بدن (01/0P < /span>=) و ران (03/0P < /span>=) موشهای میانسال میشود.
نتیجه گیری: چای باعث افزایش پاسخ استخوان به بار مکانیکی میشود و یک اثر هم افزایی در مدل موش مشاهده شد.
محمدعلی حسینیان؛ آتوسا قریب؛ جواد صاحبی؛ محسن خندقی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از روش «انتها به کنار» در ترمیم عصب بهتدریج مورد قبول جراحان ترمیمی قرار گرفته و به تازگی از چسب و بخیه به جای بخیه تنها برای ترمیم عصب استفاده میشود. در این مقاله دو روش «بخیه» و «چسب و بخیه» مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی، ۳۰ موش از نژاد ویستار به سه گروه (هرگروه شامل ۱۰موش) تقسیم شدند. در گروه اول ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از روش «انتها به کنار» در ترمیم عصب بهتدریج مورد قبول جراحان ترمیمی قرار گرفته و به تازگی از چسب و بخیه به جای بخیه تنها برای ترمیم عصب استفاده میشود. در این مقاله دو روش «بخیه» و «چسب و بخیه» مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی، ۳۰ موش از نژاد ویستار به سه گروه (هرگروه شامل ۱۰موش) تقسیم شدند. در گروه اول عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع و قسمت انتهایی آن بهوسیله بخیه به «کنار» عصب تیبیال وصل گردید. در گروه دوم موش عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع و قسمت انتهایی بهوسیله بخیه و چسب بهصورت «انتها به کنار» به عصب تیبیال وصل شد. در گروه سوم عصب فیبولار از قسمت پرکسیمال قطع گردید و هیچگونه عمل دیگری انجام نشد. هر ۳ گروه بعد از ۴ ماه ارزیابی شدند.یافتهها: بعد از ۴ ماه در گروه اول و دوم بازیابی حرکت اندام تحتانی ایجاد شد ولی در گروه سوم هیچگونه بازیابی در حرکت اندام ایجاد نشد. تعداد اکسونهای بازسازی شده در گروه دوم بیشتر، و زمان جراحی در گروه دوم نسبت به گروه اول کوتاهتر بود.نتیجهگیری: ترمیم عصب به شیوه «انتها به کنار» با بخیه و چسب از نظر زمان و رشد اکسون نسبت به روش ترمیم با بخیه بهتر میباشد و در مقایسه با قطع عصب بدون ترمیم «انتها به کنار» نتایج بهتری دارد. لذا در موارد ضروری میتوان از روش «انتها به کنار» استفاده نمود.