شانه و آرنج
شاه ولی حبیب
چکیده
زمینه و هدف: مفصل آرنج شامل سه استخوان است که ممکن است از جای خود جدا شده و باعث دررفتگی آرنج شوند. هدف این مطالعه بررسی علل دررفتگی مفصل آرنج در منطقه کندز افغانستان به قصد کاهش بروز موارد آن از طریق اطلاع‌رسانی به مردم و گفتگو در این زمینه با دولت بود.روش: این مطالعه موردی آینده‌نگر در یک بیمارستان منطقه‌ای در ولایت کندز افغانستان ...
بیشتر
زمینه و هدف: مفصل آرنج شامل سه استخوان است که ممکن است از جای خود جدا شده و باعث دررفتگی آرنج شوند. هدف این مطالعه بررسی علل دررفتگی مفصل آرنج در منطقه کندز افغانستان به قصد کاهش بروز موارد آن از طریق اطلاع‌رسانی به مردم و گفتگو در این زمینه با دولت بود.روش: این مطالعه موردی آینده‌نگر در یک بیمارستان منطقه‌ای در ولایت کندز افغانستان طراحی شد تا علل و تعداد دررفتگی‌های مفصل آرنج را از ابتدا تا پایان سال 2021 بررسی کند. جامعة آماری مطالعه شامل 23 بیمار بالای پنج سال بود. داده‌ها به صفحة گسترده وارد شد و در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.نتایج: از 23 بیمار بررسی شده، 18 نفر (78%) مرد، 5 نفر (22%) زن، 14 نفر بین 10 تا 30 سال داشتند و 15 نفر (66%) باشندة (ساکن) ولایت کندز بودند. 10 مورد (43%) از دررفتگی مفصل آرنج ناشی از سقوط از ارتفاع، 6 مورد (26%) تصادف جاده‌ای، 5 مورد (22%) صدمات ورزشی و 2 (9%) نزاع خانوادگی بود. نوع دررفتگی‌ها شامل دررفتگی خلفی 19 مورد (84%)، دررفتگی قدامی 4 مورد (1%)، دررفتگی جانبی 4 مورد (1%)، دررفتگی خلفی باز همراه با شکستگی 4 مورد (1%) و دررفتگی پیچیدة خلفی نزدیک به 4 مورد (1%) بود. در 61 درصد موارد، آرنج دست راست دررفته بود. 21 مورد دررفتگی آرنج بدون عمل جراحی و 2 مورد (8%) با عمل جراحی درمان شدند. در این 21 مورد (92%) هیچ عارضه‌ای وجود نداشت، 1 نفر (4%) میوزیت استخوانی و در 1 نفر (4%) که دررفتگی توسط شکسته‌بند محلی درمان شده بود، آرنج به صورت دررفته باقی‌مانده بود.نتیجه‌گیری: شایع‌ترین علل دررفتگی آرنج سقوط از ارتفاع و تصادفات جاده‌ای و شایع‌ترین نوع دررفتگی، دررفتگی خلفی جانبی بود.
مسعود شایسته آذر؛ سید اسماعیل مختار نژاد گنجی؛ سهیل اوصیا؛ محمدحسین کریمی نسب؛ محمد اوصیا
چکیده
چکیده
مقدمه و هدف: آرتریت سپتیک یکی از عفونت‌های مهم در دورة کودکی است که عوارض بالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادان و کم بودن نشانه‌های آن، تشخیص آرتریت سپتیک در نوزادان مشکل و پیش‌آگهی آن به طور عمده تحت‌تأثیر تشخیص زودهنگام و عدم تأخیر در درمان است. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریت سیپتیک هیپ ...
بیشتر
چکیده
مقدمه و هدف: آرتریت سپتیک یکی از عفونت‌های مهم در دورة کودکی است که عوارض بالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادان و کم بودن نشانه‌های آن، تشخیص آرتریت سپتیک در نوزادان مشکل و پیش‌آگهی آن به طور عمده تحت‌تأثیر تشخیص زودهنگام و عدم تأخیر در درمان است. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریت سیپتیک هیپ نوزادان در بیمارستان‌های دانشگاهی در سال‌های 1380 تا 1395 بود.
روش اجرا: در این مطالعة توصیفی- مقطعی، پروندة نوزادانی که در سال‌های 1380 تا 1395، در دو بیمارستان آموزشی شمال ایران، به علت ابتلا به آرتریت سپتیک هیپ نوزادان بستری شده بودند، بررسی شد. اطلاعات پروندة نوزادان بر اساس شاخص‌های دموگرافیک و یافتة بالینی و آزمایشگاهی، در چک لیست ثبت شد. همچنین با تماس تلفنی و یا درخواست حضوری از افراد، وجود عارضه در نوزدان بررسی شد.
نتایج: بیشترین بخش مفصل هیپ که با آرتریت سپتیک درگیر شد، مفصل هیپ چپ (2/72 درصد) بود. همچنین، بیشترین باکتری‌های عامل عفونت در میان نوزادان، کلبسیلا (50 درصد)، اشرشیاکلی (2/22 درصد) و استافیلوکوکوساورئوس (8/27 درصد) بود. نتایج نشان داد که 50 درصد از نوزدان بدون هیچ عارضه‌ای به طور کامل درمان شدند، 1/11 درصد پس از ترخیص، دچار لنگش در پای راست و 9/38 درصد دچار لنگش در پای چپ شدند (615/0p=).
نتیجه‌گیری: عوارض ناشی از عفونت مفصل هیپ نوزادان بسیار بالا است. پیشنهاد می‌شود با تشخیص زودهنگام و درمان بهنگام، در کاهش عوارض این بیماری اقدام شود.
واژگان کلیدی: آرتریت سپتیک، نوزادان، مفصل هیپ، عفونت، درمان، مطالعة گذشته‌نگر
مهزاد جاوید؛ غلامحسین شاهچراغی
چکیده
پیش‌زمینه: درمان با استفاده از تکنیک گچگیری پونستی روش استاندارد درمان کلاب فوت است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر استفاده از تکرار روش پونستی در مواردی است که پس از اقدامات قبلی اصلاح نشده است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده‌نگر بر روی بیماران بزرگتر از 3 ماه مبتلا به کلابفوت که دفرمیتی آنها با گچگیریهای قبلی اصلاح ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان با استفاده از تکنیک گچگیری پونستی روش استاندارد درمان کلاب فوت است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر استفاده از تکرار روش پونستی در مواردی است که پس از اقدامات قبلی اصلاح نشده است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده‌نگر بر روی بیماران بزرگتر از 3 ماه مبتلا به کلابفوت که دفرمیتی آنها با گچگیریهای قبلی اصلاح نشده بودند و برای عمل جراحی به کلینیکهای ما ارجاع شده بودند انجام شد. نمرات اولیه و نهایی «پیرانی» در یک پیگیری متوسط 5/4 ساله مقایسه شدند. نمرات عملکردی، میزان عود، و روشهای اضافی مورد نیاز برای اصلاح نیز بررسی گردیدند.
یافته‌ها: 79 پا از 53 بیمار در سنین 3 ماهگی تا 9 سالگی مورد بررسی قرار گرفتند که میانگین نمرات پیرانی آنها 4/4 بود و قبلاً به‌طور میانگین 8/7 (5/2±) بار گچگیری شده بودند و 9 مورد تنوتومی آشیل داشتند. به‌طور متوسط 3/4 (7/1±) (محدوده: 2 تا 8) بار گچگیری و 32 مورد بلند کردن تاندون آشیل (ATL) مورد نیاز بود تا اصلاح کامل در 77 پا (98% موارد) صورت گیرد. عود دفرمیتی در 42 پا (53%) دیده شد که منجر به اصلاح 89% موارد در پیگیری نهایی شد. با این حال، نمره عملکردی در پایان، در 93% موارد خوب یا عالی بود.
نتیجه‌گیری: استفاده مجدد از تکنیک پونستی در موارد مقاوم به درمان، از میزان موفقیت بالایی، حتی در مراحل دیررس برخوردار است.
سطح شواهد بالینی: سطح 4
سجاد فکور؛ افشین فرهادی؛ محمد فکور
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماری‌های شایع مفصل زانو در سنین بالا می‌باشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماری‌های شایع مفصل زانو در سنین بالا می‌باشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی در یک مرکز درمانی تهران، ۵۳ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو در حد خفیف و متوسط (کلگران ۱ و ۲) به صورت تصادفی در یکی از دو گروه متیل پردنیزولون (۲۶ نفر) و هیالورونات سدیم (۲۷ نفر) قرار گرفتند. هیالورونات سدیم به میزان ۲۰ میلیگرم در ۳ نوبت به فاصله ۲ هفته و متیل پردنیزولون ۴۰ میلیگرم فقط یک بار داخل زانو تزریق شد و میزان بهبودی یک و شش ماه بعد از تزریق مقایسه گردید. برای ارزیابی از «مقیاس دیداری درد» (VAS) و برای سنجش کارآیی از معیار سین سیناتی استفاده شد.یافته‌ها: امتیاز محاسبه شده کلی در هر دو گروه به میزان معناداری بهبود یافت (۰/۰۰۱=p < /em>) و میزان بهبودی پس از یک ماه در معیار سین سیناتی بین دو گروه اختلاف آماری معناداری نداشت (۰/۰۵) پس از ۶ماه در گروه اسید هیالورونیک بهتر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجه‌گیری: اسیدهیالورنیک در مقایسه با متیل پردنیزولون اثر طولانی مدت بهتری جهت بهبودی علایم آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو دارد و استفاده از این دارو در درمان بیماران مذکور توصیه می‌شود.
محمدرضا شاکری؛ سعیدرضا مهرپور؛ امیر سالاری؛ سیدامیر محلیشا کاظمی؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه کرده و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۸.۴ سال (۸۵-۱۸سال) بود. میانگین زمان پیگیری ۳.۲۷ سال (۶-۲ سال) بود. متغیرهای مختلف و نیز وضعیت عملکردی توسط 2 پرسشنامه «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) و «عملکرد مقیاس پا» (FFI) مطالعه گردید.یافته‌ها: آسیب همزمان ۱۳.۸% ستون فقرات، ۲۷.۶% شکستگی اندام‌ها و ۳.۴% آسیب به سر بود (مجموع آسیب همزمان ۴۴.۸%). میانگین نمره AOFAS بیماران ۷۹.۱۴ و میانگین نمره FFI برابر ۲۴.۷ بود. پنج بیمار به‌علت عارضه تأخیری جراحی شدند و علایم استئوآرتریت با شدت متوسط در ۴۸% و شدید در ۱۷% دیده شد.نتیجه‌گیری: شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه درمان پیچیده‌ای دارد و درمان بسته آن اگرچه ممکن است دردناک نباشد و در ارزیابی با تست‌های کارآزمایی AOFAS و FFI نتایج تا حدودی مشابه درمان جراحی داشته باشد؛ لیکن در نیمی از بیماران حتی با پیگیری کوتاه مدت استئوآرتریت مفصلی دیده می‌شود.
سیامک افشین مجد؛ شهریار پورفرزام؛ داریوش مهدی برزی؛ مسعود مقدم نیا
چکیده
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت ۲۲۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ با دو روش مچ‌بند طبی و جراحی تحت درمان قرار گرفتند. در طی ۱۲ماه، بیماران از نظر میزان کاهش علایم و بهبود عملکرد با پرسشنامه لوین مقایسه شدند. یافته‌ها: بین علایم دو گروه جراحی و اسپلینت در زمان شروع درمان تفاوتی وجود نداشت در ماه‌های اول و سوم میانگین میزان علایم در گروه اسپلینت به‌طور معنی‌داری کمتر بود درحالی که از ماه ششم به بعد میزان علایم در گروه جراحی به‌طور معنی‌داری کمتر بود. از نظر میزان عملکرد براساس نمره مقیاس عملکرد ( Function Scale Score ) بین بیماران دو گروه الگوی مشابهی وجود داشت و عملکرد بیماران در ماه‌های اول و سوم در گروه اسپلینت و در ماه‌های ششم و دوازدهم در گروه جراحی بهتر و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۰۰۱/۰= p < /i>). نتیجه‌گیری: اگرچه نتایج درمان در گروه اسپلینت در دو ماه اول بهتر بود اما روش جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه نتایج بهتری در درمان این اختلال ایجاد می‌کند.
حمیدرضا اصلانی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف با میانگین سنی ۶۵سال (۷۵-۶۲سال) تحت عمل جراحی تنوتومی سردراز بای‌سپس، دبریدمان بقایای روتاتورکاف و توبروپلاستی بدون بریدن یا خارج کردن رباط کوراکواکرومیال قرار گرفتند. علایم بیماران با «مقیاس تغییریافته درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» ((Modified-University of California at Los Angeles Shoulder rating scale-UCLA، قبل و بعد از عمل جراحی، ارزیابی گردید. یافته‌ها: در پیگیری ۱۲ماهه (۱۸-۶ ماه)، نمره «مقیاس تغییریافته شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» از ۲/۹ به ۵/۲۷ افزایش یافت. هفت بیمار بهبود درد و دامنه حرکتی نزدیک به نرمال، و ۶بیمار عملکرد نزدیک به نرمال را به‌دست آوردند. هر چند فاصله آکرومیوهمورال از 5 میلی‌متر به 4 میلی‌متر کاهش یافت و افزایش مختصر در تغییرات دژنراتیو پدید آمد، اما ارتباطی با نتایج بالینی این مطالعه نداشت. نتیجه‌گیری: این عمل در پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، به ویژه در افراد مسن، توصیه می‌گردد.
سیدمرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ حمید رضا سید حسین زاده؛ مهدی رحیمی
چکیده
دررفتگی مادرزادی زانو در طیفی از باز شدن بیش از حد مفصل زانو تا دررفتگی جلویی تی‌بیا روی فمور بروز می‌کند. درمان این اختلال معمولاً از سنین کودکی آغاز می‌شود. در این گزارش، دختر ۱۶ ساله با دررفتگی مادرزادی زانو درمان نشده ارائه می‌شود. پس از درمان جراحی در این سن، وی قادر است بایستد و راه برود.
بیشتر
دررفتگی مادرزادی زانو در طیفی از باز شدن بیش از حد مفصل زانو تا دررفتگی جلویی تی‌بیا روی فمور بروز می‌کند. درمان این اختلال معمولاً از سنین کودکی آغاز می‌شود. در این گزارش، دختر ۱۶ ساله با دررفتگی مادرزادی زانو درمان نشده ارائه می‌شود. پس از درمان جراحی در این سن، وی قادر است بایستد و راه برود.
حمیدرضا اصلانی؛ خلیل علیزاده؛ امین کریمی؛ محمد حسین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ از شایع‌ترین نوروپاتی‌های فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمان‌های محافظه‌کارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال می‌باشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روش‌ها: در فاصله زمانی یک‌سال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ از شایع‌ترین نوروپاتی‌های فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمان‌های محافظه‌کارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال می‌باشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روش‌ها: در فاصله زمانی یک‌سال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید جراحی آزادسازی تونل کارپ بودند، در سه گروه درمان جراحی باز، آندوسکوپیک و جراحی با برش کوچک قرار گرفتند و عمل جراحی شدند. سپس یک هفته، چهار هفته و چهار ماه پس از عمل از نظر علایم، رضایت‌مندی، قدرت گرفتن جسم بین دو انگشت و بازگشت به کار ارزیابی شدند.یافته‌ها: رضایت‌مندی در گروه آرتروسکوپی و برش کوچک کف دستی بیشتر و در ماه چهارم میزان رضایت‌مندی در هرسه روش مساوی بود. در طول 4 ماه بیشترین آمار بهبودی مربوط به درد شبانه و بی‌حسی و کمترین آمار مربوط به ضعف بود. در روش جراحی باز زمان قبل از بازگشت به کار طولانی‌تر، و دردناک بودن محل جراحی نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود. بین شدت درگیری در نوار عصبی با شدت علایم بالینی و با میزان بهبود علایم تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. سن، جنس، اندام غالب، بیماری‌های همراه زمینه‌ای در بهبود علایم تاثیر نداشتند.نتیجه‌گیری: آزادسازی تونل کارپ با دو روش آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی در ماه اول با رضایت بیشتری همراه بود ولی در ماه چهارم بین رضایت‌مندی سه گروه تفاوتی وجود نداشت.
بهرام مبینی؛ ابراهیم عامری؛ حمید بهتاش؛ حسن قندهاری؛ محمد خاکی نهاد
چکیده
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ۱۶۵ بیمار(۳۹ پسر و ۱۲۶ دختر) با کیفوز «وضعیتی» که طی سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۴ با بریس میلواکی درمان شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی در شروع درمان، ۱۳/۰۶(۱۶-۸ سال)، در پایان درمان، ۱۵/۰۶ سال (۱۷-۱۱ سال) و در پیگیری نهایی، ۱۷/۹سال (۲۵-۱۲ سال) بود. میانگین کیفوز اولیه، ۵۹/۲۶ درجه (۷۴-۵۱) و میانگین زمان پیگیری ۳۴ ماه (۱۰۲-۶ ماه) بود.یافته‌ها: میانگین زاویه کیفوز در پایان درمان، ۴۲ درجه (۶۸-۲۸) و در پیگیری نهایی ۴۸/۱درجه (۷۵-۲۸) بود. در پایان درمان در ۸۵/۹% بیماران، زاویه کیفوز ۵۰ درجه یا کمتر بود که در پیگیری نهایی این میزان کیفوز در ۷۴/۷% بیماران وجود داشت. دو مورد جراحی شدند و میانگین از دست‌رفتن اصلاح در پیگیری نهایی ۹/۵ درجه بود. درمان در کاهش کیفوز مؤثر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجه‌گیری: درمان با بریس در کیفوز «وضعیتی» مطلوب است ولی در موارد زیادی که انعطاف‌پذیری انحنا کم است، دوره درمان طولانی‌تری لازم می‌باشد.
جواد گرجی؛ بهنام پنجوی؛ محمدرضا عباس زاده
چکیده
اختلاف‌نظرهای فراوانی در نحوه تقسیم‌بندی و درمان شکستگی‌های کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارائه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر ۲۶ بیمار (۸ دختر و ۱۸ پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. ...
بیشتر
اختلاف‌نظرهای فراوانی در نحوه تقسیم‌بندی و درمان شکستگی‌های کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارائه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر ۲۶ بیمار (۸ دختر و ۱۸ پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۴/۵ سال ۱/۹-۸سال) و میانگین زمان پیگیری ۶ سال (۲۰-۳ سال) بود. بیماران در آخرین معاینه از نظر دامنه حرکت، جوش خوردن شکستگی، تغییرشکل، ضایعه عصبی و عوارضی نظیر نکروز قطعه شکسته مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: از ۲۶ بیمار با شکستگی کوندیل خارجی بازو، ۱۷ بیمار با جابه‌جایی کمتر از ۲ میلی‌متر درمان غیرجراحی،۸ بیمار با جابه‌جایی بیش از ۲ میلی‌متر درمان ثابت کردن شکستگی و یک بیمار دچار جوش‌نخوردگی فقط عمل جراحی جابه‌جایی عصب اولنا دریافت کردند. در آخرین معاینه به جز یک بیمار که به‌دلیل جوش‌نخوردن شکستگی دارای افزایش «زاویه حمل آرنج» (carrying angle) بود، تمام بیماران دامنه حرکتی کامل و بدون تغییرشکل داشتند.نتیجه‌گیری: شکستگی کوندیل خارجی بازو در کودکان بیش از سایر شکستگی ها نیاز به عمل جراحی دارد و در صورت وجود جابه‌جایی اولیه بیش از ۲ میلی‌متر یا بوجود آمدن جابه‌جایی در حین درمان، عمل جراحی توصیه می‌گردد.
حمید بهتاش؛ بهمن قزلباش؛ سید محمد فرشته نژاد؛ محمدصالح گنجویان؛ ابراهیم عامری؛ بهرام مبینی
چکیده
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایع‌ترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایع‌ترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی درمان‌های غیرجراحی در فتق دیسک بین مهره‌ای و تعیین درصد فراوانی پسرفت دیسک فتق یافته به دنبال درمان نگهدارنده غیرجراحی انجام گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۴۵ بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهره‌ای کمری که بر اساس سی‌تی‌اسکن فتق اثبات شده، دیسک کمری داشتند، در یک مرکز درمانی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران پس از یک دوره درمان نگهدارنده ۶ ماهه با دارو، فیزیوتراپی و استراحت و در صورت لزوم بریس و کشش مجدداً با استفاده از سی‌تی‌اسکن بررسی شدند. همچنین علایم بالینی و شکایات بیماران نیز قبل و بعد از دوره درمان ۶ ماهه بررسی و مقایسه گردیدیافته‌ها: از مجموع ۴۵بیمار، علایم ۳۹نفر (۸۶/۷%) بهبود یافت و ۶نفر (۱۳/۳%) به علت عدم بهبودی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ضمناً از مجموع ۳۵بیماری که برای انجام سی‌تی‌اسکن دوم مراجعه کردند، ۲۴نفر (۶۸/۶%) پسرفت دیسک نشان دادند.نتیجه‌گیری: با توجه به درصد بالای پسرفت هرنی دیسک، که از طریق نتایج سی‌تی‌اسکن و از نظر بهبودی علایم مشاهده شد، پیشنهاد می‌شود در مواردی که اندیکاسیون قطعی جراحی دیسک کمری وجود ندارد، این درمان تا حد امکان به تأخیر انداخته شود تا در صورت پاسخ‌دهی به درمان‌های نگهدارنده، از صرف هزینه و ایجاد مشکلات بیشتر برای بیمار جلوگیری گردد. برای انجام جراحی بایستی مجموعه‌ای از علایم بالینی و تصویری را در نظر گرفت و نباید فقط براساس سیی تی‌اسکن اقدام به جراحی کرد.
