سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد سید محمد قریشی؛ مهدی بهاری مهربانی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ...
بیشتر
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ۷۵ بیمار دچار واروس اولیه زانو (گروه مطالعه) و ۷۵ فرد نرمال (گروه شاهد) بررسی شدند. «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور»، «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» و «زاویه انحراف مفصل» بین دو گروه مقایسه شدند. در نهایت درصد بیماران دچار واروس بیش از ۳ درجه هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا تعیین گردید.
یافتهها: در گروه واروس زانو میانگین «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور» و «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» بهطور معنیداری کمتر و «زاویه انحراف مفصلی زانو» بهطور معنیداری بیش از گروه نرمال بود (۰.۰۵>p < /em>). در ۲۵.۳% از بیماران دچار واروس زانو، میزان واروس هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا بیش از ۳ درجه بود.
نتیجهگیری: راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا در افراد دچار واروس اولیه زانو با افراد نرمال متفاوت است. راستای ناهنجار انتهای فمور و ابتدای تیبیا نیز یک یافته نسبتاً شایع در بیماران دچار واروس اولیه زانو و افراد نرمال است، اما این مقدار در مبتلایان واروس اولیه زانو بیشتر است. از آنجا که بسیاری از بیماران دچار واروس زانو ممکن است به استئوتومی در دو سطح نیاز داشته باشند، قبل از انجام استئوتومی بالای تیبیا باید به زوایای دیستال فمور نیز توجه نمود.
سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ بهنام پنجوی؛ سعیدرضا مهرپور؛ محمدنقی طهماسبی
چکیده
دوتاییشدن واقعی کشکک بسیار نادر است و افتراق آن از ناهنجاریهای تکاملی شایعتر کشکک حائز اهمیت میباشد. در این گزارش یک پسر 8 ساله با شکایت بدشکلی پیشرونده زانوی چپ و تشخیص کشکک دوتایی ارائه میشود.
بیشتر
دوتاییشدن واقعی کشکک بسیار نادر است و افتراق آن از ناهنجاریهای تکاملی شایعتر کشکک حائز اهمیت میباشد. در این گزارش یک پسر 8 ساله با شکایت بدشکلی پیشرونده زانوی چپ و تشخیص کشکک دوتایی ارائه میشود.
فاطمه فرشیدی؛ ناصر فتورائی؛ سهیل مهدی پور؛ محمود شمس برهان
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایجترین آسیبهای زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام میشود. این تحقیق تأثیر بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسکها را بررسی نمود. مواد و روشها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تکرشتهای ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایجترین آسیبهای زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام میشود. این تحقیق تأثیر بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسکها را بررسی نمود. مواد و روشها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط شبیهسازی شدند. ابتدا مدل ابر ن ق اط بافتها از تصاویر امآرآی و سپس مدل هندسی ساخته شد. در شبیهسازی اجزای محدود سهبعدی مفصل آناتومیکی زانو، استخوانها بهصورت صلب، غضروفها و منیسکها بهصورت الاستیک خطی و رباطها بهصورت فنر غیرخطی مدل شدند . بارگذاری با اعمال بار ۵۰ نیوتنی افقی به تیبیا صورت گرفت. یافتهها: ماکزیمم تنش فشاری در حالت فاقد رباط نزدیک به زانوی سالم، و کوچکتر از حالتهای بازسازی تکرشتهای و دورشتهای بود. توزیع تنش فشاری منیسکها در بازسازی تکرشتهای و دورشتهای شباهت بیشتری به حالت سالم داشت و در حالت فاقد رباط از حالت سالم متفاوت بود. کمترین مساحت سطوح تماس مربوط به حالت فاقد رباط بود. سطوح تماس حالت سالم در قسمت خارجی زانو، و در حالت بازسازی شده در قسمت داخلی زانو بیشتر بود. نتیجهگیری: فقدان رباط متقاطع جلویی، توزیع تنش فشاری منیسکها را نسبت به زانوی سالم تغییر میدهد و بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط میتواند توزیع تنش را به حالت سالم نزدیک کند. فقدان رباط میتواند سطح تماس را کاهش دهد؛ در حالیکه بازسازیهای تکرشتهای و دورشتهای این کاهش را جبران میکند.
آذین ضرغام؛ کریم لیل نهاری؛ سهیل مهدیپور؛ الناز نوری؛ سهراب کیهانی
چکیده
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو ...
بیشتر
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو باندل، ابتدا در ۳۰درجه خمش زانو تحت بارهای مجزای جلویی، گشتاور والگوس و گشتاور چرخشی قرار گرفت. در حالت دوم، در طول خمش تحت وزنگذاری از حالت راست تا ۷۰درجه خمش، نیروی جلویی ۱۳۴ نیوتن وارد شد. در حالت سوم، زانو تحت بارگذاری چرخشی که میتواند منجر به آسیب رباط متقاطع شوند قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان دادند در شبیهسازی تفاوت محسوسی بین دو روش جراحی بارگذاری ایزوله بدست نیامد. ولی در مدلهای تحت وزن دوم و سوم کشش رباط در «دو باندل» ۴ برابر بیشتر از هریک از رباطهای «تک باندل» بود. در مدل دوم، «تک باندل» در بیشترین حالت ۷ میلیمتر جابجایی بیشتری نسبت به «دو باندل» داشت. در مدل سوم «دو باندل» نسبت به «تکباندل» مقاومت بیشتری در برابر گشتاور والگوس داشت و میزان چرخش داخلی نیز در «دو باندل» کنترل شدهتر بود. نتیجهگیری: از نظر بیومکانیکال نتیجه تست عملکردی و پایداری زانو در بازسازی پیوند به روش «دوباندل» در حرکات غیرایزوله و سهبعدی بهتر از «تک باندل» میباشد.
حمیدرضا حسین زاده؛ رضا زندی؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد قریشی؛ سینا شاهی؛ فرشاد صفدری؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ محمد علی جلیلی
چکیده
پیشزمینه: شیب پشتی تیبیا شیبی است که بهطور طبیعی پلاتوی تیبیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباطهای متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تیبیا در یک مرکز درمانی شهر تهران ...
بیشتر
پیشزمینه: شیب پشتی تیبیا شیبی است که بهطور طبیعی پلاتوی تیبیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباطهای متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تیبیا در یک مرکز درمانی شهر تهران بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی بر روی ۱۰۸ زانوی سالم (۷۰ مرد و ۳۸ زن) با میانگین سنی ۳۸سال (۶۰-۲۳ سال) در یک مرکز درمانی تهران انجام شد. افراد مورد بررسی بهعلت ترومای اطراف زانو، نیاز به پرتونگاری زانو داشتند اما در معاینات بالینی و پرتونگاری، شکستگی یا پارگی رباطهای زانو دیده نشد. مقدار شیب در پرتونگاری نیمرخ واقعی زانو با استفاده از کورتکس پشتی، به عنوان محور مرجع اندازهگیری شد. یافتهها: میانگین شیب پشتی تیبیا ۸/۱±۴/۹ درجه به دست آمد. سن و جنس نقشی در میزان شیب نداشتند (۰۵/۰≤p). نتیجهگیری: یافتهها نشان دادند که مقدار شیب پشتی تیبیا در گروه ایرانی این مطالعه با جوامع دیگر بهویژه جوامع غربی متفاوت است. اعمال این تفاوتها در طراحی سیستمهای تعویض مفصل زانو ضروری به نظر میرسد.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تیبیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافتهها: شیب پشتی تیبیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجهگیری: افزایش شیب پشتی تیبیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
محسن مردانی کیوی؛ علی کریمی؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین سنی 35 سال که با نشانههای بالینی پارگی منیسک به کلینیک ارتوپدی شهر گیلان مراجعه کردند، پس از انجام معاینه بالینی و انجام امآرآی با تشخیص احتمالی پارگی منیسک، کاندیدای آرتروسکوپی شدند. قبل از انجام آرتروسکوپی، در اتاق عمل تست «آگزیال لودینگ مکموری» انجام شد. سپس براساس یافتههای زمان عمل آرتروسکوپی، دقت، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی تست در تشخیص پارگیهای منیسک، ارزیابی گردید. یافتهها: از ۱۴۶بیمار، ۹۲بیمار با تست «آگزیال لودینگ مکموری» تشخیص پارگی منیسک داشتند و در آرتروسکوپی ۸۲ بیمار نیز پارگی مشاهده شد. از ۵۴ بیمار که تست «آگزیال لودینگ مکموری» منفی داشتند، پارگی منیسک در ۳۸بیمار با آرتروسکوپی دیده شد. ۵۶% پارگیها در منیسک داخلی و ۷۵% در شاخ عقبی مشاهده شدند. تست فوق دقت ۱/۶۷%، حساسیت ۳/۶۸، ویژگی ۵/۶۱، ارزش اخباری مثبت ۱/۸۹% و ارزش اخباری منفی ۶/۲۹% نشان داد. از نظر شکل، پارگی نوع طولی دسته سطلی، شایعترین (۶۰% ) بود. نتیجهگیری: با توجه به ارزش اخباری مثبت تست «آگزیال لودینگ مکموری» برای صدمات منیسک، انتظار میرود این تست پارگی منیسک را در ۸۹% بیماران نشان دهد.
سهراب کیهانی؛ سیدرضا شریفزاده؛ محمدرضا عباسیان؛ تورج شفقی؛ سهیل مهدیپور؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی در شهر تهران تحت عمل جراحی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری ۴±۲۱ ماه (۳۲-۱۶ ماه) بود. برای ارزیابی، از معیارهای نمرهگذاری «لیشُلم» و «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو» (IKDC) استفاده شد. همچنین تأثیر متغیرهای سن، کندیل مبتلا، تعداد پلاگها، وجود آسیبهای همراه، میزان فعالیت قبل از عمل، مدتزمان تورنیکه و عوارض جراحی بررسی شدند. به منظور مشاهده مستقیم محل ترمیم، در ۳ بیمار آرتروسکوپی مجدد انجام شد.یافتهها: براساس معیار IKDC، معادل ۷۸/۶% نتایج عالی و ۲۱/۴% نتایج خوب بهدست آمد. نمره «لیشُلم» قبل از عمل (۱۷/۶±۶۷/۱) و بعد ازعمل ۶/۵±۹۳/۲ بود (۰/۰۰۰۴=p < /em>). نتایج درمان در بیماران با آسیبهای مفصلی همراه، آسیبهای کندیل خارجی، ورزشکاران حرفهای و بیماران جوانتر؛ و همچنین در موارد با تعداد پلاگ کمتر و در آسیبهای ورزشی بهتر بود (۰/۰۵>p < /em>) در ۲ بیمار عارضه زودرس بعد از عمل مشاهده شد که با درمان مناسب بهبود یافت.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهند موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک روش مناسب برای آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو میباشد، به ویژه اگر در بیماران جوانتر و همراه با درمان سایر مشکلات زانو انجام شود.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل تونلهای فمور و تیبیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تیبیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافتهها: وضعیت صحیح تونل تیبیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونلهای تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجهگیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونلهای تیبیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت میباشد.
فیروز مددی؛ حعفر توکلیان؛ آرش ملکی؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ محمدرضا بیگدلی
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیهای است که جابهجایی جلویی تیبیا را کنترل میکند. بازسازی این رباط میتواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار بهصورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیهای است که جابهجایی جلویی تیبیا را کنترل میکند. بازسازی این رباط میتواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار بهصورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و ۱۲ ماه پس از جراحی، معاینه و براساس میزان جابهجایی جلویی تیبیا به کمک KT-1000 نمرهبندی «لیشلم» مقایسه شدند.یافتهها: در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لیشُلم» از ۱۸/۵۹±۶۳/۲۱ قبل از بازسازی رباط به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از ۱۸/۷۴±۶۵/۷۲ به ۵/۳۵±۹۶/۲۲ و در تثبیت با «رجیدفیکس» از ۱۷/۴۵±۶۹/۲۱ به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، ۴ مورد در «رجیدفیکس»، و ۱ مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جابهجایی جلویی تیبیا در روش «اندوباتون» ۱/۵۸±۳/۹۶ میلیمتر، در روش «رجیدفیکس» ۱/۴۸±۴/۲۸ میلیمتر و در روش «آپرفیکس» ۱/۷۹±۴/۰۳ میلیمتر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانیتر در این زمینه توصیه میگردد.
فرشاد صفدری؛ غلامرضا امینیان؛ محمود بهرامیزاده؛ سید ابراهیم موسوی؛ سیدمرتضی کاظمی؛ ناصر ولایی؛ فرهود ارشادی؛ محمد صادق زاده
چکیده
۰/۰۵پیشزمینه: یکی از درمانهای نگهدارنده در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بریس اعمال کننده نیروی والگوس است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارایی ارتزهای رایج زانو با استفاده از بررسی برخی پارامترهای راه رفتن بیماران بود.مواد و روشها: در این مطالعه که به صورت قبل و بعد انجام شد، مقدار مولفه داخلی- خارجی نیروی واکنش زمین و مقدار ...
بیشتر
۰/۰۵پیشزمینه: یکی از درمانهای نگهدارنده در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بریس اعمال کننده نیروی والگوس است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارایی ارتزهای رایج زانو با استفاده از بررسی برخی پارامترهای راه رفتن بیماران بود.مواد و روشها: در این مطالعه که به صورت قبل و بعد انجام شد، مقدار مولفه داخلی- خارجی نیروی واکنش زمین و مقدار جابهجایی داخلی- خارجی مرکز فشار کف پا در ۱۰بیمار دچار آرتروز کمپارتمان داخلی زانو، قبل و بعد از پوشیدن بریس، با استفاده از دستگاه force plate اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمونهای آماری بررسی شدند.یافتهها: پس از انجام آزمایش مشاهده شد که میانگین میزان جابهجایی قبل از بستن بریس 25 میلیمتر، و پس از آن ۵ میلیمتر بود. این اختلاف از نظر آماری معنیدار نبود (p < /em>≥۰/۰۵). مقدار نیرو قبل از ستن بریس ۲۸/۱۷و پس از آن ۲۲/۴۵ نیوتن به دست آمد و اختلاف از نظر آماری معنیدار بود (۰/۰۰۰=p < /em>). نتیجهگیری: بریس اعمال کننده نیروی والگوس میتواند مقدار مولفه داخلی- خارجی نیروی واکنش زمین را که گشتاور نزدیککننده (اداکتوری) از آن ناشی میشود و نیز میزان جابهجایی داخلی- خارجی مرکز فشار کف پا (COP) را کاهش دهد و احتمالاً بدین ترتیب در کاهش درد، ناتوانی و بیثباتی ناشی از بیماری موثر میباشد.
امیررضا کچوئی؛ شیوا رازی؛ رضا مهدویان نقاش زرگر؛ هادی مخملباف
چکیده
پیشزمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل میدهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل میدهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال با کندگی رباط متقاطع پشتی، که تحت عمل تثبیت با پیچ مالئول و واشر با رویکرد پوسترومدیال قرار گرفته بودند، ۲۰ بیمار با میانگین زمان پیگیری ۱۶/۰۲±۴۰هفته بررسی شدند. ۱۲ بیمار بهصورت حاد یا تحت حاد و ۸بیمار پس از ۸ هفته از زمان آسیب درمان شدند. ثبات زانو با معاینه بالینی، و میزان رضایت بیماران با انجام کارهای روزانه و یا فعالیتهای ورزشی بررسی شدند. یافتهها: در تمامی بیماران، بهبود و پیشرفت وضعیت ثبات زانو در تست کشویی پشتی مشاهده شد. بیمارانی که به صورت حاد یا تحت حاد عمل شدند، در مقایسه با بیمارانی که بهصورت مزمن درمان شدند، پیشرفت بهتری داشتند. آسیب منفرد رباط نیز در مقایسه با آسیب ترکیبی زانو با نتیجه بهتری همراه بود. از نظر کارآیی زانو، ۸ بیمار هیچ مشکلی نداشتند، ۷ بیمار فقط در فعالیتهای ورزشی و ۵ بیمار در فعالیتهای روزانه مقداری محدودیت داشتند. نتیجهگیری: تثبیت کندگی رباط متقاطع پشتی با رویکرد پوسترومدیال و تثبیت با پیچ مالئول و واشر آسان و رضایتبخش است. حتی درمان تاخیری کندگی میتواند مفید باشد. اما هرچه شدت ضایعات بیشتر باشد، میزان ضایعه باقیمانده پس از درمان بیشتر خواهد بود.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ محمد علی اخوت پور؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سید رضا آقاپور
چکیده
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی ...
بیشتر
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی انجمن زانو با یکدیگر مقایسه شدند.یافتهها: میانگین سنی و میانگین زمان پیگیری گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب ۶۵ سال و ۳۴ ماه؛ و گروه سطح مفصلی ثابت ۶۹ سال و ۳۰ ماه بود. میانگین نمره زانو، نمره عملکرد زانو و نمره نهایی در گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب از ۲۹، ۴۵ و ۷۳ در قبل از عمل به ۶۴، ۶۷ و ۱۲۸ در پس از عمل؛ و در گروه سطح مفصلی ثابت از ۳۱/۷، ۳۴ و ۶۵/۹ در قبل از عمل به ۶۸، ۵۷ و ۱۲۵ در پس از عمل رسید. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: گرچه میانگین نمره زانو بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت، اما بین نتایج کوتاه مدت در دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. بنابراین هیچ یک از دو نوع پروتز مورد مطالعه بر دیگری ارجحیت ندارد.
فریدون مجتهد جابری؛ هومن عباسی؛ نسرین ساکی؛ امیر لطف آذر؛ احمد انصافداران؛ ثریا ساکی؛ مهراد مجتهد جابری
چکیده
پیشزمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی ...
بیشتر
پیشزمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل میکاهد، استفاده گردید.مواد و روشها: ۴۰ زانوی گاو از ۲۰ گاو سهساله که وزن بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ کیلوگرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوانهای درشتنی بهصورت جداگانه برای شبیهسازی تثبیت سمت درشتنی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته- تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشتنی پیوند در ۲۰ مورد با پیچ اسفنجی و در ۲۰ مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کششتاحدگسیختگی» (load-to-failure) در ۱۰ نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دورهای»(cycling loading) برای نمونههای دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمونهای آماری مقایسه شدند.یافتهها: در آزمون «کششتاحدگسیختگی» تفاوت معنیداری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییریافته بهطور معنیداری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کششتاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنیداری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنیدار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (linear stiffness) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییر یافته بود که بهطور معنیداری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (۰/۰۱=p < /em>).
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ حمیدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیشزمینه: یکی از علتهای شایع درگیریهای زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سالها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام میشدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمهکامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از علتهای شایع درگیریهای زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سالها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام میشدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمهکامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک است و در مطالعه حاضر، نتایج کوتاهمدت این روش در گروهی از بیماران بررسی شد.مواد و روشها: تعداد ۱۱۰ بیمار با تاریخچه درد، خالی کردن زانو و قفل کردن زانو که امآرآی آنها فقط پارگی منیسک داخلی را نشان داده بود، برای عمل جراحی منیسکتومی نیمهکامل از طریق آرتروسکوپی انتخاب شدند. قبل از عمل و به ترتیب ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل پرتونگاری های ایستاده هر دو زانو گرفته شد. میزان فضای مفصلی، محور مکانیکی و وضعیت استئوآرتریت زانو براساس درجهبندی «فربانک» ارزیابی شدند. زانو بهطور کامل معاینه، و سپس چارت «لیشُلم» توسط بیمار تکمیل شد.یافتهها: در نهایت ۸۷ بیمار (۷۸ مرد و ۹ زن) پیگیری شدند. میانگین سنی مردان ۲۷/۸ سال (۵۳-۱۸سال) و میانگین سنی زنان ۳۶/۹سال (۵۰-۲۲ سال) بود. پارگی منیسک در 54% نوع باکت، ۱۰/۴% نوع فلاپ، ۸% نوع رادیال و ۲۷/۶% نوع کمپلکس بود. میانگین نمره «لیشُلم» قبل از عمل ۴۸/۴ (۵۵-۴۱) ، و ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل به ترتیب به ۸۰/۸۷ (۸۵-۷۳) ، ۹۰/۶ (۹۵-۷۸) و ۹۰/۸۷(۹۵-۶۸) فزایش یافت (۰/۰۱). پس از سه سال پیگیری هیچ تغییری در محور زانو، فضای مفصلی زانو و دامنه حرکتی آن به نفع استئوآرتریت مشاهده نشد.نتیجهگیری: منیسکتونی نیمهکامل از طریق آرتروسکوپی درمان مناسبی برای پارگیهای ناحیه کمخون منیسک میباشد.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ رامین زنگنه؛ محمدرضا مینیاتور سجادی؛ محمدعلی اخوت پور
چکیده
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل زانو است.مواد و روشها: یک مطالعه گذشته نگر برروی ۶۰ بیمار (۴۹ زن، ۱۱ مرد) که در فاصله سالهای ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۱ در بیمارستان اختر شهر تهران تحت آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، انجام شد. در هنگام مطالعه، حداقل یک سال و حداکثر یازده سال از زمان عمل جراحی بیماران میگذشت. همه اندازهگیریها توسط یک فرد انجام شد. بیماران به روش حفظ رباط متقاطع پشتی و رویکرد مدیال پارا پاتلار و بدون جزء پاتلا جراحی شدند. میانگین سن بیماران در زمان مطالعه ۶۲/۵ سال و میانگین زمان پیگیری ۲۷/۵ ماه بود. در این مطالعه از سیستم درجهبندی انجمن زانو استفاده گردید. پرتونگاری زانوی بیماران ازنظر وجود پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب بررسی شد.یافتهها: پپاتلا باجای کاذب در ۱۵ بیمار و پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب هر دو با هم در ۲ بیمار وجود داشت. از نظر آماری بین این عوارض و درجهبندی زانو ارتباط معنیداری وجود نداشت، اما بین درد و محدودیت دامنه حرکتی و این عوارض رابطه معنیدار بود.نتیجهگیری: پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال آرتروپلاستی زانو ممکن است باعث درد یا محدودیت زانو شود. توجه به برداشتن استخوان به میزان صحیح و دقت در بررسی حرکت کشکک در زمان عمل الزامی است.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندونهای مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباطهای جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لیشُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران امآرآی انجام شد. بیماران بهطور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیرقابلقبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیرقابلقبول (D) گزارش شد. امتیاز «لیشُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی بهعلت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجهگیری: بهنظر میرسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کمعارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
جواد افضلی بغدادآبادی؛ یوسف سروری؛ محمد قره داغی؛ سید رضا شریفی؛ جواد مظفری
چکیده
پیشزمینه: «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقهبندی این شکستگیها در روشهای مختلف تقسیمبندی این آسیب اندام تحتانی بود.مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی گذشتهنگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی ...
بیشتر
پیشزمینه: «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقهبندی این شکستگیها در روشهای مختلف تقسیمبندی این آسیب اندام تحتانی بود.مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی گذشتهنگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی از مراکز ۲ و در دیگری ۳ سال بود. در مجموع ۷۴ پرونده (۶۴ مرد و ۱۰ زن) جمع آوری شد. میانگین سنی بیماران ۲۵/۶ سال بود.یافتهها: در تقسیمبندی شکستگیهای «زانوی شناور» مواردی از عدم تطابق با تقسیمبندیهای قبلی دیده شد. در بیشتر تقسیمبندیها نقاط ضعف شامل فقدان طبقهای برای شکستگیهای باز، مواردی از وجود هر دو شکستگی در سطح مفصلی زانو و مواردی با بیش از دو شکستگی اطراف زانو، وجود دارد. در تقسیمبندی جدید، شکستگی «زانوی شناور» به سه نوع تقسیم شده است: زانوی شناور مرسوم با سه زیر گروه (B، A و C)؛ شکستگی بغرنج زانو با دو زیر گروه (D و E) و انواع مترادف زانوی شناور با شکستگی(های) دور از مفصل زانو یعنی شکستگی در مفصل ران یا مچ پا یا هر دو. هر زیرگروه (E ،D ،C ،B ،A) با یکی از نشانگرهای II، I ،0 به نشانه باز یا بسته بودن شکستگی(ها) علامتگذاری شده است. در این تحقیق ۱۲% مصدومین دارای شکستگی بغرنج زانو بودند. نتیجه گیری: انواع شکستگی ها در طبقه بندی جدید «زانوی شناور» ساده تر و جامع تر از طبقه بندی ها موجود می باشد.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیشزمینه: در این مطالعه نتایج کوتاهمدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ...
بیشتر
پیشزمینه: در این مطالعه نتایج کوتاهمدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ۲۳ بیمار مرد و یک مورد زن بودند. تمام بیماران با اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین فموال و یک پیچ انترفرانس برای سمت تی بیا جراحی شدند. هشت بیمار برای آسیبهای منیسک نیز بهطور همزمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. بررسی نهایی۹ ماه پس از عمل جراحی با استفاده از پرسشنامههای «لیشُلم» (Lysholm) و «تگنر» (Tegner)، پرتونگاری و اندازهگیری با آرترومتر انجام گرفت.یافتهها: نمره «لیشُلم» در ۲۲ بیمار خوب یا عالی، در ۱ بیمار متوسط و در یکی دیگر بد بود. میانگین نمره «لیشُلم» ۸۵/۹ بود. در ۱۶بیمار براساس نمره «تگنر» سطح فعالیت بیمار نسبت به قبل از عمل افزایش یافت و در ۸ بیمار تغییر نکرد. با استفاده از اندازهگیری با آرترومتر میانگین میزان جلو آمدن تیبیا بهطور چشمگیری کاهش یافت. در ۲ بیمار به علت پارگی زودرس به هنگام برداشت گرافت، از زانوی مقابل گرافت برداشته شد. در ۲ مورد عفونت اتفاق افتاد که در یکی از آنان گرافت و پیچ و پین الزاماً برداشته شد.نتیجهگیری: بازسازی رباط متقاطع با روش کراسپین، باعث ارتقاء سطح فعالیت بیشتر بیماران میشود. عفونت و اشکال در برداشتن گرافت دو عارضه اصلی این عمل بودند.
فردین میرزاطلوعی
چکیده
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شدهای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت ...
بیشتر
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شدهای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت تست وحشت بعد از انجام این عمل است.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد. از ۱۸ بیمار که تحت عمل جراحی فالکرسن قرار گرفتند، ۱۲ بیمار (۹ زن و ۳ مرد) برای مصاحبه، معاینه و انجام رادیولوژی وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۳۸/۳ (۶۰-۲۸) سال و میانگین زمان پیگیری ۱۰ ماه (۱۸-۶ ماه) بود. شدت تست وحشت، عملکرد زانو و معیارهای رادیولوژی بیماران، قبل و بعد از عمل جراحی اندازهگیری شدند. برای ارزیابی تست وحشت از «مقیاس دیداری درد» (VAS) «درجهبندی درد بریستول» برای بررسی عملکرد زانو از «مقیاس فالکرسن» و برای بررسی رادیولوژیک زاویه کشککی رانی خارجی از منظره مرچانت استفاده شد.یافتهها: نتایج ۸ بیمار خوب و عالی، سه بیمار متوسط و ۱ بیمار بد بود. نمره فالکرسن از میانگین ۴۸/۷۵ به ۷۱/۶ افزایش یافت و با این نمره در ۸ بیمار نتایج عملکرد رضایتبخش بود. میانگین نمره درد بریستول در تست وحشت از ۷/۳ به ۴/۱ کاهش یافت و در ۳ بیمار تست وحشت تغییر نکرد. میانگین VAS تست وحشت از ۷/۵ به ۵/۱۶ کاهش یافت. یکی از بیماران دچار محدودیت حرکتی قابل توجه گشت.نتیجهگیری: عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک، در صورت انتخاب صحیح بیمار، میتواند باعث بهبود عملکرد زانو و کاهش درد شود ولی اشکال در راستای کشکک بهطور کامل و آناتومیک اصلاح نمیگردد.