علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ منوچهر وحید فرهمندی؛ محمدرضا عباسیان؛ علی معظمی پور؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای «جلو پا» (forefoot) آسیب شایع در اورژانسهای ارتوپدی است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» با استفاده از کفشهای off-loading و مقایسه آن با نتایج گچگیری بود.مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهدی، ۶۰ بیمار دچار شکستگی «جلو پا» در دو مرکز درمانی شهر تهران که اندیکاسیون جراحی نداشتند، ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای «جلو پا» (forefoot) آسیب شایع در اورژانسهای ارتوپدی است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» با استفاده از کفشهای off-loading و مقایسه آن با نتایج گچگیری بود.مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهدی، ۶۰ بیمار دچار شکستگی «جلو پا» در دو مرکز درمانی شهر تهران که اندیکاسیون جراحی نداشتند، به طور مساوی در دو گروه گچگیری (C) و کفش قرار گرفتند. میزان جوشخوردن شکستگی ارزیابی شد. قبل و پس از درمان، شدت درد اندازهگیری شد و «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) تکمیل گردید و نتایج بین دو گروه مقایسه شد. مدت زمان پیگیری بیماران در گروه گچ گیری ۴/۲±۳۶/۵ روز و در گروه ، ۴/۷±۳۳/۳ روز بود (۰/۰۵≤p < /em>).یافتهها: در تمامی بیماران، شکستگی جوش خورده بود و همگی به فعالیت قبلی خود بازگشتند. میزان شدت درد در گروه C برابر ۱/۴±۵/۴ و گروه OS برابر ۱/۱±۵/۹ (۰/۰۵≤p < /em>).؛ و میانگین نمره در گروه C برابر ۱۴/۷±۹۲/۳ و گروه OS برابر ۱۲/۳±۹۴/۵، و در ویزیت نهایی نتایج دو گروه از نظر آماری یکسان بود. در گروه گچگیری، ۲ بیمار دچار مشکلات پوستی و ۱ بیمار دچار علایم ترومبوز وریدی عمیق شدند.نتیجهگیری: کفش off-loading به خوبی میتواند در درمان شکستگیهای «جلو پا» استفاده گردد. اگرچه در این مطالعه، بین دو روش اختلاف معنیداری وجود نداشت، ولی با توجه به نتایج مطلوب و عدم بروز عوارض پوستی، استفاده از این کفشها در درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» توصیه میشود.
رضا زندی؛ عادل ابراهیم پور؛ علیرضا یخچالیان؛ فرشای صفدری
چکیده
در یک جوان ۱۹ ساله، یک مورد شکستگی فمور، که در دوران کودکی با میله قابل انعطاف ثابت شده بود، در اثر تروما با انرژی پایین اتفاق افتاده بود. شکستگی تنه ران بیمار، ۱۰ سال پیش با استفاده از دو عدد میله ثابت شده بــود. شکستگی جدید برخلاف سایر شکستگیهای اطراف ایمپلنت (periprosthetic) در میانه دو میله ایجاد شده بود. بیمار تحت جراحی باز قرار گرفت. ...
بیشتر
در یک جوان ۱۹ ساله، یک مورد شکستگی فمور، که در دوران کودکی با میله قابل انعطاف ثابت شده بود، در اثر تروما با انرژی پایین اتفاق افتاده بود. شکستگی تنه ران بیمار، ۱۰ سال پیش با استفاده از دو عدد میله ثابت شده بــود. شکستگی جدید برخلاف سایر شکستگیهای اطراف ایمپلنت (periprosthetic) در میانه دو میله ایجاد شده بود. بیمار تحت جراحی باز قرار گرفت. میلهها بریده و خارج شدند و شکستگی با استفاده از میله داخل کانال و پیچ قفل شده ثابت گردید.
افشین حشمتی؛ امیر رضا صادقی فر؛ علیرضا سعید؛ عالیا آیت الهی موسوی؛ علیرضا استوار؛ فاطمه عرب نژاد
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه پلیت و میله داخل کانالی تقسیم و تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ۶۹ بیمار برای حداقل یک سال پیگیری شدند.یافتهها: یک مورد جوش نخوردگی و یک مورد عفونت سطحی در بیماران گروه میله داخل کانالی اتفاق افتاد. یکی از بیماران گروه میله داخل کانالی دچار عفونت عمقی در محل پیچها شد (p < /em>>=۰/۰۵). بیماران هر دو گروه طی حدود ۴ ماه به جوشخوردگی کامل رسیدند، ولی گروه میله داخل کانالی به دفعات بیشتری برای رسیدن به جوشخوردگی تحت عمل قرار گرفتند (۴ مورد دینامیزاسیون، ۱۲/۱% گروه میله داخل کانالی) (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر نیاز به خارج کردن وسیله، بین دو گروه تفاوت آماری معنیدار نبود (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر شکایت از اندام و تعداد افراد با درد زانو، بین دو گروه تفاوت آماری معنیدار وجود داشت (p < ۰/۰۰۱).نتیجه گیری: به نظر می رسد هر دو روش مورد مطالعه برای شکستگی ها بسته تیبیای ایزوله بدون خردشدگی مناسب هستند ولی در بیمارانی که از میله داخل کانالی استفاده می شود، احتمالا نیاز به اعمال جراحی بعدی برای حصول جوش خوردگی بیشتر است و احتمالا شکایت بعدی از اندام بیشتر خواهد بود.≤
زهرا حسنزاده رستمی؛ محمد حسن افتخاری؛ محمد جعفر امامی؛ عبدالرضا رجایی فرد
چکیده
پیشزمینه: یافتههای موجود بیانگر نقش فیتواستروژنها در حفظ استحکام استخوان و بهبود ترمیم شکستگی میباشد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر عصاره گیاه پنج انگشت بهعنوان منبع فیتواستروژنها بر فاکتورهای استئوژنیک، آنژیوژنیک و ترمیم شکستگی در زنان سنین قبل از یائسگی بود.مواد و روشها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، ...
بیشتر
پیشزمینه: یافتههای موجود بیانگر نقش فیتواستروژنها در حفظ استحکام استخوان و بهبود ترمیم شکستگی میباشد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر عصاره گیاه پنج انگشت بهعنوان منبع فیتواستروژنها بر فاکتورهای استئوژنیک، آنژیوژنیک و ترمیم شکستگی در زنان سنین قبل از یائسگی بود.مواد و روشها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، ۳۲ زن ۴۵-۲۰سال با شکستگی استخوانهای بلند به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. بیماران در گروه مورد روزانه ۱ قرص آگنوگل حاوی ۴میلیگرم عصاره خشک میوه گیاه پنجانگشت به مدت ۸ هفته و بیماران گروه شاهد دارونما دریافت کردند. در ابتدا و انتهای مطالعه، سطوح سرمی آلکالین فسفاتاز و فاکتور رشد اندوتلیوم عروق (vascular endothelial growth factor=VEG) اندازهگیری شد و تشکیل کال استخوانی به کمک عکسهای پرتونگاری بررسی گردید.یافتهها: در هر دو گروه مطالعه سطح آلکالین فسفاتاز و فاکتور رشد اندوتلیوم عروق سرم نسبت به حالت پایه افزایش یافته بود اما شدت افزایش آلکالین فسفاتاز و تنها در گروه مورد قابل توجه بود (به ترتیب ۰.۰۵=p < /em> و ۰.۰۱=p < /em>). در انتهای مطالعه، مشاهده گردید که در ۷۱.۴% از افراد گروه مورد و ۵۳.۸% از گروه شاهد کال استخوانی تشکیل شده است.نتیجهگیری: دریافت عصاره گیاه پنج انگشت به مدت ۲ ماه در افزایش فاکتور آنژیوژنیک در گروه تحت درمان مؤثر بود. اما اثبات تأثیر عصاره این گیاه در افزایش آلکالین فسفاتاز و تشکیل کال استخوانی نیاز به بررسیهای بیشتری دارد.
محمدرضا شاکری؛ سعیدرضا مهرپور؛ امیر سالاری؛ سیدامیر محلیشا کاظمی؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایتبخشی بیماران و عوارض آن میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سالهای ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایتبخشی بیماران و عوارض آن میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سالهای ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه کرده و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۸.۴ سال (۸۵-۱۸سال) بود. میانگین زمان پیگیری ۳.۲۷ سال (۶-۲ سال) بود. متغیرهای مختلف و نیز وضعیت عملکردی توسط 2 پرسشنامه «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) و «عملکرد مقیاس پا» (FFI) مطالعه گردید.یافتهها: آسیب همزمان ۱۳.۸% ستون فقرات، ۲۷.۶% شکستگی اندامها و ۳.۴% آسیب به سر بود (مجموع آسیب همزمان ۴۴.۸%). میانگین نمره AOFAS بیماران ۷۹.۱۴ و میانگین نمره FFI برابر ۲۴.۷ بود. پنج بیمار بهعلت عارضه تأخیری جراحی شدند و علایم استئوآرتریت با شدت متوسط در ۴۸% و شدید در ۱۷% دیده شد.نتیجهگیری: شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه درمان پیچیدهای دارد و درمان بسته آن اگرچه ممکن است دردناک نباشد و در ارزیابی با تستهای کارآزمایی AOFAS و FFI نتایج تا حدودی مشابه درمان جراحی داشته باشد؛ لیکن در نیمی از بیماران حتی با پیگیری کوتاه مدت استئوآرتریت مفصلی دیده میشود.
محمدتقی پیوندی؛ امیررضا بیدخوری
چکیده
مقدمه: با توجه به نادر بودن شکستگی تالوس و نتایج متناقض درمان این شکستگیها در مقالات مختلف، برآن شدیم تا نتایج جراحی شکستگی تالوس را در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد بررسی نماییم. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج درمان جراحی شکستگیهای گردن و جسم تالوس بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۱۶ بیمار (۱۲ مرد، ۴ زن) با شکستگی جسم و گردن ...
بیشتر
مقدمه: با توجه به نادر بودن شکستگی تالوس و نتایج متناقض درمان این شکستگیها در مقالات مختلف، برآن شدیم تا نتایج جراحی شکستگی تالوس را در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد بررسی نماییم. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج درمان جراحی شکستگیهای گردن و جسم تالوس بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۱۶ بیمار (۱۲ مرد، ۴ زن) با شکستگی جسم و گردن تالوس که طی سال دو سال (۱۳۸۶-۱۳۸۵) تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۲۴/۸ سال (۵۰-۱۵ سال) و میانگین زمان پیگیری ۱۸ ماه (۲۴-۱۲ ماه) بود. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، وضعیت جوشخوردگی، وجود نکروز بدنه تالوس، میزان درد و ناتوانی در پرسشنامه ارزیابی شدند.یافتهها: در طی پیگیری جوشخوردگی در تمام بیماران بهدست آمد. ۵ بیمار (۳۱%) دچار نکروز تنه تالوس بودند. میانگین نمره بیماران به روش «هاوکینز» (Hawkins) مقدار ۸/۲۵ بود.نتیجهگیری: در پایان دوره پیگیری، در تمامی بیماران درد و ناتوانی مشاهده گردید و میتوان نتیجه گرفت که این شکستگی ناتوانکننده است و همیشه درجاتی از درد و محدودیت حرکتی برای بیمار به همراه خواهد داشت.
افشین طاهری اعظم؛ افشین طاهری اعظم؛ ابوالفضل امامدادی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی استخوان ترقوه خصوصاً قسمت میانی تنه، یکی از آسیبهای استخوانی شایع میباشد. بیشتر بیمارانی که از شکستگی ترقوه رنج میبرند، بخصوص جوانان، شرح حال افتادن مستقیم روی شانه را ارائه میدهند. هدف از انجام این مطالعه ارائه نتایج درمانی بازسازی باز و ثابت کردن با استفاده از پلاک در یک گروه از بیماران بود.مواد و روشها: ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی استخوان ترقوه خصوصاً قسمت میانی تنه، یکی از آسیبهای استخوانی شایع میباشد. بیشتر بیمارانی که از شکستگی ترقوه رنج میبرند، بخصوص جوانان، شرح حال افتادن مستقیم روی شانه را ارائه میدهند. هدف از انجام این مطالعه ارائه نتایج درمانی بازسازی باز و ثابت کردن با استفاده از پلاک در یک گروه از بیماران بود.مواد و روشها: در یک مطالعه مشاهدهای- توصیفی، عوارض بعد از عمل جراحی در ۵۳ بیمار دچار شکستگی تازه همراه با جابهجایی شدید استخوان ترقوه که طی یک سال در یک مرکز درمانی زاهدان تحت عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی با پیچ و پلاک قرار گرفته بودند، بررسی شدند. چهار بیمار از مطالعه خارج شدند. به این ترتیب نتایج درمانی بعد از عمل در ۴۹ بیمار (۲۹ زن، ۲۰ مرد) با میانگین زمان پیگیری ۱۲ ماه بررسی شد.یافتهها: میانگین سن بیماران ۳۳/۴سال (۶۲-۱۹ سال) بود. ۴۸ بیمار (۹۷/۹%) جوشخوردگی کامل داشتند. یک بیمار (۲%) جوشخوردگی نامناسب داشت که تحت عمل استئوتومی اصلاحی جوشخوردگی نامناسب از طریق خط شکستگی اصلی و تثبیت داخلی مجدد قرار گرفت. در ۲ بیمار عوارض پوستی مشاهده شد. همه بیماران عملکرد کامل داشتند.نتیجهگیری: وجود حداقل عوارض حاکی از نتایج مناسب تثبیت پلاک در شکستگیهای تازه قسمت میانی ترقوه میباشد. البته این روش باید در بیمارانی بهکار رود که انگیزههای شخصی قابل اطمینان برای کاهش سریع درد و بهبودی عملکرد دارند.
سیدعبدالحسین مهدینسب؛ سعید طباطبایی؛ علیاصغر حـدادپور؛ سعید طباطبایی؛ ناصر صرافان؛ سید محمد سیدی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه درمان دررفتگی تروماتیک پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن شکستگی یا درمان بسته و انجام کشش استخوانی بود.مواد و روشها: در یک بررسی دو ساله، بیمارانی که بهعلت دررفتگی پشتی هیپ همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم و بدون شکستگی ران یا ساق همانطرف به دو مرکز درمانی اهواز مراجعه نمودند، با یکی از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفتند. جااندازی بسته دررفتگی در کلیه بیماران بهصورت اورژانس انجام شد. روش جراحی در ۱۸ بیمار بهصورت عمل الکتیو تثبیت شکستگی استابولوم بود و شکستگی ۱۴ بیمار طی ۶-۵ هفته با کششگذاری درمان شد. نتایج درمان براساس بررسی دامنه حرکتی، آسیب عصبی، پایداری مفصل، پرتونگاری (تغییرات اولیه استئوآرتریت)، اندکس شکستگی استابولوم (Acetabulr fracture index) در هر دو گروه در پیگیری یکساله ثبت؛ و دادهها مقایسه شدند.یافتهها: محدودیت حرکتی بهخصوص در فلکسیون و ابداکسیون در گروه غیرجراحی بیش از گروه جراحی بود (۰/۰۵>p < /em>). آسیب عصب سیاتیک در ۳ بیمار گروه جراحی مشاهده شد که در 2 بیمار بهبودی حاصل گردید. جااندازی دقیق در گروه جراحی ۱۷ مورد (۹۴/۴%) و در گروه غیرجراحی ۹ مورد(۶۴/۳%) ؛ علایم اولیه استئوآرتریت در گروه جراحی 7 مورد (۳۸/۹%) و غیرجراحی ۸ مورد (۵۷%) و اندکس شکستگی استابولوم در گروه جراحی و غیرجراحی به ترتیب ۵۵/۲% و ۳۲/۵% بود. بیماران در گروه جراحی نتایج عملکرد بهتری داشتند.نتیجهگیری: جدا از شدت صدمات اولیه وارد به مفصل، جااندازی دقیق شکستگی و نیز تعیین اندکس شکستگی استابولوم در تعیین طرح درمان مناسب و نتایج آن بیشترین تاثیر را دارند. درمان جراحی در این بیماران با نتایج عملکرد بهتری همراه بود.
بابک سیاوشی؛ محمدرضا گلبخش؛ علی کوشان
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات لگن شکستگیهایی هستند که بهصورت عمودی و یا چرخشی امکان جابهجایی دارند. محل بیثباتی پشتی میتواند ساکروم، ایلیوم و یا مفصل ایلیوساکرال و محل شکستگی جلویی میتواند سمفیز پوبیس یا راموسها باشند. اتصال دوبال استخوان ایلیوم از پشت روشی است که برای ایجاد ثبات میتواند جای پیچ ایلیوساکرال باشد.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات لگن شکستگیهایی هستند که بهصورت عمودی و یا چرخشی امکان جابهجایی دارند. محل بیثباتی پشتی میتواند ساکروم، ایلیوم و یا مفصل ایلیوساکرال و محل شکستگی جلویی میتواند سمفیز پوبیس یا راموسها باشند. اتصال دوبال استخوان ایلیوم از پشت روشی است که برای ایجاد ثبات میتواند جای پیچ ایلیوساکرال باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته نگر، ۱۱ بیمار با شکستگی بیثبات لگن با کارگذاری ۲ میله و مهره در وضعیت دمر بهدنبال جااندازی شکستگی با تراکشن اسکلتال تحت درمان قرار گرفتند. سپس بسته به نوع شکستگی، برای ثبات قسمت جلوی لگن از پلاک روی سمفیز پوبیس یا ثابت کننده خارجی برای تثبیت قسمت جلویی استفاده شد.یافتهها: در پیگیری ۶ ماهه، هیچ موردی از عفونت، جوشنخوردن یا از دست رفتن تثبیت مشاهده نشد ولی اندکی اختلاف طول اندام وجود داشت که از زمان جراحی بهخاطر جااندازی ناکامل باقی مانده بود.نتیجهگیری: پایدار کردن قسمت پشتی لگن بهوسیله اتصال بالهای ایلیوم در موارد ضایعه حاد و بیثبات لگن میتواند در شرایط خاصی نجاتدهنده باشد.
محمد دهقانی؛ حسین فانیان
چکیده
پیشزمینه: آسیبهای نسج نرم یا استخوانی بهویژه شکستگی دررفتگیهای این مفصل به خشکی مفصل و کاهش قابل توجه عملکرد انگشت و دست میانجامد. در این مطالعه از کشش دینامیک برای حرکت زودرس مفصل استفاده شد.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مقطعی در یک بیمارستان در اصفهان انجام شد. ۱۸ بیمار بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۸۰ در این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیبهای نسج نرم یا استخوانی بهویژه شکستگی دررفتگیهای این مفصل به خشکی مفصل و کاهش قابل توجه عملکرد انگشت و دست میانجامد. در این مطالعه از کشش دینامیک برای حرکت زودرس مفصل استفاده شد.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مقطعی در یک بیمارستان در اصفهان انجام شد. ۱۸ بیمار بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۸۰ در این مطالعه وارد شدند که ۱۰ مورد انگشت چهارم، ۵ انگشت پنجم و ۳ انگشت سوم بودند. میانگین سن بیماران ۲۴ سال (۳۹-۱۸) و زمان مراجعه بین ۱ تا ۱۸ روز (میانگین ۷روز) بود. از دو پین ظریف یک میلیمتری در پروگزیمال و دیستال مفصل و رابر (کش) جهت کشش استفاده شد. در تمام موارد، شکستگی سطح مفصلی بیش از 40% بود. پس از روز اول برقراری کشش حرکت فعال مفصل شروع گردید و ثابتکننده ۶-۴ هفته بعد برداشته شد. بررسی براساس دامنه حرکت مفصل و یافتههای رادیولوژی در ۹ ماه بعد (۲۳-۸ ماه) انجام پذیرفت.یافتهها: تمام بیماران با دامنه حرکتی ۹۲ درجه (۹۸-۸۲ جوش خوردگی کامل را بدست آوردند. چهار بیمار ۱۰ درجه محدودیت در صاف کردن مفصل و ۳ بیمار خشکی مفصل به میزان ۱۰ درجه داشتند. همواری سطح مفصل در پرتونگاری نهایی همه بیماران به جز ۲ مورد دیده شد.نتیجهگیری: کشش دینامیک در شکستگی- دررفتگیها با جابهجایی مفصل پروگزیمال (شکستگی پیلون) اجازه حرکت زودرس مفصل همزمان با ترمیم نسج نرم و جوشخوردن استخوان را میدهد.