امین بیغم صادق؛ سعید لطفی؛ احمد عریان؛ ایمان حفار
چکیده
پیشزمینه: تسهیل پروسة التیام استخوان با هدف افزایش سرعت ترمیم و کاهش مشکلات دورة ریکاوری امری ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات لختهخون و داکسیساکلین بر التیام استخوان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه ۲۰ سر خرگوش نر نیوزلندی بالغ، به صورت تصادفی به ۴ گروه مساوی تقسیم شدند. سپس نقیصه استخوانی به طول یک سانتیمتر در استخوان ...
بیشتر
پیشزمینه: تسهیل پروسة التیام استخوان با هدف افزایش سرعت ترمیم و کاهش مشکلات دورة ریکاوری امری ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات لختهخون و داکسیساکلین بر التیام استخوان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه ۲۰ سر خرگوش نر نیوزلندی بالغ، به صورت تصادفی به ۴ گروه مساوی تقسیم شدند. سپس نقیصه استخوانی به طول یک سانتیمتر در استخوان زندزبرین دست راست هرکدام از خرگوشها ایجاد شد. در گروه کنترل، نقیصه بدون جاگذاری مواد پیوندی، خالی رها شد و در سایر گروهها نقیصههای استخوانی با لختهخون، داکسیساکلین و ترکیب این دو پر شد. سپس گرافهای رادیولوژی در هفتههای 2، 4، 6 و 8 از دست جراحی شده تهیه شد. مقاطع هیستوپاتولوژی نیز در پایان هفته هشتم، بعد از آسانکشی خرگوشها تهیه شدند.یافتهها: بررسیهای رادیولوژیک اختلاف معنیداری را بین گروههای مختلف در هفتههای متفاوت به نمایش نگذاشت (05/0p>). اما بررسیهای هیستوپاتولوژیک نشان از برتری تمامی گروههای درمانی بر گروه کنترل داشت (05/0p<). همچنین، گروه ترکیب از دیدگاه هیستوپاتولوژی در روز 56 نسبت به سایر گروههای درمانی عملکرد بهتری را به معرض نمایش درآورد (05/0p<). هیچگونه شواهدی مبنی بر پس زدن پیوند در هیچیک از گروهها مشاهده نشد.نتیجهگیری: یافتههای این مطالعه ثابت کرد که ترکیب لختهخون و داکسیسیکلین نسبت به سایر گروههای دارویی عملکرد بهتری را در پروسة التیام استخوان داشته است.
غزاله مرادخانی؛ مراد کریم پور؛ سید محمود طاهری
چکیده
مقدمه: مطالعة تأثیر پارامترهای گوناگون ساختارهای متخلخل تیتانیومی بر روی رشد داخلی استخوان و ادغام بافت ایمپلنت و استخوان در سالهای اخیر مورد توجه محققان بسیاری قرار گرفته است. تحقیقات نشان داده است ایمپلنتهای متخلخل طراحی شده با ساختار کمینه سطح متناوب TPMS (triply periodic minimal surface) و ساخته شده به روش پرینت سه بعدی، به طور قابل توجهی ...
بیشتر
مقدمه: مطالعة تأثیر پارامترهای گوناگون ساختارهای متخلخل تیتانیومی بر روی رشد داخلی استخوان و ادغام بافت ایمپلنت و استخوان در سالهای اخیر مورد توجه محققان بسیاری قرار گرفته است. تحقیقات نشان داده است ایمپلنتهای متخلخل طراحی شده با ساختار کمینه سطح متناوب TPMS (triply periodic minimal surface) و ساخته شده به روش پرینت سه بعدی، به طور قابل توجهی تأثیرگذاری بیشتری بر سلولهای استخوانی و استحکام مکانیکی به نسبت ایمپلنتهای رایج دارند. در این پژوهش تأثیر سایز تخلخل ایمپلنتهای متخلخل تیتانیومی با طرح تخلخل جایروید (Gyroid) در نفوذ استخوان و ادغام با بافت ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: سه ایمپلنت تیتانیومی متخلخل دیسک شکل با طرح «تخلخل حلقوی چندوجهی» در اندازه تخلخل 400، 500 و 600 میکرومتر طراحی شد. همة نمونهها به وسیله پرینت سهبعدی و با تکنیک SLM (Selective Laser Melting) و از جنس تیتانیوم آلیاژی گرید مدیکال (Ti6Al4V) ساخته شدند. جهت مطالعه حیوانی، از موش صحرایی نر، نژاد ویستار با وزن 350 تا 450 گرم استفاده شد. بررسی رشد و ترمیم استخوان به وسیله ایجاد ضایعه در استخوان کالواریا و جایگذاری ایمپلنتهای ساخته شده در داخل ضایعه، انجام شد. پس از دوازده هفته، نمونههای حیوانی قربانی شدند، پوست از استخوان کالواریا برداشته شد و ایمپلنتهای جایگذاریشده به منظور ارزیابی هیستولوژیک خارج شدند.نتایج: ساختار متخلخل حلقوی چندوجهی نسبت سطح به حجم بالایی داشته و تخلخلها دارای اتصال داخلی بودهاند که موجب چسبندگی سلولی و رشد و نفوذ استخوان میشود. نتایج نشان داد رشد داخلی استخوان به طور قابلتوجهی در سایز تخلخل 400 میکرومتر نسبت به سایر گروههای مورد آزمایش بیشتر بوده و نفوذ استخوان به داخل ساختار مشهود بود. همچنین، رگزایی در سایز تخلخل 600 میکرومتر مشاهده شد.نتیجهگیری: نتایج، تأثیر مثبت تخلخل در ایمپلنتهای تیتانیومی بر تشویق استخوان به رشد داخلی و نفوذ استخوان به داخل تخلخل را تایید کرد. در ایمپلنت متخلخل تیتانیومی با ساختار حلقوی چندوجهی، سایز تخلخل 400 میکرومتر برای تمایز و تکثیر سلولهای استخوانی مناسب بود و موجب ادغام بافت ایمپلنت و استخوان شد.
علوم پایه
وحید ضرغامی؛ فرشته محرم زاده جغناب؛ محمدعلی شکر گزار
چکیده
مقدمه: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگی های استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکردسیستم ایمنی بدن در راستای استخوان سازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته میشود.مواد و روشها: در این مقاله مروری، با بررسی 57 مقاله از منابع ScienceDirect و PubMed روش مواجهه ی سیستم ایمنی بدن هنگام ...
بیشتر
مقدمه: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگی های استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکردسیستم ایمنی بدن در راستای استخوان سازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته میشود.مواد و روشها: در این مقاله مروری، با بررسی 57 مقاله از منابع ScienceDirect و PubMed روش مواجهه ی سیستم ایمنی بدن هنگام بروزشکستگی های استخوانی بررسی شده است.نتایج: مواد بیولوژیکی از قبیل فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α)، لیپوپلی ساکارید (LPS)، پروتئین اینترلوکین 17 (IL-17)، لیپوتیکوئیک اسید(LTA) به عنوان مواد دارای خاصیت تنظیم کننده ی سیستم ایمنی معرفی شدند که دارای قابلیت بهبود فرآیند استخوان سازی و ترمیم سریع تر ازطریق تحریک سیستم هستند.نتیجه گیری: جهت گیری پژوهش های آینده، در خصوص پیدایش ترکیبات درمانی جدید حاصل از مواد استخوان ساز از قبیل فاکتورهای رشداستخوانی و مواد تنظیم کننده ی رفتار سیستم ایمنی بدن در راستای بازسازی استخوان پیش بینی شد.
علی دوستمحمدی؛ محمد حسین فتحی؛ امین بیغم صادق؛ امیرحسین توکلیزاده؛ حامد اکبریان
چکیده
پیشزمینه: در سالهای اخیر بیوسرامیکهای زیست فعال مورد توجه ویژه پژوهشگران قرار گرفتهاند. شیشه زیست فعال (بیوگلاس) و هیدروکسی آپاتیت از جمله این بیوسرامیکها هستند. هدف از این پژوهش، ساخت و مشخصهیابی نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت برای جایگزینی یا ترمیم استخوان بود. مواد و روشها: نانوبیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت مطابق ...
بیشتر
پیشزمینه: در سالهای اخیر بیوسرامیکهای زیست فعال مورد توجه ویژه پژوهشگران قرار گرفتهاند. شیشه زیست فعال (بیوگلاس) و هیدروکسی آپاتیت از جمله این بیوسرامیکها هستند. هدف از این پژوهش، ساخت و مشخصهیابی نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت برای جایگزینی یا ترمیم استخوان بود. مواد و روشها: نانوبیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت مطابق روشهای مستند موجود ساخته شد. تحلیل عنصری بیوسرامیکهای ساخته شده به کمک پرتو ایکس انجام گردید و شکل و اندازه ذرات به کمک میکروسکوپ الکترونی مورد بررسی قرار گرفت. درنهایت، ذرات بیوسرامیک و ترکیب ساخته شده از آنها در استخوان خرگوش کاشته شد و فعالیت زیستی آنها از طریق هیستولوژی و پرتونگاری بررسی و مقایسه گردید. یافتهها: آزمونهای مشخصهیابی، تولید نانو ذرات بیوگلاس و هیدروکسی آپاتیت طبیعی را با ترکیب مورد نظر تأیید کرد. نتایج آزمونهای هیستوپاتولوژی و پرتونگاری نشان داد که نانوذرات بیوگلاس، هیدروکسی آپاتیت و کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت، فعالیت زیستی قابل توجهی داشته و پس از گذشت ۴ تا 6 هفته باعث ترمیم نواقص استخوانی میشوند. همچنین مشاهده شد عملکرد زیستی کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت نسبت به هر کدام از اجزای آن، به تنهایی بالاتر است. نتیجهگیری: تلفیق خاصیت هدایت استخوانی هیدروکسی آپاتیت و القای استخوانی بیوگلاس در کامپوزیت بیوگلاس/هیدروکسی آپاتیت، منجر به زیست فعالی بسیار خوب این ترکیب و پاسخ زیستی مناسب بافت سخت استخوان به این بیوسرامیک ترکیبی میگردد.