مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران

زانو

ارزیابی آنتروپومتریک دیستال استخوان ران در افراد بزرگسال در جامعه سودانی

الصدیق الهادی محمود؛ محمد المنتظر معاویه مالک؛ خالد الفاضل حسین

دوره 20، شماره 2 ، خرداد 1401، ، صفحه 82-85

https://doi.org/10.22034/ijos.2023.377142.1048

چکیده

پیش‌زمینه: کسب اطلاعات در مورد ارزیابی آناتومیک و هندسی استخوان‌ها یکی از پارامترهای حیاتی در آرتروپلاستی زانو[1] است و تأثیر بسزایی در پیامدهای ثانویه دارد. هدف از این مقاله ارزیابی آنتروپومتریک دیستال استخوان ران افراد بالغ در جامعة سودانی و مقایسة نتایج با سایر جوامع می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعة توصیفی که از ماه سپتامبر ... بیشتر پیش‌زمینه: کسب اطلاعات در مورد ارزیابی آناتومیک و هندسی استخوان‌ها یکی از پارامترهای حیاتی در آرتروپلاستی زانو[1] است و تأثیر بسزایی در پیامدهای ثانویه دارد. هدف از این مقاله ارزیابی آنتروپومتریک دیستال استخوان ران افراد بالغ در جامعة سودانی و مقایسة نتایج با سایر جوامع می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعة توصیفی که از ماه سپتامبر 2020 تا فوریه 2021، در بیمارستان الامل (Alamal) در خارطوم، سودان، انجام شد شامل تمام بیماران بزرگسالی بود که برای سی‌تی‌اسکن به کلینیک رادیولوژی مراجعه می‌کردند و ابعاد نرمال مدیال- جانبی فمورال (ML) و قدامی خلفی (AP) دیستال فمور زانوهای[1] آنان مورد ارزیابی قرار می‌گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از بستة آماری علوم اجتماعی (SPSS) مورد آنالیز قرار گرفت.یافته‌ها: 385 بزرگسال سودانی وارد مطالعه شدند که میانگین سن آنان 5/18±1/59 سال بود و در محدودة سنی 20 تا 86 سال قرار داشتند. 9/69 درصد بیماران مرد و 1/30 درصد زن بودند. 45 درصد موارد در زانوی چپ و 55 درصد در زانوی راست بود. میانگین medio-lateral (ML) 0/6±6/76 میلی‌متر بود که در محدودة 7/66 تا 2/88 میلی‌متر قرار داشت. میانگین Anteroposterior (AP) 9/4±640/45 میلی‌متر بود که در محدودة 2/37 تا 54 میلی‌متر قرار داشت. اندازه‌گیری‌های آنتروپومتریک دیستال استخوان ران مردم سودانی در مراکزی در شهرهای یونان و کره انجام شد.نتیجه‌گیری: تفاوت‌هایی در ابعاد میانگین ML و AP بین جامعة سودانی و سایر گروه‌های قومی وجود دارد که باید در هنگام طراحی ایمپلنت‌های آرتروپلاستی کامل زانو در نظر گرفته شود. زانوی سودانی‌ها در محدوده و مشابه زانوی یونانی‌ها و کره‌ای‌ها می‌باشد.

اطفال

تغییر شکل‌های تطبیقی استخوان ران یک طرف در بیماران مبتلا به بیماری بلانت یک طرفه در نوزادان و نوجوانان

مارینا مکرو؛ کانر اسمیت؛ تیلور جکسون؛ چان هی جو؛ جان برچ

دوره 19، شماره 1 ، اسفند 1399، ، صفحه 1-6

https://doi.org/10.22034/ijos.2021.130297

چکیده

پیش زمینه و هدف: بیماران اطفال مبتلا به بیماری بلانت[1] غالباً تغییر شکل‌های تطبیقی ثانویه را در دیستال استخوان ران همان سمت نشان می‌دهند. این مطالعه، طول قسمت‌ها و زاویه‌ لاترال دیستال استخوان ران طرف درگیر و سالم را در کودکان با بیماری بلانت نوزادی و نوجوانی یک‌طرفه ارزیابی می‌کند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۲۳ بیمار مبتلا به ... بیشتر پیش زمینه و هدف: بیماران اطفال مبتلا به بیماری بلانت[1] غالباً تغییر شکل‌های تطبیقی ثانویه را در دیستال استخوان ران همان سمت نشان می‌دهند. این مطالعه، طول قسمت‌ها و زاویه‌ لاترال دیستال استخوان ران طرف درگیر و سالم را در کودکان با بیماری بلانت نوزادی و نوجوانی یک‌طرفه ارزیابی می‌کند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۲۳ بیمار مبتلا به بلانت نوزادی و ۲۴ بیمار بلانت نوجوانی بررسی شدند. مشخصات رادیوگرافی و آماری (شامل طول استخوان‌های فمور و تیبیا و mLDFA) در عکس ایستاده رخ قبل از عمل در سمت نرمال و درگیر محاسبه شدند.یافته‌ها: 23 بیمار بلانت نوزادی و 24 بیمار با بیماری بلانت نوجوانی بودند. سن بیماران نوجوان به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بیشتر بود (2.0 ± 14.0 در مقابل 2.2± 7.0؛ 01/0>p). نژاد سیاه در هر دو گروه بیشتر بود (65-75%). گروه نوجوانان غالباً پسر بودند (21/24;88%)، در حالی که درگروه نوزادی بیشتر دختر بودند (13/23 ;57% ,p <0.01). نابرابری طول اندام در بیماران نوجوان به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه نوزادی بود (1.9 ±1.8 در مقابل 0.8± 0.6سانتی‌متر؛ 0.01 p <) . کوتاهی استخوان ران در همان طرف (1.2 ± 1.2سانتی‌متر) کوتاه شدن تیبیا را در گروه نوجوان برجسته‌تر کرده بود (). اختلاف طول استخوان تیبیا در بیماران بلانت نوزادی نسبت به بلانت نوجوانی بیشتر بود (0.7 ± 0.8 سانتی‌متر؛ p=0.54)، همراه با رشد نسبی استخوان ران در همان طرف (0.7± 0.2 سانتی‌متر 01/0>p). نسبت استخوان تیبیا به فمور بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری داشت ( 0.81 در بلانت نوجوانی در مقابل 0.78در بلانت نوزادی; p <0.01). گروه نوزادی به‌طور متوسط زاویه‌های مکانیکی لاترال دیستال ران (mLDFA)[1] نرمال (2± 87 درجه) داشتند، در حالی‌که اکثر بیماران نوجوان، انحراف واروس در دیستال ران آنها بیشتر شده بود (4 ± 95 درجه؛ 01/0>p).نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به بلانت نوزادی و نوجوانی یک‌طرفه، تغییرات انطباقی کاملاً متفاوتی را در دیستال استخوان ران همان سمت نشان می‌دهند. تغییرات هم‌زمان در استخوان ران همان سمت، باعث افزایش انحراف زاویه‌ای و اختلاف طول پا در بیماران بلانت نوجوانی می‌شود که در گروه بلانت نوزادی دیده نمی‌شود.

بررسی سوراخ تغذیه‎ای در استخوان‎های ران،درشت‎نی و نازک‎نی در مرکز ایران

پرویندخت بیات؛ مهدی حمزه توفیق؛ محدثه رحیمی

دوره 16، شماره 2 ، فروردین 1397، ، صفحه 194-198

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121361

چکیده

پیش‎زمینه: شریان‎های تغذیه‎ای منبع اصلی خون‎رسانی به استخوان‎های دراز هستند. این سوراخ‎ها باعث می‎شوند که رگ‎های خونی و اعصاب پیرامونی از قشر استخوان عبور کنند. محل دقیق و توزیع سوراخ‎های تغذیه‎ای برای جلوگیری از آسیب به عروق تغذیه‎ای و حفظ گردش خون در طی مراحل مختلف جراحی مهم است و با توجه به اینکه توارث و نژاد ... بیشتر پیش‎زمینه: شریان‎های تغذیه‎ای منبع اصلی خون‎رسانی به استخوان‎های دراز هستند. این سوراخ‎ها باعث می‎شوند که رگ‎های خونی و اعصاب پیرامونی از قشر استخوان عبور کنند. محل دقیق و توزیع سوراخ‎های تغذیه‎ای برای جلوگیری از آسیب به عروق تغذیه‎ای و حفظ گردش خون در طی مراحل مختلف جراحی مهم است و با توجه به اینکه توارث و نژاد را از عوامل موثر در توزیع این سوراخ‎ها مطرح نموده‎اند و ما در ایران هیچ مطالعه‎ای در این زمینه نداشته‎ایم، ما بر آن شدیم که به بررسی آن در این ناحیه از کشورمان بپردازیم و در مقایسه با مطالعات دیگر تفاوت‎ها را بیابیم.مواد و روش‎ها: این مطالعه روی 157 عدد استخوان خشک اندام تحتانی موجود در سالن مولاژ دانشکده پزشکی شامل استخوان‎های دراز ران (فمور) و درشت‎نی (تیبیا) و نازک‎نی (فیبولا) انجام گرفته است، که از این تعداد 65 عدد استخوان ران، 65 عدد استخوان درشت‎نی و 27 عدد استخوان نازک‎نی مورد بررسی قرار گرفت.یافته‎ها: در این مطالعه 39.09% از استخوان‎های فمور دارای دو سوراخ تغذیه‎ای، 90.78% از استخوان‎های تیبیا یک سوراخ تغذیه‎ای و 66.67% از استخوان‎های فیبولا فاقد سوراخ تغذیه‎ای بودند. محل قرارگیری سوراخ تغذیه‎ای در استخوان فمور در 95.35% در دو سوم پایینی و در استخوان تیبیا در 72.15% در یک سوم بالایی و در استخوان فیبولا در 66.67% در یک سوم میانی قرار داشتند.نتیجه‎گیری: این مطالعه اطلاعات بیشتری در مورد آناتومی و مورفولوژیکی و توپوگرافی سوراخ‎های تغذیه کننده استخوان‎های بلند اندام پائینی ارائه می‎دهد. در حالی‎که امروزه تکنیک‎هایی مانند انتقال استخوان‎های میکروسکوپیک (Microvascular Bone Transfer) محبوب‎تر شده‎اند، همین‎طور تحقیقات بیشتری نیاز است تا اثر توارث و نژاد برای توصیف آناتومیک این ساختار را مشخص نماید.

شیوه آسان وسریع میله گذاری فمور بصورت بسته با استفاده از ست ابداعی جا اندازی بسته شکستگی دراستخوانهای بلند

علی بیرجندی نژاد؛ حمید فرزادفرد؛ شکوفه فرزادفرد؛ مسلم مختاری فرد

دوره 15، شماره 3 ، شهریور 1396، ، صفحه 78-82

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121339

چکیده

پیش‎زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته می‎باشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (به‎دلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب ... بیشتر پیش‎زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته می‎باشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (به‎دلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب می‌نمایند. هدف این مقاله معرفی یک وسیله ابداعی برای کارگذاشتن سریع میله داخل استخوانی و با کاهش استفاده از اشعه ایکس است. مواد و روش‎ها: هفت بیمار مرد دارای شکستگی فمور با میانگین سنی 32-28 سال نیازمند فیکساسیون با میله‎های اینترلاک با استفاده از ست ابداعی عمل جراحی شدند. متغیرهای مدت زمان عمل، نوع شکستگی و محل شکستگی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‎ها: عمل جراحی تمامی بیماران با شکستگی بسته دیافیز فمور بدون هیچ‎گونه شکستگی همراه، در مدت‎زمان کل عمل جراحی با میانگین 116.57 دقیقه انجام شد. میانگین زمان مصرفی ست ابداعی از شروع اتصال قطعات ست ابداعی به استخوان و جااندازی و عبور گاید از محل شکستگی و رسیدن گاید به ته کانال دیستال 21.85 دقیقه بود. طول و راستای صحیح در تمام موارد به‎دست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج به‎کارگیری از این ست نشان داد که میله‎گذاری بسته شکستگی‎های فمور بدون و یا با حداقل انجام فلورسکوپی با ست ابداعی مذکور در مدت زمان مناسب و با راحتی کامل جراح برای بیماران قابل انجام است..

نتایج درمان شکستگی های داخل مفصلی دیستال فمور به روش جراحی باز‌

سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ مانی کریم زاده؛ فرشاد صفدری؛ حمید مهدوی محتشم

دوره 15، شماره 3 ، شهریور 1396، ، صفحه 96-100

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121342

چکیده

پیش‎زمینه: شکستگی‎های داخل مفصلی دیستال فمور (DFIAF) می‎توانند بسیار چالش برانگیز باشند. اگرچه نتایج خوبی از درمان این آسیب‎ها گزارش شده است اما همچنان مشکلات متعددی برای این بیماران باقی می‎ماند. ما در این مطالعه گذشته‎نگر به بررسی نتایج درمان DFIAF با روش جراحی باز و فیکساسیون داخلی (ORIF) با استفاد از پلاک قفل شونده (LCP ) پرداختیم. مواد ... بیشتر پیش‎زمینه: شکستگی‎های داخل مفصلی دیستال فمور (DFIAF) می‎توانند بسیار چالش برانگیز باشند. اگرچه نتایج خوبی از درمان این آسیب‎ها گزارش شده است اما همچنان مشکلات متعددی برای این بیماران باقی می‎ماند. ما در این مطالعه گذشته‎نگر به بررسی نتایج درمان DFIAF با روش جراحی باز و فیکساسیون داخلی (ORIF) با استفاد از پلاک قفل شونده (LCP ) پرداختیم. مواد و روش‎ها: در این مطالعه که در سال 1396 انجام شد، 51 بیمار که طی سال های 1393 و 1394 بدلیل DFIAF تحت ORIF قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در ویزیت نهایی پرسشنامه «لی‎شلم» برای بیماران تکمیل شد. شدت درد و میزان رضایت بیماران با استفاده از معیار خطی بصری (VAS) اندازه‎گیری شد. همچنین بروز تغییرات دژنراتیو در مفصل ارزیابی گردید. دامنه حرکتی هر دو زانو اندازه‎گیری و با هم مقایسه شد. بیماران به‎طور میانگین 2/7±4/17 ماه (دامنه 27-13) پیگیری شدند. یافته‎ها: در تمام بیماران ریداکشن قابل قبول و یونیون کامل به دست آمد. تغییرات دژنراتیو در 15 بیمار (4/29%) دیده شد. (درجه I و II براساس تقسیم‎بندی رادیولوژیک Lawrance-Kellgren). سه بیمار دچار عفونت سطحی و یک بیمار دچار عفونت عمقی شد که به شستشو و دبریدمان جراحی نیاز پیدا کرد. میانگین برای شدت درد برابر 3/1±7/2 (دامنه 4-0) بود. 19 بیمار به مصرف مسکن نیاز دشتند (2/37%). میزان رضایت از نتایج درمان برابر 1/1±7/7 (دامنه 9-4) بود. میانگین نمره «لی‎شلم» برابر 3/8±1/81 (دامنه 84-71) بود. میانگین دامنه حرکتی زانو در سمت جراحی شده به‎طور معناداری کمتر از سمت سالم بود (4/12±6/116 در برابر 3/7±3/125 درجه؛ 001/0>p ). نتیجه‎گیری: درمان DFIAF با ORIF با یونیون شکستگی همراه است. اما میزان بروز تغییرات دژنراتیو، درد و کاهش دامنه حرکتی بسیار نگران کننده است.

بررسی زاویه چرخش دیستال فمور با سی‌تی اسکن سه بعدی

آرمین نیکزاد؛ فرید عباس زاده؛ زهرا سقایی؛ سهیل مهدی پور؛ فیروز مددی؛ مراد کریم پور

دوره 13، شماره 3 ، مرداد 1394، ، صفحه 128-133

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121301

چکیده

پیش‌زمینه: تعویض مفصل زانو بک درمان استاندارد برای زانوهای مبتلا به ساییدگی است و اندازه‎گیری زاویه چرخش ناحیه دیستال فمور یکی از مهم‎ترین مباحث می‌باشد. در روش‎های متداول، این زاویه به‎صورت دوبعدی و با تصاویر سی‌تی‌ اسکن اندازه‎گیری می‌شود که البته با خطا همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی نحوه اندازه‎گیری این زاویه ... بیشتر پیش‌زمینه: تعویض مفصل زانو بک درمان استاندارد برای زانوهای مبتلا به ساییدگی است و اندازه‎گیری زاویه چرخش ناحیه دیستال فمور یکی از مهم‎ترین مباحث می‌باشد. در روش‎های متداول، این زاویه به‎صورت دوبعدی و با تصاویر سی‌تی‌ اسکن اندازه‎گیری می‌شود که البته با خطا همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی نحوه اندازه‎گیری این زاویه به‎صورت سه‎بعدی بود. مواد و روش‎ها: با استفاده از تصاویر سی‌تی‌اسکن، مدل سه بعدی فمور ۴۰ بیمار با نرم‎افزارهای مهندسی استخراج گردید. با قرار دادن نشانه‎ها، زاویه چرخش ناحیه انتهایی، با استفاده از محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی‌کوندیل‌ها، جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها و خط وایت ساید در دو نمای عمود بر محور آناتومی و مکانیکی محاسبه شد. یافته‎ها: در حالت نمای مشاهده عمود بر محور مکانیکی، میانگین زاویه بین خط برآمدگی پشتی با خط وایت ساید، محور جراحی بین اپی کوندیل‎ها و محور آناتومیک بین اپی‌کوندیل‎ها به ترتیب برابر با ۳/۴۱ ، ۱/۳۱- و ۵/۵۳ ؛ و در حالت نمای مشاهده عمود بر محور آناتومی، به ترتیب ۰/۷۴- ، ۱/۲۶- و ۵/۶۷ درجه بود. نمودار بلند ـ آلتمن نشان داد، جز در محورهای بین اپی‌کوندیل‌ها و جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها، رابطه‌ای بین سایر زوایا وجود ندارد. نتیجه‎گیری: محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی‌کوندیل‌ها، جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها، تحت تأثیر نمای اندازه‎گیری نمی‎باشند، اما اختلاف حدود ۴ درجه‎ نشان می‌دهد اندازه‎گیری‎هایی که بر مبنای محور خط وایت ساید انجام می‎گیرد، تحت تأثیر نحوه قرارگیری اندام می‎باشد. عدم ارتباط این خطوط نشان می‎دهد که باید محورهای دیگر و بیشتری برای بهبود عمل جراحی استفاده شود.

مقایسه اندازه‌گیری آنته‌ورژن گردن فمور به روش دوبعدی و سه‎بعدی

پونه دهقان؛ زهرا سقایی؛ فرید عباس زاده؛ مراد کریم پور؛ سهیل مهدی پور

دوره 13، شماره 1 ، اسفند 1393، ، صفحه 1-7

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121283

چکیده

پیش‎زمینه: در روش‎های معمول اندازه‎گیری آنته ورژن به‎صورت دوبعدی، از اسلایس‎های سی‎تی‌اسکن و در روش سه‎بعدی از مدل استخراج شده استخوان از میان تصاویر سی‎تی‎اسکن استفاده می‎شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اندازه‎گیری آنته ورژن گردن فمور به روش دوبعدی و سه بعدی بود.مواد و روش‎ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، در ۴۰ بیمار (۶ ... بیشتر پیش‎زمینه: در روش‎های معمول اندازه‎گیری آنته ورژن به‎صورت دوبعدی، از اسلایس‎های سی‎تی‌اسکن و در روش سه‎بعدی از مدل استخراج شده استخوان از میان تصاویر سی‎تی‎اسکن استفاده می‎شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اندازه‎گیری آنته ورژن گردن فمور به روش دوبعدی و سه بعدی بود.مواد و روش‎ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، در ۴۰ بیمار (۶ مرد، ۳۴ زن) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی تهران، آنته ورژن فمور به روش دو بعدی و سه بعدی با استفاده از سی‎تی‎اسکن ارزیابی گردید. نقاط مرجع برای اندازه‎گیری این زاویه در هردو روش شامل مرکز سر فمور، مرکز گردن فمور، و برآمدگی پشتی دو کوندیل فمور بود. در روش سه‎بعدی صفحه‎ای عمود بر محور آناتومی فمور به‎عنوان نمای ارزیابی تعریف شد.یافته‎ها: میانگین آنته ورژن با روش دوبعدی ۹/۸ و در روش سه بعدی ۱۶/۱۱محاسبه گردید. نمودار «بلاند- آلتمن» نیز بین دو روش دو و سه بعدی اختلاف معنی‌دار نشان داد.نتیجه‎گیری: اختلاف بین دو روش دو و سه بعدی می‎تواند با انتخاب اسلایس‎ها، نحوه قرارگیری بیمار بر روی تخت و یا تأثیر بدشکلی در روش دوبعدی وابسته باشد. در روش سه‎بعدی با تعیین صحیح تر علایم و زاویه دید فمور، خطاهای اندازه‎گیری کاهش می‎یابد. باتوجه به عدم وجود روش قطعی، لازم است بازبینی و مطالعات بیشتر در مورد نحوه اندازه‎گیری این زاویه صورت پذیرد.

تعیین دقیق محل استئوتومی اصلاحی در دفورمیتی واروس زانو

امیر رضا صادقی فر؛ آرش اکبری؛ محمود کریمی مبارکه

دوره 13، شماره 1 ، اسفند 1393، ، صفحه 8-15

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121284

چکیده

پیش‌زمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن می‎باشد. شواهد نشان می‎دهند دفورمیتی واروس می‎تواند از انتهای فمور یا ابتدای تی‎بیا یا به‎علت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. ... بیشتر پیش‌زمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن می‎باشد. شواهد نشان می‎دهند دفورمیتی واروس می‎تواند از انتهای فمور یا ابتدای تی‎بیا یا به‎علت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین محل دقیق دفورمیتی در واروس و والگوس زانو بود.مواد و روش‎ها: مطالعه برروی ۴۰ بیمار مبتلا به دفورمیتی واروس و والگوس زانو با میانگین سنی ۲۷/۴ سال (۳۸-۱۹) انجام شد. از هر بیمار به‎صورت ایستاده پرتونگاری دیجیتال اندام تحتانی تهیه شد. سپس محورهای اندام با کمک کامپیوتر رسم و با روش‌‌های آماری تجزیه و تحلیل گردید.یافته‎ها: در ۹۴/۵% موارد محل دفورمیتی ابتدای تیبیا تعیین شد و در ۵/۵% محل دفورمیتی انتهای فمور قرار داشت که محل مناسب استئوتومی می‎باشد. در مطالعه ما مشخص شد که واروس زانو تحت تأثیر چند عامل می‎باشد به این ترتیب که دفورمیتی انتهای فمور در ۶۷/۵% موارد و دفورمیتی ابتدای تیبیا در %۶۲/۵ موارد و لاکسیتی لیگامانی در ۷۷/۵% موارد دخیل است.نتیجه‎گیری: باتوجه به اینکه در دفورمیتی‎های واروس، محل دفورمیتی می‎تواند تحت تأثیر سه عامل ذکر شده باشد، توصیه می‎شود قبل از انجام مداخلات جراحی به کمک رسم محورها و زوایا محل اصلی دفورمیتی تعیین گردد.

بررسی میزان چرخش به خارج قطعه فمور در تعویض مفصل زانو در بیماران مبتلا به واروس شدید: مقایسه دو روش خط لقمه‌ای خلفی (PCL) و محور لقمه‌ای (TEA)

فردین میرزاطلوعی؛ مجید محسنی کبیر

دوره 12، شماره 1 ، اسفند 1392، ، صفحه 14-18

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121256

چکیده

پیش‎زمینه: تعیین میزان چرخش قطعه فمور در تعویض مفصل زانو، بخصوص در زانوهای با واروس شدید اهمیت زیادی دارد. دو روش معمول تعیین چرخش قطعه فمور، استفاده از خط خلف لقمه‎ای ران (posterior condylar line) و محور بین‌لقمه‎ای (transepicondylar arthroplasty) می‌باشد. در این مطالعه میزان چرخش در بیماران مبتلا به واروس شدید، با دو روش مقایسه گردید.مواد و روش‎ها: در ... بیشتر پیش‎زمینه: تعیین میزان چرخش قطعه فمور در تعویض مفصل زانو، بخصوص در زانوهای با واروس شدید اهمیت زیادی دارد. دو روش معمول تعیین چرخش قطعه فمور، استفاده از خط خلف لقمه‎ای ران (posterior condylar line) و محور بین‌لقمه‎ای (transepicondylar arthroplasty) می‌باشد. در این مطالعه میزان چرخش در بیماران مبتلا به واروس شدید، با دو روش مقایسه گردید.مواد و روش‎ها: در یک مطالعه گذشته نگر، ۴۲ بیمار با واروس شدید به‎طور تصادفی در دو گروه TEA (گروه ۱) و PCL (گروه 2) قرار گرفتند و میزان چرخش قطعه فمورال در گروه ۱ با روش PCL در گروه ۲ با روش تعیین گردید. میزان خوردگی کندیل مدیال فمور حین عمل ثبت شد. بعد از ۱۲ماه برای بیماران سی‎تی‎اسکن انجام و زاویه بین حد خلفی کندیل فلزی پروتز فمور و محور بین کندیل در دو گروه اندازه‎گیری شد. میزان خمیدگی زانو در دو گروه مقایسه گردید. پس از یک سال پرسشنامه «وُومک» برای دو گروه تکمیل و نتایج مقایسه شدند. یافته‎ها: در هر دو گروه جنس زن غالب بود (۸۱% در گروه 1 ، ۸۵/۷% در گروه ۲). خوردگی قابل توجهی در کندیل مدیال فمور در دو گروه وجود نداشت. میزان نمره پرسشنامه «وُومک» در گروه یک ۱۷/۵۱±۷۱/۴ و در گروه دو ۱۵/۴۸±۷۲/۰۷ (۰/۹=p ) و میزان چرخش به خارج با محاسبه زاویه پیچ‌خوردگی کندیل در گروه یک ۱/۷۴±۳/۳۵ و در گروه دو ۱/۷±۱/۹ بود (۰/۰۰۹=p ). نتیجه‎گیری: علی‎رغم عدم پیچ‎خوردگی کندیل مدیال فمور، استفاده از TEA چرخش به خارج بیشتری را نسبت به PCL در بیماران واروس شدید ایجاد می‎کند.

استئوتومی فمور واروس دیروتیشن همراه با کوتاه‌سازی در درمان دررفتگی مادرزادی پس از ۱۸ ماهگی

سعید طباطبایی؛ احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ

دوره 11، شماره 1 ، اسفند 1391، ، صفحه 7-11

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121083

چکیده

پیش‌زمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل می‌شود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاه‌سازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده‌ و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روش‌ها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ ... بیشتر پیش‌زمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل می‌شود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاه‌سازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده‌ و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روش‌ها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاه‌سازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزن‌گذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافته‌ها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان 6 درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) به‌دلیل دیسپلازی باقی‌مانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقه‌بندی «سِوِرین» قرار داشتند. نتیجه‌گیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاه‌سازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران می‌باشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانی‌تر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز می‌باشد.

نتایج پرتونگاری جراحی ترکیب استئوتومی سالتر و فمور در بیماری «لگ- کالو- پرتس» در کودکان با سن بالا

مهزاد جاوید؛ جان اچ وج

دوره 10، شماره 3 ، مرداد 1391، ، صفحه 106-113

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121068

چکیده

پیش‌زمینه: درمان بیماری «لگ‌ـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگون‌تر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن ... بیشتر پیش‌زمینه: درمان بیماری «لگ‌ـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگون‌تر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تغییرات پرتونگاری در ۲۰ بیمار «لگ ـ پرتس» با شروع بیماری بالاتر از ۸ سالگی که تحت درمان استئوتومی همزمان فمور و سالتر قرار گرفتند، بررسی گردید. بیست بیمار درگیری هیپ شامل، ۱۱ لاترال پیلار ( LP ) گروه B ، ۷ مورد گروه B/C و ۲ مورد C داشتند. میانگین زمان پیگیری ۵ سال و ۵ ماه و روش ارزیابی براساس سیستم «استالبرگ» بود. یافته‌ها: در بین ۲۰ هیپ، ۶ مورد «استالبرگ» SII ، نه مورد SIII ، و ۵ مورد STV ؛ از ۱۱ هیپ گروه LPB ، پنج SII ، چهار SIII و دو SIV ؛ از ۷ هیپ LPB/C ، یک SII ، چهار SIII ، و دو SIV ؛ و از ۲ هیپ LPC ، یک مورد SIII و دیگری SIV شدند. از ۳ دختر بیمار، یکی LPB ، یکی LPB/C و یکی LPC بودند و نتایج جراحی در تمامی آنها SIII بود. نتیجه‌گیری: انجام استئوتومی همزمان سالتر و فمور در بچه‌های بزرگ‌تر با درگیری شدیدتر گروه‌بندی LP ، نتایج پرتونگاری را نسبت به سیر طبیعی در LPB/C و LPC با تبدیل تعدادی از نتایج ضعیف به متوسط، کمی بهبود می‌بخشد.

افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت‌کننده خارجی

علیرضا رحیم‌نیا؛ پیمان میرشاهولد؛ دکترحسین سلیمانلو

دوره 10، شماره 1 ، دی 1390، ، صفحه 25-32

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121056

چکیده

پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل‌ شکستگی ... بیشتر پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل‌ شکستگی قبلی شرکت‌ داده‌ شدند. ابتدا میله داخل کانال و پس از استئوتومی فمور، ثابت کننده خارجی جاگذاری ‌شد. پس از رسیدن به‌ طول موردنظر، ثابت کننده خارجی خارج گردید و پیچ‌ها یا میله داخل کانال انتهایی جاگذاری ‌شدند. در پیگیری 2 ساله، میزان افزایش طول و میزان بروز عوارض بررسی گردید. یافته‌ها: میانگین افزایش طول استخوان ۲/۴ سانتی‌متر (۶-۳ سانتی‌متر) بود. هشت بیمار دچار عفونت سطحی محل پین و یک بیمار دچار استئومیلیت شدند. موردی از جوش‌نخوردگی، تاخیر در جوش‌خوردن، بدجوش‌خوردن و شکستگی دیده نشد. بین افزایش مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و بروز عفونت سطحی محل پین همبستگی معنادار وجود داشت (۸۲۱/۰=r، ۰/۰۰۱=p). نتیجه‌گیری: استفاده همزمان از میله داخل کانال و ثابت کننده خارجی برای افزایش طول استخوان فمور باعث کوتاه‌تر شدن مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و در نتیجه‌ افزایش پذیرش و راحتی بیمار و کاهش میزان عوارضی مانند شکستگی و انحراف محوری می‌گردد.

استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز فمور (گزارش یک مورد)

محمد مهدی‌نژاد کاشانی؛ بهیه ظریف ذاکریان؛ خسرو شایان؛ فاطمه ریاسی

دوره 8، شماره 4 ، آبان 1389، ، صفحه 187-190

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121114

چکیده

استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز یکی از بیماری‌های نادر استخوانی است که تظاهر اولیه آن مشابه تومورهای استخوانی می‌باشد. طبق بررسی ما، تنها ۳ مورد از این بیماری در جهان گزارش شده است. در این گزارش، بیمار ۲۲ ساله‌ای با درد ران راست، تب و کاهش وزن قابل توجه به همراه نمای پرتونگاری سارکوم یووینگ و با تشخیص استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز ... بیشتر

محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در کودکان

محمد فکور؛ زاهد صفی خانیظ؛ شیوا رضیع

دوره 8، شماره 2 ، خرداد 1389، ، صفحه 68-72

https://doi.org/10.22034/ijos.2020.121124

چکیده

پیش‌زمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه‌ای از ایران انجام گرفت.مواد و روش‌ها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. ... بیشتر پیش‌زمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقه‌ای از ایران انجام گرفت.مواد و روش‌ها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. زاویه تیبیوفمورال و اینترمالئولار در حالت ایستاده اندازه‌گیری شدند. محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در تمامی افراد به تفکیک سن و جنس تعیین گردید.یافته‌ها: در تمامی افراد والگوس مشاهده شد. میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۵±۱/۷ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۶±۴/۹۷ درجه؛ در دختران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۸± ۷/۱ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۷± ۴/۹۵ درجه بود. بین میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران و دختران تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. میانگین فاصله اینترمالئولار در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۹± ۲/۷ سانتی‌متر و در 8 تا 16 سال ۰/۸۶± ۱/۴ سانتی‌متر؛ میانگین فاصله اینترمالئولار در دختران سنین ۳ تا ۷ سال ۰/۸۸±۲/۶ سانتی‌متر و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۹۳± ۰/۲۹ سانتی‌متر بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس بین زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار نشان داد (-۰/۴۷۵-=r).نتیجه‌گیری: تکامل امتداد اندام تحتانی در کودکان ایرانی همانند کودکان اروپایی، آمریکای شمالی و ترکیه می باشد ولی با کودکان چینی تفاوت دارد.

دوره 20 (1401)

دوره 19 (1400)

دوره 18 (1399)

دوره 17 (1398)

دوره 16 (1397)

دوره 15 (1396)

دوره 14 (1394)

دوره 13 (1393)

دوره 12 (1392)

دوره 11 (1391)

دوره 10 (1390)

دوره 9 (1389)

دوره 8 (1389)

دوره 7 (1388)

دوره 6 (1387)

دوره 5 (1386)

دوره 4 (1385)

کلیدواژه‌ها = %D9%81%D9%85%D9%88%D8%B1

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده

چکیده