میر منصور موذن جمشیدی؛ علیرضا محرمی؛ سید محمد جواد مرتضوی
چکیده
چکیدهتعویض کامل مفصل هیپ یک روش جراحی پیشرفته به منظور کاهش رنج بیماران با درد لگن به دلیل تغییرات تخریبی مفصل است. تعویض کامل مفصل هیپ روشی با کمترین میزان عوارض پس از عمل نظیر ناپایداری لگن است. ناپایداری لگن به دنبال تعویض کامل مفصل هیپ دومین علت عمل مجدد مفصل به دنبال جراحی قبلی است. جابجایی محل پروتز، گیرافتادگی، کاهش کشش بافت ...
بیشتر
چکیدهتعویض کامل مفصل هیپ یک روش جراحی پیشرفته به منظور کاهش رنج بیماران با درد لگن به دلیل تغییرات تخریبی مفصل است. تعویض کامل مفصل هیپ روشی با کمترین میزان عوارض پس از عمل نظیر ناپایداری لگن است. ناپایداری لگن به دنبال تعویض کامل مفصل هیپ دومین علت عمل مجدد مفصل به دنبال جراحی قبلی است. جابجایی محل پروتز، گیرافتادگی، کاهش کشش بافت نرم پیرامون مفصل و پوشش پلیاتیلن از علتهای جراحی مجدد است. در این مقاله بر آنیم تا علتهای معمول در ناپایداری لگن را که به دنبال تعویض کامل مفصل هیپ روی میدهد در فازهای متعدد بررسی کنیم. همچنین، روشهای پیشنهادی جهت جلوگیری از ناپایداری لگن به دنبال تعویض کامل هیپ را توصیه میکنیم.
میکائیل تفکیکی علمداری؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمان‌های مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقی‌مانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیب‌های زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنرـ لی‌شلم» تعیین شد. برای درجه‌بندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیم‌بندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافته‌ها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنرـ لی‌شلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوان‌تر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگی‌ها اختلاف معنی‌داری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تأخیری معنی‌دار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر ـ لی‌شلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را به‌دست آوردند. بیماران جوان‌تر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوب‌تری داشتند.
مرتضی جان نثاری لادانی؛ علیرضا فرهمندی؛ محمدرضا گیتی؛ محمدرضا هدایتی؛ علیرضا رحیم‌نیا؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: بی‌ثباتی جلویی شانه با آسیب استخوانی در لبه جلویی تحتانی گلنویید همراه است. محاسبه میزان این آسیب استخوانی می‌تواند در تعیین روش درمانی و پیش‌بینی احتمال عود بی‌ثباتی پس از جراحی نقش داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه تعداد دررفتگی با میزان آسیب استخوانی لبه گلنویید با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی و محاسبه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بی‌ثباتی جلویی شانه با آسیب استخوانی در لبه جلویی تحتانی گلنویید همراه است. محاسبه میزان این آسیب استخوانی می‌تواند در تعیین روش درمانی و پیش‌بینی احتمال عود بی‌ثباتی پس از جراحی نقش داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه تعداد دررفتگی با میزان آسیب استخوانی لبه گلنویید با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی و محاسبه میزان حساسیت و اختصاصی بودن سی‌تی‌اسکن سه بعدی برای تعیین بیماران واجد شرایط جراحی باز بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر ۳۰ بیمار بررسی شدند. بیماران با استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی دوطرفه بررسی شدند و برای هر کدام شاخص گلنویید (glenoid index) محاسبه گردید. سپس وجود همبستگی بین تعداد دررفتگی و شاخص گلنویید و نیز میزان حساسیت و اختصاصی بودن سی‌تی‌اسکن سه بعدی محاسبه شد. یافته‌ها: بیست و هشت بیمار (۹۴%) دچار آسیب استخوانی بودند. بین تعداد دررفتگی و میزان شاخص گلنویید رابطه معناداری وجود نداشت (۰۵/۰≤p). براساس سی‌تی‌اسکن ۲ بیمار به جراحی باز و پیوند استخوان و ۲۸ بیمار به جراحی بنکارت نیاز داشتند. اما در زمان جراحی مشخص شد که تشخیص براساس سی‌تی‌اسکن در دو مورد اشتباه بود. بدین ترتیب میزان حساسیت سی‌تی‌اسکن ۵۰% و میزان اختصاصی بودن آن ۹۶% به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان دادند تعداد دررفتگی نمی‌تواند نشان‌دهنده وسعت آسیب و پیش‌بینی کننده احتمال عود عارضه باشد. استفاده از سی‌تی‌اسکن سه بعدی همراه با بازسازی قبل از جراحی می‌تواند به شناخت آسیب، شدت و محل ضایعه کمک کند و برای انتخاب روش جراحی مناسب نمی‌توان کاملاً به آن اکتفا کرد.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیش‌زمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا به‌دنبال پیچ‌خوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد می‌باشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایت‌بخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام می‌شود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی می‌توانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن ...
بیشتر
پیش‌زمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا به‌دنبال پیچ‌خوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد می‌باشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایت‌بخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام می‌شود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی می‌توانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن مچ پا و بررسی اثر آن بر نتیجه ترمیم آناتومیک رباط‌های خارجی مچ پا بود.مواد و روش‌ها: ۱۸ بیمار سنین ۲۱ تا ۴۵ ساله با پیچ‌خوردگی مکرر مچ پا مطالعه شدند. اندیکاسیون جراحی براساس شکایت بیمار همراه با علایم ناپایداری مچ پا و یا درد و شکست در درمان فیزیوتراپی برای حداقل یک دوره سه ماهه بود. تمام بیماران تحت بررسی آرتروسکوپیک ضایعات داخل مفصلی و جراحی ضایعات زردپی پرونئوس برویس قبل از ترمیم آناتومیک رباط‌های خارجی مچ پا به روش بروستروم (Brostrom) و استفاده از بخیه قلاب‌دار قرار گرفتند. تمام بیماران قبل و بعد از عمل با مقیاس انجمن پا و مچ پای آمریکا (AOFAS) ارزیابی شدند.یافته‌ها: میانگین زمان بین آسیب و جراحی ۱۹ ماه و دو هفته (۳۶-۳ ماه) و میانگین زمان پیگیری بعد از جراحی 14 ماه (۲۲-۶ ماه) بود. تمام بیماران قبل از عمل امتیاز پایین داشتند، ولی بعد از عمل ۱۴ بیمار (۷۹%) نتایج عالی و ۴ بیمار (۲۱%) نتایج خوب داشتند.نتیجه‌گیری: ترمیم مستقیم و آناتومیک رباط‌های خارجی مچ پا و ترمیم آسیب تاندون پرونئوس در ناپایداری مزمن مچ پا مؤثر می‌باشد.
