حسین اکبری اقدم؛ محمدرضا غلامرضایی؛ پریا روحی؛ امیرحسین فرخ زاد
چکیده
هدف: رویکرد جراحان ارتوپدی برای پین‌گذاری شکستگی‌های سوپراکوندیلار تیپ II با روش بسته، رو به افزایش است. در این مطالعه، نتیجه درمان جااندازی بسته و گچ‌گیری در مقایسه با پین‌گذاری بررسی می‌شود.روش: در یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، 39 کودک 3 تا 11 ساله مبتلا به شکستگی سوپراکوندیلار تیپ II گارتلند که تحت درمان با جااندازی بسته و پین‌گذاری ...
بیشتر
هدف: رویکرد جراحان ارتوپدی برای پین‌گذاری شکستگی‌های سوپراکوندیلار تیپ II با روش بسته، رو به افزایش است. در این مطالعه، نتیجه درمان جااندازی بسته و گچ‌گیری در مقایسه با پین‌گذاری بررسی می‌شود.روش: در یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، 39 کودک 3 تا 11 ساله مبتلا به شکستگی سوپراکوندیلار تیپ II گارتلند که تحت درمان با جااندازی بسته و پین‌گذاری و جااندازی بسته و گچ‌گیری قرار گرفته بودند، به روش نمونهگیری غیرتصادفی آسان با استفاده از اطلاعات دموگرافیک و اندازهگیری زاویه باومن، در مدت بستری در بیمارستان و 4 هفته پیگیری، مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته‌ها: با استفاده از آزمون t نمونه مستقل، بین زمان بستری در بیمارستان و نوع درمان تفاوت معنی‌داری وجود داشت و در گروهی که تحت درمان با جااندازی بسته و گچ‌گیری قرار گرفته بودند، به‌طور معنی‌داری کمتر بود [میانگین انحراف معیار: 6/42 ± 37/42 و 005%>p] بین اندازههای زاویه باومن در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: نتیجه دو نوع درمان تفاوت معنی‌داری نداشت، اقامت در بیمارستان به طور قابل توجهی کمتر بود و نتایج رادیوگرافی مشابه پس از چهار هفته پیگیری مشاهده شد.
علی ماواییان؛ فرساد بیگلری؛ سیامک شعبانی؛ حمید مهدوی محتشم؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی مچ پا حدود 10% کل شکستگی‌های اندام تحتانی را شامل می‌شود که با توجه به اهمیت این مفصل در راهرفتن و تحمل وزن نتایج درمانی شکستگی‌های این مفصل از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی نتایج درمان شکستگی‌های مچ پا با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی است.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع عرضی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی مچ پا حدود 10% کل شکستگی‌های اندام تحتانی را شامل می‌شود که با توجه به اهمیت این مفصل در راهرفتن و تحمل وزن نتایج درمانی شکستگی‌های این مفصل از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی نتایج درمان شکستگی‌های مچ پا با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی است.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع عرضی بود. 169 بیمار با شکستگی‌های مچ پا که تحت درمان جراحی با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی بودند نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. بیماران توسط سیستم امتیاز دهی کلینیکی مچ پا و هیندفوت مورد ارزیابی و امتیازدهی قرار گرفتند. و براساس تقسیم‌بندی وبر به سه گروه A وB وC تقسیم شدند.
یافته‌ها: از 169 نمونه 53 نفر زن و 116 نفر مرد بود. شایع‌ترین نوع شکستگی بای مالئول بود و اکثر بیماران از اختلال در عملکرد روزانه و درد رنج میبردند. همچنین الگوی راهرفتن آنان دچار تغییر شده بود. و براساس تقسیم‌بندی دنیس وبر بیشترین میزان شکستگی در تیپ B بود (45%). میانگین امتیاز کلینیکی مچ پا و هیندفوت 51 ( 49-53 CI 95%) بود و میانگین نمرۀ گروه B 47 بود که نسبت به گروه A و C کمتر است.
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج بدست آمده و مطالعات موجود هنوز نتایج درمان جراحی شکستگی های قوزک پا بصورت مطلوب نبوده (بخصوص در تیپ B دنیس وبر) و نیاز به بررسیهای بیشتر و یافتن روش های مداخلهای مناسبتر در جهت بدست آوردن نتایج مطلوب بود.
مهران سلیمانها؛ احمدرضا میربلوک؛ حسین اتحاد؛ زهرا حق پرست قدیم لیمودهی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، ۲۲۶بیمار (۱۹۳ مرد، ۳۳زن) با شکستگی تیبیا از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ با روش میله‌گذاری اینترامدولاری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، ۲۲۶بیمار (۱۹۳ مرد، ۳۳زن) با شکستگی تیبیا از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ با روش میله‌گذاری اینترامدولاری در یک مرکز درمانی شهر رشت تحت درمان قرار گرفتند و به مدت ۲ سال پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۳±۳۴ سال بود. مواردی نظیر باز یا بسته بودن، همراهی با شکستگی فیبولا، آسیب عصب پرونئال یا شریان تیبیالیس جلویی، تغییرات دژنراتیو زانو، درد زانو، آتروفی عضله چهارسرران، بدجوش خوردن، استئومیلیت مزمن، جوش خوردن تأخیری و جوش نخوردن بررسی گردید. همچنین از ابزار محدودیت عملکرد عضلانی‌ـ‌اسکلتی (SMFA) استفاده شد. داده‌ها با نرم افزار آماری تحلیل شدند. یافته ها: در این مطالعه ۱۵۱ مورد شکستگی باز و ۷۵ مورد شکستگی بسته بودند و ۱۵۵مورد جراحی باز و ۷۱ مورد جراحی بسته انجام گرفت. بیشترین فراوانی مربوط به درد روی زانو و کمترین فراوانی مربوط به جوش نخوردن بود. محدودیت عملکرد عضلانی ـ اسکلتی در موارد شکستگی باز و در موارد همراهی با شکستگی فیبولا بیشتر بود (۰/۰۰۱) و درگروه زنان بیشتر مشاهده گردید. با گذشت زمان، عدد ابزار SMFA نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: این روش درمان بخصوص به صورت بسته، به دلیل عوارض ناچیز آن، یک رویکرد مناسب برای درمان شکستگی های تنه استخوان تیبیا محسوب می‌شود و حتی در شرایط اورژانس می تواند درمان مفید و موثر باشد.
محمد مهدی سرزعیم؛ محمد رازی؛ فریده نجفی؛ محمد امین نجفی
چکیده
پیش‌زمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرس‌فیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرس‌فیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش استخوان ـ تاندون پاتلاـ‌استخوان در یک بیمارستان آموزشی شهر تهران درمان شدند. در ۸۲ بیمار روش پرس‌فیت و 76 بیمار پیچ اینترفرنس استفاده شد. در آخرین پیگیری، ۷۱ بیمار در گروه پرس‌فیت و ۶۵ بیمار در گروه پیچ اینترفرنس ارزیابی شدند. معیارهای ارزیابی شامل بازگشت به سطح فعالیت اولیه، درد، پایداری زانو، محدودیت حرکت زانو، نمره IKDC عوارض آن بود. یافته‌ها: در آخرین پیگیری، ۵۹ بیمار گروه پرس‌فیت و ۵۵ بیمار گروه پیچ اینترفرنس، نمره IKDC خوب تا عالی داشتند (۰/۰۵). میانگین شلی، در گروه پرس‌فیت با ۲/۷ میلیمتر و در گروه پیچ اینترفرنس با ۲/۵ میلیمتر بهبود داشت. میزان اینتگریتی رباط متقاطع جلویی، براساس تست «لاکمن» و «پیووت شیفت» پیشرفت قابلتوجهی در هر دو گروه داشت ولی تفاوت آماری بین دو گروه معنی‌دار نبود (۰/۰۵). نتیجه‌گیری: ثابت کردن بهروش پرس‌فیت نتایجی شبیه بهروش پیچ اینترفرنس دارد. از طرف دیگر این روش مزایایی از قبیل ترمیم سریع استخوان به استخوان، پایداری بالا و بازتوانی زودرس دارد. این روش معایب مرتبط با وسیلههای تثبیت را ندارد، بازسازی سادهتری دارد و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است.
جلیل زارع؛ حلیل زارع؛ عارفه هدایتی؛ محمدرضا هدایتی؛ محمود وکیلی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی در یک مرکز درمانی شهر یزد بررسی شدند. بیماران بر اساس نوع اتوگرافت مورد استفاده برای بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی به دو گروه تاندون همسترینگ (۴۸ نفر) و تاندون پاتلار (۴۰ نفر) تقسیم شدند. در معاینه نهایی که پس از ٢/٢±١٨/٥ ماه در گروه همسترینگ و ٢/٩±١٩/٣ماه در گروه پاتلار انجام شد، شدت درد با استفاده از معیار دیداری درد (VAS) و دامنه خمیدگی زانو اندازهگیری شد. نتایج جراحی با استفاده از نمره «تگنرـ لی‌شُلم» و KOOS و توانایی بازگشت بیماران به فعالیت قبلی ارزیابی شد.
یافته‌ها: بین دو گروه از نظر دامنه خمیدگی زانو، نمره KOOS و «تگنرـ لی‌شُلم» اختلاف معنی‌دار وجود نداشت. میانگین نمره دیداری درد در گروه همسترینگ ٠/٣±٠/٩و گروه پاتلار ٠/٥±١/١٥ بود (٠/٠٥≤p < /span>). هشتاد درصد بیماران گروه تاندون پاتلار و ٨٥/٤% بیماران گروه همسترینگ توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را به‌دست آوردند (٠/٠٥≤p < /em>).
نتیجه‌گیری: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت تاندون پاتلار و تاندون همسترینگ داخلی در کوتاه مدت موثر و با نتایج مطلوب بالینی و عملکردی همراه است و نوع گرافت تاثیری در نتایج کوتاه مدت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط ندارد.
میکائیل تفکیکی علمداری؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمان‌های مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقی‌مانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیب‌های زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنرـ لی‌شلم» تعیین شد. برای درجه‌بندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیم‌بندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافته‌ها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنرـ لی‌شلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوان‌تر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگی‌ها اختلاف معنی‌داری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تأخیری معنی‌دار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر ـ لی‌شلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را به‌دست آوردند. بیماران جوان‌تر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوب‌تری داشتند.
سیامک افشین مجد؛ شهریار پورفرزام؛ داریوش مهدی برزی؛ مسعود مقدم نیا
چکیده
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت ۲۲۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ با دو روش مچ‌بند طبی و جراحی تحت درمان قرار گرفتند. در طی ۱۲ماه، بیماران از نظر میزان کاهش علایم و بهبود عملکرد با پرسشنامه لوین مقایسه شدند. یافته‌ها: بین علایم دو گروه جراحی و اسپلینت در زمان شروع درمان تفاوتی وجود نداشت در ماه‌های اول و سوم میانگین میزان علایم در گروه اسپلینت به‌طور معنی‌داری کمتر بود درحالی که از ماه ششم به بعد میزان علایم در گروه جراحی به‌طور معنی‌داری کمتر بود. از نظر میزان عملکرد براساس نمره مقیاس عملکرد ( Function Scale Score ) بین بیماران دو گروه الگوی مشابهی وجود داشت و عملکرد بیماران در ماه‌های اول و سوم در گروه اسپلینت و در ماه‌های ششم و دوازدهم در گروه جراحی بهتر و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۰۰۱/۰= p < /i>). نتیجه‌گیری: اگرچه نتایج درمان در گروه اسپلینت در دو ماه اول بهتر بود اما روش جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه نتایج بهتری در درمان این اختلال ایجاد می‌کند.
امیر سالاری؛ صادق صابری؛ رامین اسپندار؛ محمود معتمدی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج شکستگی کالکانئوس به روش جااندازی باز با تثبیت داخلی و توصیف عوارض و مشکلات پس از جراحی بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 20 بیمار با میانگین سنی 5/35 سال (69-15 سال) با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس درجه دو و سه طی 5 سال در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی با روش جااندازی باز با تثبیت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج شکستگی کالکانئوس به روش جااندازی باز با تثبیت داخلی و توصیف عوارض و مشکلات پس از جراحی بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 20 بیمار با میانگین سنی 5/35 سال (69-15 سال) با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس درجه دو و سه طی 5 سال در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی با روش جااندازی باز با تثبیت داخلی قرار گرفتند. مشخصات بیماران و زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از عمل اندازهگیری و با روشهای آماری مقایسه شدند. یافته‌ها: بین زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از جراحی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (000/0p=) و جراحی باز همراه با تثبیت داخلی به میزان زیادی بر اصلاح این زوایا تاثیر گذاشت. بررسی بیماران با «سیستم امتیازدهی انجمن پا و مچ پای امریکا» (AOFAS) و «مقیاس عملکرد پا» (FFI) در یک پیگیری 6-4 ماهه نشان داد 80% بیماران نتایج عالی و خوب و20% نتیجه متوسط کسب کردند. به‌طورکلی 7 بیمار دچار عوارض پس از جراحی شدند که با موفقیت کنترل شد. نتیجه‌گیری: نتایج درمان شکستگی کالکانئوس با استفاده از جراحی جااندازی باز با تثبیت داخلی، اثر مثبت داشت و با مطالعات قبلی همسو بود.
احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ؛ سید عبدالحسین مهدی‌نسب؛ فاطمه بدخشان مهر
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی گردن استخوان ران یک شکستگی ناشایع و جدی در بالغین جوان می‌باشد و عوارض زیادی به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی این شکستگی به روش جااندازی و ثابت کردن با پیچ بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر (از سال 1385 تا 1388)، 42 بیمار با میانگین سنی 37 سال (60ـ15 سال) که به‌علت شکستگی گردن استخوان ران ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی گردن استخوان ران یک شکستگی ناشایع و جدی در بالغین جوان می‌باشد و عوارض زیادی به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی این شکستگی به روش جااندازی و ثابت کردن با پیچ بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر (از سال 1385 تا 1388)، 42 بیمار با میانگین سنی 37 سال (60ـ15 سال) که به‌علت شکستگی گردن استخوان ران ناشی از ضربه در دو بیمارستان اهواز با جراحی و تثبیت شکستگی با پیچ درمان شدند مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران 24 ساعت بعد از شکستگی جراحی شدند. در همه بیماران ابتدا جااندازی بسته و در صورت عدم موفقیت جااندازی باز استفاده گردید. میانگین زمان پیگیری 15 ماه بود. یافته‌ها: براساس طبقهبندی «گاردن» 2 بیمار شکستگی نوع I، 3 بیمار نوع II، 18 بیمار نوع III و 19 بیمار نوع IV داشتند. سی و دو بیمار بهروش باز (2/76%) و 10 بیمار بهروش بسته (8/23%) درمان شدند. 12 بیمار (6/28%) جوشنخوردگی و 7 بیمار (7/16%) نکروز سر فمور داشتند که 4 مورد با جوش‌خوردگی همراه بود. تمامی جوشنخوردگیها در بیماران با جااندازی باز اتفاق افتاد. نتیجه‌گیری: شکستگی گردن استخوان ران با عوارض زیادی همراه است؛ بخصوص اگر استفاده از شیوه جااندازی باز ضروری باشد.
سید عبدالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان؛ امید جنگجو
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های پلاتوی تیبیا از شکستگی‌های داخل مفصلی زانو است که می‌تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش‌خوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های پلاتوی تیبیا از شکستگی‌های داخل مفصلی زانو است که می‌تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش‌خوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد و ۲۴ زن) که به‌علت شکستگی جابه‌جا شده و بسته استخوان پلاتوی تیبیا تحت درمان جااندازی باز و تثبیت استخوان با پلاک قرار گرفته بودند، در دو بیمارستان اهواز با یک پیگیری یک‌ساله بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 38 سال (۵۴-۲۳ سال) بود. نتایج عملکرد براساس سیستم نمره‌دهی HSS, SF-36 ثبت شدند.یافته‌ها: میانگین زمان جوش‌خوردگی ۱۳ هفته، و میانگین دامنه حرکتی زانو، ۱۲۵ درجه بود. میانگین نمره HSS برابر ۸۰ (۱۰۰-۱۹). شکستگی‌های نوع ۱، ۲ ، ۳ و ۴ «شاتزکر» نتایج بهتری نسبت به شکستگی‌های نوع ۵ و ۶داشتند. نمره بیماران در شش زیر گروه پرسشنامه SF-36 ضعیف‌‌تر از زانوی طبیعی بود. پس از یک‌سال، بیشتر بیماران قادر به انجام فعالیت‌های روزانه بودند. سن بیماران و نوع شکستگی، مهمترین متغیرهای مرتبط با نتایج کارآیی بودند.نتیجه‌گیری: به‌دنبال جااندازی باز و ثابت کردن داخلی شکستگی‌های پلاتوی تیبیا، نمرهHSS برای کارآیی زانو عالی بود؛ اگرچه کارآیی کلی بیمار براساس نمره SF-36 پایین‌تر از طبیعی بود
علیرضا x علیرضا هوتکانی؛ حسن کریمی؛ علی مرادی؛ احسان واحدی؛ ابوالفضل کاظمی
چکیده
پیش‌زمینه: ضایعات تروماتیک دست از مهمترین آسیب‌هایی است که منجربه کارافتادگی می‌گردد. باتوجه به درصد بالای گروه‌های سنی فعال اجتماعی و کاری که دچار چنین ناتوانی‌هایی می‌شوند، بررسی نتایج درمانی آسیب‌های عصبی و تاندونی دست، جهت دست‌یابی به رویکرد مناسب درمانی در بخش اورژانس ارتوپدی مورد نظر قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: ضایعات تروماتیک دست از مهمترین آسیب‌هایی است که منجربه کارافتادگی می‌گردد. باتوجه به درصد بالای گروه‌های سنی فعال اجتماعی و کاری که دچار چنین ناتوانی‌هایی می‌شوند، بررسی نتایج درمانی آسیب‌های عصبی و تاندونی دست، جهت دست‌یابی به رویکرد مناسب درمانی در بخش اورژانس ارتوپدی مورد نظر قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، از مراجعان اورژانس ارتوپدی یک بیمارستان در مشهد، ۹۱ بیمار (۸۷ مرد و ۴ زن) به‌صورت تصادفی انتخاب شدند و با پیگیری 18 ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۶/۶ سال بود. اطلاعات جمعیت‌شناسی و جزییات آسیب‌ها قبل و بعد از عمل، تکمیل و مقایسه شدند.یافته‌ها: میانگین اندازه آسیب‌های دست ۴/۴ سانتی‌متر و بیشتر لبه‌های تیز داشتند. آسیب تاندون‌های خم‌کننده سطحی انگشت دوم و خم‌کننده کارپی رادیالیس؛ و نیز تاندون‌های بازکننده مشترک انگشتان ۳ و ۴ و بازکننده بلند شست، از شایع‌ترین آسیب‌ها بودند. شایع‌ترین عارضه، خشکی مفصل بود که رابطه مستقیم با ناکافی بودن فیزیوتراپی داشت. نتایج ترمیم عصب اولنار بدتر از مدیان بود و هیچ‌کدام از اعصاب بازگشت کامل حس و حرکت نداشتند.نتیجه‌گیری: نتایج درمان آسیب‌های تاندونی و عصبی به‌صورت اورژانس چندان مطلوب نمی‌باشد و بهتر است آسیب عصب یا چند تاندون با هم به صورت اورژانس انجام پذیرد. با توجه به شیوع بیشتر آسیب‌های عصبی و تاندونی دست در مردان جوان و سنین کار، اجرای طرح مدون در شهر جهت بالا بردن ایمنی کار ضروری می‌باشد.
مسعود یاوری؛ علی کربلایی خانی؛ عالیا آیت‌اللهی موسوی؛ علیرضا سعید
چکیده
پیش‌زمینه: انتقال تاندون برای فلج عصب رادیال غالباً یک درمان بسیار موفق است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه نتایج سه روش مختلف انتقال تاندون در فلج عصب رادیال بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۱ بیمار با فلج غیرقابل برگشت عصب رادیال که طی پنج سال (۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹) تحت جراحی انتقال تاندون قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در ۱۸بیمار انتقال ...
بیشتر
پیش‌زمینه: انتقال تاندون برای فلج عصب رادیال غالباً یک درمان بسیار موفق است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه نتایج سه روش مختلف انتقال تاندون در فلج عصب رادیال بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۱ بیمار با فلج غیرقابل برگشت عصب رادیال که طی پنج سال (۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹) تحت جراحی انتقال تاندون قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در ۱۸بیمار انتقال تاندون با عضله خم‌کننده کارپی آلناریس، در ۱۰ بیمار با خم‌کننده کارپی رادیالیس، و در ۱۳ بیمار انتقال با خم‌کننده سطحی انگشتان انجام شده بود. در یک دوره با میانگین زمان پیگیری ۲۰ ماه، بیماران از نظر دامنه حرکات بدست آمده، توانایی برگشت به شغل قبلی و رضایت کلی از عمل جراحی بررسی شدند. نمره «داش» نیز برای هر بیمار محاسبه گردید.یافته‌ها: بین سه گروه از نظر نمره «داش»، توانایی و زمان برگشت به شغل قبلی و رضایت از عمل جراحی مشاهده اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. رضایت کلی بیماران از عمل جراحی حدود ۹۵% بود و در هیچیک بیماران عارضه عمدهای مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: در مطالعه فعلی سه روش متفاوت انتقال تاندون، صرفنظر از روش بکار گرفته شده، با نتایج خوب همراه بودند.
