سایر
عباس صارمی؛ محمد پرستش؛ احمد مهدوی
چکیده
پیش‌زمینه: تمرین مداوم با شدت متوسط، MICT (Moderate intensity continuous training)، به عنوان یک تمرین مؤثر بر متابولیسم استخوان گزارش شده است. با این حال، مطالعات بسیار کمی روی تمرینات تناوبی با شدت بالا، HIIT (high-intensity interval training)، متمرکز شده‌اند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسة اثرات ۸ هفته تمرین HIIT و MICT بر تراکم استخوان در موش‌های صحرایی میانسال بود.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تمرین مداوم با شدت متوسط، MICT (Moderate intensity continuous training)، به عنوان یک تمرین مؤثر بر متابولیسم استخوان گزارش شده است. با این حال، مطالعات بسیار کمی روی تمرینات تناوبی با شدت بالا، HIIT (high-intensity interval training)، متمرکز شده‌اند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسة اثرات ۸ هفته تمرین HIIT و MICT بر تراکم استخوان در موش‌های صحرایی میانسال بود.مواد و روش‌ها: ۳۰ سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار (۱۶هفته‌ای) به طور تصادفی در سه گروه کنترل، MICT و HIIT قرار گرفتند. هر دو گروه، 5 جلسه تمرین روی نوارِگردان (treadmill) را به مدت 8 هفته تکمیل کردند. در این برنامه از گروه HIIT خواسته شد تا 10 جلسه دویدن با سرعت 35 تا 47 متر در دقیقه را با ریکاوری فعال 2 دقیقه‌ای انجام دهند و گروه MICT، 10 تا 45 دقیقه دویدن مداوم با سرعت 15تا 20 متر در دقیقه را انجام دادند. ترکیب بدنی و تراکم استخوان BMD (Bone mineral density)، قبل و پس از مداخله از طریق جذب‌سنجی دوگانه اشعه ایکس، DEXA (Dual Xray absorptiometry)، اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون‌های آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: پس از 8 هفته مداخله، BMD کل بدن و استخوان ران به طور معنی‌دار در دو گروه افزایش یافت (05/0≥p)، هر چند تغییر مشاهده شده در گروه تمرین HIIT بیشتر بود(05/0≥p). بعلاوه، در مورد BMD مهرة کمری بین هر سه گروه بعد از مداخله اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (05/0≤p).نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان داد که یک دورة تمرین HIIT و MICT می‌تواند تراکم استخوان را در موش‌های صحرایی میانسال بهبود بخشد و در مقایسه با MICT، HIIT مزایای بیشتری بر تراکم استخوان به همراه داشت.
عباس صارمی؛ داریوش خواجوی؛ محمد پرستش؛ سعید طهماسبی؛ نرگس رمضانی
چکیده
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان می‌دهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید می‌شود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی ...
بیشتر
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان می‌دهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید می‌شود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی از آرتریت روماتوئید در رت‌های صحرایی بود. مواد و روش‌ها: رت‌های ماده 8 هفته‌ای نژاد ویستار در سه گروه توزیع شدند (در هر گروه 10 سر): یک گروه کنترل طبیعی (C)، یک گروه کنترل آرتریت روماتوئیدی (RA+C) و یک گروه تمرین شنا آرتریت روماتوئیدی (RA+EX). در سن نه هفتگی، آرتریت روماتوئید با تزریق اجوانت فروند(20 میلی گرم/میلی لیتر) به دم رت‌های صحرایی ویستار القا شد. درجه آرتریت، از طریق ارزیابی‌های ماکروسکوپی برای مثال قابلیت راه رفتن، قرمزی پوست و تورم در مفاصل مورد سنجش قرار گرفت. رت‌های گروه RA+EX برای یک دوره 4 هفته‌ای (حدود 60-20 دقیقه در روز) شنا کردند، در حالی که گروه‌های C و RA+C در قفس هایشان بی تحرک بودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، یک نمونه وریدی برای تعیین پارامترهای متابولیک، از جمله گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز و محصولات پراکسیداسیون لیپیدی (مالون دی آلدئید) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0>P). یافته ها: همانطور که پیش بینی شده بود، آرتریت روماتوئید به طور معنی‌دار سطح مالون دی آلدئید را افزایش داد و تمرین شنا از این پاسخ جلوگیری کرد (05/0>P). جالب اینکه، گلوتاتیون پراکسیداز در گروه RA+C به طور معنی‌دار در مقایسه با گروه RA+EX و C کاهش یافت (05/0>P). بعلاوه، شدت علایم بالینی آرتریت روماتوئید در گروه RA+EX به طور معنی دار کمتر از گروه RA+Cبود (05/0>P). نتیجه‌گیری: یافته‌های ما نشان می‌دهد که تمرین شنا ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و شاخص‌های استرس اکسیداتیو مربوط به آرتریت روماتوئید مفید باشد.
نادر تنیده؛ محمد امین رستمی نسب؛ آیدا حسن پور؛ امید کوهی حسین آبادی؛ مریم مجاهد؛ سارا سادات نبوی زاده
چکیده
) یک های درمانی بسیاری وجود دارد، اما هنوز هیچ پاسخ مشخصی برای درمان کامل این بیماری وجود ندارد. با توجه به اثرات جانبی مختلف ناشی از داروهای رایج؛ هدف از این مطالعه ارزیابی اثر عصاره برگ گیاه گواوا بر OAمواد و روشاین مطالعه بر روی مدل حیوانی به مدت 8 هفته با 25 موش صحرایی که با استئوآرتریت به وسیله کلاژناز القا شده بودند، انجام شد. تمام ...
بیشتر
) یک های درمانی بسیاری وجود دارد، اما هنوز هیچ پاسخ مشخصی برای درمان کامل این بیماری وجود ندارد. با توجه به اثرات جانبی مختلف ناشی از داروهای رایج؛ هدف از این مطالعه ارزیابی اثر عصاره برگ گیاه گواوا بر OAمواد و روشاین مطالعه بر روی مدل حیوانی به مدت 8 هفته با 25 موش صحرایی که با استئوآرتریت به وسیله کلاژناز القا شده بودند، انجام شد. تمام موشصورت تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند، گروه اول، بهکردند و تزریق داخل مفصلی سالین دریافت کرده بودند، گروه دوم روغن زیتون داخل مفصلی دریافت کردند، گروه سوم تحت درمان با هیالگان داخل مفصلی (IAقرار گرفتند، گروه چهارم عصاره برگ گیاه عصاره گواوا با دوز کم (λو گروه آخر عصاره برگ گواوا )بهدریافت کردند. همه گروه کشته ها برداشته شدند. تمام نمونهها با آزمون غیرپارامتریک کروسکال-والیس (توزیع آزاد) با استفاده از نرم نسخه 23 آنالیز شدند.نتایج یافتهتوجهی را در گروه دوز بالا (50 λو گروه کنترل نشان میهای رادیوگرافی اختلاف معنیها در ارزیابی توزیع در عرض فضای مفصلی وجود دارد (p value =0.0001)نتیجهعصاره برگ گیاه گواوا اثر ترمیمی قابل توجهی بر استئوآرتریت دارد.
رضا شهریار کامرانی؛ احمد محبی آشتیانی؛ شایان عبداله زادگان؛ محمدحسین نبیان؛ معصومه فیروزی
چکیده
پیش‌زمینه: الکتروپوراسیون سلول به منظور برداشت نسج سرطانی مورد علاقه محققین قرار گرفته است. هدف از انجام این مطالعه، استفاده از الکتروپوراسیون در آسیب‌های عصب جهت ترمیم بدون شکل‌گیری نوروما بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی، عصب‌های سیاتیک ۳۸ موش صحرایی بریده شد و ترمیم آنها در سه گروه با روش‌های درمانی مختلف بررسی شد. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: الکتروپوراسیون سلول به منظور برداشت نسج سرطانی مورد علاقه محققین قرار گرفته است. هدف از انجام این مطالعه، استفاده از الکتروپوراسیون در آسیب‌های عصب جهت ترمیم بدون شکل‌گیری نوروما بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی، عصب‌های سیاتیک ۳۸ موش صحرایی بریده شد و ترمیم آنها در سه گروه با روش‌های درمانی مختلف بررسی شد. شانزده موش «الکتروپوراسیون»، ۱۶ موش «برش» دریافت کردند، و ۶ موش گروه کنترل هیچ الکتروپوراسیونی دریافت نکردند. ترمیم و شکل‌گیری احتمالی نوروما با شاخص میکروسکوپی، و عملکرد حرکتی با شاخص عملکرد سیاتیک (SFI) ارزیابی شدند.یافته‌ها: در هفته اول، شاخص عملکرد عصب سیاتیک، آسیب کامل عصب در سه گروه نشان داد. در گروه «الکتروپوراسیون»، از هفته دوم به بعد، در شاخص عملکردی سیاتیک بهبود معنی‌دار حاصل شد؛ و با گذشت چهار هفته، گروه بین دو گروه «الکتروپوراسیون» و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. از هفته پنجم شاخص عملکردی سیاتیک گروه «الکتروپوراسیون» به حالت طبیعی (برابر با موش سالم) رسید. این شاخص در گروه «برش» هیچگاه به حد طبیعی نرسید.نتیجه‌گیری: کاربرد الکتروپوراسیون در آسیب عصب سیاتیک موش صحرایی، بهبود کامل عملکرد عصب ایجاد میکند و می‌تواند برای درمان نورومای سر راهی عصب، مفید باشد.
