علیرضا ناصری
چکیده
مقدمه: تابحال در رابطه با این موضوع که آیا سابقه رادیوتراپی جهت درمان سرطان پستان می تواند منجر به افزایش میزان تهوع و استفراغ در اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد، اطلاعات دقیقی در دست نیست لذا بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف مقایسه تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در دو گروه با و بدون سابقه رادیوتراپی ...
بیشتر
مقدمه: تابحال در رابطه با این موضوع که آیا سابقه رادیوتراپی جهت درمان سرطان پستان می تواند منجر به افزایش میزان تهوع و استفراغ در اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد، اطلاعات دقیقی در دست نیست لذا بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف مقایسه تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در دو گروه با و بدون سابقه رادیوتراپی پستان به انجام برسانیم.روش کار: تعداد 90 بیمار ( 45 نفر با سابقه رادیوتراپی- 45 نفر سالم) در طی سالهای 99-1398 که کاندید اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی بودند به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و پس از اتمام عمل جراحی از نظر بروز تهوع و استفراغ به کمک ابزار Rhodes Index مورد مقایسه قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده به کمک آزمون های شاپروویلک و تی تست با در نظر گرفتن میزان معناداری مقدار P کمتر از 05/0 مقایسه شدند.نتایج: شیوع تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در 100% افراد با سابقه رادیوتراپی پستان و در افراد بدون سابقه رادیوتراپی، شیوع تهوع و استفراغ برابر 40 درصد (18 نفر) بود(001/0=P). انحراف معیار ± میانگین نمره کلی تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی در گروه بیماران با سابقه رادیوتراپی 29/5±51/25 به صورت معناداری بالاتر از گروه افراد سالم( 45/3±19/14 ) بود (003/0=P).نتیجه گیری: سابقه رادیوتراپی پستان می تواند منجر به تشدید و افزایش تعداد دفعات بروز تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد.
محمد قریشی؛ سیدمرتضی کاظمی؛ حمید مهدوی محتشم
چکیده
پیش زمینه: مستند کردن، بررسی و رصد تجربیات و اطلاعات جراحی یکی از روش‌های مهم ارزیابی تمرینات جراحی است. برای رسیدن به این هدف مستند سازی عملهای انجام شده توسط دستیاران و ثبت کارنامه نهایی آنها برای ارزیابی مهارتهای کسب شده آنها میتواند موثر باشد. برای این منظور از لاگ بوک کاغذی استفاده میشد که مشکلاتی اعم از وقتگیر ...
بیشتر
پیش زمینه: مستند کردن، بررسی و رصد تجربیات و اطلاعات جراحی یکی از روش‌های مهم ارزیابی تمرینات جراحی است. برای رسیدن به این هدف مستند سازی عملهای انجام شده توسط دستیاران و ثبت کارنامه نهایی آنها برای ارزیابی مهارتهای کسب شده آنها میتواند موثر باشد. برای این منظور از لاگ بوک کاغذی استفاده میشد که مشکلاتی اعم از وقتگیر بودن و عدم دقت بالا دارد. بنابراین بر آن شدیم تا لاگبوک سنتی جراحی ارتوپدی را ارتقاء داده و بتوانیم بهصورت الکترونیک گزارش کاملی از فعالیتهای عمل جراحی دستیاران به همراه مقایسه با سایر دستیاران بهصورت آنلاین در اختیار کلیه اساتید قرار دهیم.
مواد و روش‌ها: در بیمارستان اختر فعالیتهای جراحی دستیاران ارتوپدی از طریق لاگبوک الکترونیک به مدت دو سال مورد ارزیابی واقع شد. لاگ بوک الکترونیک در نرمافزار اکسل طراحی و در دیتابیس گوگل داکس بارگزاری شد و اطلاعات عملهای جراحی دستیاران بهصورت طبقهبندی شده ثبت گردید.
یافته‌ها: لاگبوک الکترونیک به مدت دو سال در بیمارستان اختر بدون هیچگونه خطا و مشکلی اجرا شد. با استفاده از سیستم فوق دسترسی به گزارشها و اعمال جراحی دستیاران و حتی تعداد عمل جراحی اساتید در نمودارهای مختلف، با دسترسی آسان، قابلیت آرشیوبندی اطلاعات، ارزیابی مهارتها و همچنین مقایسه آن با سطوح علمی و عملی مورد انتظار میسر گردید و مورد بررسی و استفاده قرار گرفت. نتایج بیانگر آن بود که رضایت‌مندی اساتید و دستیاران از لاگبوک الکترونیک بیشتر از لاگبوک سنتی است.
نتیجه‌گیری: لاگبوک الکترونیک دستیاران ارتوپدی مزایای بسیاری دارد و به وسیله آن به سادگی میتوان به تعداد و اجزای عملهای جراحی منطبق با طرح درس اجرا شده توسط دستیاران دست یافت و توانایی آنان و برخورداری از اعمال جراحی ضروری و همچنین مقایسه با سایر دستیاران دانشگاههای دیگر اقدام نمود و همچنین این برنامه را در سطح کشور پیاده کرد تا در سایر رشتههای پزشکی اجرا کرد.
امیر رضا صادقی فر؛ مرتضی هاشمیان؛ جاماسب مقدم
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی روتاتورکاف یکی از علل عمده درد و ناتوانی در شانه به‌خصوص در افراد بالای ۶۰ سال می‌باشد. در سالهای اخیر بهدلیل عوارض ناشی از درمانهای آرتروسکوپی و تا حدودی عدم امکان ترمیم با گرههای قوی و قابل اطمینان، تمایل به انجام جراحی باز بیشتر شده است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پارگی روتاتورکاف با روش جراحی باز و ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی روتاتورکاف یکی از علل عمده درد و ناتوانی در شانه به‌خصوص در افراد بالای ۶۰ سال می‌باشد. در سالهای اخیر بهدلیل عوارض ناشی از درمانهای آرتروسکوپی و تا حدودی عدم امکان ترمیم با گرههای قوی و قابل اطمینان، تمایل به انجام جراحی باز بیشتر شده است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پارگی روتاتورکاف با روش جراحی باز و ایجاد یک سطح برای اتصال تاندون بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۴ بیمار (۸ زن، ۶ مرد) با میانگین سنی ۱۴/۰۴±۵۷/۹۴ سال که کاندید عمل جراحی پارگی روتاتورکاف بودند، بهوسیله دو پرسشنامه «آزمون ساده شانه» (SST ) و «جراحان شانه و زانوی آمریکا» برای بررسی عملکرد شانه ارزیابی شدند. این پرسشنامهها توسط یک پزشک ارتوپد قبل و بعد از انجام جراحی انجام شد.یافته‌ها: میانگین پرسشنامه SST قبل از جراحی ۱۰/۱۷، و پس از جراحی در مدت ۶ و ۹ ماه به ترتیب ۱۰/۶۷ و ۱۰/۸۱ بود و میانگین نمره قبل از جراحی به‌طور معناداری کمتر از نمرات پس از جراحی بود (p < /em>=۰/۰۲۶). میانگین نمره پرسشنامه قبل از جراحی ۴۲/۸۲ و ۶ و ۹ ماه پس از جراحی بهترتیب ۴۷/۹۵ و ۵۷/۴۳ بود و میانگین نمره بعد از جراحی به‌طور معناداری کمتر از نمره قبل از جراحی بود (p < /em>=۰/۰۲۵).نتیجه گیری: جراحی شانه همراه را ترمیم روتاتور کاف در افراد با پارگی تاندون بسیار موثر می‌باشد و پس از عمل جراحی بهبود عملکرد و کاهش درد حاصل می‌گردد. استفاده از روش ایجاد سطح به جای شیار، و بخیه داخل استخوانی به جای انکور سوچور موفقیت آمیز می باشد.
بهزاد اسکنداوغلی؛ فیروز امانی؛ پریا جلیلی
چکیده
پیش زمینه: سایش و گسیختگی در دیسک بین مهرهای و مفاصل فاست گردن در صورت علامتدار بودن، عدم جواب به درمانهای غیرجراحی به آزادسازی نخاع گردنی و فیوژن مهرهها نیازمند هستند. این گزارش، تجربه‌ای از جراحی سائیدگی مهره‌های گردنی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی نتایج درمان جراحی اسپوندیلوآرتروپاتی گردن یا ساییدگی مهره‌های گردنی ...
بیشتر
پیش زمینه: سایش و گسیختگی در دیسک بین مهرهای و مفاصل فاست گردن در صورت علامتدار بودن، عدم جواب به درمانهای غیرجراحی به آزادسازی نخاع گردنی و فیوژن مهرهها نیازمند هستند. این گزارش، تجربه‌ای از جراحی سائیدگی مهره‌های گردنی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی نتایج درمان جراحی اسپوندیلوآرتروپاتی گردن یا ساییدگی مهره‌های گردنی بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی ۷۵ بیمار (۴۰ مرد، ۳۵ زن) مبتلا به آرتروز مهره‌های گردنی که بین سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۱ در دو بیمارستان اردبیل تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، به صورت گذشته‌نگر با پیگیری سه ماهه (۱ تا ۳ ماه) بررسی شدند. میانگین سنی بیماران (۱۴/۴±۵۲/۳) بیماران از طریق پرونده یا تماس تلفنی جمعآوری شد و مورد تحلیل آماری قرار گرفت. بهبود علایم عصبی و رضایت بیماران براساس معیارهای «دیداری درد» و «اُودُم» اندازهگیری شدند.یافته‌ها: در ۶۷ بیمار (۸۹/۳%) عمل جراحی با رویکرد جلویی و گذاشتن «کِیج» و در ۸ بیمار (۱۰/۷%) درمان با رویکرد پشتی انجام شده بود. بیشترین سطح درگیری (۳۳ بیمار، ۴۴%) C5-C6 بود و ۴۳% بیماران (۳۳ نفر) رضایت کامل داشتند. عارضه آسیب نخاعی در یک مورد و دررفتگی گرافت در یک مورد مشاهده شد.نتیجه‌گیری: بیماران جراحی شده برای اسپوندیلوآرتروپاتی گردن در کوتاه مدت، میزان رضایت‌مندی و بهبودی بالایی از عمل جراحی داشتند.
مهزاد جاوید؛ غلامحسین شاهچراغی؛ فریور ع. لاهیجی؛ عزیز احمدی
چکیده
پیش‌زمینه: انجام عمل جراحی در سمت یا محل اشتباه، یا برروی شخص اشتباه و یا عمل جراحی اشتباه، با وجود اینکه شایع نیستند ولی وقوع آن دهشتناک است. در این مقاله، شیوع جراحی در «محل اشتباه» در بین اعضای انجمن جراحی ارتوپدی ایران بررسی شده است.مواد و روش‌ها: تعداد ۷۳۶ پرسشنامه یک صفحه‌ای مبنی بر درخواست گزارش از وجود تجربه شخصی و یا اطلاع ...
بیشتر
پیش‌زمینه: انجام عمل جراحی در سمت یا محل اشتباه، یا برروی شخص اشتباه و یا عمل جراحی اشتباه، با وجود اینکه شایع نیستند ولی وقوع آن دهشتناک است. در این مقاله، شیوع جراحی در «محل اشتباه» در بین اعضای انجمن جراحی ارتوپدی ایران بررسی شده است.مواد و روش‌ها: تعداد ۷۳۶ پرسشنامه یک صفحه‌ای مبنی بر درخواست گزارش از وجود تجربه شخصی و یا اطلاع از رخداد «جراحی اشتباه» در طی ۲ سال گذشته برای تمامی اعضای انجمن جراحان ارتوپدی ایران ارسال شد. با تمامی اعضاء تماس تلفنی برقرار شد تا از دریافت پرسشنامه اطمینان حاصل گردد و تقاضا شد پاسخ آن سریعتر ارسال شود. اطلاعات پرسشنامههای باز پس فرستاده شده، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: از ۷۳۶ پرسشنامه ارسالی به اعضای انجمن، به ۵۴ پرسشنامه پاسخ داده شد (۵/۷%). ۳۶۸ عضو (۵۰%) اعلام نمودند که موردی از جراحی در «محل اشتباه» نداشته، ندیده و یا نشنیدهاند.۳۱۳ عضو (۴۲/۵%) هیچ پاسخی به پرسشنامه و تلفن ندادند. از ۵۴ پرسشنامه پاسخ داده شده، ۲۹ نفر از بروز چنین اشتباهی در ۴۰ مورد اطلاع داشتند که شامل ۳۲ اشتباه در محل جراحی و ۸ اشتباه در سمت جراحی بود.نتیجه گیری: میزان پاسخ اعضای انجمن جراحان ارتوپدی ایران به سوالات مربوط به جراحی «اشتباه» کم است. شاید استفاده از ی پروتکل سختگیرانه برای پیشگیری از جراحی در محل یا سمت اشتباه تعداد اشتباهات در یک اتاق عمل شلوغ را کاهش می دهد.
محمدرضا گیتی؛ آرش شرافت وزیری؛ لیلا اوریادی زنجانی؛ امیررضا فرهود
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگیهای ترمیم شده عضله سینه‌ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متأثر شده بود.مواد و روش‌ها: نه پارگی عضله سینه‌ای بزرگ در ۹ بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان ۲/۴ سال (۴-۱ سال)، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگیهای ترمیم شده عضله سینه‌ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متأثر شده بود.مواد و روش‌ها: نه پارگی عضله سینه‌ای بزرگ در ۹ بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان ۲/۴ سال (۴-۱ سال)، ارزیابیهای بالینی، پرسشنامه و دینامومتری ایزوکینتیک بهصورت دوطرفه انجام گردید. یک گروه متشکل از ۶ بدن‌ساز آسیب ندیده نیز که توسط دینامومتری ایزوکینتیک ارزیابی شدند، برای بررسی تفاوتها بین دو اندام سالم، در مطالعه حضور داشتند.یافته‌ها: در گروه بیماران تفاوت معنی‌داری برای میانگین گشتاور خم شدن بین دو سمت آسیبدیده و ندیده مشاهد نشد (p < /em>≥۰/۰۵) در حرکات باز کردن تفاوت بین دو اندام معنی‌دار بود (۰/۰۳۴=p < /em>)، اما برای حرکات دیگر اختلاف معنی‌دار مشاهده نشد. براساس تقسیمبندی «کاکوانی»، هیچ‌یک از بیماران در گروه عالی یا ضعیف قرار نگرفتند. نتایج ۶ بیمار خوب و ۳ بیمار نسبتاً خوب بود. مهم‌ترین معیاری که باعث شد این ۳ بیمار، که سه ماه پس از آسیب جراحی شده بودند، در گروه نسبتاً خوب قرار گیرند، نارضایتی از عدم زیبایی بود.نتیجه‌گیری: ترمیم جراحی در درمان پارگی عضله سینه‌ای بزرگ از درمان غیرجراحی مفیدتر می‌باشد و تمرکز بر تمرینات قدرتیِ خم کردن و باز کردن برای دستیابی به بهترین نتایج لازم است.
سیامک افشین مجد؛ شهریار پورفرزام؛ داریوش مهدی برزی؛ مسعود مقدم نیا
چکیده
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت ۲۲۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ با دو روش مچ‌بند طبی و جراحی تحت درمان قرار گرفتند. در طی ۱۲ماه، بیماران از نظر میزان کاهش علایم و بهبود عملکرد با پرسشنامه لوین مقایسه شدند. یافته‌ها: بین علایم دو گروه جراحی و اسپلینت در زمان شروع درمان تفاوتی وجود نداشت در ماه‌های اول و سوم میانگین میزان علایم در گروه اسپلینت به‌طور معنی‌داری کمتر بود درحالی که از ماه ششم به بعد میزان علایم در گروه جراحی به‌طور معنی‌داری کمتر بود. از نظر میزان عملکرد براساس نمره مقیاس عملکرد ( Function Scale Score ) بین بیماران دو گروه الگوی مشابهی وجود داشت و عملکرد بیماران در ماه‌های اول و سوم در گروه اسپلینت و در ماه‌های ششم و دوازدهم در گروه جراحی بهتر و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۰۰۱/۰= p < /i>). نتیجه‌گیری: اگرچه نتایج درمان در گروه اسپلینت در دو ماه اول بهتر بود اما روش جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه نتایج بهتری در درمان این اختلال ایجاد می‌کند.
مهزاد جاوید؛ جان اچ وج
چکیده
پیش‌زمینه: درمان بیماری «لگ‌ـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگون‌تر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان بیماری «لگ‌ـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگون‌تر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تغییرات پرتونگاری در ۲۰ بیمار «لگ ـ پرتس» با شروع بیماری بالاتر از ۸ سالگی که تحت درمان استئوتومی همزمان فمور و سالتر قرار گرفتند، بررسی گردید. بیست بیمار درگیری هیپ شامل، ۱۱ لاترال پیلار ( LP ) گروه B ، ۷ مورد گروه B/C و ۲ مورد C داشتند. میانگین زمان پیگیری ۵ سال و ۵ ماه و روش ارزیابی براساس سیستم «استالبرگ» بود. یافته‌ها: در بین ۲۰ هیپ، ۶ مورد «استالبرگ» SII ، نه مورد SIII ، و ۵ مورد STV ؛ از ۱۱ هیپ گروه LPB ، پنج SII ، چهار SIII و دو SIV ؛ از ۷ هیپ LPB/C ، یک SII ، چهار SIII ، و دو SIV ؛ و از ۲ هیپ LPC ، یک مورد SIII و دیگری SIV شدند. از ۳ دختر بیمار، یکی LPB ، یکی LPB/C و یکی LPC بودند و نتایج جراحی در تمامی آنها SIII بود. نتیجه‌گیری: انجام استئوتومی همزمان سالتر و فمور در بچه‌های بزرگ‌تر با درگیری شدیدتر گروه‌بندی LP ، نتایج پرتونگاری را نسبت به سیر طبیعی در LPB/C و LPC با تبدیل تعدادی از نتایج ضعیف به متوسط، کمی بهبود می‌بخشد.
محمدعلی حسینیان؛ تورج سلیمی؛ یلدا سلیمانی فرد؛ کوروش شیبانی
چکیده
پیش‌زمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روش‌های جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوت‌لت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روش‌های جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوت‌لت که از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۷ تحت جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 26 بیمار این سندرم بهصورت دوطرفه بود. ۶۳ مورد با روش بالای ترقوه برای بار اول، ۳۲ مورد با روش زیر بغلی برای بار اول و ۷ بیمار با روش بالای ترقوه برای بار دوم جراحی شدند. عوارض جراحی به مدت ۲۴ ماه پیگیری شدند.یافته‌ها: عوارض بعد از عمل در دو گروه جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضایعاتی نظیر پنوموتوراکس، هموتوراکس، ضایعات عروقی در دو روش جراحی شبیه هم بودند ولی ضایعات موقت و دایم در شبکه بازویی در روش زیربغلی بیش از روش بالای ترقوه بود.نتیجه‌گیری: روش جراحی بالای ترقوه به علت دید مستقیم جراح و دسترسی مناسب به محل فشردگی روی شبکه بازویی و به علت کاهش عدم موفقیت بعد از عمل جراحی، نسبت به روش زیر بغلی ارجحیت دارد.
فرامرز مصفا؛ مهوش آگاه؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ پرویز جلیلی
چکیده
مقدمه: روش‌های مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگ‌ترین معایب این روش‌ها بلوک نشدن کامل همه شاخههای عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهم‌ترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخههای عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس ...
بیشتر
مقدمه: روش‌های مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگ‌ترین معایب این روش‌ها بلوک نشدن کامل همه شاخههای عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهم‌ترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخههای عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس را نداشته باشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کاربردی توصیفی، ۵۰ بیمار (۳۰ مرد و ۲۰ زن) مراجعه کننده به مرکز درمانی آموزشی بیمارستان اختر، که کاندید اعمال جراحی ساعد و مچ دست بودند، طبق معیارهای تعیین شده انتخاب شدند. میانگین سنی بیماران ۳۵ سال بود. روش بلوک اینتراسکالن اصلاح شده در این بیماران اجرا گردید. محل تزریق بین دوسوم بالایی و یک‌سوم پایینی خط بین وسط استخوان کلاویکول و زایده chassaignac بود. پس از تزریق، میانگین زمان استقرار بی‌حسی عصب اولنار، میانگین زمان بی‌دردی و احتمال ایجاد پنوموتوراکس و میزان رضایت‌مندی بیمار ارزیابی شد.یافته‌ها: در کلیه بیماران، بی‌حسی عصب اولنار انجام شد. میانگین زمان استقرار بلوک ۱۵ دقیقه و ۴۴ ثانیه بود. میانگین طول مدت بی‌حسی ۳ ساعت و ۳۲ دقیقه بود. میزان وقوع بی‌دردی در حین جراحی ۹۶% بود. میزان رضایت‌مندی بیمار در ۷۰% موارد مطلوب گزارش گردید. پنوموتوراکس در هیچ‌یک از بیماران مشاهده نگردید.نتیجه‌گیری: بلوک اینتراسکالن اصلاح شده روش مناسبی برای انجام اعمال جراحی ساعد و مچ دست می‌باشد و برخلاف روش‌های مرسوم، خطر پنوموتوراکس را به همراه ندارد.
بهادر اعلمی هرندی؛ سعیدرضا مهرپور
چکیده
استفاده از الکتریسیته در اعمال جراحی تحول بزرگی را بوجود آورده است. جریان الکتریسیته کمتر 5 کیلوهرتز باعث الکترولیز شده و در اعمال جراحی زیبایی و از بین پردن پیاز مو بکار می‌رود. جریان الکتریسیته بین ۲۰ تا ۳۵۰ کیلوهرتز در صورت عبور از بدن باعث تحریک شدید اعصاب، عضلات و حتی مرگ می‌شود و کاربرد زیادی در پزشکی ندارد. جریان الکتریسیته ...
بیشتر
استفاده از الکتریسیته در اعمال جراحی تحول بزرگی را بوجود آورده است. جریان الکتریسیته کمتر 5 کیلوهرتز باعث الکترولیز شده و در اعمال جراحی زیبایی و از بین پردن پیاز مو بکار می‌رود. جریان الکتریسیته بین ۲۰ تا ۳۵۰ کیلوهرتز در صورت عبور از بدن باعث تحریک شدید اعصاب، عضلات و حتی مرگ می‌شود و کاربرد زیادی در پزشکی ندارد. جریان الکتریسیته بالای ۳۵۰ کیلوهرتز اثر مرگ بار بر بدن ندارد ولی با ایجاد حرارت موجب بریدن و انعقاد نسوج بدن می‌گردد. جریان الکتریسیته بالا و ولتاژ پایین باعث بریدن نسج و جریان الکتریسیته پایین و ولتاژ بالا باعث انعقاد می‌شود. در الکتروکوتری جریان الکتریسیته از بدن عبور نمی‌کند بلکه حلقه فلزی بین دو قطب، گرم شده و حرارت آن باعث انعقاد نسوج می‌گردد .در الکتروسرجری جریان الکتریسیته از بدن عبور می‌کند. در نوع تک قطبی یک پدال زیر بدن بیمار گذاشته می‌شود که به عنوان الکترود برگشتی عمل می‌کند و قطب دیگر در دست جراح است؛ در حالی‌که در الکتروسرجری دوقطبی جریان از یک الکترود وارد بدن شده و از الکترود دیگر که در فاصله کوتاهی از اولی قرار دارد، از بدن خارج می‌شود. الکتروسرجری تک قطبی در اعمال جراحی بزرگ و و دوقطبی در اعمال جراحی ظریف مثل جراحی دست کاربرد دارد. الکترود بازگشتی (پدال) را باید با دقت فراوان در محل مناسبی قرار داد تا از بروز سوختگی جلوگیری شود.
