سایر
عباس صارمی؛ محمد پرستش؛ احمد مهدوی
چکیده
پیشزمینه: تمرین مداوم با شدت متوسط، MICT (Moderate intensity continuous training)، به عنوان یک تمرین مؤثر بر متابولیسم استخوان گزارش شده است. با این حال، مطالعات بسیار کمی روی تمرینات تناوبی با شدت بالا، HIIT (high-intensity interval training)، متمرکز شدهاند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسة اثرات ۸ هفته تمرین HIIT و MICT بر تراکم استخوان در موشهای صحرایی میانسال بود.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: تمرین مداوم با شدت متوسط، MICT (Moderate intensity continuous training)، به عنوان یک تمرین مؤثر بر متابولیسم استخوان گزارش شده است. با این حال، مطالعات بسیار کمی روی تمرینات تناوبی با شدت بالا، HIIT (high-intensity interval training)، متمرکز شدهاند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسة اثرات ۸ هفته تمرین HIIT و MICT بر تراکم استخوان در موشهای صحرایی میانسال بود.مواد و روشها: ۳۰ سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار (۱۶هفتهای) به طور تصادفی در سه گروه کنترل، MICT و HIIT قرار گرفتند. هر دو گروه، 5 جلسه تمرین روی نوارِگردان (treadmill) را به مدت 8 هفته تکمیل کردند. در این برنامه از گروه HIIT خواسته شد تا 10 جلسه دویدن با سرعت 35 تا 47 متر در دقیقه را با ریکاوری فعال 2 دقیقهای انجام دهند و گروه MICT، 10 تا 45 دقیقه دویدن مداوم با سرعت 15تا 20 متر در دقیقه را انجام دادند. ترکیب بدنی و تراکم استخوان BMD (Bone mineral density)، قبل و پس از مداخله از طریق جذبسنجی دوگانه اشعه ایکس، DEXA (Dual Xray absorptiometry)، اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافتهها: پس از 8 هفته مداخله، BMD کل بدن و استخوان ران به طور معنیدار در دو گروه افزایش یافت (05/0≥p)، هر چند تغییر مشاهده شده در گروه تمرین HIIT بیشتر بود(05/0≥p). بعلاوه، در مورد BMD مهرة کمری بین هر سه گروه بعد از مداخله اختلاف معنیداری مشاهده نشد (05/0≤p).نتیجهگیری: این یافتهها نشان داد که یک دورة تمرین HIIT و MICT میتواند تراکم استخوان را در موشهای صحرایی میانسال بهبود بخشد و در مقایسه با MICT، HIIT مزایای بیشتری بر تراکم استخوان به همراه داشت.
عباس صارمی؛ داریوش خواجوی؛ محمد پرستش؛ سعید طهماسبی؛ نرگس رمضانی
چکیده
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکالهای آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان میدهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید میشود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی ...
بیشتر
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکالهای آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان میدهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید میشود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی از آرتریت روماتوئید در رتهای صحرایی بود. مواد و روشها: رتهای ماده 8 هفتهای نژاد ویستار در سه گروه توزیع شدند (در هر گروه 10 سر): یک گروه کنترل طبیعی (C)، یک گروه کنترل آرتریت روماتوئیدی (RA+C) و یک گروه تمرین شنا آرتریت روماتوئیدی (RA+EX). در سن نه هفتگی، آرتریت روماتوئید با تزریق اجوانت فروند(20 میلی گرم/میلی لیتر) به دم رتهای صحرایی ویستار القا شد. درجه آرتریت، از طریق ارزیابیهای ماکروسکوپی برای مثال قابلیت راه رفتن، قرمزی پوست و تورم در مفاصل مورد سنجش قرار گرفت. رتهای گروه RA+EX برای یک دوره 4 هفتهای (حدود 60-20 دقیقه در روز) شنا کردند، در حالی که گروههای C و RA+C در قفس هایشان بی تحرک بودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، یک نمونه وریدی برای تعیین پارامترهای متابولیک، از جمله گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز و محصولات پراکسیداسیون لیپیدی (مالون دی آلدئید) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0>P). یافته ها: همانطور که پیش بینی شده بود، آرتریت روماتوئید به طور معنیدار سطح مالون دی آلدئید را افزایش داد و تمرین شنا از این پاسخ جلوگیری کرد (05/0>P). جالب اینکه، گلوتاتیون پراکسیداز در گروه RA+C به طور معنیدار در مقایسه با گروه RA+EX و C کاهش یافت (05/0>P). بعلاوه، شدت علایم بالینی آرتریت روماتوئید در گروه RA+EX به طور معنی دار کمتر از گروه RA+Cبود (05/0>P). نتیجهگیری: یافتههای ما نشان میدهد که تمرین شنا ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و شاخصهای استرس اکسیداتیو مربوط به آرتریت روماتوئید مفید باشد.
عباس صارمی؛ محمد پرستش؛ احمد مهدوی
چکیده
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ...
بیشتر
پیش زمینه: مصرف چای و بار ورزشی ممکن است اثرات مطلوبی بر خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. با این حال، اثرات چای به همراه تمرین ورزشی بر تراکم استخوان مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، روشن شدن تأثیر درمان ترکیبی عصاره چای و تمرین روی تردمیل بر تراکم مواد معدنی استخوان در موشهای میانسال بود.
مواد و روشها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (14 هفتهای) در چهار گروه کنترل، شم، تمرین ورزشی و چای به همراه تمرین به طور تصادفی قرار داده شدند. موشها در گروههای تمرینی در یک برنامه ورزشی دویدن روی تردمیل (1ساعت در روز، 5 بار در هفته به مدت 8 هفته) شرکت داده شدند. عصاره چای به میزان 3/0 میلی گرم/کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تزریق شد. ترکیب بدنی و تراکم استخوان در کل بدن از طریق دستگاه جذب سنجی دو گانه انرژی اشعه ایکس در ابتدا و پس از مداخله ارزیابی شد. دادهها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: دویدن روی تردمیل در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی دار موجب افزایش تراکم استخوان در ران موشها شد(04/0P < /span>=). از طرفی، مشاهده شد ورزش به همراه مصرف چای موجب افزایش تراکم استخوان در کل بدن (01/0P < /span>=) و ران (03/0P < /span>=) موشهای میانسال میشود.
نتیجه گیری: چای باعث افزایش پاسخ استخوان به بار مکانیکی میشود و یک اثر هم افزایی در مدل موش مشاهده شد.