محمد فکور؛ محمد ساکیانی؛ مریم حدادی شوشتری؛ محمدقاسم حنفی
چکیده
چکیدهمقدمه: ترومبوز ورید عمیق، DVT (Deep vein thrombosis)، زیرمجموعه ای از ترومبوآمبولی وریدی، VTE (venous thromboembolism) و یک دلیل عمدة قابل پیشگیری از بیماری و مرگ و میر بیماران تحت عمل جراحی آرتروسکوپی در سراسر جهان است. میزان بروز VTE سالانه 1 در 1000 نفر تخمین زده میشود، تقریباً دو سوم این حوادث مربوط به DVT و یکی از عارضههای اصلی آرتروسکوپی زانو است. ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: ترومبوز ورید عمیق، DVT (Deep vein thrombosis)، زیرمجموعه ای از ترومبوآمبولی وریدی، VTE (venous thromboembolism) و یک دلیل عمدة قابل پیشگیری از بیماری و مرگ و میر بیماران تحت عمل جراحی آرتروسکوپی در سراسر جهان است. میزان بروز VTE سالانه 1 در 1000 نفر تخمین زده میشود، تقریباً دو سوم این حوادث مربوط به DVT و یکی از عارضههای اصلی آرتروسکوپی زانو است. در این مطالعه شیوع ترومبوز وریدی عمیق و پروفیلاکسی ترومبوآمبولیک در بیمارانی که تحت عمل جراحی آرتروسکوپی قرار گرفتهاند، مورد بحث قرار میگیرد.روش ها: بیماران بالای 18 سال که در یک بیمارستان آموزشی تحت عمل جراحی زانو آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، با ارزیابی کلینیکی ترومبوز وریدی عمیق و اولتراسونوگرافی داپلر اندامهای تحتانی، قبل از جراحی، 3 روز پس از جراحی و 4 هفته پس از جراحی، از نظر بروز ترومبوز وریدی عمیق بررسی شدند و ریسک فاکتورهایی مانند سن، جنسیت، مدت زمان بیتحرکی، مدت زمان جراحی و غیره ارزیابی و ثبت شد. سپس دادههای جمعآوری شده به طور آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافتهها: شیوع DVT در 318 بیمار با آرتروسکوپیِ زانو با میانگین سنی 31/34 سال، 1/3% بود. میانگین مدت زمان جراحی در همة بیماران 30/96 دقیقه بود. هیچ گونه ترومبوز وریدی عمیق در 9/96% از بیماران وجود نداشت. همچنین، بین شیوع DVT و جنس، سن، نوع جراحی، مدت زمان جراحی و وجود التهاب در بیماران هیچ گونه تفاوت معنیداری وجود نداشت (551/0p=). مدت زمان میانگین مابقی مطلق بیماران 89/61 ساعت بود. زمان استراحت مطلق در بیماران مبتلا به ترومبوز وریدی عمیق به طور معنیداری بیشتر از بیماران فاقد ترومبوز وریدی عمیق بود (001/0p=)نتیجهگیری: با اینکه آرتروسکوپی زانو میتواند به صورت جراحی سرپایی انجام شود اما خطر پس از جراحی ترومبوز وریدی عمیق نامشخص است. بروز ترومبوز وریدی عمیق بعد از جراحی آرتروسکوپی زانوی 318 بیمار در این مطالعه 1/3% بود که خودش پیش شرط لازم و مهمی برای ترومبوپروفیلاکسی قبل از عمل جراحی است.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ سجاد حاتمی جونی
چکیده
چکیده
مقدمه: آرتروپلاستی زانو، TKA (Total Knee Arthroplasty) یک درمان مؤثر است که در مرحلة آخر آرتروز و سایر بیماریهای زانو برای تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی انجام میشود. در حالی که TKA مزایایی همچون کاهش درد و عملکرد بهتر زانو را دارد، اما ممکن است خطرهایی مانند خونریزی، حوادث ترومبوآمبولیک، عفونت و نیاز به اقدامات جراحی اضافی نیز در پی داشته ...
بیشتر
چکیده
مقدمه: آرتروپلاستی زانو، TKA (Total Knee Arthroplasty) یک درمان مؤثر است که در مرحلة آخر آرتروز و سایر بیماریهای زانو برای تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی انجام میشود. در حالی که TKA مزایایی همچون کاهش درد و عملکرد بهتر زانو را دارد، اما ممکن است خطرهایی مانند خونریزی، حوادث ترومبوآمبولیک، عفونت و نیاز به اقدامات جراحی اضافی نیز در پی داشته باشد. ترانکسامیک اسید، TXA (Tranexamic Acid) در کاهش خونریزی بعد از انجام چنین عملهای جراحی بزرگی مؤثر است. در مطالعات فراوان تأیید میشود که تجویز وریدی، IV (Intravenous) و داخل مفصلی، IA (Intra-Articular) ترانکسامیک اسید باعث کاهش خونریزی در آرتروپلاستی زانو میشود.
روشها و مواد: این یک مطالعه مقطعی گذشتهنگر بر روی ۱۵۲ بیمار زن و مرد ۴۵ تا ۸۵ ساله است که عمل تعویض مفصل زانو برای آنها انجام شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمایش، ۷۲ بیمار که در جریان جراحی داروی ترانکسامیک اسید دریافت کردند و گروه شاهد، ۸۰ بیمار که که در جریان جراحی این دارو را دریافت نکردند. میزان هموگلوبین، تعداد واحد خون تزریق شده، مدت زمان بستری دربیمارستان، نمرهبندی درد بر اساس مقیاس دیداری، VAS Score (Visual Analogue Scale Score)، اندازة دامنة حرکتی زانو و حوادث ترومبوآمبولیک ثبت و بین دو گروه مقایسه شد.
نتایج: مقایسة نتایج نشان داد میزان کاهش هموگلوبین، اندازة هموگلوبین پس از عمل، تعداد واحد خون تزریق شده و مدت زمان بستری دربیمارستان بین دو گروه آزمایش و شاهد تفاوت معنیداری دارد، در حالی که مقایسه میزان هموگلوبین قبل از عمل، اندازة دامنة حرکت زانو، نمرة VAS برای اندازهگیری شدت درد و حوادث ترومبوآمبولیک تفاوت معنیداری نشان نداد.
نتیجهگیری: تجویز ترانکسامیک اسید میتواند عوارض جراحی تعویض مفصل زانو به دلیل خونریزی و همچنین نیاز به انتقال خون را کاهش دهد. علاوه بر این، تجویز ترانکسامیک اسید میتواند طول مدت بستری در بیمارستان را پس از جراحی تعویض مفصل زانو کاهش دهد که در نتیجه هزینههای بستری بیماران نیز به میزان قابل توجهی کاهش مییابد.
محمد فکور؛ حنون سعدونی؛ پیام محمدحسینی؛ سعید باستان
چکیده
چکیدهمقدمه: هدف از انجام این مطالعه یافتن ارتباط آماری میان یافتههای بالینی و عملکردی بر اساس معیار نمرهدهی Lysholm در میزان موفقیت جراحی و رضایت بیماران از بازسازی آرتروسکوپیک رباط صلیبی قدامی، ACL (anterior cruciate ligament) بود.روش کار: مطالعه به صورت آیندهنگر و مقطعی (cross-sectional) انجام شد. 38 بیمار (42 زانو) در ردة سنی 17 تا 45 سال، که طی سالهای ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: هدف از انجام این مطالعه یافتن ارتباط آماری میان یافتههای بالینی و عملکردی بر اساس معیار نمرهدهی Lysholm در میزان موفقیت جراحی و رضایت بیماران از بازسازی آرتروسکوپیک رباط صلیبی قدامی، ACL (anterior cruciate ligament) بود.روش کار: مطالعه به صورت آیندهنگر و مقطعی (cross-sectional) انجام شد. 38 بیمار (42 زانو) در ردة سنی 17 تا 45 سال، که طی سالهای 1397 و 1398 به دلیل پارگی ACL تحت جراحی آرتروسکوپی بازسازی در بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز قرار گرفته بودند، وارد این مطالعه شدند. 6 و 12 ماه پس از جراحی، تستهای کلینیکی شامل «تست کشویی قدامی» (anterior drawer) و «تست لاچمن» (Lachman test) و پرسشنامة استاندارد Lysholm برای بیماران انجام و تکمیل شد و میزان همخوانی نتایج تستها با نتایج حاصل از پرسشنامة Lysholm و در نهایت با MRI بررسی شد.نتایج: در تشخیص پارگیACL ، 6 ماه پس از جراحی، بالاترین «حساسیت» مربوط به تست کشویی قدامی و معیار Lysholm، بالاترین «اختصاصیت» مربوط به تست لاچمن، بالاترین «ارزش اخباری مثبت» مربوط به تست لاچمن؛ و «بالاترین ارزش اخباری منفی» مربوط به تست کشویی قدامی و معیار Lysholm بود. 12 ماه پس از جراحی، «بالاترین حساسیت» مربوط به معیار Lysholm، «بالاترین اختصاصیت» مربوط به تست لاچمن، «بالاترین ارزش اخباری مثبت» مربوط به تست لاچمن و «بالاترین ارزش اخباری منفی» مربوط به معیار Lysholm بود. در 6 ماه اول، در 16/13% از بیماران نقص ترمیم (graft failure) مشاهده شده بود اما میزان فراوانی بیماران قرار گرفته در دسته Fair و Poor با معیار Lysholm، 95/28% بود. در 6 ماه دوم، در 14/7% از بیماران نقص ترمیم مشاهده شده بود اما میزان فراوانی بیماران قرار گرفته در دسته Fair و Poor معیار Lysholm، 05/19% بود.نتیجهگیری: از آنجایی که در برخی شرایط نظیر زیاد بودن قطر زانو به دلیل چاقی یا وجود تورم، معاینه ممکن است محدود شود و استناد به نتایج تستهای بالینی ممکن است با خطا مواجه شود، پیشنهاد میشود علاوه بر تستهای مکانیکی نظیر تست لاچمن و تست کشویی قدامی، جهت ارزیابی دقیقتر میزان موفقیت جراحی و درمان و نیز کمک به شناسایی دقیقتر آسیبهای محتمل از پرسشنامههای استاندارد مانند Lysholm استفاده شود.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ علی بهاری
چکیده
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر پیشرفت استئوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینهای، تأثیر عمدهای بر آغاز و پیشرفت استئوآرتریت در مفصل زانو دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثر MOWHTO بر روی مفصل پتلوفمورال طراحی شده است.روش کار: مطالعة حاضر به صورت گزارش موردی (Case series) گذشتهنگر، بر روی تمام بیماران مبتلا به استئوآرتریت علامتدار کمپارتمان داخلی زانو، با زمینه دفورمیتی واروس (varus deformity) زانو، و نیازمند به اصلاح دفورمیتی انجام شد که در بازة زمانی دو ساله به بیمارستان آموزشی مراجعه کرده بودند. در آخرین جلسة پیگیری، تغییرات پتلا بر اساس معاینات بالینی و شاخصهای اینسال و بلکبرن (Insall and Blackburn) و MAD (Mechanical Axis Deviation) قبل و بعد ار عمل، در بیماران ارزیابی شد.نتایج: در مجموع 49 زانو که 6/52 درصد آن متعلق به افراد مذکر بود، با میانگین سنی 876/5±55/26 سال و شاخص توده بدنی 903/2±05/25کیلوگرم بر مترمربع وارد مطالعه شدند. هیچکدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند. شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران رخ نداده بود. میانگین نمرة VAS (Visual Analogue Scale) پس از جراحی به طور معنادار افزایش یافته بود (05/0>p). تغییرات پتلا، قبل و بعداز جراحی، بر اساس شاخصهای رادیوگرافیک از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0<p). میانگین اندازة MAD قبل و بعداز عمل، به ترتیب (°07/3±90/8 و °780/2±2/0) بود که حاکی از واروس مقادیر منفی و والگوس مقادیر مثبت است.نتیجهگیری: بر اساس نتایج، اصلاح مناسب MAD به دست آمد و تغییر معناداری در بیومکانیک مفصل پتلوفمورال رؤیت نشد.
محمد فکور؛ پیام محمد حسینی؛ آرمان شهریاری؛ ابراهیم سبزعلی پور
چکیده
مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی عوامل خطر و میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامین D درکنترل پوکی استخوان بود.روش کار: مطالعه حاضر به صورت گذشتهنگر واز طریق پروندهخوانی بر روی بیماران مبتلا به پوکی استخوان که از سال 1393 تا 1397، در مرکزسنجش تراکم استخوان بیمارستان با اندازهگیری تراکم در ناحیه کمر و گردن استخوان ران تحت سنجش قرارگرفته ...
بیشتر
مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی عوامل خطر و میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامین D درکنترل پوکی استخوان بود.روش کار: مطالعه حاضر به صورت گذشتهنگر واز طریق پروندهخوانی بر روی بیماران مبتلا به پوکی استخوان که از سال 1393 تا 1397، در مرکزسنجش تراکم استخوان بیمارستان با اندازهگیری تراکم در ناحیه کمر و گردن استخوان ران تحت سنجش قرارگرفته بودند، انجام شد. بیماران دارای T-Score کمتراز 5/2- و بیماران دارای حداقل دوبار تکرار تست در پرونده تحت مطالعه قرار گرفتند. پس از جمعآوری اطلاعات بیماران، ارتباط ابتلا به پوکی استخوان با سابقه بیماری زمینهای و سابقه خانوادگی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامینD درکنترل پیشرفت پوکی استخوان در بیماران ارزیابی شد. یافتهها: 348 بیمار که T-Score کمتر از 5/2- داشتند در یک دوره 4 ساله، با بررسی پرونده ارزیابی شدند. 16 درصد از بیماران سابقه خانوادگی و 175 نفر (51 درصد) بیماری زمینهای داشتند که با ابتلا به پوکی استخوان ارتباط معنادار نداشت. کاهش تراکم استخوان در ناحیه Spine و femoral neck در افراد بدون بیماری زمینهای مصرف کننده کلسیم به طور معنادار کمتر بود (04/0=p < /span>). تغییرات تراکم استخوان در بیماران با و بدون بیماری زمینهای دریافت کننده مکمل کلسیم-D تفاوت معنادار داشت (02/0=p < /span>). در افراد با بیماری زمینهای کاهش تراکم استخوان به طور معنادار بیشتر بود. تغییرات تراکم استخوان میان بیماران با و بدون بیماری زمینهای که مکمل کلسیم-D دریافت نمیکردند، تفاوت معنادار وجود نداشت (64/0=p < /span>).نتیجهگیری: بر اساس نتایج به دست آمده و معنادار نبودن ارتباط کاهش تراکم و ابتلا به پوکی استخوان با وجود مشکلات زمینهای در بیماران، توجه به سایر عوامل خطر موجود در این جمعیت از بیماران، شامل سن بالا، عوامل تغذیهای، سبک زندگی و عدم تحرک کافی، مصرف دخانیات، یائسگی در زنان و سطح پایین تستسترون در مردان اهمیت مییابد. مصرف مکمل کلسیم- D در بیماران بدون بیماری زمینهای اثربخشی معنادار را نشان داده بود اما این اثربخشی در بیماران دارای بیماری زمینهای مشاهده نشده بود.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ پیام محمد حسینی؛ محسن سعیدی گراغانی
چکیده
پیشزمینه: رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از مهمترین لیگامانهای تثبیت کننده زانو میباشد. از آنجا که میزان بروز پارگی آن خصوصاً در ورزشکاران قابل توجه میباشد، بازسازی آن بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ما به مقایسه میزان بهبود عملکرد و رضایت در بیماران با پارگی رباط صلیبی قدامی که به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه بازسازی ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از مهمترین لیگامانهای تثبیت کننده زانو میباشد. از آنجا که میزان بروز پارگی آن خصوصاً در ورزشکاران قابل توجه میباشد، بازسازی آن بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ما به مقایسه میزان بهبود عملکرد و رضایت در بیماران با پارگی رباط صلیبی قدامی که به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه بازسازی و قطر بیش از 6 میلیمتر داشتند، پرداختیم.
مواد و روشها: 60 بیمار با پارگی رباط صلیبی قدامی که در یک دوره 4 ساله (96-1392) به مرکز درمانی بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز مراجعه و تحت بازسازی ACL با استفاده از آرتروسکوپی به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه قرار گرفته بودند، به درمانگاه احضار شدند و مواردی نظیر رضایت از عمل جراحی، مدت زمان برگشت به فعالیتهای روزانه و ورزشی قبلی، تعداد جلسات فیزیوتراپی پس از جراحی، عوارض عمل، محدوده حرکات زانو بعد از عمل، نمره پرسشنامه «لیشلم» ، در افراد بررسی و محاسبه شد.
آزمون Independent sample t-test برای ارزیابی آماری دادههای حاصل استفاده شد.
یافتهها: نتایج دو گروه در هیچکدام از پارامترهای مورد بررسی با یکدیگر از لحاظ آماری اختلاف معناداری نداشتند. معیار «لیشلم» در گروه همسترینگ 4 لایه میانگین 05/91 داشت که مربوط به گرید عالی و در گروه 2 لایه مقدار میانگین برابر با 98/88 بود که مربوط به گرید خوب بود، که اگر چه با توجه به معیار «لیشلم» از لحاظ کلینیکی با یکدیگر اختلاف معنادار داشتند اما با توجه به اختلاف عددی کمی که بین دو میانگین وجود داشت از لحاظ آماری اختلاف معناداری بین دو گروه بدست نیامد (585/0 =P < /span>).
نتیجهگیری: با توجه به اختلاف نداشتن نتایج عملکردی و بالینی بهدست آمده از بیماران، یکسان بودن هر دو روش جراحی همسترینگ 2 لایه و 4 لایه در بازسازی رباط صلیبی قدامی مشاهده شد و هر دو روش جراحی به شرط آنکه قطر گرافت حاصله بیش از 6 میلیمتر باشد، میزان موفقیت مشابه با نتایج قابلقبول نزدیک به هم حاصل میگردند.
سید شهنام موسوی؛ سید سعید طباطبایی؛ محمد فکور؛ حنون سعدونی؛ مجید منتی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی هیپ در افراد مسن مشکلات زیادی برای سیستم درمان ایجاد میکند و درصد مرگ و میر بالایی دارد. با توجه به سن، بیماریهای زمینهای و کیفیت پایین استخوان این بیماران میتوان بهعنوان یک روش درمانی از همیآرتروپلاستی با پروتز بایپولار استفاده کرد. هدف این مطالعه بررسی نتایج عملکردی این تکنیک جراحی و ارزیابی نمره ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی هیپ در افراد مسن مشکلات زیادی برای سیستم درمان ایجاد میکند و درصد مرگ و میر بالایی دارد. با توجه به سن، بیماریهای زمینهای و کیفیت پایین استخوان این بیماران میتوان بهعنوان یک روش درمانی از همیآرتروپلاستی با پروتز بایپولار استفاده کرد. هدف این مطالعه بررسی نتایج عملکردی این تکنیک جراحی و ارزیابی نمره پرسشنامه Harris Hip Score در بیماران مسن مبتلا به شکستگی اینترتروک درمان شده به روش همی-آرتروپلاستی میباشد.
مواد و روشها: در این مطالعه 40 بیمار با میانگین سنی 21/78 سال دچار شکستگی اینترتروکانتریک ناپایدار پس از جراحی به روش بایپولار سیمانی تحت فالوآپ قرار گرفتند. ارزیابیها بهصورت بالینی و رادیوگرافیک انجام شد. برای همه بیماران پرسشنامه Harris Hip Score (HHS) تکمیل شد.
یافتهها: از بیماران تحت مطالعه 4 بیمار پیگیری کامل نداشتند و 5 بیمار نیز در پیگیری فوت کردند. 31 بیمار (مرد=14، زن=17) بهطور میانگین طی 85/29 ماه (10-36ماه) تحت پیگیری درمان قرار گرفتند. نمره پرسشنامه HHS برای 6 بیمار Excellent، 14بیمار good، 7 بیمار fair و 4 بیمار poor بود. متوسط HHS 12/85 (good) بود.
نتیجهگیری: انجام جراحی به روش بایپولار سیمانی در درمان بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک ناپایدار و استئوپروتیک، نتایج بالینی و فانکشنال خوبی نشان داد و در بیماران درمان شده با این روش از طریق راهاندازی زودهنگام بروز عوارض ناخواسته ناشی از آمبولیت نشدن کمتر دیده شد. توسط HHS 12/85 (good) بود.