فریور لاهیجی؛ فریور لاهیجی؛ رضا مینایی؛ شاهین طالبی؛ سید روح اله موسوی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش زمینه: یکی از روشهای درمان دررفتگیهای مفصل آکرومیوکلاویکولار (ACJ)، تکنیک Weaver-Dunn است که تا کنون modification های مختلفی از آن ارائه شده است. با توجه به مشکلات روشهای قبلی و ارزش حفظ لیگامان کوراکوآکرومیال (CAL)، ما در این مطالعه به معرفی یک modification جدید از تکنیک Weaver-Dunn پرداختیم. همچنین نتایج اولیه این روش بررسی شد.
مواد و روشها: 15 بیمار دچار ...
بیشتر
پیش زمینه: یکی از روشهای درمان دررفتگیهای مفصل آکرومیوکلاویکولار (ACJ)، تکنیک Weaver-Dunn است که تا کنون modification های مختلفی از آن ارائه شده است. با توجه به مشکلات روشهای قبلی و ارزش حفظ لیگامان کوراکوآکرومیال (CAL)، ما در این مطالعه به معرفی یک modification جدید از تکنیک Weaver-Dunn پرداختیم. همچنین نتایج اولیه این روش بررسی شد.
مواد و روشها: 15 بیمار دچار دررفتگی حاد ACJ در مطالعه بررسی شدند. در این روش نیمی از بخش مدیال CAL از آکرومیون جدا میشود. لیگامان جدا شده از سوراخی که در کلاویکل ایجاد شده، عبور داده و روی خود گره زده شود. قبل و پس از جراحی، CC distance هر دو سمت اندازه گیری و مقایسه شد. در ویزیت نهایی، دو پرسشنامه Constant و UCLA تکمیل شد. شدت درد با استفاده از visual analogue scale (VAS) تعیین شد. بیماران بطور میانگین 6/2±2/4 سال پیگیری شدند.
یافته ها: CC distance قبل از عمل بطور معناداری در سمت آسیب دیده بیشتر بود (mm 6/1±5/19 در برابر mm 5/0±1/7؛ 001/0>p < /font>). در ویزیت نهایی CC distance سمت آسیب دیده بطور قابل توجهی کاهش یافت و اختلاف اندک آن با سمت سالم، معنادار نبود (mm 9/0±2/8 در برابر mm 5/0±1/7؛ 318/0=p < /font>). در ویزیت نهایی، میانگین Constant score سمت جراحی شده برابر 2/13±3/93 و سمت سالم 8/10±1/95 بود که اختلاف بین دو سمت از نظر آماری معنادار نبود (118/0=p < /font>). میانگین UCLA score برابر 3/3±6/32 و میانگین درد بر اساس VAS برابر 8/0±4/1 بود.
نتیجه گیری: درمان دررفتگی های حاد ACJ با این تکنیک با نتایج مطلوبی همراه است. با این روش، ثبات مفصل حفظ و عملکرد آن بازگردانده می شود.
فریور لاهیجی؛ فریور لاهیجی؛ سهراب کیهانی؛ پگاه کشاورز
چکیده
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی ...
بیشتر
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی خود موفقترند. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه بین قدرت دست (Grip & Pinch) بین دستیاران و متخصصان رشتههای ارتوپدی با سایر رشتهها صورت گرفته تا این فرضیه به اثبات برسد.
مواد و روشها: 164 پزشک دانشگاهی با شرایط سلامتی مطلوب، بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای اندازهگیری قدرت گرفتن از یک دینامومتر دستی استفاده شد. همه اندازههای با استفاده از روشهای استاندارد اندازهگیری شد.نتایج ثبت و آنالیز شد.
یافتهها: این مطالعه نشان داد که قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinchتفاوتی دیده نشد. در مطالعه حاضر 2/87 % افراد راست دست و 8/12 % جپ دست بودهاند. در مطالعه ما قدرت grip در اساتید با میانگین سن 44.8 سال و انحراف معیار 10.27 از رزیدنتهای رشته ارتوپدی و غیرارتوپدی بهطور معنادار بیشتر بود. در این پژوهش قدرت grip < /span> هر دو دست در گروه ارتوپدها بهطور معنادار بیشتر از گروه غیر ارتوپدها بوده است.(8519/48 (36320/2 SD) در برابر 8675/41 10/94105 SD)P<0/001). اما در قدرت Pinch هر دو دست در گروه ارتوپدها نسبت به گروه غیرارتوپدها تفاوت معناداری وجود نداشت. (4815/9 ( 70858/0 SD) در برابر 5381/9 86404/1 SD)P 0/799 ).
نتیجهگیری: براساس نتایج این مطالعه قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinch تفاوتی دیده نشد.A
pinch