امیر سالاری؛ مهران سلیمانها؛ دلاله خصوصی؛ کامران عزتی
چکیده
کیدهمقدمه: جوش نخوردن یا تأخیر در جوش خوردن یکی از مشکلات شناخته شده پس از جراحی شکستگی استخوانهای بلند است. در این مطالعه هدف بررسی زمان جوش خوردن درشکستگیهای بستة شفت فمور در بیماران سیگاری و غیرسیگاری به دنبال جااندازی باز و ثابتسازی داخلی با پلاک و نیل اینترامدولاری است. مواد و روشها: در یک مطالعة کوهورت، بیماران به ...
بیشتر
کیدهمقدمه: جوش نخوردن یا تأخیر در جوش خوردن یکی از مشکلات شناخته شده پس از جراحی شکستگی استخوانهای بلند است. در این مطالعه هدف بررسی زمان جوش خوردن درشکستگیهای بستة شفت فمور در بیماران سیگاری و غیرسیگاری به دنبال جااندازی باز و ثابتسازی داخلی با پلاک و نیل اینترامدولاری است. مواد و روشها: در یک مطالعة کوهورت، بیماران به صورت داوطلبانه به دو گروه سیگاری و غیرسیگاری با شکستگی بستة عرضی استخوان شفت فمور تقسیم شدند. در این مطالعه مصرف 6 نخ سیگار یا بیشتر در روز به عنوان معیار سیگاری بودن تعریف شد. درمان بر اساس تمایل بیمار و نه سیگاری بودن یا نبودن بیمار انجام شد. بیماران به مدت یک سال از نظر جوش خوردن به صورت بالینی و رادیولوژیکی پیگیری و بررسی شدند. پس از جمعآوری دادهها، اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخة 19 شد و مورد تحلیل قرار گرفت.یافتههای پژوهش :در مطالعة ما 220 بیمار بررسی شدند (110 بیمار سیگاری و 110 بیمار غیرسیگاری). درصد بیشتری از مراجعان با شکستگی بستة شفت فمور را مردان (7/79%) تشکیل میدادند. میانگین سنی مراجعان با شکستگی بستة شفت فمور برابر 93/16±78/32 سال بود. ارتباط آماری معنیداری بین وضعیت جوشخوردگی استخوان در درمان با پلاک و نیلاینترامدولاری در ارتباط با مصرف سیگار دیده شد (004/0p=). در حالی که تمام افراد غیرسیگاری تا انتهای 180 روز پس از جراحی، دارای استخوان جوشخورده بودند (100%). در گروه درمان شده با پلاک 1/74 درصد و در گروه درمان شده با نیلاینترامدولاری 8/78 درصد از بیماران فقط سیگاری مورد مطالعه تا انتهای 180 روز پس از جراحی دارای استخوان جوشخورده بودند (234/0p=). همچنین ارتباط آماری معنیداری بین وضعیت دیرجوشخوردگی استخوان در درمان با پلاک و اینترامدولاری نیل در بیماران فقط سیگاری دیده شد (04/0P=).نتیجهگیری: وضعیت درمان و عملکرد در بیماران سیگاری بدتر از بیماران غیرسیگاری است و بیماران سیگاری نیاز به دورة پیگیری بیشتری دارند. همچنین به نظر میرسد روش نیلاینترامدولاری در بیماران سیگاری با شکستگی بستة شفت فمور، منجر به تأخیر کمتر جوشخوردگی شود.واژههای کلیدی: سیگارکشیدن، ترمیم شکستگی، فیکساسیون داخلی شکستگی، جا اندازی باز شکستگی
امیر سالاری؛ کامران اسدی؛ علی بهاری خرم
چکیده
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر میشود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخشهای ارتوپدی ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر میشود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخشهای ارتوپدی بیمارستان پورسینای رشت، را بررسی نمائیم.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی – مقطعی پرونده کلیه بیماران با ضایعات تومورال خوشخیم بستری شده در بخش ارتوپدی مرکز آموزشی درمانی پورسینا، در بازه زمانی 10 ساله (1396-1386)، با استفاده از روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیکی، یافتههای کلینیکی و یافتههای پاراکلینیکی با استفاده از چک لیست جمعآوری گردید. یافتهها: میانگین سنی مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی مورد تحقیق برابر 93/12±5/43 سال بود. بیشترین درصد مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی را مردان تشکیل میدادند (9/63%). تومورهای خوشخیم مولتی پلاگزوستوزیس (25%)، استئوکوندروما (2/22%) و استوئید استوما (7/16%) به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند. با استفاده از آزمون Fisher’s exact test مشخص گردید که ارتباط آماری معنیداری بین جنسیت، ردههای سنی، محل تومور با انواع تومورهای خوشخیم استخوان در بیماران مورد تحقیق دیده میشود.نتیجهگیری: مولتی پلاگزوستوزیس و استئوکوندروما شایعترین تومورها بودند. متغیرهایی از قبیل جنسیت، ردههای سنی به عنوان عوامل خطر موثر در ابتلا به تومورهای خوشخیم استخوانی شناسایی شدند.
امیر سالاری؛ احمد رضا میربلوک؛ مظفر حسینی نژاد؛ علی کریمی
چکیده
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد ...
بیشتر
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا (ع) مورد بررسی قرار گرفتند، اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری و نتایج بررسی،EMG /NCV[3]، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت گردید و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شده و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (9/17%) بیماران مرد و 96 نفر (1/82%) زن، با میانگین سنی 5/46 سال بودند. بیشترین درصد(5/41٪ ) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ( CTS ) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد. از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش ، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (8/48%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبی C7 ( 7/70%) بود. با استفاده از Regression Binary Logisticو با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی([4] (BMI دو متغیر تاثیر گذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند( 0001/0P< ).
نتیجه گیری: از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.
واژگان کلیدی: سندرم تونل کارپال، رادیکولوپاتی گردنی، سندرم دابل کراش
محمدرضا شاکری؛ سعیدرضا مهرپور؛ امیر سالاری؛ سیدامیر محلیشا کاظمی؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایتبخشی بیماران و عوارض آن میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سالهای ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایتبخشی بیماران و عوارض آن میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سالهای ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه کرده و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۸.۴ سال (۸۵-۱۸سال) بود. میانگین زمان پیگیری ۳.۲۷ سال (۶-۲ سال) بود. متغیرهای مختلف و نیز وضعیت عملکردی توسط 2 پرسشنامه «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) و «عملکرد مقیاس پا» (FFI) مطالعه گردید.یافتهها: آسیب همزمان ۱۳.۸% ستون فقرات، ۲۷.۶% شکستگی اندامها و ۳.۴% آسیب به سر بود (مجموع آسیب همزمان ۴۴.۸%). میانگین نمره AOFAS بیماران ۷۹.۱۴ و میانگین نمره FFI برابر ۲۴.۷ بود. پنج بیمار بهعلت عارضه تأخیری جراحی شدند و علایم استئوآرتریت با شدت متوسط در ۴۸% و شدید در ۱۷% دیده شد.نتیجهگیری: شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه درمان پیچیدهای دارد و درمان بسته آن اگرچه ممکن است دردناک نباشد و در ارزیابی با تستهای کارآزمایی AOFAS و FFI نتایج تا حدودی مشابه درمان جراحی داشته باشد؛ لیکن در نیمی از بیماران حتی با پیگیری کوتاه مدت استئوآرتریت مفصلی دیده میشود.