محمدعلی محسنی؛ علیرضا صادق پور؛ صنم محسنی
چکیده
پیش‌زمینه: پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی‌های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمیگیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگیها جزء شایعترین شکستگی‌های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن میتواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی‌های ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی‌های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمیگیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگیها جزء شایعترین شکستگی‌های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن میتواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی‌های پروگزیمال فمور در محلهای مختلف آناتومیک است.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی گذشتهنگر، ۵۰۰۰ مورد شکستگی پروگزیمال فمور (۳۹.۵ % مرد، ۵/۶۰% زن) در طی ۵ سال در یک مرکز آموزشی در تبریز مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمعیت‌شناسی بیماران، علت تروما و نوع شکستگی از پروندههای بیماران استخراج، طبقه‌بندی و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۱۲.۳±۷۳.۲ سال (۱۰۰-۳۲ سال) بود. شکستگی‌های اینترتروکانتریک در زنان نسبت به مردان بیشتر (۷۰% در مقابل ۶۰%)، و شکستگی‌های ساب تروکانتریک و گردن فمور در مردان بیشتر رخ داده بود (۳۱% در مقابل ۲۷%). در سن بالای ۶۵ سال، ۹۱% شکستگیها اینترتروکانتریک، و در زیر ۶۵ سال فراوانی شکستگی‌های ساب تروکانتریک و گردن فمور بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: بروز شکستگی‌های اینترتروکانتریک، در افراد مسن و بالای ۶۵ سال بیشتر است. زنان بیشتر در معرض خطر شکستگی پروگزیمال فمور قرار دارند. شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور اغلب در افراد جوان رخ می دهد.
امیر محمد نوالی؛ محمدعلی محسنی؛ میربهرام صفری؛ آیسان نوزاد
چکیده
پیش‌زمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا به‌عنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، ام‌آرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار می‌رود. از سوی دیگر، این فن‌آوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی می‌کاهد. هدف از این مطالعه بررسی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا به‌عنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، ام‌آرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار می‌رود. از سوی دیگر، این فن‌آوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی می‌کاهد. هدف از این مطالعه بررسی دقت معاینه بالینی و ام‌آرآی در تشخیص آسیب زانو شامل پارگی‌های منیسک و رباط‌های متقاطع است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی‌ـ تحلیلی، ۱۲۰ بیمار (۱۰۸ مرد و ۱۲ زن) دچار آسیب زانو که سابقه قبلی آرتروسکوپی نداشتند و کاندید آرتروسکوپی بودند، در مدت یک سال در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. ابتدا برای تشخیص اولیه، معاینه دقیق و کامل زانوی مبتلا انجام شد. نتایج آرتروسکوپی زانو به‌عنوان تشخیص نهایی درنظر گرفته شد و بر این اساس نتایج معاینه فیزیکی و ام‌آرآی مورد قضاوت قرار گرفت.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۲۹ سال (۵۴-۱۶سال) بود. دقت، حساسیت و ویژگی معاینه فیزیکی در مورد آسیب منیسک داخلی به‌ترتیب ۸۵، ۹۴/۸ و ۷۵/۸درصد؛ برای آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵، ۷۰/۸ و ۸۸/۵ درصد؛ در مورد آسیب رباط متقاطع جلویی به‌ترتیب ۹۵/۸، ۹۸/۶ و ۹۱/۷ درصد؛ و در مورد رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. دقت، حساسیت و ویژگی ام‌آرآی برای آسیب منیسک داخلی به‌ترتیب ۷۷/۵، ۸۴/۲ و ۷۱/۴ درصد؛ آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵/۸، ۵۶/۵ و ۹۲/۸ درصد؛ آسیب رباط متقاطع جلویی به‌ترتیب ۹۲/۵، ۹۸/۶ و ۸۳/۳ درصد؛ و برای رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. در مجموع، در آسیب‌های منفرد، دقت معاینه فیزیکی نسبتا بیشتر از آسیب‌های پیچیده و نتایج ام‌آرآی در این مورد برعکس بود.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، هر دو روش معاینه فیزیکی و ام‌آرآی در تشخیص آسیب‌های زانو بسیار حساس و دقیق می‌باشد ولی معاینه فیزیکی کمی برتری دارد. ام‌آرآی بایستی در موارد مشکوک یا آسیب‌های پیچیده مورد استفاده قرار گیرد.
