حمیدرضا سید حسین زاده؛ تهمینه مختاری؛ محمد قریشی
چکیده
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفقترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی ...
بیشتر
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفقترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است؛ زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت میشود. این پیشرفتها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلیاتیلن، فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیکهای پولی اتیلن همراه با نسلهایی با ویژگیهای بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوانتر و فعالتر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنتها و نسلهای جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.