محمود بهاری؛ حسن رحیمی؛ محمد قره داغی؛ علیرضا هوتکانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایع‌ترین شکستگی در زنان یائسه مسن می‌باشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان می‌دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به‌روش «دگزا» می‌توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایع‌ترین شکستگی در زنان یائسه مسن می‌باشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان می‌دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به‌روش «دگزا» می‌توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال شکستگی‌های مهره‌ها، انحراف ستون مهره‌ها و شکستگی‌های هیپ در آینده نزدیک می‌باشد. در حال حاضر بررسی‌های لازم برای تشخیص اوستئوپروز در زنان مسن دچار شکستگی دیستال رادیوس به‌طور روتین انجام نمی‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شکستگی دیستال رادیوس با تراکم استخوان در هیپ و مهره و بررسی احتمال نیاز به غربال‌گری برای اوستئوپروز در زنان مسن مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده‌نگر در بیمارستان امام رضا (ع) در یک دوره دو ساله بین سال‌های ۱۳۸۳و ۱۳۸۴ در مشهد انجام شد. ۱۰۴ زن (با سن متوسط ۶۶/۹ سال) مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس با تست تراکم استخوان مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کسانی که اوستئوپروز تشخیص داده شد، داروی فسفونامید تجویز گردید و دو سال پس از درمان مجدداً تست تراکم استخوان انجام شد.یافته‌ها: در ۸۷ (۸۳/۶۵%) بیمار میانگین نمره t مهره ۱/۰۶+۲/۱۰- بود و ضعف استخوانی وجود داشت، به‌طوری که اوستئوپروز در ۴۶ مورد (۴۴/۲۳%) و اوستئوپنی در 41 بیمار (۳۹/۴۲%) دیده شد و ۱۷ مورد (۱۶/۲۳% ) استخوان طبیعی داشتند. در ۴۶ بیمار تحت درمان، تراکم استخوان، میانگین نمره t مهره در شروع درمان ۰/۲۳+۲/۸۸-، و بعد از دو سال ۰/۳۲+۲/۵۵- بود (۰/۰۱>p < /em>).نتیجه‌گیری: از آنجا که حدود نیمی از زنان بالای ۵۵ سال مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس اوستئوپروز در هیپ داشتند انجام تست‌های تشخیصی برای اوستئوپروز به‌صورت روتین در بین در این گروه از بیماران توصیه می‌شود.
محمود بهاری؛ حسن رحیمی؛ محمد قره داغی؛ جواد افضلی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوتومی دوگانه متاتارس در ابتدا به‌عنوان یک روش مؤثر برای اصلاح هالوکس والگوس‌های متوسط و شدید نوجوانان گزارش شد. هدف از این مطالعه گزارش این روش استئوتومی در مشهد می‌باشد.مواد و روش: تعداد ۲۶ مورد هالوکس والگوس نوجوانان در ۱۷ بیمار در مدت پنج سال (۱۳۸۳-۱۳۷۸) در دو مرکز پزشکی مشهد تحت عمل جراحی استئوتومی قرار گرفتند. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوتومی دوگانه متاتارس در ابتدا به‌عنوان یک روش مؤثر برای اصلاح هالوکس والگوس‌های متوسط و شدید نوجوانان گزارش شد. هدف از این مطالعه گزارش این روش استئوتومی در مشهد می‌باشد.مواد و روش: تعداد ۲۶ مورد هالوکس والگوس نوجوانان در ۱۷ بیمار در مدت پنج سال (۱۳۸۳-۱۳۷۸) در دو مرکز پزشکی مشهد تحت عمل جراحی استئوتومی قرار گرفتند. نتایج کارایی عضوی با استفاده از جداول استاندارد انجمن پا و مچ پای آمریکا (AOFS) و دوپونت نمره‌دهی گردید. میانگین سنی بیماران ۱۵/۵ سال در زمان عمل جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه بود. در این بررسی میانگین زوایای هالوکس والگوس (HVA)، بین متاتارسی (IMA) و زاویه انتهایی غضروف متاتارس (DMAA) قبل و بعد از جراحی مقایسه و همچنین ارتباط بین میزان رضایت بیماران و کارآیی عضوی بررسی شدند.یافته‌ها: میانگین اصلاح زوایا برای DMAA ،IMA ،HVA به ترتیب ۲۰/۶۵، ۶/۲۰، ۵/۵۵ درجه بود. شانزده بیمار (۹۰%) نتایج خوب و عالی داشتند. چهار مورد قابل پیگیری نبودند. در ۱۳ بیمار باقیمانده، ۲ مورد جوش‌نخوردگی و 3 مورد خشکی مفصل متاتارس مشاهده شد.نتیجه‌گیری: استئوتومی متاتارس اول روش قابل قبول برای اصلاح هالوکس والگوس‌های شدید در نوجوانان می‌باشد. جوش نخوردن و خشکی مفصل از عوارض عمده آن می‌باشد.
