مفاصل
مهدی تیموری؛ محمد دهقانی؛ فاطمه مزارعی
چکیده
مقدمه: شکستگی دیستال رادیوس (زند زبرین) بسیار شایع است. این شکستگی می‌تواند در همة گروه‌های سنی رخ دهد. روش‌های مختلفی برای درمان این نوع شکستگی‌ها وجود دارد. بررسی نتایج درمان شکستگی دیستال رادیوس با کاربرد فیکساتور خارجی به همراه پین‌گذاری زیرپوستی (bridging external fixator + (percutaneous pinning هدف ما در این مطالعه است.مواد و روش‌ها: این مطالعة ...
بیشتر
مقدمه: شکستگی دیستال رادیوس (زند زبرین) بسیار شایع است. این شکستگی می‌تواند در همة گروه‌های سنی رخ دهد. روش‌های مختلفی برای درمان این نوع شکستگی‌ها وجود دارد. بررسی نتایج درمان شکستگی دیستال رادیوس با کاربرد فیکساتور خارجی به همراه پین‌گذاری زیرپوستی (bridging external fixator + (percutaneous pinning هدف ما در این مطالعه است.مواد و روش‌ها: این مطالعة مقطعی بین سالهای 1397 تا 1400، در مرکز آموزشی درمانی بیمارستان کاشانی در شهر اصفهان، بر روی 72 بیمار انجام شد. شکستگی بیماران از نوع فرناندز 3، 4 و 5 بود و تحت درمان فیکساتور خارجی و پین‌گذاری برای شکستگی دیستال رادیوس قرار گرفته بودند. بیماران در فواصل 3 و 6 ماه پس از عمل، تحت معاینه مجدد قرار گرفتند.یافته‌ها: 72 بیمار در این مطالعه بررسی شدند. میانگین سنی 2/44 سال بود. 55 درصد از بیماران مرد و بقیه زن بودند. شایعترین علت ایجاد شکستگی، تصادفات وسایل نقلیه بود. 4 مورد بدجوشخوردگی (malunion)، 4 مورد آسیب عصب رادیال سطحی، 2 مورد شلشدگی فیکساتور خارجی و 6 مورد عفونت سطحی در نتایج مطالعه یافت شد.نتیجه‌گیری: کاربرد فیکساتور خارجی یک روش درمانی مناسب برای درمان شکستگی‌های دیستال رادیوس، همراه با عوارض کم و سطح رضایت بالای بیمار است.
محمد دهقانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس بسیار شایع است.در مورد درمان شکستگی‌های ناپایدار هنوز در بین جراحان ارتوپد بحث و جدل وجود دارد و اتفاق نظر دیده نمی‌شود. استفاده از تثبیت خارجی هیبرید (non-bridging hybrid fixation)، یکی از روش‌های درمانی است که در این مطالعه نتایج آن مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی، در ۱۸ بیمار که با شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس بسیار شایع است.در مورد درمان شکستگی‌های ناپایدار هنوز در بین جراحان ارتوپد بحث و جدل وجود دارد و اتفاق نظر دیده نمی‌شود. استفاده از تثبیت خارجی هیبرید (non-bridging hybrid fixation)، یکی از روش‌های درمانی است که در این مطالعه نتایج آن مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی، در ۱۸ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس بین سالهای ۱۳۸۶-۱۳۸۳ به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه کردند، از ثابت کننده خارجی هیبرید الیزاروف به مدت ۷ هفته استفاده شد. در محل شکستگی، ۵-۳ پین ظریف به یک نیم حلقه الیزاروف و در پروگزیمال به شانز پین متصل شده بود. پیگیری بیماران در روز اول، یک هفته، ۷ هفته و ۶ ماه بعد از جراحی انجام شد.یافته‌ها: در تمام موارد جوش‌خوردگی مشاهده شد ولی در ۹۰% بیماران (۱۶ مورد) جااندازی آناتومیک به‌دست آمد. دامنه حرکتی ۸۰% خم‌شدن مچ دست، ۸۵% بازشدن و ۹۰% سوپیناسیون و پروناسیون نسبت به سمت سالم گزارش شد. هیچ مورد آسیب تاندون اکستانسور، التهاب تاندون و شل‌شدن پین ملاحظه نشد. در ۵ مورد عفونت سطحی اطراف پین دیده شد که با تجویز آنتی‌بیوتیک خوراکی به مدت ۳ روز برطرف گردید.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد این روش در شکستگی‌های داخل مفصلی دیستال رادیوس روش بی‌خطر و مطمئن است که همزمان با تثبیت استخوان اجازه حرکت مفصل را می‌دهد و مانع خشکی مفصل می‌گردد.
محمد دهقانی؛ سید هادی سید حسینیان
چکیده
دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم ۴۴ سالهای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد ۴ ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سیی تی‌اسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ...
بیشتر
دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم ۴۴ سالهای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد ۴ ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سیی تی‌اسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ناحیه نشان داد. به علت گذشت زمان طولانی از آسیب اولیه، جااندازی بسته ممکن نبود و بیمار با جااندازی باز و بازسازی رباط با گرافت تاندونی با موفقیت درمان شد.
محمد دهقانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۹ بیمار با ۴۸ شکستگی شامل ۲۱ شکستگی متاکارپ و ۲۷ شکستگی انگشت بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۷۸در یک مرکز درمانی اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۷ سال (۵۳-۱۴) و تمام موارد ناپایدار بودند. ۲۸ مورد اطراف مفصلی و ۲۰ مورد تنه استخوان بودند. میانگین زمان پیگیری ۱۷ ماه (۵۲-۶ ماه) بود و دامنه حرکت و عملکرد انگشتان بررسی شدند.یافته‌ها: همه بیماران تا یک ماه بعد از جراحی، هر هفته و سپس هر دو هفته تا سه ماه و بعد از آن هر سهماه پیگیری شدند. نتایج براساس مجموع حرکات فعال انگشتان بررسی شد که در ۳۹ مورد عالی (۲۲۱ درجه)، ۸ مورد خوب (۲۲۰-۱۲۱ درجه) و یک مورد بد (
محمد دهقانی؛ حسین فانیان
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب‌های نسج نرم یا استخوانی به‌ویژه شکستگی دررفتگی‌های این مفصل به خشکی مفصل و کاهش قابل توجه عملکرد انگشت و دست می‌انجامد. در این مطالعه از کشش دینامیک برای حرکت زودرس مفصل استفاده شد.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مقطعی در یک بیمارستان در اصفهان انجام شد. ۱۸ بیمار بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۸۰ در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب‌های نسج نرم یا استخوانی به‌ویژه شکستگی دررفتگی‌های این مفصل به خشکی مفصل و کاهش قابل توجه عملکرد انگشت و دست می‌انجامد. در این مطالعه از کشش دینامیک برای حرکت زودرس مفصل استفاده شد.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مقطعی در یک بیمارستان در اصفهان انجام شد. ۱۸ بیمار بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۸۰ در این مطالعه وارد شدند که ۱۰ مورد انگشت چهارم، ۵ انگشت پنجم و ۳ انگشت سوم بودند. میانگین سن بیماران ۲۴ سال (۳۹-۱۸) و زمان مراجعه بین ۱ تا ۱۸ روز (میانگین ۷روز) بود. از دو پین ظریف یک میلی‌متری در پروگزیمال و دیستال مفصل و رابر (کش) جهت کشش استفاده شد. در تمام موارد، شکستگی سطح مفصلی بیش از 40% بود. پس از روز اول برقراری کشش حرکت فعال مفصل شروع گردید و ثابت‌کننده ۶-۴ هفته بعد برداشته شد. بررسی براساس دامنه حرکت مفصل و یافته‌های رادیولوژی در ۹ ماه بعد (۲۳-۸ ماه) انجام پذیرفت.یافته‌ها: تمام بیماران با دامنه حرکتی ۹۲ درجه (۹۸-۸۲ جوش خوردگی کامل را بدست آوردند. چهار بیمار ۱۰ درجه محدودیت در صاف کردن مفصل و ۳ بیمار خشکی مفصل به میزان ۱۰ درجه داشتند. همواری سطح مفصل در پرتونگاری نهایی همه بیماران به جز ۲ مورد دیده شد.نتیجه‌گیری: کشش دینامیک در شکستگی- دررفتگی‌ها با جابه‌جایی مفصل پروگزیمال (شکستگی پیلون) اجازه حرکت زودرس مفصل همزمان با ترمیم نسج نرم و جوش‌خوردن استخوان را می‌دهد.
محمد دهقانی؛ فرشاد مالکی
چکیده
پیش‌زمینه: نقصان عضلانی و استخوانی اکستانسور آرنج در ضربه‌های شدید دیده می‌شود و عمدتاً در افراد جوان و میانسال به چشم می خورد. در مرحله حاد می توان تاندون عضله کشیده شده را به استخوان تثبیت کرد ولی در مراحل مزمن پس از چند هفته، که عمدتاً در افراد با ضربه مغزی دیده می‌شود و نیز نقصان تاندونی وسیع دارند، روش ترمیم مستقیم کفایت لازم ...
بیشتر
پیش‌زمینه: نقصان عضلانی و استخوانی اکستانسور آرنج در ضربه‌های شدید دیده می‌شود و عمدتاً در افراد جوان و میانسال به چشم می خورد. در مرحله حاد می توان تاندون عضله کشیده شده را به استخوان تثبیت کرد ولی در مراحل مزمن پس از چند هفته، که عمدتاً در افراد با ضربه مغزی دیده می‌شود و نیز نقصان تاندونی وسیع دارند، روش ترمیم مستقیم کفایت لازم را ندارد. لذا استفاده از آلوگرافت آشیل استحکام بیشتری به ترمیم تاندونی می‌دهد و ضمناً امکان حرکت زودتر آرنج را فراهم می‌سازد. هدف از این مطالعه بیان تجربه ما با ۴ نوع ترمیم می‌باشد.مواد و روش‌ها: چهار بیمار مرد جوان و میانسال با میانگین سنی ۳۷ سال (۴۹-۲۵) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. زمان جراحی از ۶ تا ده هفته پس از ضربه اولیه بود. در همه بیماران از آلوگرافت اشیل با قطعه‌ای از استخوان پاشنه پا استفاده شد. از هفته دوم حرکات مفصل شروع شده و به تدریج اجازه حرکت بیشتری داده شد.یافته‌ها: بیماران تا ۶ ماه به‌طور ماهانه معاینه شدند و سپس تا یک سال هر دو ماه یک‌بار پیگیری شدند. نتایـج بر اساس سیستـم امتیاز‌بندی کارآیی آرنج مایـو (MEPS) شامل درد، دامنه حرکت و قدرت اکستانسیون در مقابل گراویتی بررسی شدند. میانگین دامنه حرکات نسبت به سمت سالم ۸۵% (۹۶%-۸۲%) (نسبت به سمت سالم) و میانگین قدرت اکستانسیون آرنج نسبت به سمت سالم ۸۰% به‌دست آمد. به‌جز یک مورد آسیب‌گذاری عصب اولنا عارضه دیگری مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در نقصان‌های وسیع عضلانی و استخوان اکستانسور آرنج که امکان ترمیم مستقیم وجود ندارد و یا در موارد جراحی ناموفق و نیز در موارد مزمن و تشخیص داده نشده این روش مناسب و قابل انجام می‌باشد. اگر امکان تهیه آلوگرافت در دسترس باشد و پیگیری مناسب انجام شود نتایج خوب قابل انتظار خواهد بود.
محمد دهقانی؛ ارسلان محمودیان؛ ابوالقاسم زارع زاده
چکیده
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده‌نگر از آبان ۸۴ لغایت شهریور ۸۵ بر روی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی که به نحوی به علت آسیب یکی از انگشت‌ها نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، صورت گرفت. در هر یک از بیماران یکی از دو روش به صورت تصادفی اعمال شد و بیماران در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. این دو گروه از نظر زمان بی‌حسی و نیاز به بی‌حسی مجدد یا استفاده از روش دیگر بی‌حسی مقایسه شدند.یافته‌ها: متوسط زمان بی‌حسی (دوام بی‌حسی) در گروه اول با روش بلوک ترانس‌تکال ۳۴/۱۲ دقیقه و در گروه دوم با روش بلوک مرسوم ۳۳/۴۸دقیقه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه اول در هیچ موردی نیاز به بی‌حسی مجدد یا کمکی (از نظر میزان بی‌حسی نه زمان بی‌حسی) نبود ولی در گروه دوم، ۵ مورد نیاز به بی‌حسیمجدد یا کمکی پیدا و بین آنها تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۵).نتیجه‌گیری: روش بلوک ترانس‌تکال با توجه به نیاز به حجم کمتر لیدوکائین، تعداد تزریق کمتر، یکسان بودن زمان بی‌حسی و ایجاد بی‌حسی مؤثرتر (به گونه‌ای که نیاز به استفاده از روش‌های دیگر بی‌حسییا تزریق مجدد بی‌حسی نبود) و احتمال آسیب شریانی عصبی در روش مرسوم، جایگزین مناسبی برای روش مرسوم می‌باشد.
