پا و مچ پا
محمدتقی پیوندی؛ فرشید باقری؛ علی بیرجندی نژاد؛ سارا عامل فرزاد؛ لیدا جراحی؛ میلاد اسماعیل زاده؛ امین رازی؛ رضا حبیب زاده شجاعی
چکیده
مقدمه: تأثیر استفاده از هورمون پاراتیروئید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تأثیر هورمون پاراتیروئید بر جوش‌خوردگی شکستگی‌های دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تأخیر در جوش‌خوردن یا جوش‌نخوردن بوده است.مواد و روش‌ها: این ارزیابی، مطالعه‌ای بیمارستانی بود که روی بیماران ...
بیشتر
مقدمه: تأثیر استفاده از هورمون پاراتیروئید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تأثیر هورمون پاراتیروئید بر جوش‌خوردگی شکستگی‌های دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تأخیر در جوش‌خوردن یا جوش‌نخوردن بوده است.مواد و روش‌ها: این ارزیابی، مطالعه‌ای بیمارستانی بود که روی بیماران مبتلا به شکستگی با تأخیر یا عدم‌جوش‌خوردگی استخوان تیبیا یا فیبولا انجام شده است. در بیمارستان شهید کامیاب، بیماران با معیارهای ورود به مطالعه پس از پر کردن رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. آزمایش‌هایCBC ،ESR ،Ca ،P ،Mg ،ALK-P ،Cr ،BUN انجام شد و پس از آن برای گروه موردمطالعه ویتامین D و کلسیم خوراکی همراه با هورمون پاراتیروئید برای 3 ماه تجویز شد. در گروه کنترل فقط از ویتامین D و کلسیم خوراکی استفاده شد. بیمارانی که دارای فاکتورهای خطر خاص مانند استفاده از دیگوکسین یا نارسایی کلیه بودند از مطالعه خارج شدند و بیماران با دو معیار کلینیکی و رادیوگرافیک به‌صورت ماهانه موردارزیابی قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین و انحراف سن در گروه مورد 16.9±37.7 سال و در گروه شاهد 13.8±39.1 سال بوده است (P=0.73). از نظر جنسیت در دو گروه، 24 نفر مذکر و 6 نفر مؤنث بوده‌اند (P=1.0). تفاوت معنادار آماری در نوع شکستگی، شکل شکستگی و نوع فیکساسیون در گرافی‌های نهایی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: در ارزیابی اخیر مشاهده شد که در 3 ماه تجویز هورمون پاراتیروئید، هیچ تأثیر مثبتی از این هورمون در بهبود شکستگی حتی از نظر کلینیکی و رادیوگرافی وجود ندارد.
علی بیرجندی نژاد؛ حمید فرزادفرد؛ شکوفه فرزادفرد؛ مسلم مختاری فرد
چکیده
پیش‌زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته می‌باشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگی‌ها در استخوان‌های بلند استفاده از میله‌های داخل مغز استخوانی به صورت بسته می‌باشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقت‌گیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب می‌نمایند. هدف این مقاله معرفی یک وسیله ابداعی برای کارگذاشتن سریع میله داخل استخوانی و با کاهش استفاده از اشعه ایکس است.
مواد و روش‌ها: هفت بیمار مرد دارای شکستگی فمور با میانگین سنی 32-28 سال نیازمند فیکساسیون با میله‌های اینترلاک با استفاده از ست ابداعی عمل جراحی شدند. متغیرهای مدت زمان عمل، نوع شکستگی و محل شکستگی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته‌ها: عمل جراحی تمامی بیماران با شکستگی بسته دیافیز فمور بدون هیچگونه شکستگی همراه، در مدتزمان کل عمل جراحی با میانگین 116.57 دقیقه انجام شد. میانگین زمان مصرفی ست ابداعی از شروع اتصال قطعات ست ابداعی به استخوان و جااندازی و عبور گاید از محل شکستگی و رسیدن گاید به ته کانال دیستال 21.85 دقیقه بود. طول و راستای صحیح در تمام موارد بهدست آمد.
نتیجه‌گیری: نتایج بهکارگیری از این ست نشان داد که میلهگذاری بسته شکستگی‌های فمور بدون و یا با حداقل انجام فلورسکوپی با ست ابداعی مذکور در مدت زمان مناسب و با راحتی کامل جراح برای بیماران قابل انجام است..
سیدرضا شریفی؛ سید مهدی مظلومی؛ علی بیرجندی نژاد؛ محمد تقی پیوندی؛ امیررضا بیدخوری
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های استابولوم جزو شکستگی‌های شایع می‌باشند و چالش‌های زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگی‌ها می‌تواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های استابولوم جزو شکستگی‌های شایع می‌باشند و چالش‌های زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگی‌ها می‌تواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۰ بیمار با شکستگی بی‌ثبات استابولوم که طی سال‌های ۸۶-۱۳۸۴ در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۳۴/۵ سال (۵۰-۲۰ سال) بود. بیماران به دو گروه ۲۰ نفره جراحی و غیرجراحی تقسیم شدند. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، زمان جوش‌خوردن رادیولوژیک، ترومبوز وریدهای عمقی، استخوان‌سازی نابجا، آسیب‌های عصبی، آمبولی چربی، دامنه حرکتی مفصل هیپ، هزینه و رضایت‌مندی بیماران با سیستم نمره‌دهی «هاریس» بررسی گردید.یافته‌ها: نتایج نشان داد بین عملکرد دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. اگرچه میزان استخوان‌سازی نابجا و آسیب‌های عصبی بعد از عمل در گروه جراحی بیشتر بود ولی تفاوت آنها معنی‌دار نبود. در مرحله پیگیری زمان جوش خوردن رادیولوژیک در گروه غیرجراحی کمتر، و هزینه‌ها در گروه غیرجراحی به‌طور معنی داری بیشتر بود (۰/۰۱>p < /em>)نتیجه‌گیری: درمان جراحی شکستگی‌های استابولوم به شرایط خاصی نیاز دارد. وجود جراح با تجربه، تجهیزات لازم، اتاق عمل مناسب و ... جهت حصول جااندازی آناتومیک بدون جابه‌جایی مفصل هیپ، و نیز برای اعمال بازسازی بعدی و افزایش عملکرد بیمار ضروری است.
علی بیرجندی نژاد؛ محمد حسین ابراهیم زاده؛ اقبال صدری محولاتی
چکیده
۶مقدمه: شکستگی‌های پروگزیمال تیبیا غالباً شکستگی‌های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک‌گذاری با پلاک «قفل‌شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی‌های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روش‌ها: مطالعه به روش مورد‌ـ شاهدی و آینده‌نگر انجام شد. از ۶۲ بیمار ...
بیشتر
۶مقدمه: شکستگی‌های پروگزیمال تیبیا غالباً شکستگی‌های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک‌گذاری با پلاک «قفل‌شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی‌های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روش‌ها: مطالعه به روش مورد‌ـ شاهدی و آینده‌نگر انجام شد. از ۶۲ بیمار (۵۱ مرد و ۱۱ زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، ۳۵ بیمار با پلاک و ۲۷ بیمار با پلاک T «قفل‌شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین ۲۴ ماه (۳۶-۱۸ ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.یافته‌ها: در گروهLCP سه مورد محدودیت حرکت در زانو، ۱ مورد بدجوش‌خوردگی و ۱ مورد عفونت دیده شد و همگی جوش‌خوردند. در گروه پلاک T، چهار مورد محدودیت حرکت زانو، ۶ مورد «بدجوش‌خوردن»، ۲ مورد جوش‌نخوردن و ۴ مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش‌خوردن در ثابت کردن با پلاک T شایع‌تر بود.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در شکستگی‌های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک‌گذاری LCP نسبت به پلاک T، محکم‌تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک می‌باشد.
