محمدرضا گیتی؛ آرش شرافت وزیری؛ لیلا اوریادی زنجانی؛ امیررضا فرهود
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگیهای ترمیم شده عضله سینه‌ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متأثر شده بود.مواد و روش‌ها: نه پارگی عضله سینه‌ای بزرگ در ۹ بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان ۲/۴ سال (۴-۱ سال)، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگیهای ترمیم شده عضله سینه‌ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متأثر شده بود.مواد و روش‌ها: نه پارگی عضله سینه‌ای بزرگ در ۹ بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان ۲/۴ سال (۴-۱ سال)، ارزیابی‌های بالینی، پرسشنامه و دینامومتری ایزوکینتیک بهصورت دوطرفه انجام گردید. یک گروه متشکل از ۶ بدن‌ساز آسیب ندیده نیز که توسط دینامومتری ایزوکینتیک ارزیابی شدند، برای بررسی تفاوتها بین دو اندام سالم، در مطالعه حضور داشتند.یافته‌ها: در گروه بیماران تفاوت معنی‌داری برای میانگین گشتاور خم شدن بین دو سمت آسیبدیده و ندیده مشاهد نشد (p < /em>≥۰/۰۵) در حرکات باز کردن تفاوت بین دو اندام معنیدار بود (۰/۰۳۴=p < /em>)، اما برای حرکات دیگر اختلاف معنیدار مشاهده نشد. براساس تقسیمبندی «کاکوانی»، هیچ‌یک از بیماران در گروه عالی یا ضعیف قرار نگرفتند. نتایج ۶ بیمار خوب و ۳ بیمار نسبتاً خوب بود. مهمترین معیاری که باعث شد این ۳ بیمار، که سه ماه پس از آسیب جراحی شده بودند، در گروه نسبتاً خوب قرار گیرند، نارضایتی از عدم زیبایی بود.نتیجه‌گیری: ترمیم جراحی در درمان پارگی عضله سینه‌ای بزرگ از درمان غیرجراحی مفیدتر می‌باشد و تمرکز بر تمرینات قدرتیِ خم کردن و باز کردن برای دستیابی به بهترین نتایج لازم است.
رضا عرفانیان؛ معصومه فیروزی؛ محمد حسین نبیان؛ مسعود درویش‌زاده؛ لیلا اوریادی زنجانی؛ شایان عبدالله‌زادگان؛ رضا شهریار کامرانی
چکیده
پیش‌زمینه: استفاده از چسب‌های فیبرینی، پیشینه گسترده‌ای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگی‌های فیزیکی این نوع چسب‌ها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی- ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استفاده از چسب‌های فیبرینی، پیشینه گسترده‌ای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگی‌های فیزیکی این نوع چسب‌ها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی- حیوانی، عصب تیبیال پشتی ۴۰ موش صحرایی قطع گردید. موش‌ها به ۵ گروه تقسیم شدند: در گروه «الف» هیچ‌گونه ترمیمی صورت نگرفت. در گروه «ب» دو سرعصب با یک بخیه و در گروه «ج» دو سر عصب به‌وسیله سه بخیه به هم نزدیک شدند. در گروه «د» ترمیم با یک بخیه و چسب فیبرینی، و در گروه «هـ» ترمیم به‌وسیله چسب فیبرینی به‌تنهایی صورت گرفت. در طول 8 هفته پیگیری، شاخص عملکردی عصب تیبیال اندازه‌گیری شد. در پایان مطالعه نیروی چسبندگی، التهاب و میزان تشکیل اسکار سنجیده شد.یافته‌ها: میزان بهبود عملکرد در هفته هشتم در گروه‌های «الف» و «هـ» نسبت به گروه‌های «ب» و «ج» به میزان قابل توجهی پایین‌تر بود (۰/۰۳=p < /em>). هیچ یک از حیواناتی که به‌وسیله چسب فیبرینی ترمیم شدند، جداشدگی نداشتند و نیمی از حیوانات گروه «الف» دچار جداشدگی کامل شدند که به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر گروه‌ها بود (۰/۰۰۲=p < /em>). از نظر میزان التهاب و بافت اسکار بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: چسب فیبرینی تولید شده، استحکام لازم را دارد و می‌تواند در درازمدت، دو سر عصب را در کنار هم نگاه دارد.
رضا شهریار کامرانی؛ معصومه فیروزی؛ محمدحسین نبیان؛ لیلا اوریادی زنجانی؛ مرتضی شاهرضایی
چکیده
پیش‌زمینه: با وجود تکنیک‌های متعدد برای درمان آسیب عصبی در بستر اسکار، نتایج این درمان‌ها هنوز رضایت‌بخش نمی‌باشد. تکنیک پیوند دومرحله ای در مورد آسیب‌های تاندونی گزارش شده است. در این مطالعه روش دو مرحله‌ای پیوند عصب در مورد آسیب با فاصله بلند در عصب سیاتیک در بستر اسکار آزموده شد.مواد و روش‌ها: در ۲۰ موش صحرایی، عصب سیاتیک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: با وجود تکنیک‌های متعدد برای درمان آسیب عصبی در بستر اسکار، نتایج این درمان‌ها هنوز رضایت‌بخش نمی‌باشد. تکنیک پیوند دومرحله ای در مورد آسیب‌های تاندونی گزارش شده است. در این مطالعه روش دو مرحله‌ای پیوند عصب در مورد آسیب با فاصله بلند در عصب سیاتیک در بستر اسکار آزموده شد.مواد و روش‌ها: در ۲۰ موش صحرایی، عصب سیاتیک پای راست بریده و خارج شد. موش‌ها به دو گروه «پیوند یک مرحله‌ای» و «پیوند دو مرحله‌ای» که عبارت بود از گذاشتن گرافت در کانال ایجاد شده با یک میله سیلیکون تقسیم شدند. در گروه ۱ لوله سیلیکونی در محل عصب به دو سر عصب پیوند شد و در گروه ۲ روی سر عصب کلاهک سیلیکونی قرار داده شد. در دو گروه ایجاد بافت اسکار در بستر عصب توسط پودر تتراسیکلین القا گردید. پس از چهار هفته، در تمام موش‌ها طی عمل دوم، از عصب مدیان دو دست برای پیوند به عصب سیاتیک استفاده شد. ۱۵ هفته پس از پیوند، تمامی موش‌ها تحت ارزیابی‌های عملکردی و بررسی هیستولوژیک اسکار و برش‌های عصبی قرار گرفتند.یافته‌ها: عملکرد حرکتی و حسی که توسط آزمون‌های «زاویه کف پا با راستای حرکت»، «مقایسه قدرت عضلات اکستانسور کف پا»، «نسبت وزن‌تر عضلات سولیوس و گاستروکنمیوس» و «وقفه پاسخ گویی به تحریک حسی» سنجیده شدند، در گروه ۱ پیوند دومرحله‌ای نتایج بهتری نشان داد (۰/۰۵>p < /em>). نتایج بافتی نیز با این نتایج همخوانی داشتند و میزان اسکار کمتی را در گروه ۱ نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه توصیه می کند که پیوند دو مرحله ای عصب در بستر اسکار موجب بهبود نتایج پیوند عصب می شود. مطالعات بیشتری برای بررسی امکان استفاده از این روش در انسان مورد نیاز است.
