علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ منوچهر وحید فرهمندی؛ محمدرضا عباسیان؛ علی معظمی پور؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای «جلو پا» (forefoot) آسیب شایع در اورژانسهای ارتوپدی است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» با استفاده از کفشهای off-loading و مقایسه آن با نتایج گچگیری بود.مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهدی، ۶۰ بیمار دچار شکستگی «جلو پا» در دو مرکز درمانی شهر تهران که اندیکاسیون جراحی نداشتند، ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای «جلو پا» (forefoot) آسیب شایع در اورژانسهای ارتوپدی است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» با استفاده از کفشهای off-loading و مقایسه آن با نتایج گچگیری بود.مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهدی، ۶۰ بیمار دچار شکستگی «جلو پا» در دو مرکز درمانی شهر تهران که اندیکاسیون جراحی نداشتند، به طور مساوی در دو گروه گچگیری (C) و کفش قرار گرفتند. میزان جوشخوردن شکستگی ارزیابی شد. قبل و پس از درمان، شدت درد اندازهگیری شد و «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) تکمیل گردید و نتایج بین دو گروه مقایسه شد. مدت زمان پیگیری بیماران در گروه گچ گیری ۴/۲±۳۶/۵ روز و در گروه ، ۴/۷±۳۳/۳ روز بود (۰/۰۵≤p < /em>).یافتهها: در تمامی بیماران، شکستگی جوش خورده بود و همگی به فعالیت قبلی خود بازگشتند. میزان شدت درد در گروه C برابر ۱/۴±۵/۴ و گروه OS برابر ۱/۱±۵/۹ (۰/۰۵≤p < /em>).؛ و میانگین نمره در گروه C برابر ۱۴/۷±۹۲/۳ و گروه OS برابر ۱۲/۳±۹۴/۵، و در ویزیت نهایی نتایج دو گروه از نظر آماری یکسان بود. در گروه گچگیری، ۲ بیمار دچار مشکلات پوستی و ۱ بیمار دچار علایم ترومبوز وریدی عمیق شدند.نتیجهگیری: کفش off-loading به خوبی میتواند در درمان شکستگیهای «جلو پا» استفاده گردد. اگرچه در این مطالعه، بین دو روش اختلاف معنیداری وجود نداشت، ولی با توجه به نتایج مطلوب و عدم بروز عوارض پوستی، استفاده از این کفشها در درمان غیرجراحی شکستگیهای «جلو پا» توصیه میشود.
محسن کرمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مریم صداقت نیا؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رامین اعتمادی؛ احمد شفایی زاده
چکیده
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتیهای ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچها میتوانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سیتیاسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ...
بیشتر
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتیهای ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچها میتوانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سیتیاسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ۵ سال که به دلیل دفورمیتی ستون فقرات در دو مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی فیوژن ستون مهرهای با استفاده از پیچهای پدیکولار توراسیک و کمری قرار گرفتند، بررسی شدند. پس از جراحی و جاگذاری پیچها، محل قرارگیری پیچها توسط یک رادیولوژیست با تجربه و با استفاده از سیتیاسکن ارزیابی شد.یافتهها: در مجموع ۴۲ پیچ پدیکل در مهرههای پشتی و کمری کار گذاشته شد. ۳۴ پیچ (۸۰%) در محل مناسب قرار گرفتند و ۹ مورد از دیواره پدیکل را پاره کردند؛ بخصوص زمانی که قطر پدیکل کمتر بود، آسیب عصبی عروقی در هیچ یک از ۴۲ پیچ مشاهده نگردید.نتیجهگیری: جراحی گذاشتن پیچ پدیکل یک روش مناسب و بدون عارضه برای درمان دفورمیتیهای ستون فقرات درکودکان زیر 5 سال میباشد.
کیقباد عاشوری؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سیدمهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ فریور باقری؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس ...
بیشتر
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس لونگوس با استفاده از تست شافر (Schaeffer) مورد بررسی قرار گرفت. شیوع آژنزی در نمونه ما تعیین و میزان واقعی آن در جامعه برآورد شد و نقش جنسیت و دست غالب با بروز آژنزی مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافتهها: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه مورد مطالعه ۸/۲۲% برآورد شد، به طوری که ۲/۱۰% آژنزی طرف راست، ۹/۵% آژنزی طرف چپ و ۷/۶% آژنزی دوطرفه داشتند. از نظر شیوع آژنزی پالماریس لونگوس بین زنان و مردان تفاوت معنیداری وجود نداشت. ۹/۹۰% مبتلایان به آژنزی پالماریس لونگوس، و ۵/۷۲% افراد غیرمبتلا به آژنزی پالماریس لونگوس، در مواجهه با دست غالب راست بودند (۰۰۰/۰=p ،۳/۸=OR). نتیجهگیری: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه ایرانی، در محدوده میانی آمارهای جهانی میباشد و در دست غالب سمت راست بیشتر دیده میشود.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمدعلی جلیلی؛ فریور باقری؛ رضا زندی؛ سید رضا آقاپور؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علیرضا اعجازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از روش پیچگذاری از طریق پوست بررسی شد.مواد و روشها: تحقیق بهصورت توصیفی برروی ۱۶ بیمار (۱۳ مرد،۳ زن) با ۸±۳۱ سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و بهوسیله گاید فلوروسکوپی سیآرم و تثبیت با پیچگذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.یافتهها: در پیگیری نهایی تمام بیماران جوشخوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. ۱۲ بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود ۱۰ سیسی بود.نتیجهگیری: جااندازی بسته شکستگی و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگیهای ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم میباشد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رضا آقاپور؛ رضا زندی؛ محمد رضا بیگدلی؛ علی آیدنلو؛ جعفر توکلیان؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت ۱۸/۱ ماه (۲۵-۳ ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازهگیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافتهها: تعداد ۱۳۲ مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (۳%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد؛ اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش میدهد.نتیجهگیری: زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش میدهد.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تیبیا و شیب بالای تیبیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهدهگر و مشاهدهگران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافتهها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنیداری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تیبیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنیداری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنیداری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهدهگر و مشاهدهگران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجهگیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تیبیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسبتری میباشد.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندونهای مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباطهای جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لیشُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران امآرآی انجام شد. بیماران بهطور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیرقابلقبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیرقابلقبول (D) گزارش شد. امتیاز «لیشُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی بهعلت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجهگیری: بهنظر میرسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کمعارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
سیدمرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ فرشاد ادیب
چکیده
پیشزمینه: علیرغم شیوع بالای پیچخوردگی مچ پا، آسیب سین دسموزیس نادر میباشد ولیکن میتواند بسیار ناتوان کننده باشد و در اغلب موارد در ویزیت اول تشخیص داده نمیشود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی قدرت ابزار تشخیصی در دسترس بود.مواد و روشها: در ۱۰۰ بیمار قدرت تشخیص پرتونگاری و معاینات فیزیکی با امآرآی مقایسه گردید. پرتونگاریها ...
بیشتر
پیشزمینه: علیرغم شیوع بالای پیچخوردگی مچ پا، آسیب سین دسموزیس نادر میباشد ولیکن میتواند بسیار ناتوان کننده باشد و در اغلب موارد در ویزیت اول تشخیص داده نمیشود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی قدرت ابزار تشخیصی در دسترس بود.مواد و روشها: در ۱۰۰ بیمار قدرت تشخیص پرتونگاری و معاینات فیزیکی با امآرآی مقایسه گردید. پرتونگاریها شامل رخ، نیمرخ و مورتیس بودند و معاینات فیزیکی شامل تندرنس سین دسموزیس، «تست فشردن مچ پا» (squeeze test)، «تست چرخش خارجی مچ» (external rotation test) و «تست چهار زانو نشستن» (crossed-leg test) بود.یافتهها: چهار بیمار دچار آسیب سین دسموزیس بودند. در مقایسه با امآرآی حساسیت و ویژگی برای پرتونگاری به ترتیب ۲۵% و ۱۰۰%؛ در معاینات فیزیکی «تست فشردن مچ پا» به ترتیب ۷۵% و ۶۱/۵% ؛ «تست چرخش خارجی مچ» به ترتیب ۱۰۰% و ۶۲/۵%؛ «تست چهار زانو نشستن» به ترتیب ۱۰۰% و ۷۴%؛ و تندرنس سین دسموزیس به ترتیب ۱۰۰% و ۵۸/۳% بودند.نتیجهگیری: با توجه به شیوع آسیب سین دسموزیس در پیچ خوردگیهای مچ پا در مطالعه (۴%)، پزشک باید همواره شک بالینی این آسیب را در مکانیسمهای چرخش خارجی در ذهن داشته باشد. معاینات فیزیکی حساسیت بالا و ویژگی پایینی داشتند و دقیقترین معاینه فیزیکی «تست چهارزانو نشستن» بود. پرتونگاریهای استاندارد برعکس حساسیت پایین و ویژگی بالایی داشتند. با توجه به اینکه عدم تشخیص آسیب سین دسموزیس در ویزیت اول میتواند عوارض ناتوان کنندهای به ویژه برای ورزشکاران بهجا بگذارد، در ورزشکاران حرفهای و بیمارانی که علایم مشکوک دارند جهت تشخیص آسیب سین دسموزیس انجام امآرآی توصیه میگردد.