حمید مهدوی محتشم؛ فرشاد صفدری؛ محمد قریشی؛ آزاد علی احمدی؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش زمینه: یکی از مشکلات شایع و علل مهم مراجعه به مراکز درمانی آسیبهای ارتوپدی است که عوامل مختلفی چون آسیبهای خود به خودی، برخورد با وسایل نقلیه، در محیط کار و یا هنگام ورزش در آن نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین فراوانی و علل بروز آسیبهای ارتوپدی است.مواد و روشها: کلیه بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان آموزشی اختر ...
بیشتر
پیش زمینه: یکی از مشکلات شایع و علل مهم مراجعه به مراکز درمانی آسیبهای ارتوپدی است که عوامل مختلفی چون آسیبهای خود به خودی، برخورد با وسایل نقلیه، در محیط کار و یا هنگام ورزش در آن نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین فراوانی و علل بروز آسیبهای ارتوپدی است.مواد و روشها: کلیه بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان آموزشی اختر استان تهران در سال 94 نمونه آماری پژوهش حاضر است که با روش پرسشنامه ثبت آسیب توسط پرستار به‌صورت تصادفی جمعآوری گردید. از آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد برای بررسی شیوع آسیب و بیان ویژگی‌های نمونه آماری استفاده شد. از آمار استنباطی خطی دو جهت مقایسۀ بین میزان شیوع آسیب در نواحی مختلف بدن استفاده شد.یافتهها: نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن بود که آسیبهای اندام تحتانی بیشتر از نواحی دیگر است و آسیبهای اندام فوقانی در رتبه دوم است. بین جنسیت و علت بروز حادثه سطح معنی‌داری وجود دارد (P<0.03). همچنین بین جنسیت و میزان بروز آسیب به ترتیب در اندامهای تحتانی چپ (P<0.001) و راست (P<0.049) و اندام فوقانی راست (P<0.001) و چپ (P<0.001) سطح معنی‌داری وجود دارد. بروز آسیب در میان مردان بیش از زنان و همچنین مچ پا شایعترین ناحیه آسیب دیده در اندام تحتانی چپ و راست و مچ دست شایعترین ناحیه در اندام فوقانی راست و چپ بود.نتیجهگیری: باتوجه به نتایج حاصل از این بررسی میتوان بیان کرد علت اصلی آسیبهای ارتوپدی مراجعین به بیمارستان اختر استان تهران حوادث سواره و پیاده است و بیشترین مصدومین در بازه سنی 20 تا 40 سال میباشند.
ابراهیم عامری مهابادی؛ حسن قندهاری؛ مهیار چهرازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: مطالعات اندکی شیوع دژنراسیون دیسک بین مهره‌ای در نوجوانان بدون علامت بالینی را بررسی کرده‌اند. در این تحقیق، شیوع تغییرات دژنراتیو در امآرآی در نوجوانان بدون علامت و عوامل جمعیت‌شناسی موثر بر آن بررسی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، دیسک‌های ناحیه لومبار ۸۴ نوجوان سنین ۱۸-۱۲ سال که با شکایت از مشکلات کمری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: مطالعات اندکی شیوع دژنراسیون دیسک بین مهره‌ای در نوجوانان بدون علامت بالینی را بررسی کرده‌اند. در این تحقیق، شیوع تغییرات دژنراتیو در امآرآی در نوجوانان بدون علامت و عوامل جمعیت‌شناسی موثر بر آن بررسی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، دیسک‌های ناحیه لومبار ۸۴ نوجوان سنین ۱۸-۱۲ سال که با شکایت از مشکلات کمری به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، با امآرآی مطالعه شدند. تغییرات دژنراتیو در سطوح مختلف بررسی و ویژگی‌های جمعیت‌شناسی بین دو گروه با و بدون تغییرات دژنراتیو مقایسه گردید. به‌علاوه تاثیر این تغییرات بر کیفیت زندگی نوجوانان با استفاده از پرسشنامه SF-36 ارزیابی شد.یافته ها: در مجموع ۲۵/۷% از دیسک‌ها دچار تغییرات دژنراتیو بودند. شیوع این تغییرات در سطوح مختلف، متفاوت و در دنبال آن L5-S1 به میزان ۳۶/۹% بیشترین و L1-L2 به میزان ۵/۹% کمترین بود. میانگین سنی افراد دچار تغییرات دژنراتیو بطور معناداری بالاتر بود (۰/۰۰۵=p < /em>). در این مطالعه جنس و توده شاخص بدنی (BMI) در بروز تغییرات دژنراتیو تاثیر نداشتند. وجود این تغییرات تنها در سطح L3-L4 با کاهش نمرات سلامت جسمی، روانی و کلیSF-36 همراه بود و در سایر سطوح تاثیری نداشت.نتیجه گیری: بروز تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات کمری از سنین پایین و در نوجوانی آغاز می شود و علامت بالینی مشخص و تاثیری بر کیفیت زندگی ندارد. توده شاخص بدنی تاثیری بر دژنراسیون دیسک بین مهره ای در نوجوانان ندارد اما سن بالاتر با افزایش احتمال دژنراسیون دیسک همراه است.
حسین نایب آقایی؛ حسین صفدری؛ خلیل کملاخ؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش زمینه : در بسیاری موارد هرنی دیسک بین مهره‌ای کمری با تنگی بدون علامت کانال نخاعی در این ناحیه همراه است که تنها به‌صورت پرتونگاری تشخیص داده می‌شود . در مطالعه حاضر نتایج درمان دو روش لامینکتومی و لامینوتومی مقایسه شدند . مواد و روش ها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی، ۴۰ بیمار دچار هرنی دیسک کمری و تنگی بدون علامت کانال کمری به ...
بیشتر
پیش زمینه : در بسیاری موارد هرنی دیسک بین مهره‌ای کمری با تنگی بدون علامت کانال نخاعی در این ناحیه همراه است که تنها به‌صورت پرتونگاری تشخیص داده می‌شود . در مطالعه حاضر نتایج درمان دو روش لامینکتومی و لامینوتومی مقایسه شدند . مواد و روش ها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی، ۴۰ بیمار دچار هرنی دیسک کمری و تنگی بدون علامت کانال کمری به دو گروه مساوی لامینکتومی و لامینوتومی تقسیم شدند . قبل و بعد از جراحی، شدت درد و ناتوانی به ترتیب با استفاده از مقیاس سنجش دیداری درد و «معیار ناتوانی اُسوِستری» ( Oswestry Disability Index=ODI ) در هر دو گروه و بین دو گروه مقایسه شدند. نتایج جراحی با استفاده از سیستم نمره‌دهی « انجمن ارتوپدی ژاپن» ( JOA ) و همچنین مدت جراحی، میزان خونریزی و مدت بستری در بیمارستان بین دو گروه مقایسه گردید . مدت زمان پیگیری یک سال بود. یافته ها : شدت درد و نمره ODI در هر دو گروه بعد از عمل نسبت به قبل از عمل به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (۰۰۱/۰> p < /i>). شدت درد، نمره ODI و نتایج جراحی بر اساس JOA بین دو گروه یکسان بود. مدت جراحی و حجم خونریزی در گروه لامینوتومی به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه لامینکتومی (۰۰۱/۰> p < /i>)، اما مدت بستری بین دو گروه یکسان بود . نتیجه گیری : نتایج کوتاه‌مدت هر دو روش درمانی مطلوب و یکسان بود . اما از آنجا که لامینکتومی تهاجمی‌تر از لامینوتومی است و احتمال بروز بی‌ثباتی را افزایش می دهد، در بیماران دچار هرنی دیسک کمری همراه با تنگی پرتونگاری کانال کمری، انجام لامینوتومی ارجح است .
