فاطمه فرشیدی؛ ناصر فتورائی؛ سهیل مهدی پور؛ محمود شمس برهان
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایج‌ترین آسیب‌های زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام می‌شود. این تحقیق تأثیر بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسک‌ها را بررسی نمود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تک‌رشته‌ای ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایج‌ترین آسیب‌های زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام می‌شود. این تحقیق تأثیر بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسک‌ها را بررسی نمود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای رباط شبیه‌سازی شدند. ابتدا مدل ابر ن ق اط بافت‌ها از تصاویر ام‌آرآی و سپس مدل هندسی ساخته شد. در شبیه‌سازی اجزای محدود سه‌بعدی مفصل آناتومیکی زانو، استخوان‌ها به‌صورت صلب، غضروف‌ها و منیسک‌ها به‌صورت الاستیک خطی و رباط‌ها به‌صورت فنر غیرخطی مدل شدند . بارگذاری با اعمال بار ۵۰ نیوتنی افقی به تیبیا صورت گرفت. یافته‌ها: ماکزیمم تنش فشاری در حالت فاقد رباط نزدیک به زانوی سالم، و کوچک‌تر از حالت‌های بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای بود. توزیع تنش فشاری منیسک‌ها در بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای شباهت بیشتری به حالت سالم داشت و در حالت فاقد رباط از حالت سالم متفاوت بود. کمترین مساحت سطوح تماس مربوط به حالت فاقد رباط بود. سطوح تماس حالت سالم در قسمت خارجی زانو، و در حالت بازسازی شده در قسمت داخلی زانو بیشتر بود. نتیجه‌گیری: فقدان رباط متقاطع جلویی، توزیع تنش فشاری منیسک‌ها را نسبت به زانوی سالم تغییر می‌دهد و بازسازی تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای رباط می‌تواند توزیع تنش را به حالت سالم نزدیک کند. فقدان رباط می‌تواند سطح تماس را کاهش دهد؛ در حالی‌که بازسازی‌های تک‌رشته‌ای و دورشته‌ای این کاهش را جبران می‌کند.
