محمدجعفر امامی؛ امیررضا وثوقی؛ علی حکیمی نژاد
چکیده
پیش‌زمینه: استئوتومی میچل بهعنوان یکی از روشهای تصحیح تغییر شکل والگوس شست پا در قسمت دیستال متاتارسال اول میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج عمل استئوتومی میچل در بیماران دارای هالوکس والگوس بود.
هادر طی سالهای 90 تا 94، در مجموع 18 بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفتند. نتایج بالینی با استفاده از معیار امتیازدهی انجمن جراحان ارتوپد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوتومی میچل بهعنوان یکی از روشهای تصحیح تغییر شکل والگوس شست پا در قسمت دیستال متاتارسال اول میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج عمل استئوتومی میچل در بیماران دارای هالوکس والگوس بود.
هادر طی سالهای 90 تا 94، در مجموع 18 بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفتند. نتایج بالینی با استفاده از معیار امتیازدهی انجمن جراحان ارتوپد پا و مچ پا آمریکا (هالوکس متاتارسوفالانژیال و مفصل بین انگشت شست پا)، میزان درد بر اساس مقیاس آنالوگ بصری و تغییرات زوایای هالوکس والگوس و اینترمتاتارسال با حداقل فاصله زمانی یک سال بعد از عمل جراحی و Paired sample t-test یافته‌ها: 6/5 و 2/5±8/5 قبل از عمل به 2/1±نتیجه‌گیری:<span lang="AR-SA" style="font-family:;" 10pt;="" nazanin";="" b="" roman";"="" new="" "times="" roman";="" tahoma;="">شود.
نیلوفر نمازی؛ فریدون مجتهد جابری؛ سارا پاکباز؛ امیر رضا وثوقی؛ مهراد مجتهد جابری
چکیده
پیش‌زمینه: تخریب گیرندههای درد اطراف کشکک با الکتروکوتری به‌طور معمول در تعویض مفصل زانو انجام می‌شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر آن بر روی غضروف بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۰ خرگوش که به دو دسته دهتایی (مورد و شاهد) تقسیم شدند و گروه مورد تحت عمل جراحی و آرتروتومی از طریق سمت داخل کشکک قرار گرفت. در گروه مورد، تخریب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تخریب گیرندههای درد اطراف کشکک با الکتروکوتری به‌طور معمول در تعویض مفصل زانو انجام می‌شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر آن بر روی غضروف بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۰ خرگوش که به دو دسته دهتایی (مورد و شاهد) تقسیم شدند و گروه مورد تحت عمل جراحی و آرتروتومی از طریق سمت داخل کشکک قرار گرفت. در گروه مورد، تخریب اعصاب با الکتروکوتری به عمق یک میلی‌متر در فاصله ۳ میلیمتری از اطراف کشکک انجام شد. در گروه شاهد، الکتروکوتری انجام نشد. دامنه حرکت مفصل، بررسی ماکروسکوپی با استفاده از سیستم امتیازدهی «اوتربریج»، و بررسی بافتشناسی بعد از ۱۲ هفته انجام شد.یافته‌ها: در نهایت ۹ خرگوش مورد و ۸ خرگوش شاهد بررسی شدند. سه خرگوش در حین مطالعه مردند. دامنه حرکت مفصل کامل در تمام خرگوش‌ها دیده شد. از نظر سیستم امتیازدهی «اوتربریج» (۰/۰۰۲=p < /em>)، تجمع سلولها (۰/۰۱۶=p < /em>)، کاهش ماتریکس (۰/۰۰۴=p < /em>) و تجمع کندروسیتها (۰/۰۰۸=p < /em>) تفاوت معنیداری مشاهده شد.نتیجه‌گیری: تخریب غضروف ممکن است بهدنبال الکتروتری دیده شود، بنابراین الکتروکوتری به‌طور معمول پیشنهاد نمیشود.
محمد جعفر امامی؛ فریدون مجتهد جابری؛ نگار آذرپیرا؛ امیررضا وثوقی؛ نادر تنیده
چکیده
پیش‌زمینه: پیشگیری از فیبروز داخل مفصلی از طریق داروها و روشهای جراحی مختلف، مقوله مهمی در ارتوپدی مدرن میباشد. این مطالعه جهت تعیین اثر داروی بواسی زوماب بر فیبروز داخل مفصلی در خرگوش‌ها انجام شد.مواد و روش‌ها: فیبروز داخل مفصلی با برداشتن استخوان کورتیکال در سمت داخل کوندیل فمور سمت راست ۳۰ خرگوش سفید زیر بیهوشی القا شد. خرگوش‌ها ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پیشگیری از فیبروز داخل مفصلی از طریق داروها و روشهای جراحی مختلف، مقوله مهمی در ارتوپدی مدرن میباشد. این مطالعه جهت تعیین اثر داروی بواسی زوماب بر فیبروز داخل مفصلی در خرگوش‌ها انجام شد.مواد و روش‌ها: فیبروز داخل مفصلی با برداشتن استخوان کورتیکال در سمت داخل کوندیل فمور سمت راست ۳۰ خرگوش سفید زیر بیهوشی القا شد. خرگوش‌ها به‌صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه کنترل سرم نمکی گرفتند، گروه یک تزریقه؛ تحت تزریق داخل مفصلی داروی بواسی زرماب (۲.۵ mg/kg) و گروه دو تزریقه، تحت دو تزریق داخل مفصلی در روز عمل جراحی و ۱۴ روز بعد از آن قرار گرفتند. چهل و پنج روز بعد از جراحی، حیوانات قربانی شدند. شدت فیبروز با میزان دامنه حرکت مفصل، مقیاس چسبندگی ماکروسکوپی و متغیرهای میکروسکوپی سنجیده شدند.یافته‌ها: اگرچه اختلاف معناداری بین گروه‌های کنترل و یک تزریقه از لحاظ متغیرهای ماکروسکوپی (دامنه حرکت مفصل و مقیاس چسبندگی) دیده نشد اما از لحاظ میکروسکوپی، همه متغیرها به‌جز بافت گرانولاسیون در گروه یک تزریقه بهتر بودند. گروه دو تزریقه در مقایسه با گروه یک تزریقه، نه تنها از لحاظ دامنه حرکت مفصل (۰.۰۰۱=p < /em>) و مقیاس چسبندگی (۰.۰۱۲=p < /em>)، بلکه از لحاظ تمامی متغیرهای میکروسکوپی، به‌جز میزان سلولها و بافت گرانولاسیون، نسبت به گروه یک تزریقه برتری داشتند.نتیجه‌گیری: اگرچه تک دوز تزریق داخل مفصلی بواسی زوماب در پیشگیری از ایجاد فیبروز داخل مفصلی موثر است، اما تزریق مجدد آن باعث نتایج بهتری می‌شود.
کامران مظفریان؛ امیررضا وثوقی؛ آریا حجازی؛ محمد زارع‌نژاد؛ مهدی خادم نظمی
چکیده
پیش‌زمینه: درمان صدمات بی‌ثبات پنجمین مفصل کارپومتاکارپال دست، جااندازی بسته و پین‌گذاری میباشد. هدف این مطالعه، تعیین بی‌خطرین مسیر پین‌گذاری این مفصل با شیوه‌ای است که از صدمات احتمالی به عصب اولنار و تاندون‌های دست جلوگیری شود. مواد و روش‌ها: در مرحله اول، مچ‌دست و دست سه جسد تازه تشریح شدند و سپس بی‌خطرترین مسیر پین‌گذاری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان صدمات بی‌ثبات پنجمین مفصل کارپومتاکارپال دست، جااندازی بسته و پین‌گذاری میباشد. هدف این مطالعه، تعیین بی‌خطرین مسیر پین‌گذاری این مفصل با شیوه‌ای است که از صدمات احتمالی به عصب اولنار و تاندون‌های دست جلوگیری شود. مواد و روش‌ها: در مرحله اول، مچ‌دست و دست سه جسد تازه تشریح شدند و سپس بی‌خطرترین مسیر پین‌گذاری در سطوح کرونال و ساژیتال نسبت به متاکارپال پنجم دست تعیین گردید. در مرحله دوم، پین‌گذاری طوری انجام شد که زوایای ورودی در هر نمونه، ترکیبی از ماکزیمم زوایای بدست آمده در مرحله قبل باشد. بعد از پرتونگاری، دست و مچ تشریح شدند. در مرحله سوم، پین‌گذاری در زاویه‌های خارج از محدوده‌های مرحله اول در دست چهار جسد انجام شد. بعد از پرتونگاری، دست‌ها کالبدشکافی شدند. یافته‌ها: بی‌خطرترین مسیر تعیین شده در مرحله اول زاویه ۲۰ تا ۳۰درجه سطح کرونال نسبت به متاکارپال پنجم دست و در سطح ساژیتال از ۱۰ درجه ولار به سمت دورسال تا ۲۰ درجه دورسال به سمت ولار بود. در مرحله دوم پین‌گذاری در تمام نمونه‌ها با عبور پین از وسط مفصل باعث تثبت محکم مفصل شد. تمام پین‌های گذاشته شده در مرحله سوم باعث صدمه به عصب اولنار یا تاندون‌های دست شدند و با با عبور از کناره‌های مفصل، نتوانستند تثبیت محکم ایجاد کنند. نتیجه‌گیری: بی‌خطرترین راهرو برای پین‌گذاری در صدمات بی‌ثبات مفصل پنجم کارپومتاکارپال دست با محل ورود ۲ سانتی‌متری دیستال از سطح مفصل، ۲۰ تا ۳۰ درجه در سطح کرونال و از ۱۰ درجه ولار به دورسال تا ۲۰ درجه دورسال به ولار در سطح ساژیتال میباشد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ حمیدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج دراز‌مدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج دراز‌مدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک است و در مطالعه حاضر، نتایج کوتاه‌مدت این روش در گروهی از بیماران بررسی شد.مواد و روش‌ها: تعداد ۱۱۰ بیمار با تاریخچه درد، خالی کردن زانو و قفل کردن زانو که ام‌آر‌آی آنها فقط پارگی منیسک داخلی را نشان داده بود، برای عمل جراحی منیسکتومی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی انتخاب شدند. قبل از عمل و به ترتیب ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل پرتونگاری های ایستاده هر دو زانو گرفته شد. میزان فضای مفصلی، محور مکانیکی و وضعیت استئوآرتریت زانو براساس درجه‌بندی «فربانک» ارزیابی شدند. زانو به‌طور کامل معاینه، و سپس چارت «لی‌شُلم» توسط بیمار تکمیل شد.یافته‌ها: در نهایت ۸۷ بیمار (۷۸ مرد و ۹ زن) پیگیری شدند. میانگین سنی مردان ۲۷/۸ سال (۵۳-۱۸سال) و میانگین سنی زنان ۳۶/۹سال (۵۰-۲۲ سال) بود. پارگی منیسک در 54% نوع باکت، ۱۰/۴% نوع فلاپ، ۸% نوع رادیال و ۲۷/۶% نوع کمپلکس بود. میانگین نمره «لی‌شُلم» قبل از عمل ۴۸/۴ (۵۵-۴۱) ، و ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل به ترتیب به ۸۰/۸۷ (۸۵-۷۳) ، ۹۰/۶ (۹۵-۷۸) و ۹۰/۸۷(۹۵-۶۸) فزایش یافت (۰/۰۱). پس از سه سال پیگیری هیچ تغییری در محور زانو، فضای مفصلی زانو و دامنه حرکتی آن به نفع استئوآرتریت مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: منیسکتونی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی درمان مناسبی برای پارگی‌های ناحیه کم‌خون منیسک میباشد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روشهای درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روشهای درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روشهای درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روشهای درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب شوند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشی‌‌ـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روشهای درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلی‌متر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال به‌طورسالانه، با مقیاس «لی‌شُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافته‌ها:. میانگین نمره «لی‌شُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سالهای اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجه‌گیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده می‌شود، نتایج رضایت‌بخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.
