حمید حصاری کیا؛ علیرضا رحیم نیا؛ غلامرضا فرزانگان؛ موسی رضا انبارلوئی؛ امین حمیدزاده خیاوی
چکیده
پیش‌زمینه و مقدمه: از روش‌های کنترل و کاهش خونریزی جراحی ستون فقرات کاربرد ترانکزامیک اسید است. هدف، مقایسه خونریزی در تجویز تزریقی و موضعی آن و تعیین پروتکل استفاده از آن درجراحی ستون فقرات به منظور کاهش خونریزی در راستای ارتقای اقتصاد سلامت است.روش: نوع مطالعه مقطعی (Cross sectional) گذشته‌نگر در جامعه بیماران تحت جراحی ستون فقرات در ...
بیشتر
پیش‌زمینه و مقدمه: از روش‌های کنترل و کاهش خونریزی جراحی ستون فقرات کاربرد ترانکزامیک اسید است. هدف، مقایسه خونریزی در تجویز تزریقی و موضعی آن و تعیین پروتکل استفاده از آن درجراحی ستون فقرات به منظور کاهش خونریزی در راستای ارتقای اقتصاد سلامت است.روش: نوع مطالعه مقطعی (Cross sectional) گذشته‌نگر در جامعه بیماران تحت جراحی ستون فقرات در بیمارستان بقیه‌الله (عج) بود. معیارهای ورود به مطالعه، جراحی انتخابی ستون فقرات بالای 3 سطح و معیارهای خروج شامل اختلال خونریزی، پارگی دورا و جراحی بیش از 3 ساعت بود. بیماران موضعی و وریدی به ترتیب 27 و22 نفر بودند. تجزیه و تحلیل با نرم‌افزار SPSS انجام شد. سطح معناداری آزمون آماری 0/05 بود. تزریق وریدی با دوز اولیه 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم و نگهدارنده یک میلی‌گرم بر کیلوگرم بود. در تزریق موضعی، نخست، با یک گرم در 300 میلی‌لیتر و در پایان، 500 میلی‌گرم در 50 میلی‌لیتر بود. معیار خونریزی حجم درن بود. از 49 بیمار، 22 نفر (44/9%) دارو را وریدی و 27 نفر (55/1%) موضعی گرفتند.یافته‌ها : ارتباط معناداری بین میزان خونریزی با نوع جراحی (0/48=p) باسطح جراحی (0/48=p) و میزان خونریزی کل (0/14=p) به دست نیامد. معیار خونریزی در گروه موضعی، هنگام عمل: 367/48±563/89 میلی‌لیتر، پس از عمل: 71/37±116/30 میلی‌لیتر و میزان کل: 394/83± 680/19 میلی‌لیتر بود. در گروه وریدی: هنگام عمل: 84/296±64/496 میلی‌لیتر، پس از عمل: 84/75±120 میلی‌لیتر و کل: 45/311±64/616 میلی‌لیتر بود.نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق اثربخشی تجویز موضعی را در مقایسه با تجویز وریدی تأیید نمی‌کند، ولی میانگین خونریزی در استفاده موضعی از ترانگزامیک اسید مشابه نوع تزریقی است.
علیرضا رحیم‌نیا؛ پیمان میرشاهولد؛ دکترحسین سلیمانلو
چکیده
پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل شکستگی قبلی شرکت داده شدند. ابتدا میله داخل کانال و پس از استئوتومی فمور، ثابت کننده خارجی جاگذاری شد. پس از رسیدن به طول موردنظر، ثابت کننده خارجی خارج گردید و پیچ‌ها یا میله داخل کانال انتهایی جاگذاری شدند. در پیگیری 2 ساله، میزان افزایش طول و میزان بروز عوارض بررسی گردید. یافته‌ها: میانگین افزایش طول استخوان ۲/۴ سانتی‌متر (۶-۳ سانتی‌متر) بود. هشت بیمار دچار عفونت سطحی محل پین و یک بیمار دچار استئومیلیت شدند. موردی از جوش‌نخوردگی، تاخیر در جوش‌خوردن، بدجوش‌خوردن و شکستگی دیده نشد. بین افزایش مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و بروز عفونت سطحی محل پین همبستگی معنادار وجود داشت (۸۲۱/۰=r، ۰/۰۰۱=p). نتیجه‌گیری: استفاده همزمان از میله داخل کانال و ثابت کننده خارجی برای افزایش طول استخوان فمور باعث کوتاه‌تر شدن مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و در نتیجه افزایش پذیرش و راحتی بیمار و کاهش میزان عوارضی مانند شکستگی و انحراف محوری می‌گردد.
