محمدعلی حسینیان؛ تورج سلیمی
چکیده
پیشزمینه: به منظور ترمیم عصب میتوان از چسب استفاده نمود. هدف از این تحقیق ارزیابی ترمیم عصب سیاتیک در موش با استفاده از چسب و بخیه و مقایسه آن با گروه درمان نشده بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی مداخلهای پیاپی موردها» 18 موش با قطع سیاتیک در داخل کانال نخاعی بررسی شدند. در 14 موش (گروه درمان یا آزمایشی)، ترمیم از طریق ...
بیشتر
پیشزمینه: به منظور ترمیم عصب میتوان از چسب استفاده نمود. هدف از این تحقیق ارزیابی ترمیم عصب سیاتیک در موش با استفاده از چسب و بخیه و مقایسه آن با گروه درمان نشده بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی مداخلهای پیاپی موردها» 18 موش با قطع سیاتیک در داخل کانال نخاعی بررسی شدند. در 14 موش (گروه درمان یا آزمایشی)، ترمیم از طریق پیوند عصب با روش چسب و یک بخیه انجام شد. چهار موش به عنوان گروه کنترل درمان نشدند. برگشت عملکرد حرکتی بعد از 4 ماه ارزیابی گردید. یافتهها: آتروفی عضلات اندام تحتانی و عدم بازگشت کارکرد حرکتی در موشهای درمان نشده مشاهده گردید. در 12 موش گروه درمان برگشت کامل کارکرد عضلات اندام وجود داشت و موشها قادر به راه رفتن بودند، در حالیکه راه رفتن 2 موش با لنگیدن همراه بود. نتیجهگیری: ترمیم عصب سیاتیک قطع شده در داخل کانال نخاع موش با استفاده از چسب و بخیه جراحی میتواند باعث برگشت کارکرد اندام تحتانی گردد.
محمدعلی حسینیان؛ تورج سلیمی؛ یلدا سلیمانی فرد؛ کوروش شیبانی
چکیده
پیشزمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روشهای جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوتلت ...
بیشتر
پیشزمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روشهای جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوتلت که از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۷ تحت جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 26 بیمار این سندرم بهصورت دوطرفه بود. ۶۳ مورد با روش بالای ترقوه برای بار اول، ۳۲ مورد با روش زیر بغلی برای بار اول و ۷ بیمار با روش بالای ترقوه برای بار دوم جراحی شدند. عوارض جراحی به مدت ۲۴ ماه پیگیری شدند.یافتهها: عوارض بعد از عمل در دو گروه جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضایعاتی نظیر پنوموتوراکس، هموتوراکس، ضایعات عروقی در دو روش جراحی شبیه هم بودند ولی ضایعات موقت و دایم در شبکه بازویی در روش زیربغلی بیش از روش بالای ترقوه بود.نتیجهگیری: روش جراحی بالای ترقوه به علت دید مستقیم جراح و دسترسی مناسب به محل فشردگی روی شبکه بازویی و به علت کاهش عدم موفقیت بعد از عمل جراحی، نسبت به روش زیر بغلی ارجحیت دارد.