فریور لاهیجی؛ فریور لاهیجی؛ سهراب کیهانی؛ پگاه کشاورز
چکیده
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی ...
بیشتر
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی خود موفقترند. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه بین قدرت دست (Grip & Pinch) بین دستیاران و متخصصان رشتههای ارتوپدی با سایر رشتهها صورت گرفته تا این فرضیه به اثبات برسد.
مواد و روشها: 164 پزشک دانشگاهی با شرایط سلامتی مطلوب، بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای اندازهگیری قدرت گرفتن از یک دینامومتر دستی استفاده شد. همه اندازههای با استفاده از روشهای استاندارد اندازهگیری شد.نتایج ثبت و آنالیز شد.
یافتهها: این مطالعه نشان داد که قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinchتفاوتی دیده نشد. در مطالعه حاضر 2/87 % افراد راست دست و 8/12 % جپ دست بودهاند. در مطالعه ما قدرت grip در اساتید با میانگین سن 44.8 سال و انحراف معیار 10.27 از رزیدنتهای رشته ارتوپدی و غیرارتوپدی بهطور معنادار بیشتر بود. در این پژوهش قدرت grip < /span> هر دو دست در گروه ارتوپدها بهطور معنادار بیشتر از گروه غیر ارتوپدها بوده است.(8519/48 (36320/2 SD) در برابر 8675/41 10/94105 SD)P<0/001). اما در قدرت Pinch هر دو دست در گروه ارتوپدها نسبت به گروه غیرارتوپدها تفاوت معناداری وجود نداشت. (4815/9 ( 70858/0 SD) در برابر 5381/9 86404/1 SD)P 0/799 ).
نتیجهگیری: براساس نتایج این مطالعه قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinch تفاوتی دیده نشد.A
pinch
سهراب کیهانی؛ آرش شرافت وزیری؛ محمدحسین نبیان
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی ترمیم پارگی های شعاعی ریشه پشتی (فراریشه ای) و کندگی های ریشه پشتی منیسک خارجی در همراهی با آسیب رباط های متقاطع بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشتهنگر، اطلاعات پرونده بیماران از دی ماه ۱۳۸۵تا دی ماه ۱۳۸۹ در سه مرکز درمانی شهر تهران بررسی گردید. از تعداد ۶۰ بیمار که برای ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی ترمیم پارگی های شعاعی ریشه پشتی (فراریشه ای) و کندگی های ریشه پشتی منیسک خارجی در همراهی با آسیب رباط های متقاطع بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشتهنگر، اطلاعات پرونده بیماران از دی ماه ۱۳۸۵تا دی ماه ۱۳۸۹ در سه مرکز درمانی شهر تهران بررسی گردید. از تعداد ۶۰ بیمار که برای جداشدگی ریشه ای یا پارگی فراریشه ای منیسک خارجی درمان شده بودند، 40 بیمار در میانگین زمانی ۳۲/۴ ماه (۴۸-۲۴ ماه) پیگیری شدند. بیماران با استفاده از معیارهای نمره دهی کمیته بین المللی زانو ( IKDC )، «لیشلم» و «تگنر»؛ و آزمون های «لاکمن» و «مکموری» ارزیابی شدند. یافتهها: ۳۴بیمار تحت عمل بازسازی رباط متقاطع جلویی و ۶ بیمار تحت عمل بازسازی رباطهای متقاطع جلویی و پشتی قرار گرفته بودند و بهطور همزمان پارگی منیسک ترمیم شده بود. در پیگیری نهایی، براساس آزمون «لاکمن»، در همه بیماران رباط متقاطع کفایت لازم را داشت. هیچیک از بیماران از صدای کلیک شکایت نداشتند. میانگین نمره IKDC برابر ۷۵/۲۵ (۹۲-۵۴)؛ میانگین نمره «لیشلم» در ۲۲ بیمار ۹۴/۴ با رتبه عالی؛ و میانگین نمره «تگنر» ۷/۱۵ بود. ۱۴ بیمار که از بازیکنان حرفه ای فوتبال بودند، در زمان پیگیری، در همان سطح قبل از آسیب در لیگ حرفه ای بازی می کردند. نتیجهگیری: نتایج ترمیم آسیب های ریشه ای و فراریشه ای منیسک خارجی در بیمارانی که تحت عمل بازسازی رباطهای متقاطع جلویی و یا پشتی همزمان قرار می گیرند با نتایج قابل قبول همراه میباشد.
آذین ضرغام؛ کریم لیل نهاری؛ سهیل مهدیپور؛ الناز نوری؛ سهراب کیهانی
چکیده
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو ...
بیشتر
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو باندل، ابتدا در ۳۰درجه خمش زانو تحت بارهای مجزای جلویی، گشتاور والگوس و گشتاور چرخشی قرار گرفت. در حالت دوم، در طول خمش تحت وزنگذاری از حالت راست تا ۷۰درجه خمش، نیروی جلویی ۱۳۴ نیوتن وارد شد. در حالت سوم، زانو تحت بارگذاری چرخشی که میتواند منجر به آسیب رباط متقاطع شوند قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان دادند در شبیهسازی تفاوت محسوسی بین دو روش جراحی بارگذاری ایزوله بدست نیامد. ولی در مدلهای تحت وزن دوم و سوم کشش رباط در «دو باندل» ۴ برابر بیشتر از هریک از رباطهای «تک باندل» بود. در مدل دوم، «تک باندل» در بیشترین حالت ۷ میلیمتر جابجایی بیشتری نسبت به «دو باندل» داشت. در مدل سوم «دو باندل» نسبت به «تکباندل» مقاومت بیشتری در برابر گشتاور والگوس داشت و میزان چرخش داخلی نیز در «دو باندل» کنترل شدهتر بود. نتیجهگیری: از نظر بیومکانیکال نتیجه تست عملکردی و پایداری زانو در بازسازی پیوند به روش «دوباندل» در حرکات غیرایزوله و سهبعدی بهتر از «تک باندل» میباشد.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ سهراب کیهانی؛ هادی صفائی
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی موردها ۶۰ بیمار (۶۷ زانو، ۲۷ مرد، ۳۳ زن) در یک مرکز درمانی کرمان تحت استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی قرار گرفتند. بررسی پرتونگاری با اندازهگیری محورهای آناتومیکال و مکانیکال، ارتفاع پاتلا با شاخص «اینسال- سالواتی»، شیب پشتی پلاتوی تیبیا و بررسی بالینی با برگه «نمرهگذاری زانو» انجام گرفت. یافتهها: میانگین زاویه آناتومیک تیبیوفمورال از ۸/۶- به ۳۲/۴+ درجه رسید. ۲۶(۳/۴۳%) بیمار به گرافت استخوانی نیاز داشتند. میانگین اندازه گوه ۰۷/۱۱ (۱۵-۸) میلیمتر بود. میانگین شاخص «نمرهگذاری زانو» از ۵/۷۵ به ۷۳/۹۸؛ میانگین زاویه شیب پشتی تیبیا از ۹۵/۱±۰۵/۸ به ۵۴/۱±۶۸/۸ درجه؛ و میانگین ارتفاع پاتلا از ۰۶/۱به ۹۷/۰رسید. پنج مورد شکستگی،۳ مورد ورود پیچ به داخل زانو،1 مورد ورود پیچ به داخل مفصل تیبیوفیبولار، ۱ مورد اصلاح ناکافی و ۲ مورد عفونت محل جراحی داشتند. مواردی از آسیب عصب پرونئال، جوشنخوردگی، اصلاح بیش از حد، شکستگی پلاک و عارضه محل دهنده گرافت استخوانی و ترومبوز ورید عمقی مشاهده نشد. نتیجهگیری: در روش استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاکگذاری میزان استفاده از گرافت کمتر بود، بهبود قابل توجهی در شاخص «نمرهگذاری زانو» مشاهده شد و ساده و ایمن بود.
فریور ع. لاهیجی؛ رضا زندی؛ سهراب کیهانی؛ فرشاد صفدری؛ آرش ملکی؛ سیدرضا آقاپور؛ سلمان آذرسینا
چکیده
پیشزمینه: بیماری «کین باخ» از نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست ناشی میشود و باعث ایجاد درد و ناتوانی در افراد جوان و فعال میگردد. کوتاهسازی رادیوس یکی از روشهای درمان این بیماری است. در این مطالعه، نتایج درمان «کین باخ» با کوتاهسازی رادیوس ارائه گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۹ مرد و ۶ زن، با میانگین سنی ...
بیشتر
پیشزمینه: بیماری «کین باخ» از نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست ناشی میشود و باعث ایجاد درد و ناتوانی در افراد جوان و فعال میگردد. کوتاهسازی رادیوس یکی از روشهای درمان این بیماری است. در این مطالعه، نتایج درمان «کین باخ» با کوتاهسازی رادیوس ارائه گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۹ مرد و ۶ زن، با میانگین سنی ۳۷/۹±۶/۲۸ سال که تحت جراحی کوتاهسازی رادیوس قرار گرفته بودند، در یک مرکز درمانی تهران بررسی شدند. براساس تقسیمبندی «لیکمن»، ۲ بیمار دچار مرحله II، ۵ بیمار IIIa و ۸ بیمار IIIb بودند. در مراجعه نهایی، «ایندکس استال» (Stahl Index) و نسبت ارتفاع کارپال، درد، قدرت گرفتن اجسام و دامنه حرکتی مچ بررسی شدند و برای بیماران پرسشنامه Quick DASH تکمیل گردید. میانگین زمان پیگیری ۴۴/۲±۵ سال بود. یافتهها: درد و دامنه حرکتی، به غیر از ۲ مورد، در سایر بیماران بهبود یافت. قدرت گرفتن اجسام در ۱۳ بیمار در حد مطلوب؛ میانگین نمره Quick DASH در بیماران دچار مرحله II: ۸/۵±۰/۸۴؛ در بیماران دچار مرحله IIIa: ۱۲/۷۲±۵/۰۹ و در بیماران دچار مرحله IIIb: ۲۷/۵۷±۱۸/۸۷ بود. «ایندکس استال» و نسبت ارتفاع کارپال در بیماران دچار مرحله II ثابت ماند، اما در بیماران دچار دو مرحله دیگر بهطور معناداری کاهش یافت. در ۲ مورد، بیماری پیشرفت کرد. نتیجهگیری: به نظر میرسد انجام کوتاهسازی رادیوس در مراحل IIIa و IIIb مفید است و میتواند علایم بالینی بیماران را بهبود بخشد؛ اگرچه علایم پرتونگاری ممکن است پیشرفت نماید.
سهراب کیهانی؛ سیدرضا شریفزاده؛ محمدرضا عباسیان؛ تورج شفقی؛ سهیل مهدیپور؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بهروش قبل و بعد از مداخله درمانی، ۵۶ بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه ۴ (طبقهبندیOuter-bridge) طی ۴ سال (۱۳۸۸-۱۳۸۵) در یک مرکز درمانی در شهر تهران تحت عمل جراحی موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری ۴±۲۱ ماه (۳۲-۱۶ ماه) بود. برای ارزیابی، از معیارهای نمرهگذاری «لیشُلم» و «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو» (IKDC) استفاده شد. همچنین تأثیر متغیرهای سن، کندیل مبتلا، تعداد پلاگها، وجود آسیبهای همراه، میزان فعالیت قبل از عمل، مدتزمان تورنیکه و عوارض جراحی بررسی شدند. به منظور مشاهده مستقیم محل ترمیم، در ۳ بیمار آرتروسکوپی مجدد انجام شد.یافتهها: براساس معیار IKDC، معادل ۷۸/۶% نتایج عالی و ۲۱/۴% نتایج خوب بهدست آمد. نمره «لیشُلم» قبل از عمل (۱۷/۶±۶۷/۱) و بعد ازعمل ۶/۵±۹۳/۲ بود (۰/۰۰۰۴=p < /em>). نتایج درمان در بیماران با آسیبهای مفصلی همراه، آسیبهای کندیل خارجی، ورزشکاران حرفهای و بیماران جوانتر؛ و همچنین در موارد با تعداد پلاگ کمتر و در آسیبهای ورزشی بهتر بود (۰/۰۵>p < /em>) در ۲ بیمار عارضه زودرس بعد از عمل مشاهده شد که با درمان مناسب بهبود یافت.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهند موزاییکپلاستی آرتروسکوپیک روش مناسب برای آسیبهای غضروفی پیشرفته زانو میباشد، به ویژه اگر در بیماران جوانتر و همراه با درمان سایر مشکلات زانو انجام شود.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل تونلهای فمور و تیبیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تیبیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافتهها: وضعیت صحیح تونل تیبیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونلهای تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجهگیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونلهای تیبیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت میباشد.
سهراب کیهانی؛ رضا زندی؛ حمیدرضا سید حسینزاده؛ محمدعلی اخوت پور؛ مهدی رحیمی؛ رضا مینایی نوشهر
چکیده
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
بیشتر
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
سهیل مهدی پور؛ سهراب کیهانی؛ سید محمد جزایری؛ محمدرضا عباسیان
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارشهایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاهمدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارشهایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاهمدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۴۰ بیمار (۳۹ مرد و ۱ زن) مبتلا به دررفتگی جلویی شانه طی دو سال در دو مرکز درمانی شهر تهران، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ضایعات بانکارت و جابهجایی کپسول مفصلی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۲۵/۳ سال و میانگین زمان پیگیری ۱۵/۵ ماه (۳۰-۶ ماه) بود. نتایج عمل با درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا- لوسآنجلس (UCLA)، معیار «راو» (Rowe) و «مقیاس جامعه شانه و آرنج آمریکا» (ASES) ارزیابی گردید.یافتهها: تمام بیماران دچار دررفتگی جلویی تروماتیک شانه بودند. میانگین نمره «راو» ۹۵/۵ (۱۰۰-۷۷) بود. نتایج معیار «راو» در ۳۶بیمار خوب و عالی بود و بدون محدودیت حرکتی به فعالیتهای قبلی خود بازگشتند، در ۳ بیمار متوسط و در یک بیمار با عود دررفتگی ضعیف همراه بود. میانگین نمره UCLA معادل ۳۳/۳ (۳۵-۲۵) و نتایج در همه بیماران غیر از ۴ مورد خوب و عالی بود. در مقیاس ASES، سه بیمار امتیاز ۳-۲ داشته و بقیه علایم و شکایت خاصی نداشتند.نتیجهگیری: یافتههای زودرس و میانمدت در بیماران این مطالعه بسیار جالب بود. علیرغم نیاز به نتایج درازمدت، تاثیر این روش در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با مطالعه ما نیز تأیید شد.