محمد قره داغی؛ علیرضا هوتکانی؛ علی مرادی؛ تامارا تمامگر
چکیده
پیش‌زمینه: تشخیص نهایی هر تومور وابسته به بیوپسی و جواب آسیب‌شناسی می‌باشد. بیوپسی در تومورهای عضلانی اسکلتی می‌تواند به روش مرکزی با سوزن بزرگ یا باز انجام شود. در بیوپسی مرکزی با سوزن بزرگ آسیب بافتی بسیار اندک و مشکلات جراحی بعدی و هزینه کمتر است؛ ولی مشکل این روش نمونه بافتی اندک است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج بیوپسی سوزنی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تشخیص نهایی هر تومور وابسته به بیوپسی و جواب آسیب‌شناسی می‌باشد. بیوپسی در تومورهای عضلانی اسکلتی می‌تواند به روش مرکزی با سوزن بزرگ یا باز انجام شود. در بیوپسی مرکزی با سوزن بزرگ آسیب بافتی بسیار اندک و مشکلات جراحی بعدی و هزینه کمتر است؛ ولی مشکل این روش نمونه بافتی اندک است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج بیوپسی سوزنی در تومورهای استخوانی با بیوپسی باز بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر 57 بیمار مشکوک به تومور استخوانی که طی دو سال به به دو مرکز درمانی مشهد مراجعه نمودند تحت بیوپسی باز قرار گرفتند. در همان جلسه قبل از شروع عمل جراحی، بیوپسی مرکزی با سوزن بزرگ نیز انجام و گزارش بیوپسی باز با بیوپسی مرکزی با سوزن بزرگ مقایسه شدند. همچنین گزارش آسیب‌شناسی دو روش بیوپسی پس از جراحی با یکدیگر مقایسه گردید. یافته‌ها: دقت تشخیصی بیوپسی سوزنی برای تومورهای استخوانی 2/77%، برای تومورهای خوش‌خیم 2/69%، برای تومورهای بدخیم اولیه 7/82%، برای ضایعات خوش‌خیم شبه تومور 50% و برای تومورهای ثانویه (متاستاتیک) 100% بدست آمد. دقت تشخیصی بیوپسی باز در تمامی موارد تومورهای استخوانی 100% ارزیابی شد. نتیجه‌گیری: بیوپسی مرکزی با سوزن بزرگ یک روش دقیق و با هزینه کم در تشخیص تومورهای استخوانی می‌باشد، اما احتمال خطا در تشخیص نوع تومور در این روش وجود دارد.
علیرضا هوتکانی؛ علی مرادی؛ احسان اوحدی؛ حمیده فیض دیسفانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیب‌های شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیب‌های شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی مشهد با شکستگی سوپراکندیل نوع ۳ و در محدوده سنی از زمان تولد تا ۱۸سال، با انتخاب تصادفی، ۴۳بیمار با رویکرد خارجی (لاترال) و 44 بیمار با رویکرد پشتی (پوستریور) تحت عمل جراحی باز و تثبیت پایین قرار گرفتند. با یک پیگیری ۶ماهه دامنه حرکات آرنج، عوارض و زوایای «بومن» (Baumann)، «کارینگ» (carrying) و کپیتوهومرال و نحوه جوش‌خوردن در دو گروه بررسی شدند. یافته‌ها: رویکرد پشتی در زمان کوتاه‌تری قابل انجام بود. دامنه حرکات در رویکرد پشتی بعد از یک و بعد از شش ماه، کمتر از رویکرد خارجی بود. زاویه «بومن» و «کارینگ» در رویکرد پشتی بیشتر در محدوده طبیعی بود. عوارض ناهنجاری واروس و والگوس، سفتی مفصلی و عفونت پین در دو رویکرد تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: دو رویکرد از نظر عوارض بعد از عمل تفاوتی با هم نداشتند. در رویکرد خارجی دامنه حرکت بیشتر حفظ شد و در رویکرد پشتی جااندازی آناتومیک‌تری بدست آمد.
محمود بهاری؛ حسن رحیمی؛ محمد قره داغی؛ علیرضا هوتکانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایع‌ترین شکستگی در زنان یائسه مسن می‌باشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان می‌دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به‌روش «دگزا» می‌توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی دیستال رادیوس شایع‌ترین شکستگی در زنان یائسه مسن می‌باشد و احتمال وقوع در ۱۵% است. شواهد موجود نشان می‌دهد که بین اوستئوپروز و شکستگی دیستال رادیوس ارتباط وجود دارد. اوستئوپروز را با انجام تست تراکم استخوان مرکزی (مهره و هیپ) به‌روش «دگزا» می‌توان تشخیص داد. پایین بودن تراکم مهره یا هیپ زنگ خطر مهمی برای احتمال شکستگی‌های مهره‌ها، انحراف ستون مهره‌ها و شکستگی‌های هیپ در آینده نزدیک می‌باشد. در حال حاضر بررسی‌های لازم برای تشخیص اوستئوپروز در زنان مسن دچار شکستگی دیستال رادیوس به‌طور روتین انجام نمی‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شکستگی دیستال رادیوس با تراکم استخوان در هیپ و مهره و بررسی احتمال نیاز به غربال‌گری برای اوستئوپروز در زنان مسن مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده‌نگر در بیمارستان امام رضا (ع) در یک دوره دو ساله بین سال‌های ۱۳۸۳و ۱۳۸۴ در مشهد انجام شد. ۱۰۴ زن (با سن متوسط ۶۶/۹ سال) مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس با تست تراکم استخوان مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کسانی که اوستئوپروز تشخیص داده شد، داروی فسفونامید تجویز گردید و دو سال پس از درمان مجدداً تست تراکم استخوان انجام شد.یافته‌ها: در ۸۷ (۸۳/۶۵%) بیمار میانگین نمره t مهره ۱/۰۶+۲/۱۰- بود و ضعف استخوانی وجود داشت، به‌طوری که اوستئوپروز در ۴۶ مورد (۴۴/۲۳%) و اوستئوپنی در 41 بیمار (۳۹/۴۲%) دیده شد و ۱۷ مورد (۱۶/۲۳% ) استخوان طبیعی داشتند. در ۴۶ بیمار تحت درمان، تراکم استخوان، میانگین نمره t مهره در شروع درمان ۰/۲۳+۲/۸۸-، و بعد از دو سال ۰/۳۲+۲/۵۵- بود (۰/۰۱>p < /em>).نتیجه‌گیری: از آنجا که حدود نیمی از زنان بالای ۵۵ سال مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس اوستئوپروز در هیپ داشتند انجام تست‌های تشخیصی برای اوستئوپروز به‌صورت روتین در بین در این گروه از بیماران توصیه می‌شود.
