محمدرضا فراهانچی برادران؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سید محمد جزایری؛ فیروز مددی؛ کیقباد عاشوری؛ کتایون کاظمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارش‌هایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارش‌هایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، به‌طور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند. یافته‌ها: میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راهرفتن کامل بودند، در حالی‌که در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتی‌متر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمون‌های آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. نتیجه‌گیری: بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر می‌باشد.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: یکی از نگرانی‌ها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونل‌های تی‌بیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که می‌تواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونل‌های تی‌بیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سی‌تی‌اسکن محل ...
بیشتر
پیش‌زمینه: یکی از نگرانی‌ها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونل‌های تی‌بیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که می‌تواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونل‌های تی‌بیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سی‌تی‌اسکن محل تونل‌های فمور و تی‌بیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تی‌بیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافته‌ها: وضعیت صحیح تونل تی‌بیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونل‌های تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجه‌گیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونل‌های تی‌بیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت می‌باشد.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ حمیدرضا حسین زاده؛ سید محمد جزایری؛ مهرنوش حساس یگانه؛ نیما محسنی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های بشری است که به‌علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش‌های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به‌علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به‌علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایتبخش نیستند، به‌همین دلیل پزشکان به‌دنبال روش‌های درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های بشری است که به‌علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش‌های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به‌علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به‌علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایتبخش نیستند، به‌همین دلیل پزشکان به‌دنبال روش‌های درمانی جدیدتری می‌باشند. از جمله این درمان‌ها تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک است. در این مطالعه سعی شد نتایج درمانی تزریق اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون داخل مفصلی، داروهای ضدالتهابی خوراکی در درمان استئوآرتریت متوسط یا شدید زانو با یکدیگر مقایسه گردد.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی غیر‌تصادفی ۴۰ زن مبتلا به استئوآرتریت متوسط یا شدید، تحت درمان با تزریق اسیدهیالورونیک داخل مفصلی و ۱۶ زن با سن و شدت بیماری مشابه تحت درمان با تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصلی قرار گرفتند. نتایج درمان با ۳۶ بیمار که از داروی ضدالتهابی ناپروکسن استفاده می‌کردند مقایسه شد. برای بررسی نتایج درمان از مقیاس های سنجش دیداری در (Visual Analgue Scale) و «وومک» (WOMAC) استفاده گردید.یافته‌ها: شدت درد ۶ هفته و ۲۴ هفته پس از درمان در حالت استراحت در گروه تزریق اسید هیالورونیک به ترتیب ۴/۹ و ۴/۷، در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۱/۵ و ۱/۶ و در گروه مصرف داروهای ضدالتهابی ۶/۶ و ۶/۹ بود (۰/۰۰۵=p < /em>). در حالت راهرفتن، شدت درد در گروه تزریق اسید هیالورونیک ۵/۲ و ۴/۹ و در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۳/۲ و ۳/۳ و در گروه مصرف داروی ضدالتهابی، ۶/۸ و ۷/۶ بود (۰/۰۴۲=p < /em>). بیست و هشت بیمار (۷۰%) در گروه تزریق اسید هیالورونیک و ۱۶ بیمار (۱۰۰%) در گروه تزریق کورتیکواسترویید از نتایج درمان رضایت داشتند (۰/۰۳۶=p < /em>).نتیجه‌گیری: اثرات ضد درد و بهبود بیماران در مورد تزریق متیل پردنیزولون بهتر بود. اما از آنجا که این دارو احتمال تخریب مفصلی دارد و در ضمن تزریق اسید هیالورونیک اثرات ضددرد و بهبودی نزدیک به متیل پردنیزولون دارد و اثرات تخریبی آن گزارش نشده است، توصیه می‌شود در روند درمان، اسیدهیالورونیک به‌عنوان یک داروی مناسب در نظر گرفته شود. مطالعه حاضر براساس نتایج کلینیکی بیماران انجام شد؛ اما لازم است به‌منظور بررسی نتایج درمانی اسید هیالورونیک و نقش آن در ترمیم غضروف مفصلی، مطالعاتی با روش‌های پاراکلینیک انجام شود.
سهیل مهدی پور؛ سهراب کیهانی؛ سید محمد جزایری؛ محمدرضا عباسیان
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش‌هایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه‌مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران می‌باشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش‌هایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه‌مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران می‌باشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۰ بیمار (۳۹ مرد و ۱ زن) مبتلا به دررفتگی جلویی شانه طی دو سال در دو مرکز درمانی شهر تهران، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ضایعات بانکارت و جابه‌جایی کپسول مفصلی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۲۵/۳ سال و میانگین زمان پیگیری ۱۵/۵ ماه (۳۰-۶ ماه) بود. نتایج عمل با درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا- لوس‌آنجلس (UCLA)، معیار «راو» (Rowe) و «مقیاس جامعه شانه و آرنج آمریکا» (ASES) ارزیابی گردید.یافته‌ها: تمام بیماران دچار دررفتگی جلویی تروماتیک شانه بودند. میانگین نمره «راو» ۹۵/۵ (۱۰۰-۷۷) بود. نتایج معیار «راو» در ۳۶بیمار خوب و عالی بود و بدون محدودیت حرکتی به فعالیت‌های قبلی خود بازگشتند، در ۳ بیمار متوسط و در یک بیمار با عود دررفتگی ضعیف همراه بود. میانگین نمره UCLA معادل ۳۳/۳ (۳۵-۲۵) و نتایج در همه بیماران غیر از ۴ مورد خوب و عالی بود. در مقیاس ASES، سه بیمار امتیاز ۳-۲ داشته و بقیه علایم و شکایت خاصی نداشتند.نتیجه‌گیری: یافته‌های زودرس و میان‌مدت در بیماران این مطالعه بسیار جالب بود. علی‌رغم نیاز به نتایج درازمدت، تاثیر این روش در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با مطالعه ما نیز تأیید شد.
سید محمد جزایری؛ غلامحسین کاظمیان؛ غلامحسین کاظمیان؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ حمید حصارکی کیا
چکیده
پیش‌زمینه: پین‌گذاری از طریق پوست روشی کم‌هزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس می‌باشد. طول مدت گچ‌گیری پس از عمل مورد اختلاف‌نظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بی‌حرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچ‌گیری به‌دنبال پین‌گذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پین‌گذاری از طریق پوست روشی کم‌هزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس می‌باشد. طول مدت گچ‌گیری پس از عمل مورد اختلاف‌نظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بی‌حرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچ‌گیری به‌دنبال پین‌گذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد و روش‌ها: در این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی مداخله‌ای تصادفی، نتایج سه و شش هفته بی‌حرکتی در دو گروه ۲۵ نفری مقایسه شد. پین‌ها در هر دو گروه برای 6هفته نگاه داشته شدند. لیکن در نیمی از بیماران گچ پس از 3 هفته درآورده شد. بیماران در فواصل ۳، ۶ و ۱۲ ماه با سیستم «لیدستورم» بررسی شده و از نظر زمان بازگشت به شغل و عملکرد بررسی و مقایسه شدند. یافته‌ها: از مجموع ۵۰ بیمار (۳۳ مرد و ۱۷ زن)، در هیچ‌یک از بیماران دو گروه جابه‌جایی در هفته ششم دیده نشد. در پایان ۳ ماه نتایج عالی یا خوب در گروه اول ۱۰ مورد (۴۰%) و در گروه دوم ۳ مورد (۱۲%)؛ در پایان ۶ ماه به ترتیب ۱۹مورد (۷۶%) و ۱۳ مورد (۵۲%)؛ و در پایان ۱۲ ماه به ترتیب ۲۳ (۹۲%) و ۲۱ (۸۴%) بود. در کل در پایان یک سال 88% بیماران عملکرد عالی یا خوب داشتند. میانگین زمان بازگشت به شغل در گروه اول 3 ماه و در گروه دوم ۳/۵ ماه بود. در هر دو گروه مردان سریع‌تربه کار قبلی خود بازگشتند.نتیجه‌گیری: کوتاه کردن دوره بی‌حرکتی در گچ موجب بهبود عملکرد در کوتاه مدت (سه و شش ماه) و بازگشت سریع‌تر به شغل می‌شود. در ضمن کاهش دوره بی‌حرکتی هیچ‌گونه تأثیر منفی در حفظ جااندازی بعد از عمل نداشت. بنابراین به نظر می‌رسد بی حرکتی طولانیتر از 3 هفته حداقل برای موارد خارج مفصلی و موارد ساده داخل مفصلی ضرورت ندارد.
