فرساد بیگلری؛ علی ماواییان؛ سیامک شعبانی؛ حمید مهدوی محتشم؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش زمینه : شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی دارای عوارض مختلفی است. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی شیوع عوارض شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی است. همچنین بررسی شیوع عفونت، نارضایتی محل، نان یونیون و مال یونیون در شکستگی کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی می باشد.
مواد و روش ها: پژوهش از نوع عرضی بود. نمونه آماری 52 ...
بیشتر
پیش زمینه : شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی دارای عوارض مختلفی است. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی شیوع عوارض شکستگی های کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی است. همچنین بررسی شیوع عفونت، نارضایتی محل، نان یونیون و مال یونیون در شکستگی کلاویکل بدنبال فیکساسیون داخلی می باشد.
مواد و روش ها: پژوهش از نوع عرضی بود. نمونه آماری 52 بیمار بود که با شکستگی های کلاویکل که تحت درمان جراحی با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی بودند. به منظور تعیین دامنه حرکت، قدرت و درد شانه بیماران از امتیاز شانه کانستانت استفاده شد و برای معاینه و بررسی یونیون از طریق گرافی صورت گرفت.
یافته ها: از 52 بیمار 12 نفر زن و 40 نفر مرد بود. میانگین امتیاز شانه کانستانت 2±84 ( 83-84 CI 95%) بود. یک سوم بیماران از هوک استفاده کرده بودند. بیماران بیشتر از ظاهر زخم (96%)، بی حسی محل پوست جراحی شده (80%) و درد (1%/73 ) شکایت داشتند. میزان عفونت در بیماران بسیار پایین بود.
نتیجه گیری: عارضه ای که بیشتر شایع است که شامل: درد متوسط، نارضایتی از ظاهر زخم و بی حسی موضعی است که می توان گفت نسبتاً امری طبیعی است و میتوان بیان کرد در بیشتر بیماران دیده می شود. البته باید این موضوع را نیز در نظر گرفت که تفاوت های تکنیک های جراحی جراحان، مسائل فرهنگی، جنسیتی و سن بیماران در این امر می تواند تاثیر گذار باشد.
طلا عسگری؛ آزادعلی احمدی؛ حمید مهدوی محتشم؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش زمینه: عمل جراحی تعویض مفصل زانو یک روش درمانی تهاجمی موثر و مقرون به صرفه است که میزان موفقیت آن در کاهش درد و بهبود عملکرد زانو در بیماران مبتلا به آرتریت پیشرفتۀزانو بسیار بالاست . اما عواملی وجود دارد که ممکن است موجب مردود شدن این عمل جراحی شود که به دنبال آن بیمار مجبور به جراحی مجدد می گردد. از شایع ترین عوامل عمل جراحی مجدد ...
بیشتر
پیش زمینه: عمل جراحی تعویض مفصل زانو یک روش درمانی تهاجمی موثر و مقرون به صرفه است که میزان موفقیت آن در کاهش درد و بهبود عملکرد زانو در بیماران مبتلا به آرتریت پیشرفتۀزانو بسیار بالاست . اما عواملی وجود دارد که ممکن است موجب مردود شدن این عمل جراحی شود که به دنبال آن بیمار مجبور به جراحی مجدد می گردد. از شایع ترین عوامل عمل جراحی مجدد زانو می توان به مواردی چون عفونت ، عملکرد نامناسب مکانیکی مفصل تعویض شده ، مردود شدن ایمپلنت یا شگستگی آن اشاره کرد که عفونت به عنوان شایع ترین عامل ، از علل اصلی جراحی مجدد زانو محسوب می شود. هدف ما از این پژوهش کشف روشهای جدید در راستای کاهش نارسایی های ناشی از ایمپلنت و هم چنین افزایش طول عمر ایمپلنت در جراحی های آرتروپلاستی زانو است.
مواد و روش: جستجو در بانک های اطلاعاتی pupmed, science direct و مجله materials برای شناسایی مقالات چاپ شده و مطالعات صورت گرفته بر روی عفونت های ناشی از جراحی ایمپلنت های استخوانی انجام شد. تعداد 76 مقاله از سال های 2003 تا 2016 بررسی شدند که 50 مورد از این مقالات در متن استناد شده.
نتایج: از 50 مقاله استناد شده در این پژوهش 41 مقاله تاثیر درمان های غیر آنتی بیوتیکی بر عفونت های ایمپلنت های استخوانی را مورد بررسی قرار داده اند. تعداد 5 مقاله به بررسی دقیق درمان های غیر آنتی بیوتیکی و اثرات آن بر بافت استخوانی به شکل درون تنی پرداخته و 4 مقاله دیگر در ارتباط با ترکیب این عوامل با آنتی بیوتیک ها و افزایش اثر بخشی آن ها بعد از جراحی است.
نتیجه گیری: استفاده از مواد غیر آنتی بیوتیکی برای جلوگیری از عفونت های بعد از جراحی زانو و تشکیل بیوفیلم در این ناحیه ،از روش هایی است که برای جلوگیری از مقاومت باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها پیشنهاد می شود. امروزه در این جراحی ها عموما از سیمان پلی متیل متا اکریلات آغشته به آنتی بیوتیک هایی مثل ونکومایسین و جنتامایسین استفاده می گردد ، که ممکن است با مقاومت از سوی باکتری مواجه شده و بیوفیلم تشکیل شود و نهایتا منجر به عفونت های حاد گردد. در این پژوهش مروری ، به بررسی تکنولوژی هایی پرداخته ایم که می توانند در کنار یکدیگر باعث بهبود در عملکرد ایمپلنت های ارتوپدی شده ، شاید بتوان به وسیله آنها تا حدودی عفونت های ناشی از جراحی مفصل زانو را کاهش داد. همچنین نتایج این گزارشات نشان داده ترکیب تکنولوژی های مختلف به طور هم زمان میتواند باعث ارتقاء مهار عفونت میکروبی شود.
سید مرتضی کاظمی؛ شاهین صالحی؛ سید محمد قریشی؛ مهرشاد پورسعید اصفهانی؛ محمد حسبی؛ ژیلا شرقی؛ فرشاد صفدری
چکیده
مقدمه: دیسپلازی هیپ یکی از دلایل تغییرات دژنراتیو زودهنگام هیپ است. در مطالعات قبلی مقادیر مختلفی برای شیوع این مشکل درافراد نرمال در کشورهای مختلف دنیا گزارش شده است. ما در این مطالعه به بررسی شیوع دیسپلازی هیپ در جامعه نرمال ایرانی و
اندازه گیری پارامترهای مختلف مورفولوژی استابولوم پرداختیم.
مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 586 هیپ ...
بیشتر
مقدمه: دیسپلازی هیپ یکی از دلایل تغییرات دژنراتیو زودهنگام هیپ است. در مطالعات قبلی مقادیر مختلفی برای شیوع این مشکل درافراد نرمال در کشورهای مختلف دنیا گزارش شده است. ما در این مطالعه به بررسی شیوع دیسپلازی هیپ در جامعه نرمال ایرانی و
اندازه گیری پارامترهای مختلف مورفولوژی استابولوم پرداختیم.
مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 586 هیپ متعلق به 293 فرد نرمال از نظر مفاصل هیپ بررسی شدند. در رادیوگرافی ساده قدامی
خلفی 5 پارامتر central edge angle(CEA)، acetabular angle (AA)، acetabular depth (AD)، acetabular roof obliquity (ARO) و roof angle (RA) اندازه گیری شد. مقادیر بین زنان و مردان و نیز هیپ های سالم و دیسپلاستیک مقایسه شد. همچنین، همبستگی CEA و AA و سایر پارامترها بررسی شد.
نتایج: بر اساس CEA، 15 هیپ (6/2%) و براساس AA، 19 هیپ (2/3%) دچار دیسپلازی قطعی یا خفیف بودند. مقادیر AD و RA به طور معناداری در مردان بیشتر بود. به غیر از AA و AD، در سایر موارد، همبستگی آماری معناداری بین CEA یا AA و پارامترهای دیگر وجود داشت. مقادیر CEA، AA، ARO و RA در گروه دیسپلاستیک براساس CEA یا AA، با گروه نرمال اختلاف آماری معناداری داشت.
نتیجه گیری: دیسپلازی قطعی در 7/0%، دیسپلازی خفیف در 9/1% دیده شد. باتوجه به این که مقدار CEA بین دو جنس زن و مرد یکسان بود و این زاویه با سایر پارامترهای مورفولوژی استابولوم همبستگی معناداری داشت، به نظر می رسد استفاده از CEA برای ارزیابی وجود دیسپلازی هیپ مناسب تر است.
سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد سید محمد قریشی؛ مهدی بهاری مهربانی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ...
بیشتر
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ۷۵ بیمار دچار واروس اولیه زانو (گروه مطالعه) و ۷۵ فرد نرمال (گروه شاهد) بررسی شدند. «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور»، «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» و «زاویه انحراف مفصل» بین دو گروه مقایسه شدند. در نهایت درصد بیماران دچار واروس بیش از ۳ درجه هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا تعیین گردید.
یافتهها: در گروه واروس زانو میانگین «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور» و «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» بهطور معنیداری کمتر و «زاویه انحراف مفصلی زانو» بهطور معنیداری بیش از گروه نرمال بود (۰.۰۵>p < /em>). در ۲۵.۳% از بیماران دچار واروس زانو، میزان واروس هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا بیش از ۳ درجه بود.
نتیجهگیری: راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا در افراد دچار واروس اولیه زانو با افراد نرمال متفاوت است. راستای ناهنجار انتهای فمور و ابتدای تیبیا نیز یک یافته نسبتاً شایع در بیماران دچار واروس اولیه زانو و افراد نرمال است، اما این مقدار در مبتلایان واروس اولیه زانو بیشتر است. از آنجا که بسیاری از بیماران دچار واروس زانو ممکن است به استئوتومی در دو سطح نیاز داشته باشند، قبل از انجام استئوتومی بالای تیبیا باید به زوایای دیستال فمور نیز توجه نمود.
محسن مردانی کیوی؛ سید مرتضی کاظمی؛ کیوان هاشمی مطلق؛ خشایار صاحب اختیاری
چکیده
تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید میباشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگیهای شانه و مفصل ران میپردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوانهای وی مشاهده شد.
بیشتر
تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید میباشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگیهای شانه و مفصل ران میپردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوانهای وی مشاهده شد.
سیدمسعود هاشمی؛ مهرداد طاهری؛ فریور عبد الهزاده لاهیجی؛ سید مرتضی کاظمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: بلوک عصب سوپرااسکاپولار یکی از درمانهای درد مزمن شانه است که اغلب با استفاده از نشانههای آناتومیک (روش مور) انجام میشود. اخیرا به منظور کاهش عوارض و افزایش دقت تزریق، انجام بلوک تحت هدایت سونوگرافی توصیه شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی و با استفاده از ...
بیشتر
پیشزمینه: بلوک عصب سوپرااسکاپولار یکی از درمانهای درد مزمن شانه است که اغلب با استفاده از نشانههای آناتومیک (روش مور) انجام میشود. اخیرا به منظور کاهش عوارض و افزایش دقت تزریق، انجام بلوک تحت هدایت سونوگرافی توصیه شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی و با استفاده از روش کلاسیک بود. مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی 50 بیمار دچار درد مزمن شانه به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول بلوک عصب سوپرااسکاپولار تحت هدایت سونوگرافی و در گروه دوم با تکنیک «مور» (Moore) انجام شد. شدت درد با مقیاس دیداری درد، عملکرد بیماران با مقیاس نمرهگذاری Constant شانه و رضایت بیماران قبل و بعد از درمان سنجیده و دادههای دو گروه مقایسه شدند. یافتهها: در پایان هفته و ماه اول شدت درد در گروه سونوگرافی کمتر از گروه «مور» بود. نمره Constant شانه در پایان هفته اول بین دو گروه متفاوت نبود اما در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. میزان رضایت پس از تزریق در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور»، در پایان هفته اول یکسان، و در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. در هیچیک از بیماران دو گروه عارضه خاصی مشاهده نشد. نتیجهگیری: بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی نسبت به تکنیک «مور» در کوتاه مدت از نظر کاهش شدت درد و بهبود کارآیی شانه با نتایج بهتری همراه است.
حمیدرضا حسین زاده؛ رضا زندی؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد قریشی؛ سینا شاهی؛ فرشاد صفدری؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ محمد علی جلیلی
چکیده
پیشزمینه: شیب پشتی تیبیا شیبی است که بهطور طبیعی پلاتوی تیبیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباطهای متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تیبیا در یک مرکز درمانی شهر تهران ...
بیشتر
پیشزمینه: شیب پشتی تیبیا شیبی است که بهطور طبیعی پلاتوی تیبیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباطهای متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تیبیا در یک مرکز درمانی شهر تهران بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی بر روی ۱۰۸ زانوی سالم (۷۰ مرد و ۳۸ زن) با میانگین سنی ۳۸سال (۶۰-۲۳ سال) در یک مرکز درمانی تهران انجام شد. افراد مورد بررسی بهعلت ترومای اطراف زانو، نیاز به پرتونگاری زانو داشتند اما در معاینات بالینی و پرتونگاری، شکستگی یا پارگی رباطهای زانو دیده نشد. مقدار شیب در پرتونگاری نیمرخ واقعی زانو با استفاده از کورتکس پشتی، به عنوان محور مرجع اندازهگیری شد. یافتهها: میانگین شیب پشتی تیبیا ۸/۱±۴/۹ درجه به دست آمد. سن و جنس نقشی در میزان شیب نداشتند (۰۵/۰≤p). نتیجهگیری: یافتهها نشان دادند که مقدار شیب پشتی تیبیا در گروه ایرانی این مطالعه با جوامع دیگر بهویژه جوامع غربی متفاوت است. اعمال این تفاوتها در طراحی سیستمهای تعویض مفصل زانو ضروری به نظر میرسد.
محمدرضا فراهانچی برادران؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سید محمد جزایری؛ فیروز مددی؛ کیقباد عاشوری؛ کتایون کاظمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. ...
بیشتر
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، بهطور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند. یافتهها: میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راهرفتن کامل بودند، در حالیکه در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتیمتر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمونهای آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. نتیجهگیری: بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر میباشد.
محمد رضا فراهانچی برادران؛ مهرنوش مهرنوش حساس یگانه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ فرشاد صفدری؛ رضا زندی؛ حمیدرضا حمیدرضا سید حسینزاده؛ سید مرتضی کاظمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۳ به دلیل شکستگی اینترتروکانتریک به مرکز آموزشی درمانی اختر مراجعه و تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران پس از تکمیل برگه رضایتنامه کتبی معاینه شدند و برای آنها «نمره هیپ هاریس» (Harris hip score) توانایی انجام فعالیت روزانه (Activity of daily living) تعیینشد. سپس از هیپ آسیب دیده پرتونگاری مجدد انجام و با عکسهای قبلی مقایسه گردید.یافتهها: از مجموع ۲۹۳ بیمار، ۱۹۴ مورد (۶۶/۲%) مرد و ۹۹ مورد (۳۳/۹%) زن بودند. میانگین سنی ۶/۶۷±۶۵ سال و مدت زمان پیگیری یک سال بود. در بررسیهای پرتونگاری در ۲۵۲ بیمار (۸۶%) جوشخوردگی کامل و در ۱۵۸ بیمار (۵۴%) راستای مناسب دیده شد. در مقیاس نمرهدهی هیپ هاریس، ۲۲۲ بیمار (۷۵/۸%) نمره بالای ۶۰ داشتند و فقط ۹۰ بیمار توانایی انجام فعالیت روزانه قبل از عمل را دوباره به دست آوردند.نتیجهگیری: درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک در سنین بالا با عوارض نسبتاً زیاد و نتایج نامناسب و موفقیت پایین بازگرداندن بیمار به حالت قبل از شکستگی همراه است.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رضا آقاپور؛ رضا زندی؛ محمد رضا بیگدلی؛ علی آیدنلو؛ جعفر توکلیان؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت ۱۸/۱ ماه (۲۵-۳ ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازهگیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافتهها: تعداد ۱۳۲ مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (۳%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد؛ اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش میدهد.نتیجهگیری: زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش میدهد.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ محمد علی اخوت پور؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سید رضا آقاپور
چکیده
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی ...
بیشتر
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی انجمن زانو با یکدیگر مقایسه شدند.یافتهها: میانگین سنی و میانگین زمان پیگیری گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب ۶۵ سال و ۳۴ ماه؛ و گروه سطح مفصلی ثابت ۶۹ سال و ۳۰ ماه بود. میانگین نمره زانو، نمره عملکرد زانو و نمره نهایی در گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب از ۲۹، ۴۵ و ۷۳ در قبل از عمل به ۶۴، ۶۷ و ۱۲۸ در پس از عمل؛ و در گروه سطح مفصلی ثابت از ۳۱/۷، ۳۴ و ۶۵/۹ در قبل از عمل به ۶۸، ۵۷ و ۱۲۵ در پس از عمل رسید. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: گرچه میانگین نمره زانو بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت، اما بین نتایج کوتاه مدت در دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. بنابراین هیچ یک از دو نوع پروتز مورد مطالعه بر دیگری ارجحیت ندارد.
سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمد رضا بیگدلی؛ سید محمد قریشی
چکیده
۱۳۸۷پیشزمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشتههای جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوههای درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح ...
بیشتر
۱۳۸۷پیشزمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشتههای جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوههای درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح شاهد مقاله به مقدار زیادی قابل پاسخگویی است. هدف از این مقاله بررسی قدرت و سطح شواهد مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران از سال ۱۳۷۴تا ۱۳۸۷بود.مواد و روشها: مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران (۱۳۸۷-۱۳۷۴) توسط پنج پزشک، مطابق استانداردهای مجله جراحی استخوان و مفاصل آمریکا، بهطور جداگانه سطحبندی و نتایج مقایسه شدند. در این نظام ابتدا مقالات به چهار زیر گروه درمانی، تشخیصی، پیش آگهی و اقتصادی تقسیم شدند و سپس هر کدام در سطوح ۱ تا ۵ قرار گرفتند.یافتهها: ۵۴% مقالات درمانی، ۹% تشخیصی، ۳۵% پیشآگهی و ۲% بررسی صرفه اقتصادی بودند. از نظر سطح شاهد، ۲% در سطح یک،۸% سطح دو، ۵% سطح سه، ۸۴% سطح چهار و ۱% در سطح پنج قرار گرفتند.نتیجهگیری: بیشتر مقالات این مجله از نوع درمانی و پیشآگهی و در سطح 4 بودند. همچنین میزان مقالات سطوح ۱ تا ۳ در این نشریه در سال ۱۳۷۴به بیش از ۳/۵ برابر در سال ۱۳۸۷ افزایش یافته بود.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ رامین فرهنگ زنگنه
چکیده
در دهههای اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر میشوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل میدهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ...
بیشتر
در دهههای اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر میشوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل میدهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ارتباط با استانداردهای تحقیق و انتشار مقالات علمی پزشکی میباشد. توجه دقیق به این استانداردها، اعتبار مقالات و مجلات پزشکی را تضمین میکند.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تیبیا و شیب بالای تیبیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهدهگر و مشاهدهگران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافتهها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنیداری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تیبیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنیداری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنیداری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهدهگر و مشاهدهگران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجهگیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تیبیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسبتری میباشد.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ رامین زنگنه؛ محمدرضا مینیاتور سجادی؛ محمدعلی اخوت پور
چکیده
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل زانو است.مواد و روشها: یک مطالعه گذشته نگر برروی ۶۰ بیمار (۴۹ زن، ۱۱ مرد) که در فاصله سالهای ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۱ در بیمارستان اختر شهر تهران تحت آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، انجام شد. در هنگام مطالعه، حداقل یک سال و حداکثر یازده سال از زمان عمل جراحی بیماران میگذشت. همه اندازهگیریها توسط یک فرد انجام شد. بیماران به روش حفظ رباط متقاطع پشتی و رویکرد مدیال پارا پاتلار و بدون جزء پاتلا جراحی شدند. میانگین سن بیماران در زمان مطالعه ۶۲/۵ سال و میانگین زمان پیگیری ۲۷/۵ ماه بود. در این مطالعه از سیستم درجهبندی انجمن زانو استفاده گردید. پرتونگاری زانوی بیماران ازنظر وجود پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب بررسی شد.یافتهها: پپاتلا باجای کاذب در ۱۵ بیمار و پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب هر دو با هم در ۲ بیمار وجود داشت. از نظر آماری بین این عوارض و درجهبندی زانو ارتباط معنیداری وجود نداشت، اما بین درد و محدودیت دامنه حرکتی و این عوارض رابطه معنیدار بود.نتیجهگیری: پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال آرتروپلاستی زانو ممکن است باعث درد یا محدودیت زانو شود. توجه به برداشتن استخوان به میزان صحیح و دقت در بررسی حرکت کشکک در زمان عمل الزامی است.
فیروز مددی؛ سید مرتضی کاظمی؛ آرمین اعلمی هرندی؛ محمدرضا عباسیان؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ حمیدرضا حسین زاده؛ فواد رحیمی
چکیده
پیشزمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خونرسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماریهای شایع ناتوانکنندۀ دهههای چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکشگذاری فلز روی فلز از جمله روشهای درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی ...
بیشتر
پیشزمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خونرسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماریهای شایع ناتوانکنندۀ دهههای چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکشگذاری فلز روی فلز از جمله روشهای درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی بیماران با روش مذکور و مقایسه آن با مبتلایان به استئوآرتریت به علل دیگر انجام شد.مواد و روشها: مطالعه به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیست و هشت بیمار مبتلا به استئونکروز آواسکولار (AVN) مراحل III و IV طبقهبندی «فیکا» و «آرلِت»، با ۲۴ بیمار مبتلا به استئوآرتریت (OA) مراحل V و IV طبقهبندی «کرافت» که در بیمارستان اختر از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵ تحت عمل جراحی به روش سطح تماس فلز روی فلز مفصل هیپ قرار گرفته بودند، با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر جنسیت و تیم جراحی همسان شدند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل 22±41 ماه بود و نتایج عمل جراحی با استفاده از مقیاس هیپ «هاریس» ارزیابی شد.یافتهها: میانگین سن بیماران گروه AVN معادل ۷/۵±۳۰/۸۶ سال و گروه OA معادل ۱۲/۶± ۴۷/۸۸ سال بود (۰/۰۰۳=p < /em>). در گروه AVN، سه بیمار (۱۰/۷%) و در گروه OA سه بیمار (۱۲/۵%) دچار یکی از عوارض شکستگی گردن فمور و یا اشکال در کاپ استابولوم شده بودند (۰/۰۵). بازسازی مجدد در سه بیمار (۱۰/۷%) گروه AVN و ۳ بیمار (۱۲/۵%) گروه OA دیده شد (۰/۰۵). میانگین امتیاز «هاریس» در گروه AVN برابر ۷/۲± ۹۴ و در گروه OA برابر ۹/۴±۹۱/۲ (۰/۰۵)، و میانگین دامنۀ حرکات مفصل هیپ در گروه AVN برابر ۲۱۶±۶/۲ درجه و در گروه OA برابر ۵/۶±۱۹۶ درجه بود (۰/۰۵). نتیجهگیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مبتلایان به استئونکروزآواسکولار پیشرفته و استئوآرتریت هیپ، با استفاده ازآرتروپلاستی به روش روکشگذاری فلز روی فلز نتایج قابلقبولی داشته و بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. با این حال بررسی نتایج طولانی مدت این روش در درمان بیماران، به خصوص مبتلایان استئونکروز آواسکولار، جهت قضاوت نهایی ضروری به نظر میرسد.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیب رباطهای زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباطها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاهمدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندونهای مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباطهای جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بینالمللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لیشُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران امآرآی انجام شد. بیماران بهطور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیرقابلقبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیرقابلقبول (D) گزارش شد. امتیاز «لیشُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی بهعلت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجهگیری: بهنظر میرسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کمعارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
سید مرتضی کاظمی؛ حمیدرضا حسین زاده؛ آرمین اعلمی هرندی؛ فراز رنجپور
چکیده
مقدمه: نکروز آواسکولار دلیلی شایع برای تعویض کامل مفصل ران است و به دنبال استفاده از بعضی داروها منجمله گلیکوکورتیکوییدها اتفاق میافتد. نورجیزک و تمجیزک موجود در بازار ایران، داروهای ضددرد و آنتاگونیستهای اپیوییدی میباشند که غلظت بالایی از استرویید در خود داشته و باعث نکروز استخوان میشوند. مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی ...
بیشتر
مقدمه: نکروز آواسکولار دلیلی شایع برای تعویض کامل مفصل ران است و به دنبال استفاده از بعضی داروها منجمله گلیکوکورتیکوییدها اتفاق میافتد. نورجیزک و تمجیزک موجود در بازار ایران، داروهای ضددرد و آنتاگونیستهای اپیوییدی میباشند که غلظت بالایی از استرویید در خود داشته و باعث نکروز استخوان میشوند. مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مرور موارد، ۱۱ بیمار مبتلا به نکروز آواسکولار با سابقه مصرف «تمجیزک» و «نورجیزک» که طی سالهای۱۳۸۶-۱۳۸۴ به بیمارستان دانشگاهی اختر در شهر تهران مراجعه و درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سن بیماران ۵/۵۵±۳۷/۷۲ سال بود. پنج بیمار «نورجیزک» ۵ بیمار «تمجیزک» و ۱ بیمار از هر دو ماده استفاده کرده بودند. میانگین دوز مصرف دارو ۲/۲۹±۴/۳۶ ویال در روز و میانگین طول مدت مصرف آن ۲/۷±۴/۹ ماه و فاصله شروع استفاده از این مواد تا شروع علایم ارتوپدی ۲/۷۶±۱۱/۳۶ ماه بود. در ۳ بیمار علاوه بر شکایات و علایم ارتوپدی، خطوط کشیدگی پوستی (Stria) نیز وجود داشت و ۷ بیمار چاقی محیطی داشتند. در تمام بیماران نکروز آواسکولار بهصورت دو طرفه و در حداقل دو مفصل وجود داشته است. در ۳بیمار بیش از ۲ مفصل درگیر بودهاند.نتیجه گیری: داروهای وارداتی «نورجیزک» و «تمجیزک» موجود در بازار، به دلیل وجود گلوکوکوراتیکوییدها و توکسین های احتمالی، عامل استئونکروز و تخریب شدید مفصلی می باشند. اطلاع رسانی عمومی برای بالا بردن سطح آگاهی بیماران و پزشکان الزامی است.سینهای احتمالی، عامل استئونکروز و تخری