فریور لاهیجی؛ فریور لاهیجی؛ رضا مینایی؛ شاهین طالبی؛ سید روح اله موسوی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش زمینه: یکی از روشهای درمان دررفتگیهای مفصل آکرومیوکلاویکولار (ACJ)، تکنیک Weaver-Dunn است که تا کنون modification های مختلفی از آن ارائه شده است. با توجه به مشکلات روشهای قبلی و ارزش حفظ لیگامان کوراکوآکرومیال (CAL)، ما در این مطالعه به معرفی یک modification جدید از تکنیک Weaver-Dunn پرداختیم. همچنین نتایج اولیه این روش بررسی شد.
مواد و روشها: 15 بیمار دچار ...
بیشتر
پیش زمینه: یکی از روشهای درمان دررفتگیهای مفصل آکرومیوکلاویکولار (ACJ)، تکنیک Weaver-Dunn است که تا کنون modification های مختلفی از آن ارائه شده است. با توجه به مشکلات روشهای قبلی و ارزش حفظ لیگامان کوراکوآکرومیال (CAL)، ما در این مطالعه به معرفی یک modification جدید از تکنیک Weaver-Dunn پرداختیم. همچنین نتایج اولیه این روش بررسی شد.
مواد و روشها: 15 بیمار دچار دررفتگی حاد ACJ در مطالعه بررسی شدند. در این روش نیمی از بخش مدیال CAL از آکرومیون جدا میشود. لیگامان جدا شده از سوراخی که در کلاویکل ایجاد شده، عبور داده و روی خود گره زده شود. قبل و پس از جراحی، CC distance هر دو سمت اندازه گیری و مقایسه شد. در ویزیت نهایی، دو پرسشنامه Constant و UCLA تکمیل شد. شدت درد با استفاده از visual analogue scale (VAS) تعیین شد. بیماران بطور میانگین 6/2±2/4 سال پیگیری شدند.
یافته ها: CC distance قبل از عمل بطور معناداری در سمت آسیب دیده بیشتر بود (mm 6/1±5/19 در برابر mm 5/0±1/7؛ 001/0>p < /font>). در ویزیت نهایی CC distance سمت آسیب دیده بطور قابل توجهی کاهش یافت و اختلاف اندک آن با سمت سالم، معنادار نبود (mm 9/0±2/8 در برابر mm 5/0±1/7؛ 318/0=p < /font>). در ویزیت نهایی، میانگین Constant score سمت جراحی شده برابر 2/13±3/93 و سمت سالم 8/10±1/95 بود که اختلاف بین دو سمت از نظر آماری معنادار نبود (118/0=p < /font>). میانگین UCLA score برابر 3/3±6/32 و میانگین درد بر اساس VAS برابر 8/0±4/1 بود.
نتیجه گیری: درمان دررفتگی های حاد ACJ با این تکنیک با نتایج مطلوبی همراه است. با این روش، ثبات مفصل حفظ و عملکرد آن بازگردانده می شود.
فریور لاهیجی؛ فریور لاهیجی؛ سهراب کیهانی؛ پگاه کشاورز
چکیده
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی ...
بیشتر
خلاصه
پیشزمینه: قدرت گرفتن اجسام میتواند عملکرد دست را بهعنوان یک شاخص, سلامت عمومی پیشبینی نماید. باتوجه به اینکه بنظر میرسد برخی از رشتههای تخصص بالینی نیازمند کارهای وابسته به دست سنگینتر و به مراتب ظریفتر میباشند و در نتیجه افرادی که وارد این رشتهها میشوند با داشتن این فاکتور در فعالیت بالینی خود موفقترند. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه بین قدرت دست (Grip & Pinch) بین دستیاران و متخصصان رشتههای ارتوپدی با سایر رشتهها صورت گرفته تا این فرضیه به اثبات برسد.
مواد و روشها: 164 پزشک دانشگاهی با شرایط سلامتی مطلوب، بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای اندازهگیری قدرت گرفتن از یک دینامومتر دستی استفاده شد. همه اندازههای با استفاده از روشهای استاندارد اندازهگیری شد.نتایج ثبت و آنالیز شد.
یافتهها: این مطالعه نشان داد که قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinchتفاوتی دیده نشد. در مطالعه حاضر 2/87 % افراد راست دست و 8/12 % جپ دست بودهاند. در مطالعه ما قدرت grip در اساتید با میانگین سن 44.8 سال و انحراف معیار 10.27 از رزیدنتهای رشته ارتوپدی و غیرارتوپدی بهطور معنادار بیشتر بود. در این پژوهش قدرت grip < /span> هر دو دست در گروه ارتوپدها بهطور معنادار بیشتر از گروه غیر ارتوپدها بوده است.(8519/48 (36320/2 SD) در برابر 8675/41 10/94105 SD)P<0/001). اما در قدرت Pinch هر دو دست در گروه ارتوپدها نسبت به گروه غیرارتوپدها تفاوت معناداری وجود نداشت. (4815/9 ( 70858/0 SD) در برابر 5381/9 86404/1 SD)P 0/799 ).
نتیجهگیری: براساس نتایج این مطالعه قدرت Grip < /span> دست راست و چپ در دستیاران و متخصصین رشته ارتوپدی نسبت به سایر رشتهها بالاتر است ولی در قدرت Pinch تفاوتی دیده نشد.A
pinch
محسن مردانی کیوی؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ علی بابایی جندقی؛ خشایار صاحب اختیاری؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: گیرافتادن تاندون خمکننده پولیسیس لونگوس در محل پولی A1 شایعترین علت ایجاد علایمی چون گیرکردن و درد در هنگام خم و راست کردن شست است که به آن شست ماشهای گفته میشود. هدف از این مطالعه، تعیین میزان اثربخشی تزریق کورتیکواسترویید به درون غلاف تاندون با هدایت سونوگرافی برای درمان این بیماری بود. مواد و روشها: در یک مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: گیرافتادن تاندون خمکننده پولیسیس لونگوس در محل پولی A1 شایعترین علت ایجاد علایمی چون گیرکردن و درد در هنگام خم و راست کردن شست است که به آن شست ماشهای گفته میشود. هدف از این مطالعه، تعیین میزان اثربخشی تزریق کورتیکواسترویید به درون غلاف تاندون با هدایت سونوگرافی برای درمان این بیماری بود. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر ۱۰۴بیمار (۷ مرد و ۹۷ زن، ۱۱۲شست ماشهای) با تشخیص بالینی «شست ماشهای» در یک مرکز درمانی در شهر رشت طی 2 سال تحت تزریق کورتیکواسترویید با هدایت التراسوند قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۶۳/۷± ۱۱/۵۲ سال بود. روند بهبودی بیماران با رتبهبندی سیستم «کوئینل» پیش از تزریق و پس از آن در 5 مقطع (3 و 6 هفته، ۳و ۶ و ۱۲ماه) بررسی شد. یافتهها: در طول یک سال پس از تزریق اول از 112 شست، ۱۵مورد (۴/۱۳% ) به تزریق مجدد و/ یا جراحی نیاز پیدا کردند که در ۱۲مورد (۸۰%) تزریق مجدد، در 2 مورد جراحی و در ۱ مورد ابتدا تزریق مجدد و سپس به دلیل عدم بهبودی، جراحی صورت گرفت. کاهش رتبه کوئینل در تمامی شستها پس از تزریق از نظر آماری معنادار بود (۰۰۰۱/۰=p). در پایان یک سال پس از تزریق ۱۱۱شست (۱/۹۹%) کاملاً بدون علامت بودند. نتیجهگیری: تزریق کورتیکواسترویید داخل غلاف تاندون خمکننده انگشت شست با هدایت التراسوند روش مؤثری در درمان بیماری شست ماشهای است و نیاز به انجام عمل جراحی را کاهش میدهد.
فریور ع. لاهیجی؛ رضا زندی؛ سهراب کیهانی؛ فرشاد صفدری؛ آرش ملکی؛ سیدرضا آقاپور؛ سلمان آذرسینا
چکیده
پیشزمینه: بیماری «کین باخ» از نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست ناشی میشود و باعث ایجاد درد و ناتوانی در افراد جوان و فعال میگردد. کوتاهسازی رادیوس یکی از روشهای درمان این بیماری است. در این مطالعه، نتایج درمان «کین باخ» با کوتاهسازی رادیوس ارائه گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۹ مرد و ۶ زن، با میانگین سنی ...
بیشتر
پیشزمینه: بیماری «کین باخ» از نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست ناشی میشود و باعث ایجاد درد و ناتوانی در افراد جوان و فعال میگردد. کوتاهسازی رادیوس یکی از روشهای درمان این بیماری است. در این مطالعه، نتایج درمان «کین باخ» با کوتاهسازی رادیوس ارائه گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۹ مرد و ۶ زن، با میانگین سنی ۳۷/۹±۶/۲۸ سال که تحت جراحی کوتاهسازی رادیوس قرار گرفته بودند، در یک مرکز درمانی تهران بررسی شدند. براساس تقسیمبندی «لیکمن»، ۲ بیمار دچار مرحله II، ۵ بیمار IIIa و ۸ بیمار IIIb بودند. در مراجعه نهایی، «ایندکس استال» (Stahl Index) و نسبت ارتفاع کارپال، درد، قدرت گرفتن اجسام و دامنه حرکتی مچ بررسی شدند و برای بیماران پرسشنامه Quick DASH تکمیل گردید. میانگین زمان پیگیری ۴۴/۲±۵ سال بود. یافتهها: درد و دامنه حرکتی، به غیر از ۲ مورد، در سایر بیماران بهبود یافت. قدرت گرفتن اجسام در ۱۳ بیمار در حد مطلوب؛ میانگین نمره Quick DASH در بیماران دچار مرحله II: ۸/۵±۰/۸۴؛ در بیماران دچار مرحله IIIa: ۱۲/۷۲±۵/۰۹ و در بیماران دچار مرحله IIIb: ۲۷/۵۷±۱۸/۸۷ بود. «ایندکس استال» و نسبت ارتفاع کارپال در بیماران دچار مرحله II ثابت ماند، اما در بیماران دچار دو مرحله دیگر بهطور معناداری کاهش یافت. در ۲ مورد، بیماری پیشرفت کرد. نتیجهگیری: به نظر میرسد انجام کوتاهسازی رادیوس در مراحل IIIa و IIIb مفید است و میتواند علایم بالینی بیماران را بهبود بخشد؛ اگرچه علایم پرتونگاری ممکن است پیشرفت نماید.
کیقباد عاشوری؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سیدمهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ فریور باقری؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس ...
بیشتر
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس لونگوس با استفاده از تست شافر (Schaeffer) مورد بررسی قرار گرفت. شیوع آژنزی در نمونه ما تعیین و میزان واقعی آن در جامعه برآورد شد و نقش جنسیت و دست غالب با بروز آژنزی مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافتهها: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه مورد مطالعه ۸/۲۲% برآورد شد، به طوری که ۲/۱۰% آژنزی طرف راست، ۹/۵% آژنزی طرف چپ و ۷/۶% آژنزی دوطرفه داشتند. از نظر شیوع آژنزی پالماریس لونگوس بین زنان و مردان تفاوت معنیداری وجود نداشت. ۹/۹۰% مبتلایان به آژنزی پالماریس لونگوس، و ۵/۷۲% افراد غیرمبتلا به آژنزی پالماریس لونگوس، در مواجهه با دست غالب راست بودند (۰۰۰/۰=p ،۳/۸=OR). نتیجهگیری: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه ایرانی، در محدوده میانی آمارهای جهانی میباشد و در دست غالب سمت راست بیشتر دیده میشود.
سید محمد جزایری؛ غلامحسین کاظمیان؛ غلامحسین کاظمیان؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ حمید حصارکی کیا
چکیده
پیشزمینه: پینگذاری از طریق پوست روشی کمهزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس میباشد. طول مدت گچگیری پس از عمل مورد اختلافنظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بیحرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچگیری بهدنبال پینگذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: پینگذاری از طریق پوست روشی کمهزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس میباشد. طول مدت گچگیری پس از عمل مورد اختلافنظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بیحرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچگیری بهدنبال پینگذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد و روشها: در این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی مداخلهای تصادفی، نتایج سه و شش هفته بیحرکتی در دو گروه ۲۵ نفری مقایسه شد. پینها در هر دو گروه برای 6هفته نگاه داشته شدند. لیکن در نیمی از بیماران گچ پس از 3 هفته درآورده شد. بیماران در فواصل ۳، ۶ و ۱۲ ماه با سیستم «لیدستورم» بررسی شده و از نظر زمان بازگشت به شغل و عملکرد بررسی و مقایسه شدند. یافتهها: از مجموع ۵۰ بیمار (۳۳ مرد و ۱۷ زن)، در هیچیک از بیماران دو گروه جابهجایی در هفته ششم دیده نشد. در پایان ۳ ماه نتایج عالی یا خوب در گروه اول ۱۰ مورد (۴۰%) و در گروه دوم ۳ مورد (۱۲%)؛ در پایان ۶ ماه به ترتیب ۱۹مورد (۷۶%) و ۱۳ مورد (۵۲%)؛ و در پایان ۱۲ ماه به ترتیب ۲۳ (۹۲%) و ۲۱ (۸۴%) بود. در کل در پایان یک سال 88% بیماران عملکرد عالی یا خوب داشتند. میانگین زمان بازگشت به شغل در گروه اول 3 ماه و در گروه دوم ۳/۵ ماه بود. در هر دو گروه مردان سریعتربه کار قبلی خود بازگشتند.نتیجهگیری: کوتاه کردن دوره بیحرکتی در گچ موجب بهبود عملکرد در کوتاه مدت (سه و شش ماه) و بازگشت سریعتر به شغل میشود. در ضمن کاهش دوره بیحرکتی هیچگونه تأثیر منفی در حفظ جااندازی بعد از عمل نداشت. بنابراین به نظر میرسد بی حرکتی طولانیتر از 3 هفته حداقل برای موارد خارج مفصلی و موارد ساده داخل مفصلی ضرورت ندارد.