امیر سالاری؛ احمد رضا میربلوک؛ مظفر حسینی نژاد؛ علی کریمی
چکیده
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد ...
بیشتر
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا (ع) مورد بررسی قرار گرفتند، اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری و نتایج بررسی،EMG /NCV[3]، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت گردید و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شده و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (9/17%) بیماران مرد و 96 نفر (1/82%) زن، با میانگین سنی 5/46 سال بودند. بیشترین درصد(5/41٪ ) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ( CTS ) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد. از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش ، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (8/48%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبی C7 ( 7/70%) بود. با استفاده از Regression Binary Logisticو با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی([4] (BMI دو متغیر تاثیر گذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند( 0001/0P< ).
نتیجه گیری: از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.
واژگان کلیدی: سندرم تونل کارپال، رادیکولوپاتی گردنی، سندرم دابل کراش
کامران اسدی؛ احمدرضا میربلوک؛ علی کریمی؛ محمدصادق موسوی؛ سپهر ساغری؛ صادق عابدی؛ ارد غریبی؛ علی تبریزی
چکیده
پیشزمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور ...
بیشتر
پیشزمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور در طی سال ۱۳۸۷ به مراکز خدماتی درمانی رشت مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای سن، جنس و نوع شکستگی (براساس گروهبندی «گاردن») ثبت گردید. سپس براساس درناژ یا عدم درناژ خون از سوراخ انتهای پیچ پروگزیمال بعد از گذشت حداکثر ۵ دقیقه، وجود یا عدم وجود خونریزی ثبت شد.یافتهها: در این بررسی ۴۰ بیمار با میانگین سنی ۴.۱۴±۷۸.۳۹ وارد مطالعه شدند. ۲۲ نفر (۵۵%) از انتهای پیچ پروگزیمال خونریزی داشتند و ۱۸ نفر (۴۵%) هیچ گونه خونریزی نداشتند. میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی انتهایی پیچ پروگزیمال ۱۱ مورد (۶۱%) بود که ان اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۰۵=p).نتیجهگیری: باتوجه به میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی پیچ پروگزیمال، میتوان گفت خونریزی از محل این پیچ در شکستگیهای گردن فمور شانس بروز نکروز آواسکولار سر فمور را کاهش میدهد و می تواند در آینده این انتخاب را پیش روی جراحان قرار دهد تا به جای جااندازی و تثبیت داخلی، از همان ابتدا آرتروپلاستی اولیه انجام دهند.
محسن مردانی کیوی؛ علی کریمی؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین سنی 35 سال که با نشانههای بالینی پارگی منیسک به کلینیک ارتوپدی شهر گیلان مراجعه کردند، پس از انجام معاینه بالینی و انجام امآرآی با تشخیص احتمالی پارگی منیسک، کاندیدای آرتروسکوپی شدند. قبل از انجام آرتروسکوپی، در اتاق عمل تست «آگزیال لودینگ مکموری» انجام شد. سپس براساس یافتههای زمان عمل آرتروسکوپی، دقت، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی تست در تشخیص پارگیهای منیسک، ارزیابی گردید. یافتهها: از ۱۴۶بیمار، ۹۲بیمار با تست «آگزیال لودینگ مکموری» تشخیص پارگی منیسک داشتند و در آرتروسکوپی ۸۲ بیمار نیز پارگی مشاهده شد. از ۵۴ بیمار که تست «آگزیال لودینگ مکموری» منفی داشتند، پارگی منیسک در ۳۸بیمار با آرتروسکوپی دیده شد. ۵۶% پارگیها در منیسک داخلی و ۷۵% در شاخ عقبی مشاهده شدند. تست فوق دقت ۱/۶۷%، حساسیت ۳/۶۸، ویژگی ۵/۶۱، ارزش اخباری مثبت ۱/۸۹% و ارزش اخباری منفی ۶/۲۹% نشان داد. از نظر شکل، پارگی نوع طولی دسته سطلی، شایعترین (۶۰% ) بود. نتیجهگیری: با توجه به ارزش اخباری مثبت تست «آگزیال لودینگ مکموری» برای صدمات منیسک، انتظار میرود این تست پارگی منیسک را در ۸۹% بیماران نشان دهد.
مهران سلیمانها؛ کامران اسدی؛ حسین اتحاد؛ محسن وحید؛ علی کریمی؛ رویا مقدم؛ زهرا حقپرست قدیم لیمودهی
چکیده
درمان دررفتگی مفصل ران بهدنبال تروما یک فوریت ارتوپدی است. بهعلت عوارض جدی آن، هرگونه اقدام جهت تشخیص و درمان سریع این دررفتگی باید انجام گیرد. دررفتگی دو طرفه مفصل ران یک حادثه نادر و دررفتگی دو طرفه بهصورت نامتقارن، بسیار نامحتمل است. در این گزارش یک پسر 17 ساله که بهدنبال تصادف دچار دررفتگی نامتقارن مفصل ران، بدون شکستگی استخوانی ...
بیشتر
درمان دررفتگی مفصل ران بهدنبال تروما یک فوریت ارتوپدی است. بهعلت عوارض جدی آن، هرگونه اقدام جهت تشخیص و درمان سریع این دررفتگی باید انجام گیرد. دررفتگی دو طرفه مفصل ران یک حادثه نادر و دررفتگی دو طرفه بهصورت نامتقارن، بسیار نامحتمل است. در این گزارش یک پسر 17 ساله که بهدنبال تصادف دچار دررفتگی نامتقارن مفصل ران، بدون شکستگی استخوانی شده بود، ارائه میشود. برای مفصل ران سمت راست جااندازی بسته و سمت چپ جااندازی باز با رویکرد پشتی انجام شد. پس از 3 ماه، بیمار پوکی استخوان موضعی در مفصل ران چپ پیدا کرد.