فیروز مددی؛ مهدی بهار مهربانی؛ محمدعلی جلیلی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: آگاهی از زاویه ورژن استابولوم و تشخیص زاویه طبیعی از غیرطبیعی در بیماریهای مختلف حائز اهمیت است. میزان طبیعی آن ممکن است در جوامع مختلف متفاوت باشد. در این مطالعه عکسهای سیتیاسکن تعدادی بیمار «غیرارتوپدی» به عنوان نمونه کوچک از افراد ایرانی اندازهگیری و گزارش میشوند. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی گذشتهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: آگاهی از زاویه ورژن استابولوم و تشخیص زاویه طبیعی از غیرطبیعی در بیماریهای مختلف حائز اهمیت است. میزان طبیعی آن ممکن است در جوامع مختلف متفاوت باشد. در این مطالعه عکسهای سیتیاسکن تعدادی بیمار «غیرارتوپدی» به عنوان نمونه کوچک از افراد ایرانی اندازهگیری و گزارش میشوند. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی گذشتهنگر، سیتیاسکن لگن برروی ۸۱ بیمار (۵۴ مرد، ۲۷ زن) که به علت مشکل غیر ارتوپدی تصویربرداری شده بودند انجام شد. ورژن استابولوم اندازهگیری و بین دو گروه جنسی زن و مرد و و دهکهای مختلف سنی مقایسه گردید. میانگین سن بیماران ۱/۱۴±۵/۴۱ سال بود. یافتهها: اندازه ورژن استابولوم ۴/۳±۷/۱۷ درجه (۳۲-۸ درجه) تعیین گردید. در گروه مورد مطالعه، بین سن یا جنس و ورژن استابولوم از نظر آماری رابطه معنیدار وجود نداشت. نتیجهگیری: مقدار ورژن استابولوم در گروه نمونه ایرانی بین ۴/۱۷ تا ۴/۱۹ درجه با ضریب اطمینان ۹۵% بود.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تیبیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافتهها: شیب پشتی تیبیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجهگیری: افزایش شیب پشتی تیبیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمدعلی جلیلی؛ فریور باقری؛ رضا زندی؛ سید رضا آقاپور؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علیرضا اعجازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از روش پیچگذاری از طریق پوست بررسی شد.مواد و روشها: تحقیق بهصورت توصیفی برروی ۱۶ بیمار (۱۳ مرد،۳ زن) با ۸±۳۱ سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و بهوسیله گاید فلوروسکوپی سیآرم و تثبیت با پیچگذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.یافتهها: در پیگیری نهایی تمام بیماران جوشخوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. ۱۲ بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود ۱۰ سیسی بود.نتیجهگیری: جااندازی بسته شکستگی و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگیهای ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم میباشد.