حمیدرضا حسین زاده؛ رضا زندی؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد قریشی؛ سینا شاهی؛ فرشاد صفدری؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ محمد علی جلیلی
چکیده
پیش‌زمینه: شیب پشتی تی‌بیا شیبی است که به‌طور طبیعی پلاتوی تی‌بیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباط‌های متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تی‌بیا در یک مرکز درمانی شهر تهران ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شیب پشتی تی‌بیا شیبی است که به‌طور طبیعی پلاتوی تی‌بیا از جلو به پشت دارد. این شیب نقش مهمی در بیومکانیک زانو، عملکرد رباط‌های متقاطع و تعویض مفصل زانو دارد. با توجه به مقادیر متفاوت این شیب در جوامع مختلف و عدم اطلاع از اندازه طبیعی آن در کشور ما، هدف از این مطالعه تعیین اندازه شیب پشتی تی‌بیا در یک مرکز درمانی شهر تهران بود. مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش توصیفی بر روی ۱۰۸ زانوی سالم (۷۰ مرد و ۳۸ زن) با میانگین سنی ۳۸سال (۶۰-۲۳ سال) در یک مرکز درمانی تهران انجام شد. افراد مورد بررسی بهعلت ترومای اطراف زانو، نیاز به پرتونگاری زانو داشتند اما در معاینات بالینی و پرتونگاری، شکستگی یا پارگی رباط‌های زانو دیده نشد. مقدار شیب در پرتونگاری نیمرخ واقعی زانو با استفاده از کورتکس پشتی، به عنوان محور مرجع اندازهگیری شد. یافته‌ها: میانگین شیب پشتی تی‌بیا ۸/۱±۴/۹ درجه به دست آمد. سن و جنس نقشی در میزان شیب نداشتند (۰۵/۰≤p). نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان دادند که مقدار شیب پشتی تی‌بیا در گروه ایرانی این مطالعه با جوامع دیگر بهویژه جوامع غربی متفاوت است. اعمال این تفاوتها در طراحی سیستمهای تعویض مفصل زانو ضروری به نظر میرسد.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تی‌بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تی‌بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سال‌های 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تی‌بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تی‌بیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سال‌های 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تی‌بیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافته‌ها: شیب پشتی تی‌بیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجه‌گیری: افزایش شیب پشتی تی‌بیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
محمد رضا فراهانچی برادران؛ مهرنوش مهرنوش حساس یگانه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ فرشاد صفدری؛ رضا زندی؛ حمیدرضا حمیدرضا سید حسین‌زاده؛ سید مرتضی کاظمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگی‌ها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگی‌های اینترتروکانتریک بود.مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشته‌نگر انجام شد و بیمارانی که بین سال‌های ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگی‌ها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگی‌های اینترتروکانتریک بود.مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشته‌نگر انجام شد و بیمارانی که بین سال‌های ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۳ به دلیل شکستگی اینترتروکانتریک به مرکز آموزشی درمانی اختر مراجعه و تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران پس از تکمیل برگه رضایت‌نامه کتبی معاینه شدند و برای آنها «نمره هیپ هاریس» (Harris hip score) توانایی انجام فعالیت روزانه (Activity of daily living) تعیین‌شد. سپس از هیپ آسیب دیده پرتونگاری مجدد انجام و با عکس‌های قبلی مقایسه گردید.یافته‌ها: از مجموع ۲۹۳ بیمار، ۱۹۴ مورد (۶۶/۲%) مرد و ۹۹ مورد (۳۳/۹%) زن بودند. میانگین سنی ۶/۶۷±۶۵ سال و مدت زمان پیگیری یک سال بود. در بررسی‌های پرتونگاری در ۲۵۲ بیمار (۸۶%) جوش‌خوردگی کامل و در ۱۵۸ بیمار (۵۴%) راستای مناسب دیده شد. در مقیاس نمره‌دهی هیپ هاریس، ۲۲۲ بیمار (۷۵/۸%) نمره بالای ۶۰ داشتند و فقط ۹۰ بیمار توانایی انجام فعالیت روزانه قبل از عمل را دوباره به دست آوردند.نتیجه‌گیری: درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک در سنین بالا با عوارض نسبتاً زیاد و نتایج نامناسب و موفقیت پایین بازگرداندن بیمار به حالت قبل از شکستگی همراه است.
سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمد رضا بیگدلی؛ سید محمد قریشی
چکیده
۱۳۸۷پیش‌زمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشته‌های جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوه‌های درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح ...
بیشتر
۱۳۸۷پیش‌زمینه: تا پیش از دهه ۸۰میلادی اصول درمانی کلیه رشته‌های جراحی مبتنی بر قضاوت شخصی جراحان بود. در دهه هشتاد بحث پزشکی مبتنی بر شواهد شکل گرفت و شیوه‌های درمانی بر پایه تحقیقات استاندارد استوار شدند. با گسترش دامنه تحقیقات و چاپ مقالات پزشکی، این سوال مطرح شد که نتایج مقالات تا چه حد قابل اطمینان هستند؟ این سوال با ارائه سطح شاهد مقاله به مقدار زیادی قابل پاسخ‌گویی است. هدف از این مقاله بررسی قدرت و سطح شواهد مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران از سال ۱۳۷۴تا ۱۳۸۷بود.مواد و روش‌ها: مقالات منتشر شده در مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران (۱۳۸۷-۱۳۷۴) توسط پنج پزشک، مطابق استانداردهای مجله جراحی استخوان و مفاصل آمریکا، به‌طور جداگانه سطح‌بندی و نتایج مقایسه شدند. در این نظام ابتدا مقالات به چهار زیر گروه درمانی، تشخیصی، پیش آگهی و اقتصادی تقسیم شدند و سپس هر کدام در سطوح ۱ تا ۵ قرار گرفتند.یافته‌ها: ۵۴% مقالات درمانی، ۹% تشخیصی، ۳۵% پیش‌آگهی و ۲% بررسی صرفه اقتصادی بودند. از نظر سطح شاهد، ۲% در سطح یک،۸% سطح دو، ۵% سطح سه، ۸۴% سطح چهار و ۱% در سطح پنج قرار گرفتند.نتیجه‌گیری: بیشتر مقالات این مجله از نوع درمانی و پیش‌آگهی و در سطح 4 بودند. همچنین میزان مقالات سطوح ۱ تا ۳ در این نشریه در سال ۱۳۷۴به بیش از ۳/۵ برابر در سال ۱۳۸۷ افزایش یافته بود.
